Sinds 2 jaar worstel ik met hpv 16 en heb ik 2 lisexcisie behandelingen gehad. Deze behandelingen kreeg ik vanwege pap 3a2 en cin 3. Nu was het bijna een jaar pap 2 en nu ben ik weer naar 3a2 gegaan. Vanwege de uitslagen die zoveel spanning en stress geven heb ik besloten met mijn gynaecoloog dat ik binnenkort een baarmoederverwijdering krijg. Ik heb eerlijk gezegd positieve verhalen nodig. Mentaal doet het heel veel met mij. Ik zie als een berg tegen de operatie op. Ik ben zeer sportief aangelegd, dus stil zitten is een no go. Wie heeft een soort gelijk verhaal en heeft een positieve ervaring na een baarmoeder verwijdering? Mijn eierstokken blijven overigens wel zitten, want ik ben tenslotte nog maar 37 jaar. Gelukkig heb ik twee prachtige kindjes mogen krijgen, maar de stap is enorm heftig. Hopelijk kan het mezelf eindelijk rust geven. Wat is zo'n hpv virus geniepig, helaas ook de soort die zo gevaarlijk is
Ik heb vorig jaar een baarmoederverwijdering gehad, ook vanwege slechte uitstrijkjes. Ik heb 1 lis gehad maar de twijfel bleef of alles weg was. Toen heb ik zelf aangegeven dat m'n baarmoeder er uit mocht. De operatie en het herstel zijn me erg meegevallen. De eerste dagen vooral last gehad van het gas wat ze gebruiken bij een kijkoperatie. (Denk dat ze dat bij jou ook gaan doen?) Maar pijn van de operatie had ik bijna niet. Ik had 6 weken herstel ingepland maar ik was al een stuk sneller weer goed op de been. Dat is het voordeel van een kijk- operatie. Lang stilzitten is niet nodig maar wel rustig aan, want de wonden moeten goed helen. Mentaal viel het me ook erg mee. Ik ging m'n baarmoeder kwijt raken, dus was ook wel bang voor wat dat op psychisch gebied zou doen. Maar daar heb ik dus helemaal geen last van gehad. De spanning om mogelijk kanker in m'n lijf maakte het makkelijker te accepteren denk. Want tja... liever geen baarmoeder in mn lijf die grote problemen kan veroorzaken. Ik ben 43 en heb ook 2 kindjes mogen krijgen. Al met al viel het mij dus erg mee en stiekem blij met de gunstige bijkomstigheid van niet meer ongesteld worden
Ik ben 33 jaar. Ik heb vrijdag een totale hysterectomie (baarmoeder/cervix en eileiders) gehad. Niet vanwege slechte PAP maar vanwege adenomyose/endometriose. Ik merk dat ik het zowel mentaal als fysiek een ingrijpende operatie vond en er erg tegenop zag zelfs tot het laatste moment nog getwijfeld. De zorg op de afdeling waar ik lag was bagger dus ik was 3 uur na mijn operatie op de afdeling en moest alleen naar het toilet lopen. Dit was niet zo prettig dus geef goed je grenzen aan. De eerste nacht was het wel gevoelig. Ik heb 6 littekens dus dat zal ook niet meehelpen. Maar ik heb het gered met alleen paracetamol. De volgende ochtend ben ik naar huis gegaan en kon zelf al de 4 verdiepingen naar beneden lopen. Inmiddels kan ik zelf gewoon douchen, uit bed komen en alweer op mijn zij liggen. De grootste uitdaging word denk ik het luisteren naar mijn lichaam maar ook het niet tillen. Probeer vooral ruimte te laten voor je gevoel. Het is een afscheid van iets. De tweede dag heb ik echt heel veel gehuild, soort van kraamtranen. Maar het komt goed!!
Beste ladykikker, Dankjewel voor je openheid en het delen van je verhaal. Dat doet mij erg goed dat ik misschien wat meer vertrouwen moet hebben in deze operatie. Het wordt bij mij inderdaad ook een kijkoperatie. Wat fijn dat je herstel voorspoedig is gegaan. Ja van dat gas heb ik gehoord, dat lijkt mij niet echt fijn. Zal ook wel het één en ander met je darmen doen? Ik heb zelf nogal gevoelige darmen
Hoi Bozoe, Jeetje dat lijkt mij ook vreselijk heftig. Dan zal je ook wel veel pijn hebben gehad rondom je cyclus/menstruatie? Het is niet niks, maar de steun dat je niet alleen bent is ook helpend. Ik probeer positief te blijven, maar inderdaad soms ook mijn emoties op zijn beloop te laten. Dat gaat dan het makkelijkste als mijn kindjes en man bijvoorbeeld niet thuis zijn, dan kan ik even ongeremd huilen. Het zal misschien bij het proces horen. Veel sterkte en kracht gewenst voor je herstel!
Hier ook een positieve ervaring Ik reageer even op je zin dat stilzitten een no go is, want dat herken ik heel erg Was een van mijn grootste zorgen, zes weken niet bewegen/sporten. Het herstel viel mij 100% mee. Na anderhalve dag liep ik echt wel weer ok rond. Een week later kon ik weer 5km wandelen. Heb hardlopen echt uitgesteld tot na mijn 6 weken controle en groen licht, maar zo'n dikke week na de operatie voelde ik me weer fit. Heb elke dag maar lange wandelingen gemaakt tot de zes weken voorbij waren. Ik moet er wel bij zeggen: ik had een vnotes baarmoederverwijdering. Dus geen uitwendige littekens oid. Het schijnt dat het herstel dan sneller gaat.