Hoi iedereen, Ik wil het heel kort evenv an me neerschrijven.'. Nu ruim een jaar aan het proberen, in behandeling bij fertiliteit; ik heb geen eisprong van mezelf. Clomid gaf alleen maar heel veel bijwerkingen en deed niet wat het moest doen... Dus nu deze maand onze 1e IUI behandeling gehad in combinatie met Menopur en Pregnyl. Maandag mocht ik testen,vage test, bloed laten trekken, hcg was 16. Gisteren terug om te kijken of het verdubbeld was, maar het was gehalveerd naar 8. Ik heb het gevoel dat we er nog nooit zooo dichtbij hebben gezeten, en dan, door 1 telefoontje zakt de grond onder je voeten weg. Weeral is alles voor niks geweest... Alle verlof die ik heb genomen voor de consultaties, idem voor manlief, alle spuitjes die ik heb gezet, de operatie die ik speciaal niet onder volledige verdoving heb gedaan omdat er misschien iets in mijn buik aan het groeien was, alles voor niks... Gisterenavond hebben we bijna niks tegen elkaar gezegd... De sfeer was zo gespannen... Hij was ook zooo teleurgesteld. Normaal is hij diegene die er de moed inhoudt maar gisteren kon ik hem ook bijeen vegen... Ik ben soms ook zo bang dat dit ons uit elkaar zou drijven... Stel dat het blijft niet lukken? Waarom zou hij dan bij me blijven... Kan zelfs niet gewoon zwanger worden Wanneer is het nu eindelijk eens aan ons? Er zijn vrouwen uit onze vriendenkring (waar sowieso al ie-de-reen zwanger wordt) al 2x zwanger geweest op de tijd dat wij aan het proberen zijn. Het is zo oneerlijk... Kan alleen maar zeggen dat 2014 ons jaar wordt? Dat moet toch bijna... Waarom is het ons niet gegund????? Waarom mogen wij niet genieten van een klein wondertje???
Lieve Jij82, Wat ontzettend verdrietig! Maar misschien kan ik je wat hoop geven... Ik ken een vrouw die nooit in haar leven ongesteld is geweest. Uit schaamte is zij in het verleden nooit naar de arts geweest, totdat ze zwanger wilde worden. Zij kon nooit een normale eisprong krijgen... Met de MMM is zij toch zwanger geworden en heeft zij nu een prachtig kindje!Ook bij haar heeft het even geduurd, maar het is gelukt! Voor jou heb ik dan ook goede hoop... Het komt ook bij jullie goed! In oktober heb ik een BBZ gehad. Ondanks ik vanaf het begin af aan bang was dat het mis zou gaan, hoopte ik uiteraard toch dat het goed zou gaan. Na 8/9 weken (waarvan 5 weken bewust) zwangerschap kwam er een abrupt einde aan. In plaats van uit elkaar groeien zijn wij juist enorm naar elkaar toe gegroeid. Jullie hebben samen al zoveel doorgemaakt, doe dit nu ook samen. Ik weet het, ik heb makkelijk praten van achter een computer, maar het hoeft geen wig te drijven. Ik wens jullie heel veel succes! Liefs Zwangnie
Lieve jij, Zolang jij en je partner samen kunnen zwijgen, maar ook samen kunnen praten, verdrietig kunnen zijn en ook soms samen wat tijd/ruimte kunnen vinden om te lachen (erop uit ook al staat je hoofd er totaal niet naar) komt het goed. Ik heb zelf een hele nare periode meegemaakt net nadat mijn dochter geboren was (ernstig motorisch gehandicapt, moest 3 maanden in het ziekenhuis blijven) en de sfeer was natuurlijk buitengewoon slecht tussen mijn man en mij door alle spanningen. Maar ik heb gemerkt dat wanneer je bovenstaande zaken kunt delen er wel hele rotte momenten tussen kunnen zitten, maar er ook weer hele mooie momenten zullen zijn. Ook al is dit niet het pad wat je voor jou en je man voor ogen had, het is wel jullie pad en jullie dragen dit samen! Onthoud dat, en geef elkaar de ruimte om te vallen en weer op te staan. Met betrekking tot of het jullie gegund is, niemand heeft daar een antwoord op. Ik zou willen dat ik je kon garanderen dat het ook voor jullie zal lukken maar dat kan ik niet. Ik weet wel dat er op het forum onder vruchtbaarheids behandelingen dames schrijven over dezelfde dingen waar jij nu tegenaan loopt. Misschien kun je voor steun daar eens kijken?
ten eerste sterkte! Ik heb in november een miskraam gehad Ik ben dan wel gewoon zonder veel moeite zwanger geraakt, maar ik gaf mezelf eigenlijk wel een beetje de schuld van die miskraam (onzin natuurlijk want als je geen gekke dingen doet zoals drugs en alcohol kan het iedereen gebeuren ) Wij (mijn vriend en ik) konden er in het begin ook niet over praten, maar wel gewoon samen huilen! ons heeft dit veel dichter bij elkaar gebracht! Dus zolang jullie samen zwijgen, huilen en uiteindelijk praten en lachen zal dit jullie echt niet uit elkaar drijven
Dank jullie wel voor de lieve woorden... Normaal is hij de nuchtere die zei dat ik niet ongeduldig mocht worden enz... Nu heb ik het gevoel dat ik hém moet optrekken. Da's mij helemaal niet te veel, ik hou echt zielsveel van die man maar niet als ik zelf al zo diep zit
Heel veel sterkte en hopelijk brengt een nieuw jaar, veel nieuwe kansen mee.. Jij en je man komen er vast uit! Veel liefs!
Heel veel sterkte! Hoe moeilijk het ook allemaal is, probeer positief te denken.. Het zou gewoon veel geruststellender zijn als je zeker wist dat het een keer raak zou zijn, maar probeer daar in te geloven!