Waar zit dat knopje dan????

ik geloof niet in zo een knopje dit hoort toch bij menselijkheid ondanks dat het je werk is ik denk dat je je pas zorgen moet maken als het echt zodanig je werk/leven beinvloed dat je niet meer kan functioneren

 

Als je hem hebt gevonden..

Ik heb precies hetzelfde gehad toen ik nog in de thuiszorg werkte. Met het gevolg dat ik het dus heel erg moeilijk had toen een cliënt van me overleed, ook al zagen we het allemaal aankomen.
Het is onmogelijk om je niet te binden met de personen die je verzorgt, we blijven mensen. En mijn mening? Ze zijn er zelf ook blij mee, een menselijk iemand die hun verzorgd. Je zal niet de knop om moeten zetten, maar een balans moeten vinden. Vind ik dan.

 

Dat knopje is denk ik niet te vinden. Er zullen altijd mensen zijn die je meer raken als een ander.

Maar wellicht leer je door de jaren heen waar het schakeltje voor jou zit. Of je leert wat je zelf kan doen om de situatie wat beter te maken voor de mevrouw en/of voor jou.

Werken met mensen betekend werken met emoties....

 

Nope dat knopje zit er niet, ik heb hem tenminste ook nooit kunnen vinden!! Heb het ook een keer meegemaakt dat ik me teveel hechten aan iemand. Toen zij op sterven lag en bewust om mij vroeg en ik dus gebeld werd door haar dochter heb ik er ook echt om moeten huilen. Ben er overigens wel heen gegaan, heb samen met haar nog verdriet gehad en ben heel blij dat ik het gedaan heb.

Ik denk dat het menselijk is dat je jezelf aan sommige hecht! Zolang het verder je leven niet beheerst is het goed.

 

Tsja, waar het knopje zit kan ik je niet vertellen maar ik heb hem
Ik heb gelukkig de gave dat ik op de een of andere manier dat goed van me af kan houden. Ik werk ook in de thuiszorg en heb helaas veel te maken met mensen die overlijden, zowel jong als oud. Natuurlijk zijn er situaties en personen die je wel raken maar over het algemeen voel ik er 'niks' bij. Ik merk dat dat prettig is om het werk te doen maar steeds vaker merk ik ook dat het me hard heeft gemaakt. Dingen die om me heen gebeuren kunnen me trouwens wel erg raken hoor maar zodra het om het werk gaat gaat er inderdaad een knopje om.

In de thuiszorg ben ik ook wel zo geworden omdat het moest, jammer genoeg is er bij collega's ook niet veel begrip en werk je alleen waardoor je niet een uitlaadklep hebt. Ik heb onlangs een client van mij dood gevonden en dat heeft me zeker wel geraakt. Ik merkte toen ook dat die ruimte om er over te praten er helemaal niet is waardoor je dus weer een extra stukje schil over je huid heen krijgt.

 

Als je het knopje wilt ontwikkelen, moet je ook echt niet meer naar binnen gaan. Laat het aan anderen over..... dan ben professioneel bezig. (en even offtopic: mensen voed je niet, die geef je eten )

 

Misschien dat je op een andere manier iets voor haar kan betekenen? je zorgen over haar uiten? Kwaliteit van leven misschien kunnen verbeteren? Dan behoud je gewoon je professionele werkhouding en doe je geen dingen die ervoor zorgen dat je juist meer persoonlijk betrokken bij haar raakt. Door het te delen en kenbaar te maken, maak je het als een probleem/nieuwe zorgvraag kenbaar. Misschien dat je dan rust kan vinden in het feit dat je haar op deze professionele manier benaderd.

Ennuh, we blijven mensen...dingen mogen je aangrijpen en je mag je zorgen maken, maar ipv persoonlijk er iets mee te gaan doen, zou ik juist kijken wat ik persoonlijk zou kunnen doen om het een breed vraagstuk te maken wat bij kan dragen aan een verbeterde levering van zorg.

 

Ja maar zien omdat het bij je werk hoort is anders dan er moedwillig naar binnen gaan als je er niet hoort te zijn.

Tuurlijk ben je ook mens. Dat ben ik ook. En ook ik huil soms met familie bij een overlijden, en vind de ene persoon leuker dan de andere. Maar als ik op het werk ben, doe ik mijn werk. Emotie en verstand moeten dan losgekoppeld zijn. En nu heb ik makkelijk praten hoor, maar na 17 jaar zorg gaat het me gelukkig goed af.

 

Je moet nu niet gaan twijfelen over je geschiktheid hoor. We maken allemaal wel eens mee dat iets je meer raakt dan anders. En dat je jezelf durft te spiegelen, maakt denk ik juist dat je past in de zorg.

 

een echt knopje is er hier ook niet hoor.
Ik werk met chronische patienten en zie deze dus veel. Ik probeer altijd een beetje afstand te houden, puur om mezelf te beschermen. Ik ben wel heel betrokken en meelevend maar ik stel altijd wel een grens. Het blijft moeilijk om te zeggen tot waar je professionaliteit loopt.

 

Een knopje is er niet... ik werk ook in de zorg.
Maar ik kan wel professioneel werken en een houding soms scheiden van mezelf. Maar ik ben wel altijd mezelf in m'n werk... lastig uitleggen.

Zo had ik ook een vrouwtje waar ik echt een klik mee had. Veel mensen konden niet met haar overweg omdat ze ook heel claimend kon zijn. En ja dat kon ze ook echt, maar ik kon er wel doorheen prikken. Kon het begrijpen. Ze was een vrouw die altijd vanalles deed, mensen hielp en veel dingen bereikt heeft. En dan ineens steeds minder kunnen.
Op een gegeven moment kwam ze dus ook slecht te liggen. En ik nam altijd echt mijn tijd om haar de zorg te geven. Lekker insmeren e.d. Familie vond het ook altijd fijn als ik er was.
Ze vroeg ook altijd naar me e.d.
Ze deed iets met me en was heel speciaal voor me geworden.
Ik was er ook nog eens bij toen ze overleed. Samen met familie en was samen met een ander collega'tje en we hebben samen gewoon mee gehuild met de familie. Bijzonder om mee te maken en ook verdrietig dat ze er niet meer was.
Dat was heel bijzonder.
Ook ben ik samen met die collega naar de begrafenis geweest, dat was fijn.

Later heb ik de oudste dochter (contactpersoon) nog een brief geschreven met hoeveel haar moeder voor me betekend heeft en dat ik het bijzonder vond dingen over haar leven te horen. Dat ik haar nooit zal vergeten.

En die dochter heeft me toen op het werk gebeld en verteld hoe blij ze was met de brief.

Ik heb toen ook een hele lieve brief terug gekregen, en die koester ik.
Ik heb een foto van die mevrouw en de rouwkaart en een bedank kaartje wat je krijgt na de begrafenis met een foto van haar er op.

Ik koester die dingen allemaal en ja het werk gaat door, en het leven ook. En ik heb haar in mijn herinnering. Erg speciaal.

Dus zo'n knop kan je niet uitzetten en dat hoeft ook niet altijd. We zijn en blijven allemaal mensen en ik vind dat je dat ook niet hoeft te onder drukken. Ik heb die mevrouw nooit voorgetrokken op andere bewoners. Maar nam wel gewoon mijn tijd voor haar. Maar dat doe ik bij anderen ook.
Alleen sommige mensen maken iets bij je los. Zoals je altijd hebt, ook buiten je werk. De een heb je een klik mee en de ander niet.

Ik weet niet hoe je het in jouw geval aan kunt pakken op je werk. Maar weet niet dat je die gevoelens in hoeft te houden, maar probeer wel om er niet TEveel in mee te laten slepen.
En dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan.

En die momentjes die je met haar hebt, koester ze. Ga gewoon af en toe naar binnen, lach naar haar. Sla even een arm om haar heen. Laat weten dat je haar mag en er voor haar bent. e.d.

Veel sterkte!

 

Ik zit niet in het werk maar ik denk dat het maar goed is dat er nog mensen zijn met liefde voor hun werk!
Er zijn altijd mensen waar je meer een klik mee hebt en ik denk niet dat het kwaad kan.
Dit gevoel heb je toch niet met elke bewoner? Dus in mijn ogen kan het echt geen kwaad.
Ik heb in de uitvaart gewerkt en er waren mensen die alles regelde op hun sterf bed, sommige krijg je een klik mee en je huilt mee met de familie, dit kan echt geen kwaad en het laat juist zien dat je liefde voor je werk hebt, het zijn mensen geen machines.

Succes

 

Er zit geen knopje. Gelukkig maar, want jouw opa's en oma's worden erg blij van iemand die om ze geeft, in plaats van die ze als een robot behandelt.
Je kunt echter wel kijken hoe je dit binnen gezonde grenzen kunt houden. Niet zelf steeds gaan kijken naar dat vrouwtje, maar het binnen je team bespreekbaar maken, dat je de manier waarop zij moet leven, mensonwaardig vindt en zien dat er op professionele basis iets gebeurt waardoor deze mevrouw mogelijk wel wat gelukkiger kan worden.
Want dat ander personeel haar negeert omdat er toch geen reactie komt, is geen professionele houding en daar zou jij met je betrokkenheid dus wel iets aan kunnen veranderen, om je team zover te krijgen dat dat doorbroken wordt. Dan hoef je het niet meer in je eentje te dragen, wat je nu wel doet, en dat doorbreekt vaak de te grote binding die er ontstaan is, waardoor jij ook weer gewoon je eigen ding kunt doen als je 's avonds thuis bent...
Succes!