Wat gekke vragen omtrent bevallen...

Ik heb drie droombevallingen gehad. Snel (ruim 4 - 3+ - 3+) en heftig.

Mijn belangrijkste tip is om in jezelf te vertrouwen en steeds proberen de ontspanning en de rust op te zoeken. Dus niet pufpufpufpuf, maar zo rustig mogelijk inademen en de 'ontspanning' zoeken in een lange en zoveel mogelijk aaneengesloten uitadem.

Ga in een warm bad liggen of onder een warme douche. Maak het jezelf gemakkelijk, veilig, maak een warm 'holletje' in je bed. Wat je op dat moment dan ook prettig vindt (mijn moeder ging staan strijken en stofzuigen ... de zot ). Zorg ervoor dat je iemand bij je hebt waar je op vertrouwt en die rustig en kalm blijft en ook bij jou de kalmte terug kan halen.

Gillen, schreeuwen etc is allemaal weerstand en dus spanning. Spanning = extra pijn en je houdt daarmee eerder de bevalling tegen. Ontspanning zorgt ervoor dat de natuurlijke pijnstilling zn werk kan doen.

En ik heb echt niet volledig zen mijn bevalling doorlopen hoor, uiterlijk wel trouwens, ik lag volledig in mijn eigen ik totaal afgesloten van de wereld. Maar ik heb heel wat gevloekt in mn hoofd en soms ook verbaal.

De momenten dat ik het niet meer trok, was ook het moment dat ik kon gaan persen. Bij M nog geen kwartier, bij T nog geen 10 min en bij S nog minder ... Lanceringen dus.

Je zou kunnen kunnen kijken naar een doula.

 

ik heb 15uur over mijn jongste gedaan.

geen pijnstilling gehad en was compleet in mijn eigen wereldje.
het wel vanuit mijn tenen gegromd/gekreund want had alleen maar rugweeen.

heb me eraan overgegeven en toen ik dacht nu is het genoeg , mocht ik persen.

na 3x persen was mijn 4800gram wegende ventje er
ik had 2 hechtingen.
buiten dat ze prikte met plassen heb ik er geen last van gehad.....

 

Dat van zeggen het niet meer te trekken. Dat gevoel had ik ook. Omdat de weeen meer pijn doen dan de eerste uren. Kan je gaan denken dat je het niet aankan en in paniek raken. Wat idd helpt is vertrouwen dat je het kan en iemand in de buurt hebben die je daar aan herrinert als het zwaarder wordt.

Ik had 3 cm ontsluiting toen ik pijnbestrijding kreeg, ik viel vervolgens in slaap. En werd 2 uur later wakker met hevige pijn omdat de morfine uitgewerkt was. Had toen 8 cm waardoor de pijn veel erger is. Vroeg om een ruggeprik maar mocht niet meer. Toen raakte ik echt in paniek door de pijn. Maar mn vriend hielp me onder de douche en heeft me er vervolgens er goed doorheen gesleept. Hij was rustig en hielp met mn ademhaling waardoor ik ook rustig werd.
Dat is denk ik het best rustig proberen te blijven.
Verder niet geschreeuw/gegild.
Achteraf heb ik volgens mn vriend wel af en toe gehuild maar dat weet ik zelf niet meer.

Maar denk dat met een ruggeprik de pijn meevalt en je je daar niet zoveel zorgen over moet maken

 

Hoi!
Het moment eaarop ik dacht 'ik kan niet meer' was voor mij het gevoel dat het nergens heen ging. Ik mocht persen, maar naar mijn idee gebeurde er niets en ik was zo moe!... Het was dus meer dat het allemaal wat nutteloos voelde op dat moment en dat ik dus even heb gedacht geen enrgie er meer voor te hebben. Laat die baby dan maar zitten
Ik heb tijdens de ww niet gehuild of gegild. Oh jawel, 1 keertje flink luid gevloekt... Er stond nog een klein randje baarmoedermond en die wilde de vk even wegmasseren... Dat deed PIJN!! En toen heb ik even heel hard au geroepen en ben ik niet erg netjes tegen haar geweest
Wat lengte bevalling betreft: ik heb nu een korte en een lange gehad en ik vond er geen verschil aan. Ten eerste had ik geen tijdsbesef meer, ten tweede deden ze allebei pijn en ten derde was de beloning aan het eind even geweldig. Dus het maakt mij niet zo uit
Pijnstilling heb ik bij de eerste wel gehad, maar daar werd ik high van. Dit doe ik dus nooit meer. Ik heb liever pijn met mijn gezonde verstand, dan ietsje minder pijn en van de wereld zijn.
Succes met je bevalling!!
Xxx

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?
Ik had een stortbevalling en was heel erg in paniek... Ben in 3 kwartier bevallen. Ik ging hyperventileren en huilen.

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Ik heb tijdens de weeën voor mijn gevoel het hele ziekenhuis bij elkaar gegild en gehuild.. Tijdens het persen niet meer, toen had ik al m'n kracht nodig om te persen (ik had geen persweeën)

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Ik denk het niet. Ik ben héél snel bevallen maar het dat als heel heftig ervaren. Ik denk dat je dan gewoon dezelfde pijn over je heen krijgt alleen sneller en heftiger. Ik had letterlijk geen seconde rust tussen 2 weeën.. het ging aan 1 stuk door.

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Niks. Of nouja, het enige wat een klein beetje hielp was 2 vuisten in mn rug gedrukt tijdens de rugweeën. Ik heb gevraagd om een ruggenprik maar het ging daar te snel voor dus die heb ik niet gehad.

 

2 bevallingen gedaan en beide duurde vanaf heftige weeën tot geboorte ongeveer 2 uur. Daarvoor wel weeën maar goed te doen. Ik heb niet een moment ervaren van 'op een gegeven moment trok ik het niet meer'. Wel soms tijden de heftige weeën een idee van 'hoop dat het niet meer zo lang duurt' maar echt niet gillende momenten gehad hoor.

En inderdaad, probeer bij jezelf te blijven en probeer je lichaam te volgen. Laat het zijn gang gaan en ervaar het maar zeker niet tegen gaan werken.

Bevallingen vindt ik prima te doen, zwanger zijn vindt ik niets aan

 

Moment waarop ik dacht: Ik trek het niet meer, heb ik mijn man aangeklampt en gezegd, ik wil iets tegen de pijn. Soort van limiet dat ik dacht; meer dan dit kan niet (kan uiteindelijk wel, maar je moet even een grens over, ook in je hoofd)
Ik heb niet gegild, niet gehuild, wel de laatste minuten toen ik het heel zwaar had aan een stuk door zachtjes pijn pijn pijn tegen mijn man gezegd (als of hij dat nog niet wist )
Ik kan niet vergelijken, maar ik had een korte bevalling en vond het moeilijke daar aan dat ik door alles 'overspoeld' werd, geen pijn stilling achteraf, daarvoor ging alles te snel.

Makkelijk gezegd, maar probeer niet bang te zijn. Het komt echt allemaal goed. en juist het verzetten tegen de pijn maakt het erger. Hoe meer het lukt te ontspannen hoe eerder je er meestal weer vanaf bent.

Oja, wat hielp tegen de pijn? Minder maken voor mijn gevoel niet veel doordat het zo snel ging. Ik werd er zo onrustig door dat ik de hele tijd heen en weer heb gelopen tot ik mocht gaan persen. Ze wilde dat ik op bed bleef liggen, maar dat werkte echt niet. Goed luisteren naar je lichaam en daar aan toe geven! Door het lopen kon ik dealen met de pijn.
Succes en hopelijk wordt het een super mooie beleving, waant ondanks dat ik het afschuwelijk pijnlijk vond, vond ik het zonder twijfel ook de mooiste gebeurtenis uit mijn leven! Het is ook zo machtig om dit als vrouw mee te maken, dat gevoel als je kindje uit je komt, als je kleintje op je buik ligt.. wauw!

 

Hier een bevalling van een 2ling gehad (natuurlijk) maar met pijnstilling, kreeg toen een spuit in bovnbeen.
De 1e was zeg maar geboren en toen moest de 2e nog, dat viel wat tegen omdat hij een sterrenkijker was, maar ik kan niet zeggen dat ik het niet meer trok. Ik heb niet gehuild alleen na de tijd, maar dat waren tranen van geluk en van opluchting dat het toch ondanks ze met 32 weken geboren waren het goed deden......
Met nr 3 zou ik pijnstilling krijgen maar het infus lukte niet goed, dus dat is dus niet gebeurd, ik heb toen een weeënstorm gehad, en dacht soms echt van nu is het genoeg, maar je moet door.............
Als ik nu nog aan die bevalling terug denk overvalt me nog altijd die pijn, want het was niet nodig geweest als ze me een 2e infus hadden aangelegt......... Ook het moment dat het hoofdje voor de helft geboren was zal ik nooit meer vergeten, heb echt letterljk gezegd, au au au het doet zo'n pijn maar toen hij er helemaal uit was, was die pijn ook weer weg.
Al met al was het een snelle bevalling, maar ik zou het zeker niet over willen doen..........
Om de pijn op te vangen dacht ik vooral aan het einde van de bevalling,dat ik onze zoon op mijn buik had liggen.

 

Mooie serie vragen. En dingen die vast erg verschillen per persoon..
Mijn poging:

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?
Bij de eerste heb ik dat moment niet gehad, niet in de zin dat ik NU pijnstilling wilde ofzo.. Bij de tweede wel, ik zat op 3-4 cm, en toen begon er een weeenstorm na het toucheren, ik kon geen kant op, bijna doorlopend een wee. Gelukkig wist ik van de eerste keer dat het vast vlot zou gaan, en het duurde inderdaad ook maar 5 kwartier. Toen zat ik al op volledige ontsluiting en kon ik lekker gaan persen.. Het mantra in mijn hoofd was "even volhouden, het gaat voorbij". Al was dat lastig toen mijn bloeddruk begon te dalen naar 80/50. Maar ik was me heel erg bewust van "het geen keus hebben". Je moet gewoon door, in mijn geval was pijnstilling geen optie meer, dus gewoon doorgaan. En het komt wel goed..

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Ik heb bij het toucheren van die 3-4 cm en haar massage daar mijn verloskundige uitgescholden. Het deed zo'n pijn. En het voelde niet nuttig zoals een wee, maar gewoon echte pijn.. Het hielp achteraf gezien wel de bevalling goed op gang te brengen. Maar dat was het ergste. Verder ben ik meer een stille geweest. In mezelf, bezig met mijn eigen ding, en elke wee zien als iets dat je dichterbij je kindje brengt..

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Ik heb 2 redelijk vlotte bevallingen gehad. De eerste 7 uur, de tweede 9 uur, maar bij de tweede heb ik 2 uur weepauze gehad (teveel drukte in huis met oppas en bezoek vk). Dus effectief hetzelfde idee.
Vooral die weeenstormen zijn killing, ze waren ook wel vlot over, maar daar heb je weinig aan als je er middenin zit. Bij mijn oudste kreeg de kleine ook foetale nood, dus hij moest er ook wel snel uit. Met hulp van vacuumpomp en wat schade aan mijn onderkant is hij er optijd uitgekomen.. Ik was bang voor hetzelfde bij mijn tweede. Maar eigenlijk liep het hetzelfde, en nr2 kwam er zonder probleem uit. Ondanks het handje naast zijn hoofdje..
Alleen die bloeddruk was bij mij beide keren een probleem, als dacht de vk de eerste keer dat het hyperventileren was. De tweede bevalling is er wel gemeten, en konden ze erop handelen (extra medicatie in de buurt, hoofdeinde bed omlaag).


Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Het accepteren.. Zeker de eerste uren kon ik prima in mezelf keren, mijn lijf het werk laten doen, accepteren dat het erbij hoort.. Later werd dat lastiger, en hielp weinig, maar dat is maar tijdelijk

 

Ik kreeg een weeën storm dat was voor mij echt het moment dat ik niet meer kon ik had geen adempauze meer, huilen kon ik niet eens was echt aan het roepen ik kan niet meer ik kan niet meer. En was behoorlijk aan het schelden haha.

Geen idee, ik heb een vroeggeboorte gehad. Heb denk ik 2 dagen best heftige weeën gehad, maar wel met rustpauze ertussen dus dat was wel te doen. Toen is het een paar dagen weg gebleven, en zodra het weer op kwam zetten ging het eigenlijk vrij snel. Ik vond het best heftig ondanks dat het die dag vrij snel ging.

Wat hielp tegen de pijn, ik kreeg een soort morfine wat helaas niet hielp. Verder moest ik er gewoon doorheen, het was al te laat voor een ruggenprik op dat moment.

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?
De laatste 3 weeen had ik zon last van mn rugweeen dat ik toch op het hoogste punt even mee moest kreunen. Dan is er ook zoveel druk in je lichaam vooral als de vliezen nog heel zijn. Maar verder viel het reuze mee, vooral omdat ik deed wat ik zelf wilde:niet liggen, geen baarkruk niks niet, gewoon ijsberen door de kamer
Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen? Nee alleen bij de laatste weeen en als ik wel op bed moest. Tijdens het persen alleen een beetje gejammerd omdat ik niet helemaal fijn wist welke kant ik op moest persen (bij de eerste btw wel maar mn tweede had wat groter hoofdje)
Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Heb er een van 12 uur en een van 5 uur gehad. Ik vond die van 5 minder heftig. Na 12 uur ben je het toch wek aardig zat. Maar toch vloog de tijd bij beide bevallingen imdat je z met jezelf bezig bent.
Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Ijsberen door de kamer met mn handen in de zij en de duimen in de rug gedrukt. (en dat iedereen zn mond hield )
__________________

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?
Bij mijn tweede trok ik het allemaal prima. Dat ging vlot en makkelijk maar bij mijn eerste had ik geen persweeën en moest ik het op eigen kracht doen. Na 1 uur en 45 minuten was ik zo moe dat ik het wel gehad had.. ik wilde gewoon niet meer. Ik gutste het bed uit van het zweet. Ik deed verder niets hoor, ik zei gewoon (geëmotioneerd) dat ik niet meer wilde. De vk heeft me er door heen geholpen. 13 minuten later was de kleine man er.


Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Bij de eerste heb ik tijdens het persen (geen persweeën) wel een keertje gegild maar toen de vk zei dat dat wel mocht maar dat ik mijn energie misschien beter kon richten op het persen, was het over. Verder heb ik niet gehuild, gegild of wat dan ook.
DAARNA wel tranen met tuiten natuurlijk

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Wat is kort en wat is lang. Een heel lange bevalling (met flinke weeën) is slopend, je wordt er gewoon heel moe van. Een te korte bevalling kan zorgen dat je het inderdaad niet bij kan poten (uitscheuren, psychisch) maar meestal duurt een bevalling zolang als hij moet duren. Je kunt het trouwens niets aan veranderen (behalve ontspannen)
Eerste total 16 uur maar geen echte voelbare weeën dus no problem. Tweede 4 uur, maar een tweede is heel anders. Helemaal prima te doen.

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Bevallen.. hahaha.. nee, ik heb weinig pijn gehad. Het staan van het hoofdje vond ik het meest vervelende (nare pijn) maar die duurt maar heel kort. Weeën deden bij mij geen pijn. Dus tja, zo kan het ook.



Probeer je vooral niet teveel voorstelling te maken van je bevalling. Jouw bevalling is uniek en niet vergelijkbaar met anderen. Hou rekening met alles en bereid je goed voor (maar hak het niet in steen!) Luister goed naar je verloskundige en naar je lichaam enne... er zijn er miljarden je voor gegaan!!!

Ik vind bevallen trouwens het meest 'gave' van het hele zwanger zijn!!

 

Allereerst.. mij is het 100% meegevallen!! Er ontspannen in gaan (ik weet het.. makkelijker gezegd dan gedaan) is naar mijn idee het beste wat je kunt doen!

Wat voor mij heeft geholpen is vooral veel op mijn zijliggen en die weeen opvangen.. niet nadenken.. maar doen, de uren vlogen om en de gyn. zei ook dat het best snel is gegaan omdat ik zo ontspannen lag. Om half 10 begonnen de weeen, half 12 4 cm. ontsluiten om 13.45 volledige ontsluiting, helaas moest ik toen een tijdje wachten met persen omdat de gyn maar niet kwam... dat stukje, als je volledige ontsluiting is kan ik zeggen dat ik dat ervoer als 'ik kan niet meer'... maar meer in de zin, 'dit wordt wel heel erg heftig en als ik dit nog uren moet volhouden???' Toen zei de verloskundige ook tegen mij dat het best zou kunnen wezen dat t zo snel is gegaan en ik volledige ontsluiting had.. er kwam toen snel iemand kijken en inderdaad, dat was het geval!

Ik heb niet gehuild.. niet gegild.. alleen toen hij er uitkwam even een kleine kreet gegeven (omdat ze lekker het handeltje aan het uitrekken waren zodat hij er door kon komen... verder niet...

Komt vast goed! Je hebt je goed voorbereid zo te lezen!

 

Dat heb ik niet gehad. Ik vond het in het begin eigenlijk het zwaarst. Ik had op cursus begrepen dat er progressie in de weeen zou zitten, eerst licht en dan steeds zwaarder, maar ze waren meteen al heel heftig. Dus de eerste 2 uur had ik moeite om ze op te vangen en heb een paar keer zielig 'aaauuu' gekreund, daarna wist ik door een warm bad en ademhalingsoefeningen ze wel in stilte op te vangen.

Tijdens de ontsluiting dus niet. Bij het persen wel gegromd. Volgens de VK hielp dat niet, maar ik kon het niet onderdrukken, ging vanzelf Toen de vacuumpomp losschoot, en toen ze hem eruit trokken met de tang heb ik gegild. Niet bewust, ging vanzelf - dat deed zo'n zeer... Bij het persen doe je het zelf, die tang doet iemand anders, ik denk dat veel verschil maakt voor de pijnbeleving.

Geen idee... De weeen aan het eind van de ontsluiting waren niet echt heftiger dan aan het begin, allemaal zwaar hoewel ze wel steeds dichter op elkaar kwamen. Mijn bevalling duurde 5,5 uur, waarvan een uur persen. Misschien dat er bij een lange bevalling meer opbouw in zit, zodat het eerste deel wat makkelijker is. Maar ja, hoe vergelijk je pijn van twee verschillende mensen? Ach, je mag toch niet zelf kiezen wat je krijgt...

Een warm bad, wat een zegen. Daarvoor had ik tussen de weeen door ook buik- en rugpijn. Zodra ik in dat bad stapte was dat over en kon ik tussen de weeen door ontspannen en uitrusten. Nou ja, tot ze wel heel dicht op mekaar kwamen, en ik 9,5 cm. ontsluiting bleek te hebben Dat bad was echt het relaxte deel van de bevalling.

Ik vond het bijzonderst eigenlijk hoezeer ik in mezelf keerde tijdens het persen. De baby kwam in de verdrukking, hartslag ging omlaag bij elke perswee, en ik had gewoon niet de energie om me er druk over te maken. Maar goed ook, paniek had niet geholpen En toen de baby er was bleken er inmiddels wel heel veel mensen om het bed heen te staan, die me eerder niet zo opgevallen waren

 

Hopelijk heb je hier wat aan.

EDIT: sorry, t gaat niet goed met de kleuren.

 

Heb mijn antwoorden er tussen gezet

 

Succes, het komt echt wel goed!

 

Ja dat kan bij jou ook zo gaan. Vertrouw op jezelf en op je lijf en geef je over aan de bevalling. En inderdaad iedere wee brengt je dichter bij je meisje. Ik vond dat een fijne gedachte. De pijn dient een doel.

Succes. Je kan het!