Mijn vrouw en ik zitten nu te wachten totdat het begint. Alle tijd om na te denken dus. Ik vroeg mij nu af wat je eigenlijk als man moet zeggen (of vooral niet moet zeggen) tijdens de bevalling. Ze hebben al gezegd bij de partneravond op yoga dat je in elk geval niet moet zeggen dat het allemaal heel erg is en pijn doet, want dat weet ze zelf donders goed en het helpt niet om dat te herhalen. Maar wat moet je dan wel zeggen als de weeën er zijn of als er geperst moet worden?
dat is moeilijk te zeggen. het kan heel goed zijn dat je vrouw in een soort monster verandert tijdens de weeen en bevalling. dus dan kan het kleinste gebaar al een scheldpartij teweeg brengen. maar voordat ik je bang maak, zou goed kijken naar je vrouw en wat zij aangeeft. en vaak hoef bijna niks te zeggen, als je er bent is dat al voldoende.
ik denk dat dat persoonsgebonden is... ik vind het namelijk absoluut niet fijn als mn vriend me advies zou geven.. ookal bedoeld hij het positief. Als ik een "hormoon-aanval" heb en hij gaat me fijn uitleggen dat ik me geen zorgen hoef te maken want blablabla, dan word ik alleen maar pissiger Terwijl hij het goed bedoeld. Maarja kan best zijn dat jou vrouw dat wel graag heeft. Ik denk dat je dat beter aan haar zelf kan vragen op een moment dat ze zich gewoon goed voelt. Kun je er even over praten, maakt jou ook wat zekerder! Succes!
gewoon lekker jezelf blijven en in ieder geval zelf niet sappel worden! je vrouw heeft geen tijd om jou op te vangen, dus je moet flink en sterk zijn (hahaha, echt waar). mijn man liet me een beetje mn gang gaan. ik was behoorlijk in mezelf gekeerd, maar ik vond het wel fijn dat hij er was en dat ik tegen hem kon zeggen dat het heeeeeeel erg pijn deed. ook was hij heel behulpzaam. alles wat ik vroeg, bracht hij en meestal is het niet zo'n volgzaam typje.. (ik zat onder de douche en wilde mn tanden poetsen... dussssssssssss. hij heeft bbraaf mn tandenborstel aangegeven)
Het enige dat ik me kan herinneren van wat hij gezegd heeft was tijdens het persen: 'ogen open houden.' Dat kon hij zich nog herinneren van de partneravond op de pufclub. Nou ik kon hem wel wat aandoen op dat moment...als blikken konden doden
Dus hij had het wel voor elkaar gekregen Ts.. Volg je vrouw in de situatie. Zij geeft wel aan wat ze wil. De een keert geheel in zichzelf en wil echt geen "gedoe" om haar heen, de ander wil het liefst de hele bevalling haar man bij haar zijde. Bekijk het op het moment. Maar durf ook het iniatief te nemen als je ziet dat je vrouw door pijn of vermoeidheid even niet meer trekt en in paniek dreigt te raken. Je mag dan best even het heft in handen nemen en haar laten focussen op bijvoorbeeld haar ademhaling. Heeft mijn man ook gedaan toen ik mijn persweeën weg moest puffen en mijn lichaam een eigen leven ging leiden en ik het even totaal niet meer onder controle had. Toen heeft hij me echt even "tot de orde geroepen" en me weer op aarde gezet en geholpen met mijn ademhaling weer normaal te krijgen. Zat tegen hyperventileren aan.. Ik was erg blij met mijn man tijdens mijn bevalling. Heb aan hem gehangen, gebruikt als praatpaal, met hem gelachen (toen er nog wat tijd tussen de weeën zat en ik nog kòn lachen ) in hem geknepen, me aan hem geërgerd en het grootste geluk van ons leven samen met hem gedeelt toen onze kindjes ter wereld kwamen..Een dag na mijn eerste bevalling heeft mijn man me ook verteld dat hij zo ontzettend veel respect voor me heeft en zei ook nog "jeetje, wat ben jij sterk zeg, ongelooflijk", wat meteen voor de eerste kraamtranen zorgde. Mijn eerste bevalling was namelijk behoorlijk problematisch en is voor hem ook erg zwaar geweest, omdat hij zo weinig kon doen.. Het allerbelangrijkste....Er gewoon zijn als je vrouw je nodig heeft!
Volg je vrouw idd. In elk geval geen gekke dingen zeggen... zoals pijn is fijn of zo... Het hielp mij dat hij zei dat ik het kon. En dat gewoon duizend keer herhaalde. Vraag verder af en toe of je iets kan doen. En laat haar bepalen. Dat is het belangrijkste.
uuuh vooral niet vragen of ze minder hard in je handen wil knijpen tijdens de weeen omdat het bij jou pijn doet Deed mijn vriendjelief nl ook en heb toen nog even iets harder geknepen Maar t ligt denk ik gewoon aan de persoon zelf . wij hebben ook veel gelachen tussen de weeen door . gewoon jezelf zijn maar niet zoiets roepen als hier boven , Pijn is fijn enzo hihi succes ermee
Niet teveel praten, alleen antwoord geven als iemand je iets vraagt, haha. En verder gewoon jezelf zijn. Mijn man was helemaal van slag toen hij het hoofdje zag aankomen. Hij bleef het maar zeggen: "ik zie het hoofdje, ik zie het hoofdje, ik zie het hoofdje... " echt schattig, bijna alsof hij zijn ogen niet kon geloven. Verder heeft ie vrij weinig gezegd, geloof ik en dat vond ik helemaal prima.
Ik vond het heel fijn toen hij me zei dat ik het goed deed. Dat zei de VK ook, maar ik vond het nog prettiger om het van hem te horen. Verder met rust laten, er zijn maar niet te veel zeggen. (en als ze je iets vraagt: meteen doen! het is al moeilijk zat om een samenhangende zin er duidelijk uit te krijgen... goed opletten dus, dan hoef je niet te vragen 'wat bedoel je?')
Beide zwangerschappen moest er niemand tegen me praten of zeuren hoe goed ik het wel niet deed en bladibla, ik was helemaal in mezelf gekeerd en mijn man hoefde alleen maar mijn hand vast te houden...
Ik denk dat dat per vrouw verschillend is. Geen advies geven inderdaad, zoals zuchten ofzo. Mijn man zei de hele tijd, dat ik een kanjer was, dat vond ik zelf wel prettig. En goed kijken wat je vrouw wilt.
Ligt heel erg aan je vrouw. Ik had totaal geen behoefte aan pratende mensen om me heen. Het enige wat ik mijn man af en toe heb horen zeggen is "je doet het super, je kan het en ik ben trots op je "
De leidster van mijn zwangerschapscursus had daarvoor maar 1 tip om zeker niet te doen en dat is terwijl je vrouw aan CTG ligt zeggen "deze wee viel wel mee he schat!"
NIET in discussie gaan met je vrouw, ookal is ze nog zo'n monster. NIET meefluiten met de radio als ze kapot gaat van de weeen en verder kun je je er echt niet op voorbereiden, iedere vrouw is anders, iedere bevalling is anders, dus laat het over je heen komen. (oh ja, wat ik persoonlijk heel fijn en lief vond was dat mijn vriend na de bevalling maar bleef zeggen 'dank je wel schat, dank je wel! ik weet dat het moeilijk was maar je hebt het fantastisch gedaan, dank je wel' (en dat zo'n 20 x achter elkaar) had ik echt even nodig!
Dank jullie wel voor al jullie tips en adviezen. Ik heb er veel aan gehad om niet teveel te willen zeggen en rustig te blijven. De weeen begonnen maandagnacht nadat ik het berichtje had geplaatst, ons kindje was er in de daaropvolgende middag en pas nu hebben we tijd om even eens te kijken op het forum.