Donderdag 27 November om 10.38 uur ben ik bevallen van een mooi meisje van 52 cm lang en 3920 gram. Het begon woensdagochtend, ik had om het half uur wat krampjes ( voelde als menstruatiekrampen) 's middags ging ik de plinten schoonmaken en toen dacht ik al; hmmm zou ze vandaag dan toch echt komen? Ik was 3 dgn overtijd. Rond een uur of 20.00 werden de krampen iets heviger en kwamen ze korter op elkaar (ong. om de 10 min.) om 23.30 ging ik proberen te slapen maar de weeen kwamen toen om de 6 minuten. Ben snel mn bed uitgekomen en heb puffend door het huis gelopen. Om 2.30 kwamen ze om de 3 a 4 minuten en heb ik de vlos. gebeld. Zij kwam om 03.00 uur en constanteerde 2-3 cm ontsluiting! Ze besloot me te strippen, en toen braken ook mn vliezen. Om 06.00 zou ze weer komen kijken. Mn weeen werden steeds heviger en om 5.30 trok ik het echt niet meer, ik heb haar gebeld. Ze constanteerde 4-5 cm ontsluiting. Ik dacht; zal ik naar het ziekenhuis gaan? Ik had vreselijke rugweeen en de vlos masseerde die, dat heeft ze ruim 2 uur gedaan en toen riep ik; ik wil naar het ziekenhuis! Ze keek en ik had toen al 8 cm! Ok toen besloot ik door te zetten, de weeen kwamen om de 1 a 2 minuten en ik pufte flink door. Ik kreeg een klysma om mn darmen te legen en heb heel lang op de w.c. gezeten, de volgorde toen weet ik niet meer, maar ik had opeens bijna volledige ontsluiting en mocht een beetje meepersen. Ik vond dat zo eng, het voelde helemaal niet als persweeen en ik kon niet stoppen met puffen, ik kon die knop zo moeilijk omzetten! Ze hebben me op de w.c. laten persen, op de baarkruk en op bed, maar de weeen zwakten heel erg af, opeens zat er soms wel 4 minuten tussen een wee! Ik besloot op bed te gaan liggen en persen maar iedere keer zagen ze het hoofje een stukje en toen was mn wee weer weg en zakte haar hoofdje terug. De vlos besloot me in te knippen... ik weer proberen, maar nee hoor zwakke weeen en telkens een stukje hoofd maar meer niet. Toen haar hartslag werd gecheckt bleek dat deze opeens heel laag was. De vlos vroeg of ze een ambulance moest bellen, ze zei; we kunnen het nog proberen, maar ik denk dat de vacuumpomp er aan te pas moet komen. Ik wilde nog proberen, voelde me zo beroerd ik heb enorm veel over moeten geven van de pijn. Ze besloot samen met de kraamverzorgster (die inmiddels was gearriveerd) om de kleine eruit te duwen, ze sprong op bed en duwde zo hard ze kon op mijn buik om de kleine eruit te krijgen. Ging niet. Ze besloot me nog verder in te knippen. Weer op mn buik duwen, weer niks. Mn vriend lag met zn hoofd onder de dekens zo bang was hij en de andere kraamverzorgster was niet goed geworden van al dat geweld (het zag er erg grof uit zei ze) Na anderhalfuur persen heb ik alles gegeven en toen was daar eindelijk onze kleine meid, ze was helemaal blauw maar trok gelukkig al snel weer bij. Ik had bijna een liter bloed verloren en was helemaal beduusd maar oh zo blij dat ze eruit was en dat ik het thuis af heb kunnen maken!
Meid wat heftig Fijn dat je het thuis hebt af kunnen maken maar jeetje wat een verhaal.Ben je inmiddels het ergste vergeten en kun je genieten?
van harte met de geboorte van je dochtertje. en idd wat een verhaal je hebt wel wat doorstaan moet ik zeggen .zelf ben ik blij dat wij hier in belgië in het ziekenhuis bevallen ik zou het niet aandurven om thuis te bevallen
Heel herkenbaar. Was ook superblij om hier te wonen, zeker omdat bleek dat ik een KS moest...moet er niet aan denken om met weeën naar het ziekenhuis te rijden. @TS: wat heftig meid!Wat goed dat je haar er zelf nog hebt uitgekregen! Hoop dat je het allemaal een beetje kunt verwerken, tis toch niet niks! Van harte gefeliciteerd met jullie dochtertje!