Lieve mensen, ik lees al een tijd mee. Ik heb sinds een jonge leeftijd al echt een kriebelend gevoel een gezinnetje te willen starten Op mijn 19e heb ik een miskraam gehad van een ongeplande zwangerschap. Mijn wereld stond op zijn kop Ik woonde al op mijzelf, maar mijn ouders verbraken elk contact tenzei ik abortus liet doen. Ik stond stevig in mijn schoenen Een leventje was mij gegeven en weghalen zou nooit gebeuren Ondanks dat de financiële situatie het totaal niet toe liet eigenlijk met maar 50 euro per week... Ik deed mee met moeders voor moeders omdat ik zo makkelijk zwanger werd door de nuvaring heen, dat ik mensen wou helpen die er meer moeite mee hadden. Met 12 weken en 1 dag kreeg ik kreeg ik helaas een miskraam 2e paasdag 22 april 2014... Pas toen ik belde dat het misging bodem ze aan langs te komen voor steun, welke ik geweigerd Heb, stond Er toch al alleen voor... Al jaren heb ik er zoveel verdriet van Maar leerde er mee leven. Onze financiële situatie is nu stabiel We wonen samen in een groter huisje Zijn nu een stuk volwassener geworden Het kriebelt bij ons al heel lang, maar nu extra.. Er is namelijk hashimoto( een schildklier die zichzelf aanvalt) vast gesteld bij meerdere familie leden en mij Ik heb een b12 opname stoornis (daar word ook aan gedacht dat het de reden van de miskraam was) Maar krijg via dr internist de juiste behandeling sinds kort dat ik mezelf 1 maal per week mag injecteren met b12 Eenmaal per 2 maanden was voor mij niet voldoende Nu is het als je hashimoto hebt erg onwaarschijnlijk dat je na je 25e a 30e nog kinderen kan krijgen via de natuurlijke manier en of de MMM Ik voel me in een tweestrijd met mezelf Mijn ouders wil ik niet kwetsen... Maar gevoelsmatig dringt mijn tijd... Ze staan niet achter een besluit om nu al kinderen te willen want ze vinden zich te jong om opa en Oma te zijn We wonen pas 2 jaar samen en hebben beide een lichte vorm van autisme. Echter ben ik gewoon een volwassen vrouw geworden die prima voor zichzelf zorgt.. Mijn vriend zorgt prima voor zichzelf Ik heb werk mijn vriend tijdelijk een uitkering Onze relatie is prima, in al die jaren zijn er maar 3 ruzies geweest. Wel eens wat huishoudelijke onenigheidjes maar Daar blijft het bij Een grove rekening van onze financiële situatie Is dat we samen zo'n 580 euro per maand over houden voor kleding reisgeld boodschappen etc Is dit wel genoeg Mijn beste vriendin heeft 2 jkleintjes waar ik regelmatig op pas, ze staat er helemaal achter Maar mijn ouders geven me het idee alsof ik door autisme nooit klaar ben om moeder te worden Is Het egoïstisch onze kinderwens proberen te gaan vervullen nu door de situatie van hashimoto Want wie weet kan het anders helemaal Niet meer Ik heb heel jong al besloten dat ik of natuurlijk zwanger Word en anders niet... ik wil die medische malle molen en de daarbij komende stress niet Ik voel me zo voor het blok gezet tussen wat wij willen en wat ons verstand zegt Wat andere zeggen en mijn ouders Ik ben 22 mijn vriend is jonger die is 20 Maar we zijn er klaar voor Gaat mijn implanon eruit? Gaan we er dan echt voor? Wat is jullie eerlijke mening? Is dit een wanhoop besluit ? Of onverstandig ? Soms wil ik gewoon duidelijkheid van buitenaf, iemand die niet maar zegt wat ik wil horen maar wat hun mening is Om eerlijk te zijn , wij zijn enthousiast! Maar daarmee stel ik mijn ouders teleur.
Wat maakt het uit wat anderen vinden? Als ik je verhaal zo lees zijn jullie er klaar voor, en niet alleen vanwege die hashimoto En eerlijk is eerlijk je ouders hebben je al eerder laten stikken en hielden geen rekening met jou gevoel, waarom zou je rekening houden met die van hun? Ik zou zeggen gewoon er voor gaan
Ja ergens snap ik mijn ouders toen wel Ik was19, woonde net op mezelf in een huisje van 38m2 En wat je zegt voel Ik ook zo, waarom ik wel rekening houden met jullie als jullie dat niet deden met mij... Maar ik vind het zo moeilijk ze te kwetsen Ze zeggen alleen maar wat ze denken dat goed is voor me Maar elk woord over kinderen lijkt een verboden woord Elk gesprek word van onderwerp veranderd Het voelt zo dubbel allemaal Alsof ze niet beseffen dat ook ik volwassen ben geworden
Wat heftig dat je dit mee hebt moeten maken. Heftig ook dat je ouders zich toen van je hebben afgewend. Ik ken de situatie natuurlijk niet, maar juist op zo'n jonge leeftijd had je wel extra steun kunnen gebruiken. Wat fijn dat je nu het gevoel hebt dat je alles op orde hebt. ik hoop Dat je je hart volgt en de keuze maakt waar jij je het beste bij voelt. Heel veel geluk en wijsheid toegewenst.
Dankje voor het medeleven Ja het was moeilijk Ik woonde al op mijzelf, maar stond er plots alleen voor met vriendlief.. Het klinkt stom , maar heeft me de moed gegeven te bewijzen dat ik het kon ook! De miskraam heeft mij mentaal wel sterker gemaakt ondanks het verdriet Wist ik daarna wat mijn/ ons doel ging zijn Het heeft ons volwassener gemaakt. Een heel nieuw inzicht in het leven Een uitgaanstyp ben ik sowieso nooit geweest Maar we zijn beter gaan leven , gezonder leven. Niet meer uren bankhangen maar wandelen, werk zoeken en opleiding doen Sinds dat moment zijn we hard aan het zoeken geweest voor een groter huis, de financiële situatie op orde te krijgen. Wat naar mijn idee nu redelijk is Ik heb werk wat ik leuk vind Mijn vriend deed een opleiding, zoekt nu naar een passende baan. Heeft helaas wel een uitkering maar is druk bezig met sollicitaties sturen nu zijn opleiding klaar is We staan samen sterk, veel meegemaakt en delen het verlies/verdriet We kennen elkaar al zolang. Ondanks alles is onze relatie alleen maar sterker geworden. Wij willen er voor gaan Dit is al wat wij wilden voor een langere tijd , maar waren ons bewust dat we eerst aan onszelf en de toekomst moesten werken Eigenlijk wilden we ook wachten tot hij een vaste baan zou hebben en contract, maar dat is in deze tijd zo makkelijk niet.. Financieel zullen we de rijkste of armste niet zijn, en moet het haalbaar zijn Het huis is groot genoeg met extra kamer wat nu meer als opslag gebruikt Word En onze voornemens/doelen om te verbeteren alvorens aan kinderen te beginnen: Onze levenstijl van bankhangen naar, naar onszelf nuttig maken in deze wereld voor onszelf en de maatschappij is gelukt Ik zie geen reden waarom niet, al voelt het soms door mijn ouders zo alsof wij iets willen wat voortkomt uit eigen verlangen en zou het egoïstisch zijn..
Wat moeilijk zeg wat jullie hebben meegemaakt en dat je geen steun ervaart van je ouders. Echter het excuus dat ze zichzelf te jong vinden om opa en oma te worden vind ik een merkwaardige en egoïstische opmerking van ze eerlijk gezegd! Als jullie er samen klaar voor zijn dan zou ik het doen. Want wanneer is nou het goede moment? Er is altijd wel iets in het leven waardoor het wat minder handig getimed is. Ga af op jullie gevoel, zitten jullie samen op 1 lijn dan ga evoor! Dat kan en mag een ander niet voor jullie beslissen. Succes met jullie beslissing
Ik zou nog eens goed met je ouders overleggen waarom zij vinden dat jullie nog geen kinderen moeten nemen. Vraag hen eens op welke leeftijd zij vinden dat jullie er wel aan zouden kunnen beginnen. Misschien kunnen jullie deze vraag ook voorleggen aan andere familieleden of bij een coach. Ik vind het ook een verstandig idee om ook te wachten tot je vriend een vast baan heeft. Je hecht zo te horen veel waarde aan wat je ouders zeggen en vinden, ik zou hun advies volgen, boven wat een paar mensen zeggen op een forum, zij kennen jou toch het beste.
Niks negatiefs tov jullie of andere ouders maar de keuze om voor kinderen te kiezen is altijd egoïstisch. Een kindje kan zelf niet kiezen of hij/zij geboren had willen worden. Ik zou idd ook nog eens goed met je ouders om de tafel gaan, mss ga ik wel te veel van het goede van de mens uit maar hebben zij een andere reden dan het feit dat ze zich te jong vinden om opa en oma te worden. Mss beangstigd het feit hen dat hun dochter mamma wil worden en dan op een redelijk jonge leeftijd ook. Jij en je partner hebben ook allebei een 'rugzakje' misschien is dit in hun ogen een groter probleem dan dat het is. Heel veel succes met jullie keuze, als jullie er goed over nagedacht hebben en de kleine alles kan bieden wat deze nodig heeft heb je geen 'goedkeuring' van iemand anders nodig. Jullie denken er goed over na en dat is al veel meer als wat ik soms om me heen hoor.
Toen mijn ouders voor de eerste keer opa en oma werden waren ze 47 en 48, dat heb je nou eenmaal als je zelf jong kinderen krijgt mijn zus was toen 23, een maand na de geboorte van haar dochter was ik zwanger met nog geen 21 jaar Als iets goed voelt geeft leeftijd er niet toe, en te jong opa en oma worden, dan hadden ze zelf niet zo vroeg kinderen moeten krijgen. Ik denk soms wel, als mijn dochter zo jong kinderen krijgt als ik dan ben ik nog maar 42 maar dat heeft allemaal voordelen denk ik, zo ben je in ieder geval nog lekker fit om leuke dingen te doen met de kleinkinderen dat zie ik bij mijn ouders en m'n schoonouders die kunnen nog lekker ravotten (dingen die ik gemist heb met mijn opa's en oma's omdat die al op leeftijd waren) Volgens mij is het enige wat je tegenhoudt de mening van je ouders, maar uiteindelijk is het jou leven, jij en je vriend zijn de gene die het kindje op moeten voeden en als jullie het gevoel hebben er klaar voor te zijn dan zal dat zo zijn
Ze beredeneren niet duidelijk waarom niet... Ze wijzen dan terug naar de miskraam en situatie toen en wijzen naar de gemiddelde leeftijd waarop men kinderen krijgt tegenwoordig... Ze zijn bang dat onze verlangens komen door het verlies van een vlinder kindje.. En ze zijn bang dat het voor ouders met beide een lichte vorm van autisme lastig is om een kind op te voeden Maar bijna altijd als we een gesprek beginnen wisselen ze zo snel mogelijk van onderwerp... Mijn ma maakte mijn oma, oma toen ze 26 was En Oma 48 Mijn ma is nu 48 En ze vind 'in de veertig" nog te jong klinken om oma te zijn , haar partner (mijn stiefvader) is 41. Klinkt dan inderdaad jong om (stief)opa te worden Maar om daarvoor nou te wachten. Ik heb veel zelfkennis (dat was vroeger wel anders) , ik zou echt niet zomaar aan een kindje willen beginnen als ik dacht dat het niet zou kunnen zowel mentaal als financieel en qua ruimte.. De reden dat ik na de miskraam wachtte was puur omdat ik heel goed wist dat het in die situatie oneerlijk zou zijn tegenover een kindje, in een klein huis toen. De relatie die nog niet erg lang bestond, en zeker financieel!
Dit klopt.. Ik ben gewoon bang om hen te kwetsen of verdriet te doen. Maar ik wil het risico niet meer nemen dat het straks helemaal niet meer lukt door hashimoto, of alleen maar omdat hun het nog niet willen Met mijn ouders kan ik het verder goed vinden op de miskraam situatie van toen na.. Met mijn opa en oma kan ik er heel goed over praten, hun denken dat mijn ouders zichzelf in het verhaal zien omdat mijn ma met mijn biologische vader veel problemen had met zijn autisme en het opvoeden van mij is door mijn pa niet makkelijk geweest en ze zjjn bang dat wij met lichte vorm van autisme op hetzelfde probleem kunnen gaan zitten wachten Mijn pa heeft op een bepaalde leeftijd gezegd " je neemt geen kinderen om er zoveel moeite voor te hebben" en wou van dat moment alleen nog de leuke dingen doen (wat ik gewoon laf vind en vond van hem) Lekker alleen de leuke dingen doen, lekker makkelijk Mijn ma heeft er toen alleen voor gestaan Door mijn vader weet ik hoe het dus absoluut niet moet
Allereerst wil ik zeggen dat je heel volwassen overkomt. Jullie zijn hard aan het werk voor een goede toekomst. Normaal gesproken zou ik zeggen wanneer jullie wil er zo sterk is en jullie alles goed oo orde hebben doet het er niet toe wat anderen vinden. In dit geval zou ik toch het gesprek met je ouders aangaan. Zij maken zich ws ernstig zorgen omdat jullie beiden (een lichte vorm van) autisme hebben. Hoe licht is hij? Wat zijn jullie beperkingen? Helaas maak ik nu van dichtbij mee wat autisme kan doen wanneer ke als ouder met autisme een kindje krijgt. Mijn schoonzusje heeft (volgens haar een lichte vorm van wij denken hier iets anders over) autisme en is in nov. Mama geworden. Zij loopt op alle punten vast. Kan ze omgaan met het het een dan ontwikkeld mijn nichtje zich en is er een nieuw punt wat weer lastig is. Ze staat onder extra controle van het cb en mijn schoonmoeder helpt zoveel zij kan. Het is nu al niet makkelijk laat staan als ze straks ouder zal worden. Jouw moeder kent jullie goed en vraag me af in hoeverre haar angst bepaald wordt door haar verleden met je vader of haar ervaringen met jou en je vriend. Gier kom je maar oo 1 manier achter en dat is het gesprek aangaan. Wanneer zij van onderwerp willen veranderen ga dan op je strepen staan en geef aan dat het voor jou heel belangrijk is dat dit eens gied besproken wordt. Ik snap dat je ze niet wil teleurstellen en ik denk dat jullie straks ook wel hulp kunnen gebruiken.
Wat onze beperkingen zijn. Tsja dat is dat we soms gewoon in een omweggetje denken Denken vaak moeilijker over makkelijke dingen Laat ik het voorbeeld geven Jij ziet Een bloem een mooie viool lekker simpel Wij zien de bloem en gelijk de hele tuin en vinden het lastig alleen die ene bloem te zien.. Alles wat er om in ons heen gebeurt hebben wij door , waardoor er soms teveel info je hoofd in komt op hetzelfde moment Maar wij hebben bijvoorbeeld absoluut geen moeite met contact met mensen, zeker ik hou ervan om onder de mensen te zijn al krijg ik buikpijn in grote drukke plaatsen met veel mensen zoals vandaag de marathon in Rotterdam Maar wat ik al zei het is echt gewoon maar een paar autistische trekjes die we hebben zoals dat we eerst best slecht waren om ona leven te organiseren en op de rit te krijgen. Maar ondanks dat je niet over autisme heen kan groeien ben ik van mening datwe altijd dingen aan konden leren Zoals het plannen wanneer we wat doen Dingen niet meer uitstellen Als je een rommeltje ziet ruimen we het nu gelijk op ,omdat we van onszelf weten dat als we het niet doen, wij tegen onze beperkingen aanlopen.
Ik weet niet waar je die informatie hebt gelezen of van wie je dat hebt gehoord, maar dit klopt totaal niet. Als jij gewoon goed ingesteld staat met je medicatie voor je schildklier, want die heb je toch wel nodig als je Hashimoto's hebt, dan kun je zo zwanger worden hoor ongeacht je leeftijd. Je hebt alleen verminderde vruchtbaarheid als je niet weet dat je Hashimoto's hebt en daardoor geen medicatie slikt. Het enige probleem met Hashimoto's is dat het de kans op een miskraam vergroot voor de 12 weken zwangerschap als je niet goed ingesteld staat. Daarom moet je ook elke 4 weken bloed prikken om naar je schildklierwaarden te kijken en je zal meteen in medicatie opgehoogd moeten worden zodra je weet dat je zwanger bent. Je medicatie moet misschien verder nog aangepast worden tijdens de hele zwangerschap, maar dit hoeft niet als je waarden goed blijven. Als ik jou was zal ik je hier maar eens verder in verdiepen of over lezen, want al ben je 40, je kunt zo zwanger worden als je Hashimotos hebt. Ik ben nu 34 jaar en zwanger van de 2e met Hashimotos, ik heb al zo'n 12 jaar Hashimoto. Bij de eerste duurde het 3 en half jaar voordat ik zwanger was, maar dit kwam door PCOS wegens overgewicht en ik raakte eigenlijk meteen zwanger na flink afgevallen te zijn. Het kwam niet door de Hashimotos in ieder geval, want ik sta al jaren goed ingesteld en bij de tweede was ik in de eerste ronde zwanger geworden.
Mijn internist (ijsseland ziekenhuis) heeft me dit verteld, En dat het van mijn tante een wonder is dst ze zwanger is geworden op haar 28e en 30e Ik heb al zon 7 jaar Hashimoto (dit is niet zeker of dat echt al zo lang is) maar zolang heb ik al een opname stoornis in b12 waarvan Hashimoto nu de oorzaak blijkt. In die 7 jaar heb ik het nooit geweten en heb daardoor nu pas medicatie straks vanaf 18 april
En daarbij heb ik dus ook al 7 jaar vage klachten die achteraf heel goed hierdoor hebben kunnen komen en niet perse van een te lage , niet adequate behandeling van het b12 serum (injecties) Maar het idee dat het misschien na 7 jaar dus nog helemaal niet achteruit gegaan is met de vruchtbaarheid stelde me wel iets gerust nu je dit zo zegt met jouw verhaal. Dat heeft ons gevoelsmatig wel even weer meer ruimte gegeven om alles goed te overwegen. Misschien dat ik me laat testen als ik de implanon er binnenkort uit gaat (volgend jaar uiterlijk want dan zit hij 3 jaar) Dat het in elk geval meer rust gaf. Maar volgens de internist is het wel een grote kans dat het bij mij al wel verminderd is omdat ik er geschat al 7 jaar mee loop zonder het te weten en dus zonder goede behandeling met medicijnen. De 18e deze maand moet ik voor controle gesprek en opnieuw prikken terug komen bij het ijsseland. En ga ik meer informatie vragen Want werd op iets anders getest voor een nieuwe b12 behandeling en kwam dit even als een grote schrik binnenvallen in ons leven...
Gister na een laatste enorme jankbui om alles en de hele situatie in alle eerlijkheid mijn ma gebeld. Een keer echt op de strepen gaan staan en in plaats van het weg laten drijven Van het onderwerp er duidelijk over door blijven gaan... Met welk gevoel en nog altijd de pijn wij leven van onze miskraam 3 jaar geleden. Ik heb gezegd dat we allemaal volwassen zijn en hier eens over moeten praten... Ze komen donderdag hier dan eten ze mee en gaan we eindelijk!! Eens in gesprek, een echt gesprek. Ik ben zo opgelucht want vond het moeilijk er echt op aan te dringen... We gaan samen met een vriendin van mij (wat echt als een zus voor me is) een kosten plaatje maken. Ze gaat alles bijhouden voor de komende maanden wat zijzelf kwijt is aan haar 4 maanden jonge dochhter en 2 jaar oude zoontje Misschien klinkt een jankbui erg onvolwassen... maar van alle emoties op dit moment en het jarenlang wegwuiven van een goed gesprek met mijn ouders en hun visie... zat me echt dwars. Ongesproken woorden kwamen na jaren eindelijk met veel moeite eruit. Maar heb het idee dat ik mijn ma en stiefpa eindelijk eens duidelijk heb kunnen zeggen hoe we er echt voor staan gevoelsmatig... Iedereen hartstikke bedankt voor de tips. We gaan het donderdag allemaal horen Maar gevoelsmatig zijn we een stapje verder. En dat alleen al is een opluchting.
Geen rekening houden met andere. Jullie willen het, dan moet je er voor gaan! Ik was ook 19 dat ik geplant zwanger was! Was kort samen met m'n man, maar wel een bewuste keuze. Niet iedereen was het er mee eens omdat het zo snel ging. Maar het was onze keus! Edit: lees nu je laatste bericht pas. Fijn dat je gesprek hebt. Succes!!