Mijn man en ik twijfelen al een jaar over een derde kindje. Er zijn heel veel bezwaren te bedenken, maar er zit ook ergens een oerverlangen, en ik ben bang dat als ik dat negeer, ik altijd spijt zal hebben van het niet meer geprobeerd te hebben. Ik ben intussen 39 dus het is nu of nooit. Wat mij onder andere beangstigt is het volgende: wij hebben nu 2 dochters die over een half jaar 9 en 7 worden en die trekken zo veel met elkaar op en we zijn nu al zo lang in die samenstelling een gezin, dat ik bang ben dat als er nog een baby zou komen, we daar niet aan zouden kunnen wennen, aan die nieuwe samenstelling bedoel ik. Hoe gaat het dan gaan met de band tussen mijn dochters, hoe gaat de jongste zich voelen als ze niet meer de jongste is? Ik vroeg me af of er hier moeders zijn die nog een derde (of vierde,...) nakomertje kregen en hoe lang het geduurd heeft voor alles 'gewoon' begon te voelen. Hoe lang moest je wennen aan de nieuwe situatie en hebben jullie oudere kinderen er moeilijkheden mee gehad?
Hoi Juni, misschien heb je iets aan deze reacties -> http://www.zwangerschapspagina.nl/mama-gezin/620346-3e-kindje-meer-leeftijd-tussen.html Misschien heb je ze al gelezen maar bij Mama & Gezin staan nog meer soortgelijke topics. Gisteren is mijn spiraal verwijderd en gaan we voor een 3e. Onze kinderen zijn 6 en 4,5. Succes met je keus maken!
Bedankt voor de tips 1548! Ik ga daar zeker lezen! Succes met het gaan voor de derde, hopelijk is het gauw raak!
Hier een iets andere situatie: vriend had al twee oudere kinderen (tweeling van 12) toen onze dochter werd geboren. Wij hebben ook lang getwijfeld, oa om de redenen die jij noemt, maar bij mij was het verlangen naar een 'eigen' kind te sterk. Wel iets anders dan bij jou dus, maar mss een beetje vergelijkbaar... En tja, het is best pittig. Vooral de 'jongste' van de tweeling (voor zover daar sprake van kan zijn) heeft er veel moeite mee. Zij gaan nu natuurlijk ook puberen en die combi is op zn zachst gezegd onhandig Aan de andere kant kunnen we ons niet meer voorstellen dat de kleine er niet zou zijn en zijn er ook veel leuke en mooie kanten waardoor we als gezin juist dichter bij elkaar komen. Het wordt steeds makkelijker en vanzelfsprekender en de oudsten zijn ook echt wel gek op de baby. En ik ook natuurlijk Achteraf gezien denken we dat we het beter eerder hadden kunnen doen, toen ze 9 waren bijvoorbeeld. Ruim voor de puberteit waarin ze toch al met zoveel emoties en veranderingen worden geconfronteerd. Dus ik zou zeggen: volg je gevoel, het komt echt wel goed! Jullie vinden je weg wel....
Bedankt Fabje123! Raar dat het soms zo moeilijk is je gevoel te volgen in het leven! Blij dat jij je gevoel gevolgd hebt, ook al zijn er wat problemen met de oudsten. Ook bij jullie zal alles wel op zijn pootjes terecht komen.
Ik scheel zes jaar met m'n zusje en heb het altijd als heel leuk ervaren. Je zit niet in elkaars vaarwater en als je al wat ouder bent begrijp je ook beter waarom dingen op een bepaalde manier moeten (slaapjes/ zachtjes doen etc)
Het is overal ander natuurlijk, maar bij ons heeft ze juist balans gebracht in het gezin. De oudste 2 zijn water en vuur maar allebei gek op hun zusje. Het bied dus de nodige afleiding. Maar dat weet je natuurlijk niet van te voren. Voor mij was het eigenlijk heel simpel: het verlangen naar nog een kindje was groter dan alle (mogelijke) bezwaren waardoor ik er niet voor zou willen gaan.