Nu is bang nog niet eens het juiste woord. Ben als de dood. En waarom? Nou de eerste zwangerschap moest ik met 38 weken ineens naar het ziekenhuis omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Om een heel lang verhaal kort te maken en meteen to the point te komen.............. Na verschillende inwendige onderzoeken, inleiding, pogingen om mijn vruchtwater te breken, kwam er een gynacoloog die mijn vruchtwater wel even zou breken. Nu zat dat allemaal nogal ver weg nog omdat mijn lichaam nog totaal niet klaar was voor de bevalling. Het komt er dus op neer dat ik elke poging om het vruchtwater te breken als pijnlijker heb ervaren dan de bevalling (minimale verdoving) zelf. Maar de gynacoloog ging het ook wel even proberen en ja hoor daar ging hij aan de slag ik voelde me @#% een grabbelton dus ik vragen of het rustiger kon met de tranen in mijn ogen. Nee mevrouw dat kan niet. Dit moet zo. En meer van dat soort uitdrukkingen. En dit alles terwijl ik wist dat het nu ook weer niet zo pijnlijk hoefde te zijn omdat 2 arts assistentes het al de hele dag aan het proberen waren. (deze meiden luisterden teminste naar me) Maar deze slachter niet hoor die ging gewoon vrolijk door. Maar na een 10 min wroeten heeft hij het maar opgegeven. (Nu heb ik geen makkelijke bevalling gehad in het algemeen al. Het mag met gerust hart zelfs heel zwaar genoemd worden!!!) Deze vent heeft me echt kapot gemaakt. Nu 2 jaar na dato en uitgerekend voor de volgende schud mijn hele lijf als ik alleen al aan een inwendig onderzoek denk. Nu komt het dat mijn verloskundige dus nu maandag mijn baarmoedermond weker wil maken. Ben echt doodsbang!!! (en een ieder die mij kent zal kunnen bevestigen dat ik niet bang aangelegd ben). Zie nu weer steeds flitsen van die gynacoloog voor me en ben bang dat ik na dit onderzoek weer met nachtmerries zit. Weet wel voor mezelf al dat mocht dit het geval zijn, dat ik hier niet meer alleen mee rond ga lopen maar naar een psycholoog ga! Wilde dit ff van me afschrijven in de hoop het voor mezelf iets beter te kunnen relativeren. Lucht wel op moet ik zeggen.
Waarom is het dan nodig dat de vk je gaat strippen? Als jij dat liever niet wilt hoeft het toch niet per se?! Als jij er zo'n nare ervaring aan hebt over gehouden zou ik het zeker duidelijk maken bij de vk. Ook bij de gyn mocht je daar nog bij terecht gaan komen. Ik snap ook eigenlijk niet dat de gyn toch stug door heeft gezet. Als je bmm nog niet rijp genoeg was heeft het toch ook helemaal geen zin om te doen dacht ik altijd. En mocht je toch per se ingeleid moeten worden dan kunnen ze daar toch ook andere manier voor gebruiken dan als een dolleman gaan liggen wroeten. Ik zou het echt goed kenbaar maken zodat iedereen er rekening mee kan houden.
Wat lomp zeg van die Gyn. Zou het met je VK bespreken en in je bevallingsplan laten zetten of er iig een notitie van laten maken. Dus onder geen beding toucheren/klooien indien niet nodig, met de zachte hand als het toch moet en alles aankondigen zodat je erop rekent. Sterkte meis.
Hai! Ik sluit mij aan bij bovenstaande reacties, vertel deze vreselijke ervaring aan je VK, zij zal dit dan ook vastleggen in jouw 'dossier' ( tenminste dat hoort volgens mij zo), mocht je onverhoopt toch een idioot hebben, die wel doorzet en je zelf niet durft in te grijpen, laat je partner er iets van zeggen. Je hoeft echt niet alles te pikken! Tijdens mijn bevalling heb ik vriendelijk doch dringend de VK gevraagd ff te stoppen met het wegmasseren van het laatste 'randje' of hoe je dat ook noemt. Ik vond dat zo'n irri gevoel....gelukkig deed ze dat gelijk en gaf later aan dat ze het nog 1 keer even deed en ook waarom.. maar wel met beleid gelukkig! Veel sterkte!