Je bent niet gemaakt om te werken? Toch Triggert mij dit. Ligt bij mij misschien Waarom niet? Puur om die me-time? Oprecht benieuwd.
Je vroeg het niet aan mij maar ik werk om te leven ik leef niet om te werken. Naast werk nog zoveel andere leuke en verplichte dingen om te doen
Ik vind dat er genoeg andere leuke dingen te doen zijn. Ik heb wel altijd gewerkt, nooit langer dan 2 weken werkloos geweest buiten 1 keer bewust na de geboorte van zoon en een slechte start (geboren met een hersenbloeding) Het werk herpakt toen hij 9 maanden was. Ik heb nooit echte ambities gehad. Waar ik nu werk zit ik wel goed. Een hele fijne werkgever en een topteam. Mijn beste vrienden daar leren kennen.
Slechte grap maar met een kern van waarheid omdat onze kids nog zo klein en hulpbehoevend zijn. En als ze dan slecht gezind zijn of gewoon niet meewerken, tsja. Dan is het echt intens. En vermoeiend.
Aaah ja dat heb ik niet. Breng zoon naar school en dan heb ik 4 tot 6u vrij per dag. Na school begint het dan wel weer maar hij lijkt op mij dus is meestal ook wel relaxed buiten het taxi spelen voor badminton en tafeltennis.
Echt. Blij dat iemand dat eens zegt. zeg ik ook altijd. Ik zeg altijd op m’n werk als het druk is: IK KOM HIER VOOR MN RUST JA Heerlijk eens een hete thee drinken. Rustig m’n mail bekijken zonder dat ik ‘mamaaaaaa’ hoor. Eten wanneer ik wil, zonder dat anderen (mn mini me’s ) m’n halve tosti opeten, onbeperkt kletsen met m’n werk bestie. I LOVE IT Om daarna weer uren achter elkaar te schrijven en te bellen en op de rechtbank te zitten.
Dat had ik ook toen de kinderen kleiner waren. Maar als ze naar school gaan wordt het heel anders. Want dan is een dag vrij ook echt een aantal uur vrij die je zelf kunt indelen.
Hier gaat het financieel omhoog. Dat was 10 jaar geleden wel anders toen ik zwanger raakte van onze zoon. Beide geen spaargeld of überhaupt een gezin in de planning staan. We leefde van dag tot dag. Ik heb wel altijd gewerkt vanaf mijn 16e fulltime maar we besloten dat ik bij zoon zou blijven en man zou fulltime werken. Dat we dan dik zouden inleveren wisten we ook. We moesten de broekriem strak aangetrokken houden, sparen kon niet, soms bij een grote onverwachte uitgave moesten we lenen (wat dan in delen weer werd terug betaald) en dankzij de belastingdienst een dikke schuld. (Gaan samenwonen eind van het jaar en dan van een heel jaar een heleboel kunnen terug betalen) Maar... Behalve de belastingdienst bouwden we geen verdere schulden op, (ok ook niet sparen maar dat geefte niks.) Werkte man zich verder omhoog bij hetzelfde bedrijf als waar hij begon, kon ik mijn opleiding verder afmaken en uiteindelijk werd die belastingdienst ook afbetaald. Nu verdiend man zo'n 2700 euro netto per maand, werkt 40 uur in een zeer zwaar lichamelijk beroep. Ik zo'n 350 euro per maand, maar dat verschilt enorm met mijn eigen bedrijfje. De ene maand ietsje meer, de andere maand minder. Ik bepaal mijn uren zelf en dat verschilt. De ene week 3 klanten, de andere week 13, net wat er belt en hoe ik het inplan. Daarnaast doe ik 90% het huishouden, administratie, zorg kids etc. Vaste lasten zijn 1700 ongeveer en van het restant komen nog kosten als boodschappen, tanken, kleding indien nodig, als we wat in huis nodig hebben en onverwachte kosten (bv een keer de tandarts). Het is nog verbazingwekkend hoe snel alles op gaat tegenwoordig. Maar we zijn nu ook kleine beetjes aan het sparen. Mijn klanten trekken steeds meer aan en met een jaartje gaat dochter ook naar school wat weer scheelt in peuterschool kosten (hoewel ik wel kot krijg) en heb ik meer uren vrij om meer klanten in te plannen om te werken. Toeslagen hadden we al snel opgezegd omdat we elk jaar meer konden terug betalen omdat man steeds wat meer ging verdienen. Dat was dus steeds maar weer hetzelfde putje vullen. Ik heb me nog geen seconde rot gevoeld omdat ik soms maar wat blij was met de kgb, kot of kinderbijslag. Het is er, we hebben er recht op, dus maak ik er gebruik van. Ik werk, en daarnaast brengen we graag ook tijd met ons gezin en onze kinderen door. Dat vind ik nog wel veel belangrijker dan een dikke bankrekening.
Ik zeg op mn werk weleens dat ik daar kom om uit te rusten Ik ben verpleegkundige dus dat is best hard werken. Maar toch een ander soort prikkels.
Op sommige afdelingen kan je het "mammaaa, mammaaa" naadloos vervangen door "zuster, hee zuster, zuster!"
Ik werk dan in een verzorgingshuis op een Nah afdeling en ben geen verpleegster maar wij worden door de bewoners ook zuster genoemd. De hele dag hoor ik Zuster! Zuster! ik ga ‘s morgens van mama mama mama naar zuster zuster zuster!
Ik ook ,vooral na de schoolvakanties ben ik hard aan vakantie toe...Zoon houd echt niet van vakantie omdat zijn routine dan verstoord is, zijn gedrag word dan best vermoeiend.
Ik heb van m'n 21ste t/m 34ste altijd fulltime gewerkt. Jong, genoeg energie, leuk, ontwikkeling, sparen, etc. Nu kind met 35 gekregen en 3 dagen werken is meer dan genoeg. Ik heb m'n fulltime steentje bijgedragen aan de maatschappij vind ik. Nu is het tijd om te genieten van m'n gezin, kind hoeft gelukkig maar één dag naar opvang. 3 dagen werken is nog teveel wat mij betreft, alleen kan ik mijn functie niet in 2 dagen uitoefenen . Wie weet in de toekomst. Overigens, mocht ik ooit een bak geld winnen; ik stop meteen met werken! Ontwikkeling, uitdaging, sociale contacten vind ik wel op andere manieren
Ik werk 28 uur en als alleenstaande dus ook kostwinner. Veel van jullie verdienen samen en dat scheelt nogal. Naast mijn werk volg ik een deeltijdstudie , die gemiddeld 20 uur per week kost in eigen tijd. . Soms meer. Ik heb vorig jaar tijdelijk 32 uur gewerkt en dat werd teveel. Zeker in combinatie met opvoeden, huishouden en dubbel mantelzorgen. Terug gegaan naar 28 uur en dat is voorlopig genoeg. Ik krijg wat toeslagen, niet veel; vorig jaar moest alles retour ivm die 32 uur. Dat wist ik, had ik uitgerekend. Ik verdien bij lange na niet modaal, maar kan goed rondkomen en heb een huurhuis, wat mij geen onderhoud kost. Ik kan nog groeien in salaris en dat is fijn en zeker wenselijk, want het leven is echt heel duur geworden, zeker met de energiekosten en boodschapoen. Dat kan ik nu minder sparen.
Deze samenvatting is zowel van dit topic als algemene opmerkingen die voorbij komen. Wat ik van dit topic heel flauw vind is dat er letterlijk opmerkingen als "toeslagtrekkers" en "deeltijdprinsesjes" voorbij komen en dan gedaan wordt alsof dat allemaal niet zo bedoeld is. Kom op, dit soort termen kun je niet verkeerd opvatten. In het algemeen vind ik (en dat blijkt voor mij ook uit sommige opmerkingen hier) dat mensen werk te "belangrijk" vinden. En dan niet hoe je het uitvoert, want dat doe ik ook heel zorgvuldig, maar de functie ervan. Dat je hele identiteit ervan af hangt en dat je "moet" werken om nuttig voor de samenleving te zijn. Dat je pas iemand bent als je werkt.