Mijn verhaal

Het is inmiddels al weer 6 maanden geleden. En de meeste kennen het verhaal wel.
Het staat ook op mijn web-log.

Zal proberen het in het kort hier ook nog even neer te zetten.

Op 21 februari 2006 het is krokus ? vakantie. Dus gezellig met mijn grote meiden om me heen(deze wonen niet voltijds bij me)
Ze mochten voor de eerste keer mee naar de verloskundige. Waar ze natuurlijk een vrage zee hadden van hier tot aan tokio
Maar de verloskundige vond het niet erg. En beantwoorde dan ook de vragen.
Toen over naar mama, want ja we kwamen natuurlijk voor mijzelf

Mijn bloeddruk werd gemeten, deze was de vorige keer al iets hoger, maar nu was het dus schrikken.150/100 voor mij doen erg hoog. Normaal 120/70.
Ik moest maar even over een teststaafje heen plassen om te kijken of er geen eiwit in mijn urine zat. Dit zat er wel, maar was niet noemenswaardig. Maar toch wilde ze dat ik even naar het ziekenhuis ging.
Ze belde naar het ziekenhuis, en wij gingen met zijn drietje opweg.

Tjah omdat dit allemaal heel onverwacht was, had ik natuurlijk geen spelletjes ofiets voor de meiden mee, maar toevallig had ik net papier gekocht voor kaarten die ik zelf wilde gaan maken.
Dus zijn ze daarmee aan de gang gegaan, ondertussen lag ik aan het CTG. Maar de meting liep niet na behoren. Tja, wat wil je met zo een buik als ik op dat moment had! Meisje had ruimte voor tien
Uiteindelijk is de CTG goed genoeg bevonden, en mocht ik bij de verloskundige in het ziekenhuis langs om nog even een echo te laten doen. Hier werd alles nauwkeurig gemeten en gedaan. Ook nog even een laatste check om zeker te zijn dat het nog een meisje was EN dat was zo...
Op deze echo werd ze rond de 1 kilo geschat. Niet echt klein zeiden ze daar. Ok zal wel.. We mochten naar huis. En de volgende dag moest ik dan weer terug voor een CTG. En mijn verzamelde urine werd op kweek gezet.
De volgende dag kreeg ik de uitslag hiervan. Mijn urine bevat niet een noemenswaardige hoeveelheid aan eiwit. Ik hoef alleen de volgende dag nog even te komen voor een bloeddruk meting. Hij was gezakt. 140/85. Ik hoefde niet meer terug naar het ziekenhuis, en kon de verdere duur bij de verloskundige doorbrengen. Natuurlijk was ik heel blij.

Heb me twee weken koest gehouden. Met het oog op de bloeddruk. Maar dit was niet voldoende.
7 Maart kom ik weer bij de verloskundige. Ze was verbaasd mij te zien.
Maar goed. Alles uitgelegd enzo, en toen maar weer de meetingen. En ja wel. Mijn bloeddruk was weer hoog. Deze keer weer wat hoger dan de laatste keer bij haar. 150/110. Op weer naar het ziekenhuis dus.

In het ziekenhuis werd ik al herkend en mocht ik gelijk weer aan het CTG.
Weer veel gestoei, maar later dan toch een mooie CTG.. Daarna weer een echo.. Bloed hadden ze ook al afgenomen. Noemde de goede man gekscherend VAMPIER
Na een aantal uren, kwam het hoge woord er uit, U mag blijven mevrouw.

Oei! Ik schrik natuurlijk wel. Dit had ik niet verwacht... Maar goed, nog even in een record tempo naar mijn huis geweest. SPullen bij elkaar geraapt, en weer terug naar het ziekenhuis.

Ik kwam op zaal. Met nog een dame, maar zij mocht de volgende dag weer naar huis. Maar ja in welk ziekenhuis blijft er nu een bedje leeg? Nee ook hier niet, en zo kwam er een leuke gezellige meid op zaal 38 weken zwanger, en ook hoge bloeddruk, en voor de duur een klein kindje.
De volgende dag moest haar kindje gehaald worden, ze waren niet te vreden over de CTG... Ze wist niet wat het zou worden, maar toen ik het hartje hoorde kloppen zei ik al gelijk meid .... nog even en je heb je meissie in je handen.. Ze keek me met grote ogen aan.
En ja wel rond middernacht kwam ze terug van de OK, en vertelde trots dat ze een dochtertje had gekregen.. Hihi Ik wist het gewoon
We kregen al vlot een leuke band. En die hebben we nu nog, we spreken elkaar met regelmaat... Maar ok... nu weer terug naar mij.
Vrijdag 10 maart, het duurt even voor er plek is voor de CTG... Of ze hem op zaal doen of in de CTG kamer daar was men nog niet over uit. Maar uiteindelijk werd het de CTG kamer.

Het geemmer wat we aldoor al hadden voor een goede registratie was nu weer het geval. Maar nu gingen er alarmbellen rinkelen bij de verpleegkundige, en zo staan er ineens 10 man rond je bed. Schrik schrik.. Er wordt overlegd, ze manufreren zich in allerlei bochten en hoeken om toch een registratie te krijgen... Maar dit gaat niet naar te vreden heid. Ik krjg een keus. naar het VU of naar het AMC... Ik wilde naar geen van beiden.... Maar ja dit zijn wel de enigste ziekenhuizen in Amsterdam die kleine prematuurtjes kunnen opvangen... Doe mij maar VU was het antwoord.. Maar nee, in de VU hadden ze geen plaats. Dus toch naar het AMC.
Mijn spullen werden gepakt door de verpleging, kreeg het email adres van mijn zaalgenootje, en vervolgens stonden er twee broeders bij me bed die me naar het AMC zouden vervoeren.
Deze lui waren heel leuk, en zorgde hoe dan ook dat de rit plezierig is verlopen. We hadden gek genoeg een hoop lol onder weg...

En dan kom ik in het AMC. Ik word daar toch heel liefde vol ontvangen, en gerust gesteld. Krijg een bedje toe gewezen... En word weer aan het CTG gehangen... Met alle toestanden weer natuurlijk.

Na een uurtje mag ik met een arts mee nar boven voor de echo. Tjongen wat kunnen ze veel bekijken zeg. Weer alles meten en doen, en daarna word er gewoon 1 bloedvaatje genomen, en deze werd helemaal doorgemeten. (uit de navelstreng) Ik mocht weer terug naar zaal. Waar ik na een minuut of wat weer opgehaalld word voor weer een ECHO... En vervolgens doe ik mee aan een onderzoek. Ze gaandan de placenta helemaal onderzoeken, en nemen bloed uit de navelstreng op voor verdere onderzoeken bij dit zoort gevallen. Uiteindelijk zal de echo bepalen waneer het kindje gehaald gaat worden.
Zo lig ik dan het hele weekend op bed. Mag er alleen af voor een plasje of een douche...
Zondag ben ik ongerust. Ik voel me kleintje haast niet. Maar dit kon wel kloppen, vanwege de spuiten die ik had gehad voor de rijping van de orgaantjes.... Toch kreeg ik een echo voo rmijn gerusstelling. Mijn meissie deed het nog prima!
Maandag ochtend. Ik ben vroeg wakker, de verpleegkundige merkt me op. en komt me gelijk aan het CTG knopen...En ondertussen krijg ik een kopje thee... Dit is hetlaatste wat ik nog heb genuttigd.. Mijn ontbijd werd later bij me weggehaald. Want ik moest zo nuchter mogelijk blijven...
Danischa zou vandaag geboren worden. In allereil kon mijn vriendin uit Utrecht nog met een noodvaart komen, om me bij te staan tijdens de operatie...

En dan is het zover. 12:15 opweg naar de OK... Infuus, catheter. Verdoving waar de epiduraal komt, en dan de prik dus zelf. NIETS van gevoeld.
En dan word het spannend.... En klokslag 13:00 uur is ze daar.. Ik hoor niets. ... maar verwachte dit ook nog niet... Ik krijg te horen, een heel klein mooi meisje ...... Waar op ik suf antwoord. Nee hoor, das Danischa!!! Iedereen moest lachen... Na dat ze klemmetjes om me eileiders hebben gedaan, werd ik weer keurig dicht gemaakt. Ben onderhuids gehecht?? Toen ze met mij klaren was Danischa ook klaar om naar de NICU te gaan.... ik mocht haar nog eventjes zien, en aanraken voor ik naar de uitslaap ging......... Het eerste wat ik zei .. Wat is ze MOOI!!!

Om het niet nog langer te maken, Danischa heeft twee weken in het AMC gelegen, daarna mocht ze over naar het Lucas, waar ze nog iets meer dan drie weken heeft gelegen. En toen mocht ik haar mee naar huis nemen, een klein meisje van 1756 gram zwaar.

Inmiddels is Danischa een blakend meisje. Super gezond en weegt inmiddels zo een 6700 gram...

We maken het beide weer goed, en met ons viertjes zijn we heel gelukkig.

Zo.... pff het is toc nog wat langer geworden... mijn excuus...