Het is (als het goed is) nog lang niet zo ver dat ik moet gaan bevallen, maar gisteren tijdens mijn controle bij de vk hebben we het er wel over gehad. Bij mijn vorige bevalling ben ik ingeleid ivm zwangerschapsvergiftiging. Met 38 wk is dochtertje toen geboren. Drama-bevalling, want ik had al 2 volledige dagen en nachten niet geslapen, ik was kapot, dochter was een sterrenkijker en kwam uiteindelijk met vacuüm. Daarna direct een golf bloed verloren (fluxus) en mijn placenta zat muurvast. Dus een kwartier later lag ik op de OK voor een manuele placenta-verwijdering. Na de ingreep vroeg de gynaecoloog mij nog of ik vaker een abortus of miskraam had gehad, ivm littekenweefsel in de baarmoeder. Dat was niet het geval, dochter was mijn eerste zwangerschap. Nu dus de 2e op komst. En de placenta zit op exact dezelfde plek als de vorige keer, dus weer over dat littekenweefsel. Ik knijp m dus voor de bevalling, want heb geen zin in een herhaling van de vorige keer. Dat heb ik geuit richting de vk en zij heeft overlegd met de huidige gynaecoloog in het ziekenhuis, hoe ze dit kunnen/gaan aanpakken. (De gynaecoloog die bij de geboorte van dochter en de ingreep was, werkt inmiddels niet meer in het ziekenhuis) Volgens de nieuwe gynaecoloog stond er niks vermeld in het dossier over littekenweefsel in de baarmoeder. Alleen de fluxus en de placenta-verwijdering werden genoemd. Protocol is nu dus dat ik wél in het ziekenhuis ga bevallen, met mijn eigen vk. Maar dat er preventief een waaknaaldje (voor infuus indien nodig) wordt aangelegd. Mochten er toch ineens complicaties zijn, tijdens of na de bevalling, dan zit dat infuus er in elk geval al. Als ik het zo lees, denk ik: ok. Klinkt logisch. Maar op de 1 of andere manier ben ik toch zó bang dat het een herhaling van de eerste keer wordt. Uitgeput zijn, ingeleid worden, weeenstorm, ruggenprik, weeën weg, nog meer opwekkers, bijna 2 uur persen en dan nog die nasleep. Iemand tips of misschien positieve ervaringen na zo'n vastzittende placenta om mij enigzins gerust te stellen? Rationeel weet ik dat het deze keer ook gewoon 'volgens het boekje' kan gaan. Voor hetzelfde geld komt de placenta nu gewoon meteen los en is er niks aan de hand. Maar mijn vertrouwen is compleet weg.
Mijn placenta liet ook niet los na een langdurige inleiding. Ik heb uiteindelijk ook veel bloed verloren en moest ook voor spoed OK. Ik probeer vooral steeds te denken; ik ben ingeleid, mijn lichaam was er zelf nog niet klaar voor dus waarom zou de placenta dan wel loskomen? Ik laat het allemaal maar los en denk maar zo; wat heb ik (én de baby in mijn buik) er aan dat ik me er nu al druk om maak? Het is wat het is op dat moment.. Misschien ben ik dan wel heel nuchter hierin, maar het hoeft niet gelijk te betekenen dat het nu weer gebeurd he!! Daar ga ik dan maar van uit.
Hier ook nog een "trauma" van de bevalling van bijna 9 jaar geleden. Toen ze geboren was en ik rechtop ging zitten liep ik leeg, voor mij gaat de stap om rechtop te gaan zitten onwijs groot en eng zijn dus weet ook niet wat ik hier verder mee moet maar snap je wel Moet in het ziekenhuis bevallen en ook een waaknaaldje maar m'n dochter is na 3 uurtjes ongeveer geboren en je hoort vaak dat een 2e sneller gaat... Vrees dat ik niet eens het ziekenhuis ga halen met alle gevolgen van dien
Mijn 1e bevalling duurde ruim 24 uur, ontsluiting vorderde niet, met dik 2 uur persen. Geen inleiding gehad. Ik was zwaar vermoeid en de placenta liet niet los en ik moest naar ok. Ik weet nog maar weinig van de bevalling en het is een traumatische ervaring geweest. Tijdens de 2e zwangerschap was ik enorn bang voor herhaling. Hier uitgebreid over gesproken met de verloskundige, maar ook tijdens de bevalling was ik bang. Maar ik heb een bevalling volgens het boekje gehad. 8 uur in totaal, 10 minuten persen en na 2 minuten kwam de placenta. Ik kijk heel positief terug op deze bevalling en zou het zo weer doen. Het heeft me ook echt geholpen bevalling 1 te verwerken. Het kan nu echt een hele andere ervaring worden! En bijkomend, in het merendeel van de situaties gaat de 2e bevalling gemakkelijker! Jullie kunnen het dames, en heb vertrouwen.
Ik had bij mijn oudste ook een heftige bevalling waardoor ik toen ik net zwanger was van de tweede al opzag tegen de bevalling. Maak het echt bespreekbaar en maak samen met de verloskundige afspraken. Verder had ik de eerste keer een lange bevalling (22 uur) en bijna 2,5 uur persen, dochter lag scheef en hand naast haar hoofdje, wel weinig bloedverlies. Bij de tweede was mijn bevalling juist heel snel, 4,5 uur weeën en 20 minuten persen. Toen helaas wel ernstige fluxus maar dat was dus weer totaal anders dan de eerste keer. Denk dat de afspraken die je hebt gemaakt prima zijn zodat ze snel zullen schakelen indien nodig. Ook zullen ze waarschijnlijk sneller ingrijpen mocht de placenta niet snel genoeg komen.
Bedankt voor jullie reacties dames! Fijn om te lezen dat het toch ook heel anders kan na zo'n traumatische eerste keer. En ook wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die hier over piekert. Ik ga me voorlopig maar storten op positieve baby-zaken, en zo min mogelijk doemscenario's bedenken. Zoals @Mich92 al zegt: ik heb er niks aan om me daar nu al zo druk over te maken. Dat komt wel als ik lig te puffen. *zei zij heel dapper...*
Toch wil ik je aanraden wel iets met je angst te doen. Nee je hebt er inderdaad niks aan om je nu al druk te maken maar ik ben uiteindelijk de hele 2e bevalling in paniek geweest omdat ik overduidelijk nog veel last had van de eerste keer. Daardoor lijkt nu achteraf die bevalling nog verschrikkelijker dan de eerste (nog afgezien van de fluxus)
Heb jij tips wat zou kunnen werken? Ik heb al wel zitten denken aan een soort mindfulness zwangerschapscursus. Bij de eerste een gewone, praktische cursus gedaan en ik dacht: dit doe ik wel even. Maar toen het moment daar was, kon ik me totaal niet overgeven aan wat mijn lichaam moest doen. Ik was continu in mijn hoofd bezig en heb het idee dat ik mezelf daardoor ook behoorlijk 'geblokkeerd' heb.
Nee helaas geen tips, ik heb het zelf dus ook onderschat en het scheelt dat wij al hadden gezegd dat we met 2 kindjes compleet zijn maar mede door de laatste bevalling wil ik ook echt nooit meer bevallen. Ik kon me de eerste keer juist wel overgeven (tot op bepaalde hoogte) en nu geen extra cursus gedaan. Ondanks de paniek had ik dus wel een vlotte ontsluiting. Als je denkt dat mindfullnes je kan helpen dan zeker doen! Maar zou het ook zeker bespreekbaar maken bij de vk