Ik vind het een beetje gek om moederschap/ ouderschap met een baan te vergelijken. Het gaat er toch ook niet om wat intensiever is? Ik ga niet werken omdat kinderen intensief zijn en ik het huis uit wil vluchten. Ik werk omdat er geld binnen moet komen. Ik snap gewoon de hele discussie niet en ik vind het ook altijd vervelende plaatjes. Maar dan meer in de trant: alsof ik die keuze heb… van mijn salaris kunnen we wel op 1 inkomen leven, maar op mijn man zijn salaris niet. Wel weet ik dat ik dagen thuis heel anders ervaar als ik helemaal niet zou werken. (Ik heb 3x lang zwangerschapsverlof gehad, dus ik heb ervan mogen proeven) Ik vind dat totaal niet vergelijkbaar met als je daarnaast een baan hebt waar je ook verantwoording moet afleggen. Zolang het een bewuste keuze is, is het toch prima?
Ik ben een thuiswerkende moeder, kinderen gingen vanaf 2 jaar naar de peuterspeelzaal. Ik ben nu ook vrijwel volledig thuis. Heerlijk dat ik die keuze kon maken, ik zou ook niet anders willen - en zeker voor mijn jongste met adhd geeft deze constructie veel rust. Maar werkende ouders zetten hun kinderen na een werkdag ook niet uit En in het weekend over het algemeen ook niet. Dus dit plaatje is een beetje raar
Het is idd gewoon anders werk en gezin combineren of thuis blijven. Dus ik snap het vergelijk ook niet goed. Hoe je het ervaart is dan weer persoonlijk en situatie gebonden. Wat ik wel vind is dat werken soms wat geromantiseerd word. Werken is niet hetzelfde is als een uitje met vriendinnen en gaan ontspannen. Daar word er ook vanalles verwacht en kan het ook een heksenketel zijn.
Moest hier wel op lachen. Als ik thuis werk en een online meeting heb, heb ik ook altijd mn chillbroek aan!
"Als je tbm bent dan ben je te lui om te werken, heb je zeeën van tijd voor alles, moet je niet zeuren wanneer je kinderen druk zijn want je kiest er zelf voor." "Als werkende moeder ben je slecht voor je kinderen want dan dump je ze maar op een kdv of bij opa&oma en moet je niet zeuren dat je wel voor je kinderen moet zorgen na een werkdag want je kiest er zelf voor om te gaan werken." En zo is er altijd wel iemand die wat te zeggen heeft over een werkende of tbm. Het is toch nooit goed hoe je het ook doet. Het gaat erom of JIJ happy bent met je keuzes. Ik had er niet aan moeten denken om fulltime te werken en de kinderen bij een dagverblijf te brengen toen ze kleiner waren. Maar nu ik parttime werk en met een jaartje mijn uren kan opschroeven omdat de jongste naar school gaat kijk ik daar ook zeker naar uit. We vinden een balans in waar we gelukkig van worden en waar we van en mee kunnen leven, voor ons is dat dit. Voor een ander gaat het op een andere manier.
Dit vind ik echt de juiste bewoording. Mijn echtgenoot en ik werken allebei omdat we anders niet op 1 salaris kunnen rondkomen. Zo simpel is het gewoon. Ja het zou wellicht op het salaris van mijn man kunnen maar dan moeten we wel heel veel dingen gaan laten en onszelf en de kinderen gaan ontzeggen en dat willen we dus niet en ik vind werken ook leuk om te doen. Het is iets wat echt van mezelf is. Ik haal er voldoening uit en dan heb je uiteindelijk een win win situatie. Omdat ik werk kan mijn man nu tijdelijk een dag minder gaan werken. Ik profiteer daar weer van want dan kan hij al die klussen die in ons huis zijn blijven liggen eens echt goed aanpakken, dit vind die zelf ook leuk om te doen. Hij heeft eens wat meer vrije tijd en dit kan omdat ik ook werk want anders had dit niet gekund. Zo help je elkaar uiteindelijk ook weer. Ieder zijn keuze hoe hij of zij het wil doen.
Dit exact.. En dat de uitwerking van jou en mij(of van truus en gerda)wellicht totaal verschillend is, dat is een gevolg van totaal verschillende mensen, karakters, idealen etc. En dat zal altijd zo zijn en is altijd zo geweest. In een land met zoveel vrijheid, krijg je dat de uitwerkingen alleen maar verder uit elkaar liggen. En dat zou prima moeten zijn. (Over de deeltijdprinses, mijn probleem met jouw bericht daarover was dat je het deed overkomen alsof "wij" dat over onszelf zouden zeggen en dat is dus niet zo. Evenmin als een vleeseter zich bij elke maaltijd dierenmoordenaar zou noemen of als een fulltime werkende vader zich "slechts de zondagse vleessnijder" zou noemen. Dat zijn vervelende termen die iemand anders gebruikt om zijn of haar punt te maken. Niet iets wat men zelf zou gebruiken. Dat dus. Einde bericht)
Ik heb dus serieus wel eens dat ik mijn bril nog op heb en onopgemaakt ben en dan eigenlijk nog mijn haar had moeten wassen. Nou, dan wordt het een audio teams gesprek hoor, geen camera (Sowieso hoeft dat hele beeldbellen voor mij niet altijd want ik heb gewoon geen zin om de hele dag achter die laptop te zitten).
Oké, ik snap wat je zegt ja. Misschien zie je dit soort plaatjes vaker van de tbm kant door dat stukje ondergewaardeerd voelen ofzo.. Ik kom ze overigens niet vaak tegen, maar in mijn omgeving (streng christelijk) is het dan ook heel normaal/de norm om niet te werken als moeder. Daar moet ik me eerder verdedigen voor het feit dat ik wél werk..
Weet je wat ik ook weleens doe? Haha! M’n Patty pak aan tijdens het werken met een hemdje eronder en als ik dan moet videobellen hè? Dan doe ik m’n Patty hesje uit en m’n colbertje aan Zit ik daar in m’n panterbroek, pantersloffen en pantersokken met een chique colbertje erboven.
Toen covid er net was, toen zat ik eens te bellen met een collega. Maar ze stond op om thee te pakken en toen zag ik dat ze haar body nog open had (want zat strak) en haar pantalon had verruild voor een satin short (pyjama short). Ik ging echt stuk.
Volgens mij doet echt iedereen dit. Of ik ben zelf zo slecht dat ik dit als normaal zie. Niet videobellen is volledig joggingpak, wel videobellen is snel blousje aan boven je joggingbroek.