Hoi, In november 2015 kwam ik erachter dat mijn man vreemd is gegaan met een collega na een relatie van 12 jaar. We gingen toen in relatietherapie, maar omdat ik mezelf volledig verloor in de situatie, kilo's afviel, hem niet meer vertrouwde en alleen maar onzekerder werd, besloot ik om er een einde aan te maken in januari 2016. Ik kreeg binnen twee weken een huis en richtte het helemaal in zoals ik het zelf wilde. Mijn "ex" ging in dezelfde week nog naar zijn collega waar hij me destijds mee bedrogen had. Dit duurde twee weken en vervolgens verbrak hij het contact met haar. In de tussentijd zag ik hem nog steeds vanwege onze dochter. Ik hield het contact kort en bondig en sprak hem alleen nog maar over onze dochter, niet de ideale situatie, maar ik kon het niet aan om "gewoon" tegen hem te doen. Weken gingen voorbij en steeds hield ik de boot af, maar uiteindelijk wilde hij graag over alles praten. Ik heb dit gedaan en uren lang hebben we gepraat, hij hoopte dat er ooit nog een kans voor hem was om alles goed te maken. Ik probeerde de boot af te houden, maar ondanks alles voelde ik dat ik nog steeds van hem hield en dus kwam er van het een het ander. We deden het rustig aan en maakten uitjes met ons gezin. Het klinkt raar, maar ik was blij om weer met mijn "maatje" te praten, mijn geliefde, de man waar ik al die tijd zo verliefd op was... Nu een aantal maanden later echter ben ik vooral boos op mezelf dat ik hem überhaupt heb toegelaten in mijn leven: je snapt hem al, ik voel me er niet beter door, ik voel me eigenlijk nog hetzelfde als toen in die situatie zat aangezien ik hem niet meer vertrouw , achterdochtig ben en hij nog steeds die collega op het werk ziet. Ik heb hem gezegd dat als ik dit rotte gevoel blijf houden ik niets meer wil.. Hij doet zijn best moet ik zeggen, mag altijd in zijn mobiel kijken, probeert me weer te laten lachen als ik me rot voel, helpt me waar nodig met onze dochter... Doet eigenlijk veel om ervoor te zorgen dat het weer goed komt . Maar dat rotte gevoel heb ik nu nog steeds, al is het wel allemaal heel erg pril wat er gebeurd is. Hij zegt steeds dat ik het een kans moet geven, dat het tijd nodig heeft en dat hij er alles voor wil doen om het goed te maken... Ondertussen voel ik me niet prettig bij de situatie dat het een collega is en ze elkaar zien op het werk. Ze roken zelfs af en toe een sigaretje. Soms samen, soms in een groepje. Ik vind dit natuurlijk niet prettig en snap ook niet waarom hij dit überhaupt doet...Hij blijft erbij dat ik zijn ware ben maar dat hij nu eenmaal niet met een boog om haar heen kan lopen. Ik wil het eigenlijk allemaal loslaten .. Maar hoe laat je iemand los? Wanneer merk je dat je er klaar voor bent om alles los te laten? Of moet ik het gewoon aankijken en wel zien waar het schip strandt ? Ik wil me gewoon weer echt happy voelen, maar zoals het nu gaat lukt het niet en beleef ik steeds alles opnieuw..
Samen nog een sigaretje roken? Hij heeft jouw boodschap door de relatie te verbreken en te verhuizen duidelijk niet begrepen. En omdat je het nu toch weer probeert met hem merkt hij ook weinig consequenties van zijn acties. Zou ik in jouw positie zitten dan had ik, voor ik überhaupt maar na zou denken over samen verdergaan, de voorwaarde hebben gesteld dat hij op zoek ging naar een andere baan.
Precies, ik denk er net zo over als jij. Over de baan hebben we het gehad, hij solliciteert maar hij heeft nu een goedbetaalde baan wat hij niet zo 123 bij een ander bedrijf krijgt, dat is dus niet zo makkelijk...
Dus in plaats van sneaky van twee walletjes eten, ben je er nu van op de hoogte, doet hij het nog steeds maar heeft hij nu zijn eigen huis en meer gelegenheid om dat te doen. Nee, ik zou hem in zijn geheel loslaten of met 40 schoonmoeders bij hem gaan wonen gewoon om zijn leven tot een ware nachtmerrie te maken. Maar goed, loslaten vind ik schrappen. Schrappen uit je leven, je emoties en je hoofd. Zodat je gewoon de dag door kan komen en niet meer aan die persoon denkt. Dat die persoon geen grip meer op je heeft en dat ook nooit meer zal doen. Dat vind ik loslaten.
Misschien ben ik dom maar ik snap het probleem van het roken niet? Als het daarbij blijft en het is op het werk... En als er dan ook nog anderen bij zijn...
Ik vind het daar nog gewoon te pril voor eerlijk gezegd.... En denk maar steeds...voor je het weet komt van het een weer het ander...
Dat hij meteen weer naar haar toe gegaan is nadat jij weggegaan bent zou mij heel erg dwars zitten. Toen na 2 weken bleek dat dat niets zou worden wilde hij weer naar jou. Ik zou me dan heel erg tweede keus voelen. Voor mij zou dat DE reden zijn om op relationeel vlak niks meer met hem te willen. Had hij dat nou niet gedaan dan zou ik hem misschien nog een kans geven.
Zo dacht ik er ook over. Vooral dat "Tweede- keus" gevoel. Ik heb een tijdje geprobeerd om sterk te blijven en alles af te houden, alleen ik merkte dat ik ergens toch van hem hield. Hij ziet het als een soort vlucht op de reactie dat ik weg ging, maar zo kan ik het nou ook niet noemen.. Maar ik ben het helemaal met je eens en als mijn vriendin in deze situatie zou zitten zou ik waarschijnlijk hetzelfde hebben gezegd. Alleen als je er eenmaal in zit blijkt dit toch moeilijker dan gedacht...
Oh ik weet zo goed hoe je je voelt.. heb exact hetzelfde meegemaakt. Wij hadden geen kinderen, maar verder dezelfde situatie. Ik moest hem loslaten om gelukkig te zijn. En dat heeft heel veel moeite gekost. Achteraf, toen wij uit elkaar waren, hoorde ik van zijn collega dat toen wij het weer aan het proberen waren, er een enorme spanning tussen hun hing. Steeds oogcontact, steeds lachen.. Uiteindelijk heb ik weer een nieuwe liefde gevonden, zwanger en dolgelukkig. En hij? Zijn collega vond het niet spannend meer en dacht dat hij haar uiteindelijk ook zou bedriegen. Hij heeft wat scharreltjes gehad en is nu nog vrijgezel. Vertrouwen terugwinnen is zo lastig en heel hard werken. Mij is het niet gelukt. Veel sterkte!
Fijn is het verkeerde woord, maar in ieder geval prettig dat iemand het begrijpt... Ik snap dat het je heel veel moeite heeft gekost, hoe is dat uiteindelijk gelukt? Gelukkig had je als "voordeel" dat je geen kinderen met hem hebt zo zag je hem waarschijnlijk ook niet meer toch? Dat is hier wel anders, ik blijf hem zien. Dat die spanning er hangt nu, dat zegt tie zelf ook, vandaar dat hij er laatst wel even met haar over gesproken had. Hij is daar eerlijk over geweest, maar toch was het "weer" even een momentje tussen hun.. En daar kan ik gewoon niet mee omgaan.... Dankjewel voor je berichtje!
Tjaaa loslaten... dat duurt gewoon lang, het heeft tijd nodig. En dat je samen kinderen hebt, maakt het niet makkelijker. Elkaar zien ook niet. Bij mij heeft het na een intense relatie van 3 jaar ongeveer 2 jaar geduurd voor ik mijn ex helemaal had losgelaten... Maar dat kwam bij ons ook deels om hoe het geëindigd was, het was voor mijn gevoel nog niet klaar tussen ons. Dan is het moeilijk om iemand los te laten. En het gaat altijd met stapjes. Ik dacht toen al eerder hem helemaal losgelaten te hebben. Toen begon het iets te worden met een nieuwe jongen, en merkte ik dat ik toch heel bewust moest kiezen: ga ik vol voor deze nieuwe gozer, of ga ik toch blijven wachten en hopen tot het met de ex weer wat wordt? Toen merkte ik dus dat ik hem toch nog niet helemáál losgelaten had, dat een deel van mij stiekem op hem bleef wachten. Ben toen voor de nieuwe gegaan, en ondertussen al weer jaren heel gelukkig samen... Hoe dat na 12 jaar zou zijn, kan ik me niet eens voorstellen. Maar het helpt wel als je gevoelsmatig (ondanks het missen van iemand en nog van iemand houden) echt helemaal klaar met iemand bent, als je niet het gevoel hebt dat het ooit nog goed kan komen. ALs je dat wél denkt, en je wilt het ook heel graag... tja, is het dan de kans niet waard? Dat is aan jullie... Je hebt nou eenmaal een kind samen, dus elkaar compleet uit de weg gaan is echt onmogelijk. Wellicht is een lange vakantie (4 weken oid) met de kinderen een optie, dat je hem gewoon echt even helemaal niet kan zien, en dan kan kijken hoe je je daar onder voelt? Veel sterkte gewenst!
Hoe het gelukt is? Ik was heel wantrouwend. Was paranoïde wanneer hij op het werk was. En op zondag was de spanning om te snijden omdat hij de volgende dag weer met haar moest werken. Ik werd er echt ziek van. Kreeg erge hoofdpijnen, werd misselijk en was echt doodongelukkig Door de situatie. Door daar steeds aan te denken wist ik dat ik hem moest loslaten om mezelf weer te vinden. Ik ben tot het moment dat ik erachter kwam dat hij vreemd ging nog zo verliefd op hem geweest en leefde in de veronderstelling dat het wederzijds was. Daarom kwam de klap zo hard aan en konden wij er niet meer aan werken... als de relatie slecht was geweest en hij was vreemdgegaan konden wij daaraan gaan werken. Toen we het weer gingen proberen was het ook gezellig, en toch was daar dat stemmetje die zei: dat was toen ook, en dat was ook niet voldoende voor hem. Het heeft echt pijn gedaan, maar hoe meer ik aan die periode dacht, hoe meer ik hem kon loslaten. Zoals je zegt: de momentjes tussen hun... Dat is echt killen. Ik zie hem nog regelmatig, hij woont bij mij in de buurt. Maar het doet me nu niet veel meer.
Zo herkenbaar... Knap dat het je uiteindelijk wel gelukt is! In het begin had ik natuurlijk het idee dat het wellicht goed kon komen, dat de situatie met de collega "klaar" was hielp daar wel bij. Hij had tenslotte gewoon bij haar kunnen blijven, maar dat heeft hij niet gedaan. Nu heb Ik heb het gevoel dat die collega gewoon tussen ons in blijft staan als het ware. En weet ik helemaal niet wat ik wil. Ik neig erna om ermee te stoppen, maar ik blijf het moeilijk vinden. Hem een aantal weken helemaal niet zien is geen optie, maar ik moet zeggen dat ik hem al minder zie dan aan het begin ( 1 x per week zeker) heb gezegd dat ik gewoon wat rust wil... En hij wil juist de vakantie met mij samen in gaan... Van de ene kant wil ik dat wel proberen, van de andere kant denk ik: hoeveel tijd heb ik al "verloren"? of misschien moet ik een "ultimatum" stellen wanneer ik me beter zou voelen? Ik weet het niet. In ieder geval bedankt voor je reactie !
O jouw verhaal is zo herkenbaar! vooral inderdaad het moment dat hij weer gaat werken.... En ik na het weekend gewoon naar mijn eigen huis ga als het ware, niet wetende wat hij overdag doet, niet wetende wanneer ik hem weer ga zien, dat soort dingen. Gelukkig geen hoofdpijn, maar helaas was slapeloze nachten en gepieker .... Dromen... Fijn dat je het geluk weer helemaal gevonden hebt en je jezelf los hebt kunnen maken, dat geeft hoop! Want ook deze situatie is zoals je schrijft killing nu!
Of dat 'samen roken' nu wel of niet als normaal gezien wordt door de rest van Nederland; jij vindt het niet okay. Klaar. Ik kan het daarin eigenlijk ook alleen maar met je eens zijn. Moet je je eens voorstellen dat het andersom zou zijn geweest en dat jij vreemd was gegaan. Dat je daar gruwelijk veel spijt van had en dat je je relatie probeerde te redden. Dan ban je die ander toch gewoon volledig uit je leven? Ik zou het echt gruwelijk gênant vinden om diegene überhaupt nog onder ogen te komen. Goed, misschien moeten ze een keer iets tegen elkaar zeggen wat over het werk gaat, dat kan natuurlijk niet anders als je collega's bent, maar een sigaretje roken met degene waar je in bed mee hebt gelegen en waardoor je relatie om zeep is geholpen, waarvan je weet dat het je vrouw intens heeft gekwetst (en nog steeds!) en dat ze er ontzettend veel moeite mee heeft.. Ik vind het echt heel raar als je daar dan toch nog voor kiest. Wat het loslaten betreft heb ik helaas geen tips voor je. Ik vind loslaten altijd het makkelijkst als je je écht volledig af kunt sluiten van iemand, dus in geen enkele vorm nog contact hebben, maar dat is al onmogelijk door jullie dochter.. En hoe vers het nog is, hoeveel pijn het nog doet en hoe boos je nog bent, ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om 'nee' te blijven zeggen, omdat dat andere gevoel er toch ook nog is.. Dikke knuffel, echt een rotsituatie!
Ben ik het niet mee eens. Loslaten vind ik het loskoppelen van de persoonlijke emoties aan de persoon. Loslaten van de pijn, het verdriet en de woede. Zeker gezien er kinderen in het spel zijn en er altijd een band zal zijn, kunnen deze gevoelens geen rol blijven spelen op de langere termijn zonder dat het kind daar de dupe van word. Er zal uiteindelijk een nieuwe soort band opgebouwd moeten worden, een nieuwe vorm van samenwerken, maar ts zal zelf die ruimte daarvoor moeten vinden om het een plekje te geven. Het zijn haar emoties (begrijpelijk!) die nu nog flink opspelen, en de aanwezigheid of afwezigheid van haar ex zal daar niet heel veel aan kunnen veranderen. Het is echt niet zo dat wanneer hij uit beeld verdwijnt ts ineens weer helemaal happy is. Schrappen en niet meer aan denken is onderdrukken van de emoties, niet loslaten. Het kost tijd. Veel tijd. En daar zijn geen kant en klare oplossingen voor, het is een rouwproces, en dat doet ieder in zijn/haar eigen tempo. Het enige wat je kunt doen is jezelf die tijd ook geven. Veel sterkte ts..