Lieve allemaal, Ik zit een beetje in de knoei en ik moet even van me afschrijven. Op dit moment heb ik een lichte burn-out. Dit heeft te maken met een lange periode van veel stress en weinig tijd voor verwerken (wil hier verder niet teveel op in gaan ivm meelezers). Heb antidepressiva voorgeschreven gekregen, gevraagd aan de ha wat dit kan doen bij eventuele zwangerschap. Hij zei dat het een kleine kans kan hebben voor een kindje met aangeboren hartafwijking. Kleine kans of grote kans maakt me niet uit; ik wil geen enkel risico lopen! Hij zei dat ik maar moest wachten met zwanger worden totdat ik me wat beter voel en lekkerder in mijn vel zit. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan het niet loslaten. Ik wil het niet uitstellen. Ik kijk er zo ontzettend naar uit en ik leef er naartoe. Het vooruitzicht op een zwangerschap en een kindje geeft me juist kracht en doorzettingsvermogen. We zijn nu bijna een half jaar bezig, nog niet zo lang, maar wie zegt dat het niet nog 2 jaar gaat duren? Moet ik dan alles uitstellen? Er is toch nooit het perfecte moment? Daar komt bij kijken dat mijn zusje zwanger is en ik de hele zwangerschap van heel dichtbij mee maak, wat het er niet makkelijker op maakt. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik hiermee wil, maar ik wilde het even van me afschrijven. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Het liefst wil ik horen dat 'het perfecte moment' nooit zal zijn, en dat ik mijn grootste droom niet uit hoef te stellen voor zo'n stomme burn-out... :x
Wat vervelend. Maar ik denk dat het wel verstandig is om jezelf eerst op de rit te hebben. Voor je het weet rol je van een burn out naar een pre-natale en/of post-natale depressie. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zou je eerst focussen op mezelf, en daarna weer verder.
Ben het eens met suzy... Je wilt echt niet in een depressie terecht komen... Zit er zelf nl in incl de antidepressiva en het is echt geen pretje hoor.. Ik weet niet hoelang je die AD nu slikt en welke je heb... Maar je kan je er in t begin heeeeel rot door voelen, erger dan het nu is En als je eenmaal aan de AD zit is dat niet voor een paar weken Verder raad ik je ook aan om naar een psycholoog te gaan... De AD is nl een HULPmiddel en niet een wondermiddel waardoor je je ineens kiplekker voelt Zorg eerst dat je jezelf op de rit krijgt, en daarna weer verder
Dank voor de reacties! Ben 24, dus heb in principe tijd genoeg. Ik ben onder behandeling bij een psycholoog en dat vind ik erg fijn. De AD is puur voorgeschreven voor kortere termijn om een kleine periode te overbruggen omdat ik niet in de ziektewet kan. Het klinkt daardoor misschien ook erger dan het is, maar feit blijft dat het een lichte burn-out is die met vlagen opspeelt. Voel me in principe redelijk goed, heb alleen last van paniekaanvallen, die ik inmiddels onder controle begin te krijgen. Heb de AD nog niet geslikt, heb ze pas net voorgeschreven gekregen. Sam20, wat naar voor je dat je in een depressie zit! Wens je heel veel sterkte!
Ik ben het er mee eens. Ik zou persoonlijk nooit bewust voor een zwangerschap kiezen (voor zover dat überhaupt kan) als ik niet lekker in mijn vel zit. Onderschat niet hoeveel impact een zwangerschap en het krijgen van een kindje op je leven heeft. Ik ben zelf in een heel diep dal gevallen na de geboorte van mijn kindje en denk dat mijn niet-stabiele situatie van voor en tijdens de zwangerschap in grote mate heeft bijgedragen. Als je al niet happy bent zou ik persoonlijk bang zijn voor heftigere negatieve gevoelens tijdens een zwangerschap...
Ik had het helemaal voor elkaar...een goede baan, koophuis, liefste man van de wereld en zat perfect in mijn vel. Tijd voor een kindje. De zwangerschap was zwaar, de bevalling was hel, en ik raakte in een depressie. Wat ik ermee wil zeggen is dat een zwangerschap en een kindje echt niet altijd geluksmakend en zeker niet zaligmakend is. Het vergt veel van je lichaam. De hormonen gieren door je lijf. Het mooie wordt 10x mooier en het slechte wordt 10 x slechter. Ik ben super blij met ons mannetje, zo blij dat er een 2de aankomt Ik zou even wachten totdat je het geluk weer in jezelf hebt gevonden. Uitstellen is niet erg, maar nu een kindje nemen terwijl je al niet lekker in je vel zit zou ik persoonlijk niet doen. Wat zegt je partner? Succes met je keuze!
Ik kan me goed in de andere reacties vinden. Een zwangerschap maakt je leven echt niet opeens roze en 9 van de 10 eerste zwangerschappen vallen tegen omdat het niet zo mooi is als er gedacht wordt. Het is niet het eerste trimester misselijk daarna goede weken en dan aftellen en je een olifantje voelen. Daar komen onbetrouwbare hormonen, relatietesten, lichamelijke klachten en onzekerheden bij ( en dat is een kleine greep uit het plaatje zwangerzijn. Wil je dat bovenop je burn out hebben of wil je daar met een fris hoofd aan beginnen?
Dankje Goed dat je al bij een psycholoog loopt! Wat voor medicijnen heb je gekregen dan? Want de optimale werking van AD begint pas bij 6-8 weken ongeveer Daarvoor merk je(in de meeste gevallen) er nog helemaal niks van... Behalve dat ik echt beroerd was, hele dagen het gvoel alsof ik zweefde, ik was niet vooruit te branden, ik leek wel een zombie Maar buiten dat alles hoop ik dat het niet al te lang duurt en je snel weer wat beter voelt
Ik had in de zomer van 2012 een hele sterke kinderwens. Was nergens anders mee bezig. Alleen, mijn man was er nog niet klaar voor en het was verstandiger om eerst nog wat meer inzicht te krijgen in onze financiële situatie. Nu, anderhalf jaar later zijn we er wel klaar voor, ik ben net gestopt met de pil. Mijn kinderwens heb ik dus anderhalf jaar on hold moeten zetten. Was soms heel moeilijk (in die anderhalf jaar 3 buurkindjes erbij en een achternichtje dus veel dikke buiken gezien + op mijn stageplek 1 die zwanger was en 1 die net terug was van zwverlof)) maar het was wel zo verstandig. Wat bij mij heel erg hielp waren data vaststellen. Eerst zeiden we: we kijken in april 2013 hoe we ervoor staan. Toen was de tijd nog niet daar. Toen even laten rusten en gezegd: in januari 2014 stop ik met de pil. Dan heb je een datum om naar toe te leven. i.p.v. de vage term: ergens in de toekomst of straks. Probeer echt eerst aan jezelf te denken. Een zwangerschap + bevalling + kraamtijd is niet niks. Zorg ervoor dat je iets sterker in je schoenen staat en dat je iig je "ADkuur" (bij gebrek aan beter woord) afmaakt. Zie je behandeling ook niet iets wat in de weg staat van een kindje, maar dat het juist de weg is naar een zwangerschap. Als jij je iets beter voelt dan denk ik ook dat je veel fijner in een zwangerschap staat. Jullie kindje komt er heus wel! Geniet verder van je partner en van alle andere dingen, vooral van de dingen die je met een kind niet snel zou doen, zoals uitslapen Heel veel sterkte met je burn-out, ik hoop dat het snel een stuk beter gaat met je.
Ik wil jullie allereerst onwijs bedanken voor alle eerlijke reacties, of ik er nou op hoopte of niet Jullie laten me op dit moment even de andere kant van het verhaal zien. Ik weet inderdaad dat het echt niet zo rooskleurig is als dat het doet lijken, maar mijn angst is inderdaad dat het allemaal erger gaat worden dan het nu is; is het niet tijdens de zwangerschap, dan komt het daarna wel. Ik loop inderdaad al ruim anderhalf jaar met een hele sterke kinderwens, maar mijn partner was er nog niet klaar voor. Afgelopen zomer heb ik een hele vroege miskraam gehad, en dat heeft ons doen 'proeven' van hoe het zou zijn. Daarom besloten er voor te gaan, en mijn wens was klaar om vervuld te worden, om het maar zo even te zeggen. Ik vind het ontzettend moeilijk om het los te laten, maar ik begrijp jullie reacties en ik vind dat ik daar ook wat mee moet doen. Ik denk dat het nu even verstandig is om mijn verstand te laten spreken in plaats van mijn gevoel, maar oei wat moeilijk. Ik ben nog niet begonnen met mijn 'AD-kuur' (), daar begin ik morgen mee. HA heeft me inderdaad verteld dat het een tijd kan duren tot het effect heeft. Het is trouwens Paroxetine? In principe voel ik me buiten de paniekaanvallen om heel goed. Het moeilijkst vind ik om te accepteren dat dit me overkomt en dat ik het rustig aan moet doen; alles op zijn tijd. Dat zit niet in mijn aard Mijn vriend en meerdere mensen om me heen zijn van mening dat we het even los moeten laten, en zien wat de toekomst ons brengt (dat klinkt inderdaad heel vaag). Nogmaals ontzettend bedankt voor alle lieve en eerlijke reacties. Ik ben ontzettend blij met zo'n forum, want hier kom je de meest uiteenlopende verhalen tegen, waaronder jullie verhalen. Zet je even met beide benen op de grond...
weet je wel zeker dat je die AD gaat slikken. Vind het nogal gemakkelijk van je huisarts. AD is geen kuurtje van een paar weken en alleen een burnout vind ik geen goede indicatie. Het duurt weken voordat het gaat werken en je kan je knap beroert voelen. En dan is het helemaal niet zeker dat het gaat werken, er zijn niet voor niets zoveel soorten omdat wat bij de een werkt bij de ander niets doet. na het En als het wel goed aanslaat dan moet je het na het opklaren van de klachten nog eens maanden doorslikken. Als je veel last van spanning hebt kun je beter af en toe wat rustgevends slikken of bijv bij slecht slapen af en toe een pilletje.
Er zijn ad die je wel in combinatie met een zwangerschap kan slikken. Weet even niet zo goed welke dat ook al weer zijn. Op de site van het andreas ziekenhuis , de poppoli kun je lezen wat wel en wat niet kan. Naast dit alles zou ik wel eerst een maand of 2 rust inbouwen en aan je herstel werken.
Ik was er net wat informatie over aan het opzoeken op internet. Blijkt dat je minimaal een jaar dit spul moet slikken.. Kan ik misschien heel eigenwijs zijn maar ik heb op dit moment niet het gevoel dat ik zodanig afgetakeld ben dat ik het een jaar lang moet slikken?! De reden dat het me voorgeschreven is, is om vooral van de paniekklachten af te komen die ik (meerdere keren per dag, en 's nachts heb). Ik kan wegens omstandigheden niet de ziektewet in en de AD is voorgeschreven om deze periode te 'overbruggen', zoals de HA zei. Voor de langere termijn ben ik uiteraard onder behandeling bij een psycholoog. Af en toe een pilletje bij slecht slapen ben ik bang dat niet voldoende zal zijn, omdat ik er ook overdag last van heb. Maar volgens mij is die Paroxetine best heavy spul......
Inderdaad, zelf aan mijn herstel werken een paar maanden klinkt logisch en voor de hand liggend. Maar een jaar lang aan de AD?
Als ik een tip mag geven begin niet aan de AD! Bij mij werkte het niet goed, mijn gevoel werd alleen maar erg vlak en toen ik moest stoppen had ik echt afkick verschijnselen. Ik heb het toen ook maar heel kort geslikt, maar als je zonder kan is echt veel beter. Sterkte en ik zou wel wachten met zwanger worden tot je beter in je vel zit, tijdens zwangerschap kan je nog emotioneler worden door de hormonen.
Als je vooral last van paniek klachten hebt dan kan de huisarts toch iets voorschrijven wat rustgevend werkt en je zonodig in kan zetten. soms kan het al helpen dat de gedachte dat je het kan doorbreken met een pilletje al helpen is mijn ervaring. Wat vind je psycholoog ervan trouwens.
Ik ben trouwens niet tegen AD als het echt nodig is. Zonder die pillen had ik hier zeer waarschijnlijk niet meer gezeten. Heb al een aantal keer een ernstige depressie gehad waardoor ik helemaal niet meer kon functioneren en alleen maar dood wilde. Dan zijn AD ook echt nodig maar als het zonder kan en je klachten zijn niet zo ernstig als ik beschrijf dan vind ik huisartsen wel erg makkelijk met AD strooien.
De psycholoog kwam hier juist mee aanzetten... Maar zij mag het niet voorschrijven dus stuurde ze me naar de HA. Hoe meer en meer informatie ik opzoek over dit medicijn, hoe meer het me tegen begint te staan. Ik wil juist van de paniek klachten af, voel me verder prima. Heb ook niet het idee dat ik opgebrand of uitgeput ben, het zijn puur de paniekaanvallen. Dus volgens mij heb ik dan niet te maken met een burn-out, maar met een paniekstoornis. Maargoed, ik ben geen arts of psycholoog. Heb dus ook niet het gevoel dat ik Paroxetine in moet nemen om een paar weken nu te overbruggen, terwijl het pas over 6 weken gaat werken en de klachten eerst zelfs toe kunnen nemen? Dat is toch onlogisch? Excuus dat het inmiddels een beetje offtopic is en de hoofdlijn niet meer het zwanger worden is, maar weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet.
Hoi, Paroxetine heb ik ook moeten slikken. Een paar maandjes/ weken. Ik had ook last van paniekaanvallen, slechte eigenwaarde en nog wat dingen. Ook wij hadden een enorme kinderwens. Het liefst had ik destijds het spiraaltje er bij mij al uit gehaald, maar iets vertelde me dat ik dit niet moest doen en eerst weer beter worden in mn hoofd. Ja ik ben nu 2 jaar verder, ruim 2 jaar verder. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik had namelijk de angst dat als ik snel zwanger zou worden, en ik nog niet beter was, was ik bang dat ik voor de kleine geen stabiele moeder zou zijn. En ja, misschien eentje die emotioneel door de zwangerschap nog verder naar beneden zou zakken. Nee dit was geen makkelijke keuze. Had destijds al 2 mk gehad met mn ex, ik ben zelf al sinds mn 20ste aan t prutsen met mn baarmoeder en ik ben nu 30. Makkelijk was die keuze niet. Want ik wilde zo graag zo jong mogelijk mama worden. En die keuze zou ik zo weer maken. Ook al heeft het inderdaad 2 jaar geduurd. Mijn advies, bespreek het met je psycholoog. Eens kijken wat hij/zij verteld. Wie weet spiegelt hij/zij dingen die jij zegt, wat jezelf nog niet in de gaten had dat je t zei. Hopelijk snap je een beetje wat ik schrijf Maar wie weet kom je er zo achter wat je moet doen. En die AD, als je bij een psycholoog loopt, kan je ook vragen voor een afspraak bij de psychiater. De psychiater mag jou namelijk ook medicijnen voorschrijven. En niet verkeerd bedoelt naar een huisarts, maar deze mensen weten er denk ik iets meer vanaf mbt medicijnen dan een huisarts. Psychiaters weten beter wat wel en wat bv niet bij iemand werkt. Na 2 medicijnen van de HA bv, zei de psychiater dat ik er mee moest stoppen. Een psycholoog niet mag geen medicijnen voorschrijven. Heel veel succes en beterschap
Jeetje, wat heftig!!! Nee, mijn klachten lijken niet op de jouwe. In jouw geval lijkt AD me ook een goede oplossing ja, en is het haast noodzakelijk. Ben je er inmiddels weer een beetje bovenop gekomen? Blijft de depressie terugkomen? Heel veel sterkte!