Ik zit met een dilemma. Bij mijn oma en tante zijn er in totaal 3 meisjes doodgeboren na de 40 weken. Nu is dat zeker in een tijd van weinig controles, maar het benauwd mij wel. Ik ben nu 39+2 en heb morgen een gesprek bij de gynaecoloog voor eventuele inleiding (als mijn baarmoedermond rijp is) op 39+4. Nu lees ik bijvoorbeeld over risico’s voor de baby als uitzakken van de navelstreng of zuurstofgebrek. Dat benauwd mij eigenlijk nog meer. De gyn sprak afgelopen week over risico’s voor mij, maar die neem ik voor lief! Maar wat moet ik nu kiezen? Moet ik het forceren of juist toch wachten en de risico’s voor de baby als serieus nemen? Hoe vaak gebeurd een doodgeboorte na de 40 weken nog? Mja...
Is het eventueel mogelijk om vanaf 40 weken bijvoorbeeld dagelijks controle te krijgen in het ziekenhuis? Ik ben zelf er nooit zo voor om een kindje eerder te halen als het niet medisch noodzakelijk is, maar ik snap wel dat het verschrikkelijk spannend is zo. En met extra controles zou je het moment van inleiden misschien kunnen uitstellen?
Ik zou een afweging maken op basis van de risico's voor de baby! Heeft de gyn deze niet toegelicht?? Ze adviezen namelijk niet zomaar om voor de 41 weken in te leiden, vaak is dit met een medische reden.
Mijn man stelde voor vanaf maandag (dan ben ik 40+1) 24/7 aan de monitor/ctg te gaan, wachten tot het komt. Maar de gyn zegt dat de voordelen nihil zijn, dus dat doen ze niet. Nu inleiden vond ik te riskant, omdat ik het even wil laten bezinken. We hebben nu dus afgesproken om vrijdag een ballonnetje te plaatsen. Misschien dat het niets uithaalt, maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Wat denken jullie?
weet je ook iets waarom deze meisjes zijn overleden? Of ging er iets mis tijdens de bevalling? Waarom vond je inleiden nu riskant? Ik ben bij mijn 2e om medische redenen met 39+4 ingeleid, geen problemen gehad gelukkig.
Het vervelende van dat verhaal is dat we niet weten waarom. Bij mijn oma waren er te weinig tot geen controles en was er ineens geen leven meer. Te laat! Bij mijn tante echt doodgeboren. Ook daar weten ze te weinig van. Bij mij is alles ok, voor zover ze kunnen zien natuurlijk, maar daar vertrouw ik op. Er is dus geen enkele medische reden om in te gaan leiden. Maar omdat ik wat spanning/stress heb, willen ze mij daar wel in helpen. Vandaar het ballonnetje. Ik had gelezen dus over zuurstofgebrek bij de baby als je eventueel een stormvloed aan weeen krijgt...
Heftig hoor als zoiets 3x voorgekomen is in je familie!! Ik kan mij de stress voorstellen. Wel fijn dat met jou kindje nu alles goed is Ja natuurlijk kan er zuurstofgebrek ontstaan maar goed wil niet zeggen dat dit zo gebeurd én dat je een stormvloed aan weeën krijgt. Ze kunnen echt met het infuus spelen zodat je geen weeenstorm hoeft te krijgen! Ik had het bij de 1e wel, bij de 2e dit aangegeven en toen het opnieuw dreigde, ging de pomp even uit. Zo hebben ze een storm voorkomen. Mocht je ingeleid worden, dan lig je continue aan de monitor dus kunnen ze je kindje wel goed in de gaten houden. Ik ben 2x eerder ingeleid en kon continue onze kindjes horen (hartslag) dus wellicht dat jou dat, op dat moment geruststelt!?
Oei! Wat zal dit dan spannend voor je zijn. De controles en echo's zijn tot dusver goed. Inleiden geeft meer risico op complicaties. Ook ik ben geen voorstander voor inleiden. Ook niet lmdat je bezorgd bent. Vroeger waren de tikden natuurlijk heel anders. Je werd niet zo nauwkeurig gevolgd als nu. Je werd niet getest op patua, edwards of down. Allemaal mogelijkheden die we nu wel hebben. De oorzaak, waarom de baby's ofwel vroeg zijn overleden of dood geboren zijn, weet je niet en kom je ook niet achter. Angst...is je slechtste raadgever. Heb je dit besproken? Als er verder geen aanleiding is voor afwijkingen/complicaties etc zou ik afwachten denk ik. Omdat dat....denk ik...de veiligste optie is. Wachten tot jouw baby signaal geeft aan jou dat het klaar is om geboren te worden. Maar goed. Ik.heb makkelijk praten/typen. Jij loopt met dit gevoel rond. Dus wat heb jij nodig om je vertrouwd te voelen en meer veilig te voelen/minder zorgen te maken?
Ja, als alles goed is heb ik ook eigenlijk niks om te twijfelen. Het speelt ook wel een beetje mee dat we er 3 jaar over hebben gedaan een kindje te krijgen en mijn man 55 is. Niet echt een reden natuurlijk, maar wel de angst als het misgaat, dat het niet zomaar weer lukt. (Even makkelijk gezegd, want het is een intens verdriet en proces natuurlijk). Ze is nu gezond en stel dat het wel iets genetisch is? Niemand kan ons daarbij helpen...
Je hebt heel veel extra zorgen zo te lezen. Toch zou ik het jammer vinden als je keuzes gaat maken waarbij je je laat leiden door angst. Ik wens je juist dat vertrouwen toe. In jullie kindje en in jouw lijf. Maar ook.dat je er wel van kan genieten. Kan me zo indenkennsat dit nogal een stempel drukt op je zwangerschap. En wat een wonder....na 3 jaar zit er wel een gezond kindje in je buik! Mij is ooit verteld: van het concept des levens, krijgt niemand het program. Zou het helpen als je boeken gaat lezen? Veilig bevallen bijvoorbeeld? Of een cursus gaat doen? Om je eigen state of mind te beïnvloeden. Vertrouwen te krijgen.
Cursus heb ik gedaan. Ik ben ook wel klaar voor de bevalling. Ik wil het heel graag beleven, maar wil die risico’s voor mijn kind niet én graag een levend kind ter wereld brengen...
Fijn dat je klaar bent voor de bevalling. Ik wens je een prachtige bevalling toe en dat je de angsten wat meer los kan laten. Ook al is het nog zo logisch dat ze er zijn.
Wat vervelend en heftig om dit van zo dichtbij te horen. Ik snap je angst! Zelf ben ik zolang er niks medisch aan de hand is niet voor inleiden. Maar dit komt puur door mijn eigen nare ervaring met inleiden. Het is natuurlijk veel beter ook voor de baby om het op zijn beloop dat laten. Maar snap dat je door die verhalen angstig bent.
Hier helaas ervaring met zuurstoftekort. Mijn kindje is met 41 weken geboren en na bijna 3 dagen overleden. Bij mn 2e zwangerschap is er een keizersnede gepland bij 37 weken. Dus er is vroeg ingegrepen. Uiteindelijk besloot hij met 36 weken al te komen. Ik weet niet of er verband ligt in familie of dat t toeval is maar ik snap dat het je benauwd. Ik zou voor zekerheid gaan en laten inleiden idd. Maar ik denk dat je dat al snel zegt als je t hebt meegemaakt. Maar komt goed meid. Nog eventjes en dan lekker genieten
Uiteindeijk ben ik ingeleid en is het qua opstart niet vanzelf gegaan. Vrijdag hormoonveter, zaterdag hormoonveter, zondag eindelijk een ballonnetje en maandag (8 uur sochtends) had ik 3 cm ontsluiting. Na het breken van mijn vliezen aan de wee-opwekkers, pff.. Blij dat ik bij 4cm een ruggenprik kon krijgen (waren we al 7 uur verder). Daarna ging het behoorlijk langzaam, maar om 01.30 had ik volledige ontsluiting. Vanaf 02.30 kreeg ik weeen en flinke doorstraling naar mijn been, helaas. Om 04.50 is ze dan uiteindelijk geboren!