Eind januari is ons kindje geboren en hij is gelukkig kerngezond. Ik loop al een hele week te piekeren of ik dan wel of niet mijn verhaal op het forum kwijt wil. De bevalling is bijzonder onaangenaam verlopen en mijn huisarts had dan ook aangeraden om een gesprek met de gynaecoloog aan te gaan waar ik onder behandeling was omdat dat na de niet vooraf geplande keizersnede niet was gebeurd. Eigenlijk liep de zwangerschap best wel goed, buiten de normale zwangerchapskwaaltjes waar iedereen wel last van heeft. In het begin van mijn zwangerschap had ik last van een te hoge bloeddruk waardoor ik verder bij de gynaecoloog onder behandelijk ben blijven lopen. Omdat we ons voorgenomen hadden om in het ziekenhuis te bevallen ( St Antonius te Nieuwegein) ben ik daar ook naar de gynaecoloog blijven gaan. Tijdens de zwangerschap vond ik het wel jammer dat ik de gynaecoloog waar ik onder behandeling was niet beter heb kunnen leren kennen want telkens ik op controle moest kreeg ik weer een andere dokter te zien. Alleen de laatste keren was het telkens de zelfde gyneacoloog. Telkens kreeg ik te horen dat alles goed verliep en dat de baby goed groeide. In de 40 ste week vroeg ik wanneer er een inleiding zou plaatsnemen moest de baby er niet op tijd zijn. Ik wilde dit het liefst zo lang mogelijk uitstellen en de baby op een natuurlijke wijze laten geboren worden. De gynaecoloog zei dat ik me daar nog niet druk moest over maken en dat het een ander draaiboek was wat nu nog niet aan de orde was. Ik ben 1 keer tussen de 40 ste en 41 ste week naar het ziekenhuis gegaan 's avonds omdat ik me bijzonder onwel begon te voelen en na een volledig controle die nacht bleek er niets aan de hand te zijn en mocht ik naar huis. Maandag de 26ste januari moest ik terug op controle en alles bleek weer goed te zijn. Het was toen juist 1 dag voor mijn 41 ste week. Maar wat ik nog steeds niet begrijp is dat alles 'wel' goed was maar dat de gynaecoloog de beslissing had genomen dat ik de volgende dag opgenomen moest worden voor in ingeleide bevalling. Veel uitleg kregen we niet over het 'waarom'. En toen ik zei dat ik liever nog een paar dagen wachtte om de bevalling natuurlijk op zijn gang te laten komen, werd het weggelachen met dat ze mijn reactie niet begreep... Die nacht braken m'n vliezen en ik was in de wolken want misschien kon ik dan toch nog een natuurlijke bevalling krijgen, de voorweeen kwamen ook op gang en eigenlijk zag het er heel goed uit. We waren om 1 's nachts naar het ziekenhuis gereden en daar werden de standaardcontroles uitgevoerd en ik bleef die nacht aanhoudende voorweeen hebben tot 7 uur 's in de ochtend en toen was er even niets meer.... Uiteindelijk kwam de verloskundige erbij en is er gekeken of ik ontsluiting had. Dat had ik, maar een half centimetertje maar genoeg om met de inleiding via een infuus met weeopwekkers te beginnen. En toen begon de hel. De ontsluiting ging bijzonder snel en ik had in een tweetal uren al 5 centimeter ontsluiting. Ik moest in bed blijven liggen vanwege de hartsensor op mijn buik en de bloeddrukmeter, alleen hield ik het niet meer van de pijn en wilde steeds rechtstaan, wat niet mocht. In hun brochure staat dat je zelfs op een stoel mag gaan zitten tijdens een ingeleide bevalling..., maar goed. Ik kreeg uiteindelijk een ruggeprik tegen de pijn, maar die mislukte tot 4 keer toe. Ik was op.... de pijn was zo opgelopen dat het me niet lukte om mijn rug te ontspannen. En de dokter die de ruggeprik gaf zei dat het beter was geweest om eerder een ruggeprik te geven..., maar dat was nu te laat. De 4de ruggeprik bleek even te werken, maar al snel was er weer gevoel in mijn benen. Ik gaf dit aan en hoopte dat de voorweeen snel voldoende ontsluiting zouden geven. De verloskundige en verpleegkundige die ik op dat moment tot 17u30 had waren erg menselijk en ze hebben me met puffen door de pijn heen gesleept. Maar de ontsluiting ging niet sneller. En om 17u30 was er een wissel van personeel. Er was mij beloofd dat ik alsnog een nieuwe ruggeprik zou krijgen als de ontsluiting niet vorderde. Ik gaf dit aan tussen de weeen door. Maar de gyneacoloog die ik nu kreeg was echt vreselijk, ze zei dat ik geen nieuwe ruggeprik kreeg en dat het niet kon dat deze niet werkte. Toch voelde ik gewoon alles, dus hij werkte niet. Tijdens de weeen door zei dat ik verkeerd pufte. En ze had constant commentaar over dat ik tussen de weeen door soms riep van de pijn. Ik mocht niet roepen en mijn energie sparen, maar het was op dat moment het enige wat ik nog kon... ik hield het niet meer. Ik riep niet naar haar, het waren gewoon kreten. Ik kon niet meer. Gelukkig was er een stagiaire verloskundige die me geholpen heeft met de het puffen want ik begon weg te vallen. Ik sliep tussen de weeen door werd wakker door de pijn en viel terug weg. Om 22uur uiteindelijk kwam er mannelijke gyneacoloog binnen die besloot dat ze over zouden gaan naar een spoedkeizersnede. Ik was al te ver weg en was blij dat er hulp kwam. Na 24 uur kwam dan eindelijk de verlossing. Eerlijk gezegd wil ik nooit meer een ingeleide bevalling met weeenopwekkers zonder pijnbestrijding. Nu vraag ik me af of het normaal is dat ze zo lang hebben gewacht om die keizersnede uit te voeren.... Als ik me goed herinner hoorde ik de gynaecoloog in de operatiekamer zeggen dat ze veel te lang hebben gewacht. Ik was volledig uitgeput. Omdat de ruggeprik niet werkte ( dus ineens toch wel waar) moest er overgegaan worden tot volledige narcose. Ik werd met ademhalingsproblemen wakker en de baby ook. Maar gelukkig is alles goed gekomen. Toch ben ik ontzettend geschrokken van hun manier van werken en vroeg me af of dit wel allemaal normaal is. Ik ga zeker een gesprek aanvragen. De gynaecoloog die zo onaardig was heb ik nadien ook niet meer gezien toen ik een aantal dagen in het ziekenhuis heb gelegen. De anderen zijn wel langs gekomen. Ik heb nog een heleboel vraagtekens in mijn hoofd, maar we hebben gelukkig een wolk van een baby en dat heeft de vermoeidheid en vooral emotionele pijn na de bevalling voor een groot deel doen vergeten Ik kan best wel pijn hebben ( heb al twee maal een niersteen gehad en dat is ook een verschrikkelijk intense pijn). Maar wat ik tijdens mijn bevalling heb meegemaakt was echt vreselijk. Als er anderen zijn die me raad kunnen geven of weten hoe ik hiermee moet omgaan dan zijn alle tips welkom, want ik zit er erg mee en wil het een plaatsje kunnen geven. Ben ontzettend bang geworden van ziekenhuizen...
Het lijkt wel een beetje op mijn eerste bevalling dat was ook een hel die na 2 dagen en een lange weeënstorm eindigde in een spoed-ks. Achteraf hebben de gyns wel aangegeven dat ze dit verkeerd hebben ingeschat maarja... daar heb je later weinig aan he. Voor mij was het niet voloende dat ik er een dochter aan over heb gehouden en denk dat ik voor een groot gedeelte daardoor een postnatale depressie heb gehad. Uiteindelijk slijt het wel een heel eind denk ik maar vergeten doe ik het nooit. Zelfs nu na bijna 4 jaar later heb ik er afentoe nog nachtmerries van. De dag van de geboorte was 1 van de mooiste in mnn leven maar ook zeker de verschrikkelijkste. Ik heb daarna nog een zoon gehad met een geplande ks (want ik ga datzelfde nooit meer proberen dan nog liever geen kids) en dat ging 1000000x beter en fijner in een ander ziekenhuis met een andere gyn en de 2de ks was al afgesproken voor ik uberhaupt zwanger was.
Volgens mij is je bevalling niet abnormaal, het is echter wel bar vervelend dat je gyneacoloog zo onaardig was. Mijn bevalling is ook ingeleid, ik raakte ook in een weeenstorm en uiteindelijk is Tobe met een vacuum gehaald omdat zijn hartslag te veel daalde. Als hij niet snel was geboren, had ik ook een spoedkeizersnede gemoeten. Ook ik kon niet meer puffen tussen de weeen door en schreeuwde het uit, waarnaar de verpleegkunde steeds moest roepen dat ik moest puffen en niet schreeuwen (maar ze zei het wel vriendelijk en meelevend dus ik heb dat niet als storend ervaren) en ook ik viel tussen de weeen door af en toe weg (maar mij is verteld dat dit normaal is? dat dit een natuurlijke manier is om je even op adem te laten komen; het was bij mij dan ook de enige manier om weer een goede ademhalingsritme te krijgen). Maar bij mij vorderde de ontsluiting gelukkig wel (na 5 uur mocht ik persen, maar ik had al 3 cm voordat het infuus werd aangelegd). Ik denk dat jouw onvrede voornamelijk voortkomt vanuit de onvriendelijke manier waarop je bent behandeld. Ik had alleen maar lieve mensen om mijn bed heen staan en daardoor kijk ik er wel oke op terug. Ja het was vreselijk pijnlijk, maar ze hebben me echt goed geholpen en alleen maar geroepen dat ik het heel goed deed (terwijl ik dat echt niet geloofde want ik zat alleen maar te schreeuwen haha). Ik kan trouwens niet goed teruglezen hoe lang je nou die heftige weeen precies hebt gehad. Ik weet namelijk wel dat ik het niet veel langer dan die 5 uur had getrokken. Volgens mij duurde bij jou die heftige weeen veel langer dus ik kan me voorstellen dat je volledig op was.
Zeeuwsmeisje, ik denk dat ik inderdaad de volgende keer (want ik wil heel graag een tweede kindje) ga aangeven in een ander ziekenhuis wat er gebeurd is en dat ik alleen nog maar wil bevallen met een ingeleide keizersnede. In welk ziekenhuis heb je dat kunnen aangeven? Want ik wil dit echt nooit meer meemaken, ondanks dat het net zoals bij jou tegelijktijd 1 van de mooiste dagen van m'n leven was. Maar eerlijk gezegd denk ik dat het nog een hele poos gaat duren voordat ik de bevalling verwerkt heb. Ik kan me goed voorstellen dat je er na 4 jaar soms nog nachtmerries van krijgt want het is een heel intense ervaring die je nooit meer loslaat. Je voelt je totaal machteloos en het lijkt eeuwig te blijven duren. Maar ik kan gelukkig wel intens genieten van ons zoontje en het maakt wel veel goed. Wel ga ik moeten opletten dat ik niet in een postnatale depressie terecht kom, want soms voel ik me erg leeg. Merle Q, ik had al natuurlijke voorweeen om 01.00 's nachts en om 10.00 u begonnen de voorweeen via het infuus. Ik heb achter elkaar 12 uur intense voorweeen gehad voordat ze ingrepen. Het was 22.00 uur 's avonds voordat er iets gebeurde.De ruggeprikken ( in totaal 4 en 's middags gevgeven) werkten niet, de laatste heeft heel even geholpen. ( ongeveer een half uurtje en toen ging het mis. Maar ik had het echt niet veel langer meer getrokken. Ik kreeg niet voldoende ontsluiting dus konden ze de baby niet met een vacuum geboren laten worden. Ben om 22 uur naar beneden gebracht voor een keizersnede en onze zoon is om 23.13 u geboren. Maar die 12 uur zal ik nooit meer vergeten. Ik dacht dat er nooit een einde zou aan gaan komen. Ik wist ook niet dat dat hun uiteindelijke beslissing zou zijn om een keizersnede uit te voeren en de tijd leek stil te staan... Het is inderdaad waar dat het het er niet makkelijker op maakt om er op het eind nog een gynaecoloog te krijgen die totaal geen inlevingsvermogen had. Vragen als waarom schreeuw je zo? Als je al meer dan 6 uur intense voorweeen hebt vind ik niet echt normaal. Waarom kijk je me zo vreemd aan? Was een andere vraag. Mijn man heeft dan ook ingegerepen en gezegd dat het mij wel beloofd was na 17u30 terug een nieuwe ruggeprik te krijgen als er niet voldoende ontsluiting was, maar daar wilde zij niet op ingaan. Terwijl de andere verloskundige zei dat het wel zou gebeuren en daar klampte ik mij toen aan vast omdat ik het niet meer hield van de pijn. In iedergeval ik wil een gesprek hebben met die gynaecoloog want ik hoop dat andere vrouwen ook niet de dupe worden van haar gedrag. Wat ze allemaal zei dat doet niet ter zake, maar dit kan echt niet tijdens een bevalling, terwijl de andere personeelsleden echt heel vriendelijk waren.
Lijkt me inderdaad wel goed om een gesprek met haar aan te gaan, want het lijkt me echt heel erg vervelend en naar als je zo'n vrouw aan je bed hebt staan. En dan kan zo'n gesprek mogelijk wel wat verwerkend zijn... Jeetje zeg, zo lang in de weeen gezeten... Ik had denk ik zelf al eerder om een keizersnede geschreeuwd Na zo'n 4 uur riep ik ook keihard dat het kind NU moest komen. Ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken en gelukkig mocht ik daarna ook vrij snel voorzichtig mee persen en kwamen ze toen met die vacuum aanzetten. En tsja, toen wist ik dat ie snel geboren zou worden en dat was echt een opluchting hoor. Het persen was ook HEERLIJK, ik kon nml die pijnlijke rugweeen gewoon echt wegpersen en voelde ze dan ook niet meer! Vervelend voor je hoor... Ik zou echt dat gesprek aanvragen want het moet niet zo zijn dat je straks niet nog een keer durft te bevallen (indien je nog een keer zwanger raakt/wil raken). Ik moet eerlijk bekennen dat ik een tweede bevalling ook niet zo zie zitten (zeker omdat mijn kind enorm was terwijl ik met 38,5 week ben bevallen... wat nou als ik de volgende keer 2 weken overtijd loop? )... Maar mijn wens voor een tweede kind is gelukkig sterker dan de angst.
Ik wou net zeggen.. een bevalling van 5 uur is absoluut niet te vergelijken met zoiets! Ik heb ook zo'n soortgelijke bevalling gehad, ik was al zo'n 36 uur bezig waarvan 19 uur zware weeën en toen besloten ze pas tot een spoedkeizersnede! Achteraf hebben ze echter wel toegegeven dat ze te lang gewacht hebben, dat is dan wel weer fijn... alleen die 'fijne' gyn zei nog wel "Ach joh, volgende keer proberen we het gewoon weer eerst zo" Nou dat denk ik niet Het allerergste vind ik nog dat K. nooit ingedaald is geweest, dat een invalster op mijn vk praktijk nog zei "misschien is zijn hoofdje wel gewoon te groot om in te dalen" en bleek het achteraf ook nog ECHT zo te zijn... ze namen na 36 uur een echo apparaat en zagen binnen 20sec. dat K. een sterrenkijker was met een veel te grote hoofdomvang om zelfstandig eruit te kunnen komen en DAT neem ik ze het meest kwalijk... Je had K. moeten zien toen hij geboren was, hij had zon enorme bult op zijn hoofd alsof hij 2 hoofden had.. ZO erg had hij klem gezeten! De verpleegsters zeiden nog, dat ze zoiets nooit gezien hadden.. enkel de kleinere bulten bij vacuumpomp extracties... Ook hier werkte trouwens de ruggeprik na 5 keer misprikken de 6e ! keer ook al niet meer na een halfuur/uur Pas toen ze me gingen klaarmaken voor de keizersnede spoten ze genoeg in zodat ik écht niks meer voelde..
Hm lekker Je hebt inderdaad gelijk dat 5 uur niet te vergelijken is met die ellendige lange bevallingen van jullie. Ik was gek geworden denk ik. Na mijn bevalling zeiden ze trouwens tegen mij: goh dat is een groot kind, als je later was bevallen was het misschien wel sowieso een keizersnede geworden. Maar nu zeggen ze dat dat voor een volgende keer niet uitmaakt, dat ik dan misschien wel zo'n groot kind er uit krijg. Ja lekker, en daar moet ik dus tijdens de bevalling pas achter komen? Ik heb dan veel liever een groeiecho zodat ik daar wat meer zekerheid over heb maar dat vinden ze niet nodig... Ik vind het maar niets.
Pff merle nee idd... K. was niet uitzonderlijk groot (ruim 7 pond) maar wel best lang.. (52cm) maakt verder niets uit voor de bevalling! Maar de volgende keer valt natuurlijk bevallen wél af als de kleine groter is.. naja die kans zit er natuurlijk wel in! Hoe groot was Tobe? Een bekende van me is vorige week natuurlijk bevallen van een jongen van ruim 9 pond en 54cm moet er niet aandenken! Vind sowieso bevallingen zoals die van TS en die van mij barbaars.. dat ze vrouwen zólang laten liggen... vaak valt het me op dat de Gyn mannelijk is, ja duh die snappen die pijn niet
Allereerst natuurlijk van harte met je zoontje! Fijn dat alles goed met hem is, en uiteindelijk ook met jou. Ik vind het super van je dat je een gesprek gaat aanvragen, wat vervelend dat je zo slecht behandeld bent. Je krijgt soms het idee dat je als barende vrouw maar lekker pijn moet kunnen hebben, je hebt er zelf voor gekozen, nietwaar? Mijn bevalling duurde ook 24 uur. Vk was er maar een paar keer, na 15 uur kwam er een vrouw van kraamzorg (niet die bij ons thuis zou komen). Die keek zo nu en dan eens op van de Viva en zei Pf pf pf pf pffffffffff, ik mocht niet schreeuwen tussendoor. Die Vk heeft zo lang lopen rotzooien (of, totaal niets gedaan). Pas na 20 uur haalde ze er een ander bij, die meteen de gyn erbij haalde, ze stond te roepen in dat telefoontje dat ie NU moest komen, SPOED! Toen zou het evt ook een keizersnee worden zeiden ze, maar gelukkig toch niet (ivm aangezichtsligging en een ongelofelijk grote kop van Lena) Ik ben achteraf nog wel een paar maanden heeeel kwaad geweest op haar. Ik zag haar eens lopen en ik dacht: ik ga haar slaan! Ondertussen ligt het in mijn hoofd onder een grote berg zand, maar het zand ligt los gestort zeg maar. Ik hoop dat het gesprek je gaat helpen om dingen iets meer op hun plek te krijgen / nog wat spoken uit je hoofd te halen. En ze eens de waarheid te zeggen, stelletje lamstralen! Ben erg benieuwd hoe het gesprek straks zal gaan en of je er iets aan hebt! Sterkte in elk geval, en geniet van je zoontje!
Je kan een gesprek aanvragen en mocht je er alsnog niet uitkomen of tevreden zijn dan bestaat er altijd nog een klachtencommisie. Dit is niet de manier waarmee je met mensen omgaat in dit soort situaties! Van harte gefeliciteerd met je kleine.
@ LovelyDK: Tobe was 4010 gram en 53 cm. En geboren met 38,5 week... Daarbij ben ik ook nog eens vrij fijntjes (woorden van de vk die zich afvroeg of ik het wel had gered als ik later was bevallen). Ik weet wel dat ik doodsangsten ga uitstaan als ik bij een eventuele volgende overtijd loop En inderdaad, Nederland heeft een rare bevallingscultuur als je het mij vraagt. Ik had toevallig een medische indicatie vanwege langdurige gebroken vliezen, ik moet er niet aan denken dat ik thuis was bevallen met deze spoed...
Hmm, jouw verhaal lijkt wel wat op die van mij. Ik denk alleen dat ik wat korter weeen had en gelukkig sloeg mijn ruggeprik wel aan. Ik heb 14 uur een weeenstorm gehad, waarvan 2 uur persweeen. Ook ik mocht niet van bed, wat ik echt rampzalig vond. Na 2 uur persen kwam er eindelijk een gynaecoloog kijken die vond dat ze toch maar een ks moesten gaan doen... Goh, hadden ze dat niet wat eerder kunnen beslissen? Mijn zoontje was namelijk nog helemaal niet goed ingedaald. Later bleek dat hij gewoon niet pastte, hij was 10 pond en 56 cm. Ik vind het wel goed dat je met de gynaecoloog gaat praten, dit heeft mij wel veel goed gedaan. De gynaecoloog verzekerde mij achteraf dat ik dit niet weer zou hoeven doormaken bij een evt volgende bevalling, deze bevalling was niet menselijk meer geweest zij hij letterlijk en een volgende keer zou ik eerder een ks krijgen en echo's om te kijken of het kindje weer zo groot is. Tja, verder sta ik er heel nuchter in. Ik kan alleen maar denken nu dat mijn zoontje en ik er beiden gezond van af zijn gekomen en daarmee is het voor mij ook klaar. Ik kan gewoon niet te lang stil staan bij iets wat is gebeurd, dat past niet bij me. Ik snap wel heel goed dat je ermee zit en raad je sowieso aan om met de gynaecoloog te gaan praten.
@ suus1983: zo jouw kleintje was nog een stukje zwaarder/langer dan die van mij. Met hoveel weken ben jij bevallen?
@merleq: jep, wel iets zwaarder en langer, maar ik ben dan ook pas met 42 weken bevallen. Dus ik denk dat jouw kleine aardig in de buurt was gekomen als hij ook zo lang had blijven zitten.
Gefeliciteerd met je kindje! Maar sorry hoor wat een EIKEL van een gynaecoloog zeg! Ga inderdaad voor een gesprek, met zijn leidinggevende/iemand van zijn personeelszaken erbij ofzo... ik snap dat je getraumatiseerd bent door zulk soort opmerkingen..
dank je voor de fijne reacties Na de bevalling wist ik het even niet meer, was helemaal van slag en dat terwijl ik ook tegelijkertijd ook heel blij was met de baby. Ik kon de tweede week na mijn bevalling dan ook niet meer slapen omdat alles door mijn hoofd bleef heenspoken en uiteindelijk heb ik een tiental dagen slaapmedicatie gekregen zodat het allemaal in mijn hoofd wat rustiger werd. Ik ben er heel onzelfzeker van geworden. Het voelde aan alsof ik volledig had gefaald. Ik begon zelfs te twijfelen of ik me misschien had aangesteld ondanks de pijn echt wel reeel was. Het geeft me een ontzettende steun in de rug om te horen dat anderen die dit ook hebben meegemaakt me steunen in het vragen naar een gesprek. Begin maart heb ik een gewone afsoraak bij de gynaecoloog en dan ga ik vragen of ik nog een gesprek over de bevalling kan krijgen. Weet je ik zat eerst te twijfelen of het misschien niet wat 'te' overdreven was, maar mijn huisdokter vertelde dat ik het echt moest doen. Ik ben bang dat ik er geen woord ga kunnen uitkrijgen omdat ik overladen zal worden door gevoelens. Want ik denk dat het een ontzettende opluchting zou kunnen zijn als ik mijn gevoelens zou kunnen verwoorden. Het was een heel angstwekkende situatie en eerlijk gezegd denk ik niet dat het zo had moeten verlopen. Ik kan dan ook de anderen begrijpen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt en ik wens het niemand toe. Ik laat achteraf weten hoe alles is verlopen tijdens het gesprek. Suus 1983, ik denk als ik het even kan bespreken dat ik het ook een plaatsje kan geven en het boek kan sluiten. Ik ben dan ook heel trots op mijn zoontje en het is inderdaad waar dat je toch veel vergeet ondanks dat het zo'n rotbevalling was. Als je dan zo'n kindje ziet dan ben je harstikke blij.Maar toch kan ik de beelden niet volledig uit m'n hoofd zetten ondanks dat ik het wel zou willen. Als ik over de bevalling praat dan lijkt het alsof de tranen automatisch terug naar boven komen. De onzekerheid over wat er ging gebeuren, over hoe het gesteld was met het kind, ik wist het gewoon niet. Ik wist alleen op het einde dat ik het niet langer meer trok en het voelt aan als een soort van falen, want ik had niets lievers ons kindje op een natuurlijke manier op de wereld kunnen zetten. Als je je baby nu dicht tegen je aanlegd dat voel ik enorme liede voor dat kleine wezentje en als ik eraan denk dat zijn ademhaling niet goed op gang kwam dan maakt me dat boos omdat ze eerder hadden kunnen ingrijpen.... In iedergeval gelukkig is hij kerngezond en dat is het bijzonderste.