Verwerking snelle bevalling wie ervaring?

hier ook snel bevallen, wel wat minder snel dan jij, maar dusdanig snel dat ik wel een bepaalde paniek heb ervaren. ik heb het er veel met mijn eigen vk er overgehad, dat werkte goed. (ondanks dat ik in zh zonder eigen vk ben bevallen).

Heeft mij goed gedaan, en nu, 3 weken later is er al wat meer rust in gekomen.
Ben ook gestopt het te vertellen tegen kraamvisite etc. ik kon helemaal niets meer met de opmerking, heerlijk zou ik ook wel willen zo snel.

 

Ik heb het zelf ook gehad. Ik zou een geplande ks krijgen en een week ervoor braken mijn vliezen. De ks zou vervroegd worden, maar op het moment dat ze me kwamen halen om naar de OK te gaan, kreeg ik persdrang en moest ik ineens natuurlijk bevallen. Dikke paniek natuurlijk en binnen 4 persweeën was mijn zoontje er. De gyn stelde vlak na de bevalling nog voor een afspraak met haar te maken als ik er behoefte aan had. Maar ik was te druk met mijn pasgeboren zoontje en was toch wel trots dat het zo goed gegaan was, dat ik aangaf er geen behoefte aan te hebben. Vele weken later merkte ik dat dat ik dat toch had (had de bevalling al wel tegen iedere kraamvisite tot in den treure verteld). Ik heb toen toch nog een afspraak gemaakt, maar toen ik kwam had de gyn zich niet goed voorbereid, en wist niet waar ik voor kwam. Dus het gesprek waar ik behoefte aan had, had toen geen enkel nut meer. Merk wel dat met de tijd het wel minder werd. Veel praten lijkt mij altijd goed. Heeft mij wel goed gedaan achteraf.

 

Heel herkenbaar! Ik ben van 3 cm ontsluiting naar volledige ontsluiting in een kwartier gegaan. Ik heb een half uur moeten persen. Mijn zoon zat met zijn arm klem waardoor ik uiteindelijk ben ingeknipt, want hij moest eruit. Als dit niet het geval was geweest was hij er nog sneller geweest zei de vk.
Toen hij er eenmaal was had ik ook helemaal geen band met hem, ik kon alleen maar versuft uitroepen, huh is hij er al? Heeft even geduurt voordat ik doorhad wat er nou allemaal was gebeurd.
Ik heb het er ook erg moeilijk mee gehad. Ik ben helemaal geen prater en heb het er nooit met iemand over gehad, behalve mijn man dan. Mijn kraamhulp zei dat ik het moest gaan verwerken, omdat zon stortbevalling vaak als traumatisch wordt gezien. Ik wil altijd alles zelf doen, dus heb gezegd dat dat niet nodig was. Achteraf gezien had ik dat beter wel kunnen doen.
Nu ben ik 33 weken zwanger van de 2e en merk dat ik er weer enorm mee bezig ben. Nu praat ik er wel over en dat voelt goed.

Blijf er over praten zolang jij daar behoefte aan hebt!

 

Ik heb hier geen verstand van, maar vraag me af waarom jij je afvraagt 'of je iets had kunnen doen'? Bedoel je alsof je iets anders had moeten doen, dus dat je iets 'verkeerd' hebt gedaan?
Jij kan er toch ook niets aan doen dat je lichaam de hoogste versnelling heeft aangezet?

 

Mijn derde bevalling duurde een uur en het enige dat mij geholpen heeft is praten, praten en praten. Met mijn man, mijn moeder, de kraamhulp en iedereen die mijn verhaal wilde horen.

 

Ik ben 5 keer bevallen. De 3e en de 5e keer van een paar cm naar baby in 35 minuten.
Ik heb het totaal niet hoeven te verwerken. Was ook heel relaxed in die 35 min. Geen moment van paniek oid. Dus daarom hoef ik t niet te verwerken.
Dat had ik wel bij mijn 1e bevalling van 12 uur met alle toeters en bellen. Het gaat dus niet om de snelheid, maar om t gevoel dat je t niet meer in je eigen hand hebt.

 

Hier laatste x in totaal een uur bevallen.
vliezen braken en gelijk om de 2 minuten weeën.
Alleen zat meneer klem en vielen de persweeën weg, anders was hij nog sneller geboren.

Bij mn 2e en 3e was ik in 2u bevallen dus had het wel verwacht.

Praat er over met je man, en zoek evt Hulp als je daar behoefte aan hebt

 

Hier was de laatste bevalling ook een hele snelle, ook maar één perswee en heel weinig ontsluitingsweeen. Mn man heeft het moment supreme dan ook nét gemist helaas. Vooral met dat laatste hebben we het alletwee nog wel eens moeilijk gehad, maar eigenlijk slijt het gevoel vanzelf wel een beetje. Met een druk leven met baby en peuter en twee banen was er gewoon niet zo heel veel tijd om er bij stil te staan. Bij ons scheelt het misschien ook dat mn eerste bevalling wel iets normaler verliep (hoewel in totaal ook maar 3,5uur) en mn man hier wel bij was. Ik kan me voorstellen dat als mn jongste mn eerste was geweest, wij het er ook nog wel wat moeilijker mee gehad zouden hebben.

Ik denk dat het langzaam minder worden en straks helemaal verdwijnen van de hormonsters en het passeren van tijd eigenlijk de twee meest therapeutische zaken voor je zullen zijn, maar helaas heb je hier nu niet zoveel aan. Beetje loos advies waarschijnlijk, maar probeer je vooral de focussen op het nu en te genieten van je baby en van elkaar. Verder zou ik zoveel mogelijk over je bevalling proberen te praten. Praten lucht op en praten over je bevalling daar heeft bijna elke vrouw behoefte aan.

 

Ik lees ook even mee.
Hier ook een hele snelle bevalling gehad. Niet zo snel als die van TS maar toch binnen 2 uur bevallen. Ik had na het breken van de vliezen ook meteen regelmatige weeën (om de 4-5min) en had vanwege een stuitligging een ks gepland. Eenmaal in het ziekenhuis (30min later) bleek al heel snel dat ik volledige ontsluiting had en de billetjes van mn dochter helemaal ingedaald waren.
De totale paniek bij mij was vooral omdat ik opeens natuurlijk moest bevallen van een kind in stuit. Dat en het feit dat ik me niet heb kunnen voorbereiden (de weeën waren er opeens in alle hevigheid) maken het lastig.
Heb mn verhaal gelukkig al veel kunnen vertellen, maar zal hier zeker nog met een professional over praten. Ben nu al bang voor een evt. volgende keer....

 

Ik lees en deel graag met jullie mee.
Wij zijn afgelopen donderdag bevallen van ons lieve wondertje.
Ik kwam in het ziekenhuis (waar ik al onder controle was) omdat ik me vanaf de nacht al enorm ziek voelde. Even gebeld voor advies maar ze lieten me langskomen. Samen met mijn moeder rijd ik naar het ziekenhuis, manlief is aan het werk.
Daar meteen aan de ctg gelegd, 13.23 uur. Verloskundige kijkt beetje bezorgd en gaat in overleg met gynaecoloog. Wanneer ze terugkomt wil ze ontsluiting checken.1 cm. Ctg laat heel lage hartslag met dalen van de baby zien en bij mij duidelijk weeenact! Ik merk er zelf niets van, heb totaal niet het idee dat er wat gaat gebeuren. Verlosk. gaat weer naar gyn en komen samen terug. Vanaf dan gaat het razendsnel.. De bel word ingedrukt en er komen 4 verpleegkundigen binnen gerend. Ik hoor het woord keizersnee en infuus. Het word geprikt, OK word gebeld en mij word gezegd, we gaan het kindje NU halen, spoedkeizersnee.
"kan ik mijn man even bellen?" "Ja hoor, hij heeft 5 minuten". wonder boven wonder blijf ik enorm rustig...alles voor de baby.
Hup in de lift..naar de OK... Beneden staat iedereen al klaar om mij op te vangen... In een ander bed, mijn eigen kleding nog aan. Geen tijd dat te verwisselen. Er word aan alle kanten aan me getrokken en gedaan om mij gereed te maken en binnen no-time ben ik onder volledige narcose.
Wanneer ik wakker word is mijn man nog steeds onderweg en blijkt het pas 14.33 uur te zijn. Ons kindje is 13.53 uur geboren... precies 30 minuten nadat ik binnenkwam voor mijn check-up !

Sorry voor het lange verhaal, heb geprobeerd het in te korten... Het lucht voor mij telkens weer op om het kwijt te kunnen.

 

Idd, erover praten of schrijven helpt.

Mijn bevallingen waren ook heel snel,vooral de tweede. Daar ging ik van 4 cm ontsluiting naar baby eruit in minder dan een kwartier, incl. 1x persen. Dat zag niemand aankomen, vooral ik zelf niet.
In het begin was ik er behoorlijk van in de war en geschrokken, maar na een tijdje zakt dat wel weg. Het helpt als je het verhaal keer op keer vertelt aan vriendinnen, je man of je moeder of het hier gewoon elke keer opschrijft als iemand om een ervaring vraagt.

En die stomme opmerkingen van: oh, dat wil ik ook wel, daar kun je idd niks mee. Ja, je bent er wel lekker snel van af, maar je wordt er ook door overdonderd.
Mijn laatste bevalling duurde ca 4 uur vanaf dat de buikpijntjes overgingen in echte weeën en díe vond ik zelf perfect. Heel wat beter te doen dan zo'n haastklusje.

 

Ik heb dan wel geen supersnelle bevalling gehad maar wel een traumatisch vervolg op de bevalling. Ik herken heel veel van de dingen die je noemt, had ik wat kunnen doen om het te vermijden/veranderen is een van de vragen die veel in mijn hoofd rondspookt, ondankt dat het al 16 maanden geleden is.

Ik heb niet meer met de gyn gesproken en daar wel spijt van, nu is het een beetje laat daarvoor. Bij mijn vorige zwangerschap in januari heb ik het uitgebreid met de VK gesporken en die bood me aan om dit vrij vroeg weer met een gyn te bespreken zodat ik met wat meer bagage de zwangerschap doorkan. Dat gesprek is er nooit gekomen maar de wetenschap dat er in ieder geval naar mij geluisterd zal worden geeft me rust. Gek genoeg heb ik er sindsdien ook eigenlijk nog maar weinig meer bij stilgestaan, ik kijk er niet meer zo emotioneel op terug. Erover praten is dus echt wel belangrijk.

 

Hier hetzelfde: 20 minuten van 3 cm naar geboren, 1x geperst en zonder vk want die muts geloofde niet dat zoon er al aan kwam.

Ik had daar moeite mee naderhand, maar het slijt. Heb er geen hulp voor gevraagd maar daar wel over getwijfeld. je kunt misschien een keertje extra met de vk erover praten? Ik wilde dat niet, een vk die niet gelooft dat de baby komt en mij vervolgens alleen laat hoef ik niet meer.