Sommigen van jullie weten het al, door het andere topic, anderen nog niet, maar ik heb vandaag alsnog de voorlopige diagnose PCOS gekregen. Een behoorlijke klap, maar ik ben ook blij dat ik nu 'iets heb' en niet meer gewoon een uniek gevalletje ben. Zoals vaak ben ik meteen de pen in geklommen. Een uurtje geleden begon ik met een eerste letter en ik kon niet stoppen met schrijven. Misschien is het herkenbaar voor andere PCOS-patiënten ... Dit is 'm geworden iig. ------------------------------------------------ 10% Ik zit te wachten, in de wachtruimte bij gynaecologie. Om me heen miegelt het van de zwangere vrouwen. Met hun man. Het is eigenlijk bijzonder dat er geen aparte wachtruimte is voor vrouwen zoals ik. Vrouwen bij wie zwanger worden niet zo vanzelfsprekend is. Zodat we elkaar kunnen begroeten, zonder dat één van de partijen met pijn in haar buik zit, terwijl de ander met leven in haar buik zit. Voordat ik lang de tijd heb om erover na te denken, wordt mijn naam omgeroepen. Mijn man loopt mee en schudt de echoscopiste de hand. Mijn fantasie neemt weer een loopje met mijn gedachten. Misschien ooit voor een 'echte' echo...? Nee, niet nu. Nu komen we voor een akelige inwendige echo, omdat mijn lichaam niet doet wat het moet doen. Omdat mijn lichaam niet doet waar alle vrouwen een hekel aan hebben; ongesteld worden. "Kleed je daar maar om, we doen vandaag een vaginale echo" Het klinkt bijna als een dagaanbieding in de supermarkt. In een akelig wit koud hokje met een plastic gordijntje trek ik mijn maillot en onderbroek uit en ik denk terug aan de dag dat we besloten de laatste pil te nemen. Ik leg mijn onderbroek netjes opgevouwen op het krukje, dat -hoe verrassend- ook wit is. Wat was het spannend, de eerste paar keren, om seks te hebben, wetende dat ik geen pil meer slikte. Na vier weken was ik nog niet ongesteld. Zou het? De eerste keer? Ik wist nog van niets. Ik lig in de stoel. Met blote billen. "Kom maar wat meer naar beneden. Zo kan ik er niet bij. Je bent maar een klein meissie hè" Ik schuif naar beneden, trillend en hard mijn best doend om er niet af te vallen, zo zenuwachtig ben ik. Mijn man ziet het en aait mijn rug even. "Zo goed?" vraag ik. Zo is het goed, ik 'mag' mijn benen wijd doen (hoera) en ze brengt de echostok naar binnen. De zwangerschapstest was negatief, net zoals ze dat waren in de maanden daarna. Ze waren allemaal helderwit, op een teststreepje na. De echostok wordt dieper en dieper ingebracht. "Aah, we zijn aangekomen bij de baarmoeder." Het lijkt wel een schoolreisje. We gaan op zoek naar de eierstokken. De rechter eierstok vinden we vrij snel. Ik kijk naar het scherm en ik schrik van wat ik zie. De afgelopen maanden heb ik al best veel gegoogled en ik weet hoe PCOS eruit ziet. Ze hoeft niets te zeggen, maar ze doet het wel. Om 10uur is de echo klaar. Ik weet niet goed wat ik voel, maar ik 'mag' me bij de balie melden voor het aansluitende consult. Het consult blijkt niet aansluitend en pas om 10:45, als ik het bijna niet meer houd, hoor ik mijn achternaam. Eenmaal in 'kamer vijf' kan ik niets uitbrengen. "Heb ik dit aan mezelf te danken?" Het antwoord hoor ik niet, maar het komt ongeveer neer op nee. Fijn. De tranen rollen gewoon door. Ik snik niet, ik haal rustig adem, maar de tranen blijven stromen. De exacte reden weet ik niet. Spanning van de afgelopen maanden, teleurstelling in hoe mijn lichaam deze kinderwens van me af lijkt te pakken en ermee weg lijkt te rennen. Mijn man stelt vragen en ik hoor ze niet, de antwoorden ook niet. Ik ben één met mezelf en zit in een soort vissenkom. Verschillende woorden vang ik op, en trekken als een soort trein door mijn hoofd. Tegen de tijd dat het consult klaar is, zijn mijn tranen op. Er moet nog bloedgeprikt gaan worden. Mooi, bloed heb ik nog wel. De laatste maanden heb ik me zo alleen gevoeld met mijn 'probleem'. En nu ben ik niet meer alleen. Nee, ik ben ineens 'tien procent van de Nederlandse vrouwen'. Ik maak een afspraak bij een fertiliteitsarts. (wie heeft dit woord bedacht) Mijn man moet ook, voor een 'semenonderzoek'. Gewoon voor de zekerheid. Tuurlijk. Gezellig, waarom ook niet. En langzaam maar zeker merk ik dat ik positiever begin te worden. Dat kindje komt er. Misschien niet zo spontaan als we gehoopt hadden, maar het komt er. We gaan gewoon door. Mijn onderbroek is weer aan, mijn maillot ook, mijn bloed is geprikt en mijn tranen zijn op. 'We gaan een traject in', zegt de gynaecoloog. Prima, laat maar komen. Ik ben vastberaden. Ook al moet ik nog duizend keer mijn opgevouwen onderbroek op een wit krukje leggen. Alles voor dat tweede streepje.
Fijn dat je nu duidelijkheid hebt, ondanks dat het geen leuke diagnose is natuurlijk. Ik wacht zelf al meer dan 2 jaar op duidelijkheid en dat heb ik nog steeds niet, dus ik weet hoe vervelend het is. Hopelijk kunnen ze je helpen je cyclus wat regelmatiger te krijgen en met je kindwens. Sterkte.. (ik heb niet heel je blog gelezen).
Wow! Wat kun jij mooi schrijven zeg!! Krijg er helemaal kriebels van. Ga daarmee door hoor! ik heb wel je verhaal gelezen, helemaal. Erg herkenbaar. Wanneer krijg je de uitslag van het onderzoek van je man? Ook pas in mei of al eerder?
ik herken je helemaal in je verhaal maar je hebt nu wel duidelijkheid en een kindje gaat er komen je kan nu verder en mooi geschreven
Wauw mooi geschreven! Erg herkenbaar ook. Ik herken vooral de tranen. Bij mij waren die er echt om pure opluchting, eindelijk voelde ik me niet meer zo alleen. Want zo vaak had ik gehoord: je moet er gewoon iets minder mee bezig zijn dan komt het vanzelf wel. Ja hoor, ik had een cyclus van 120+ dagen, wat denk je zelf??Maar nee, ik kon er niets aan doen, zie je wel.. die bevestiging was zo fijn! En kijk mijn banner, gelukkig maar dat we er veel mee bezig zijn geweest 😊 nee het kwam niet 'vanzelf' , maar wel met een beetje hulp. En meid, het is het allemaal waard. Het (goede) semen onderzoek van mijn man gaf ons ewn geruststelling, dat het 'alleen aan mij' lag. Ik hoop dat die uitkomst bij jullie straks ook goed is en dezelfde geruststelling geeft. Meid ik wens jullie heel veel succes in dit traject en ik hoop dat je snel met een beetje hulp een mooie eisprong en hopelijk ook een mooie zwangerschap krijgt!
Hoi pancakes. Ben echt geroerd door jouw mooie verhaal. Ik heb zelf gelukkig geen PCOS, maar weet wel hoe het voelt als een kinderwens gepaard gaat met gevoelens als angst, boosheid en teleurstelling. Zie onderschrift.. Vandaag weer een negatieve test, de teleurstelling is weer zó groot. Vond jouw stukje over de wachtkamer bij gynaecologie en de confrontatie met zwangere vrouwen ook erg herkenbaar. Wat een verademing zou het toch zijn als er een aparte ruimte zou zijn voor stellen waarbij het proces van kinderen krijgen wat moeizamer verloopt... Ik wens je in ieder geval veel geluk de komende tijd. Weet dat je niet alleen bent, ookal voelt dat misschien vaak wel zo..
Toch pcos... wat shit zeg, hoewel een diagnose en een plan van aanpak denk ik ook een opluchting voor je kunnen zijn? Eindelijk gaat er nu iets gebeuren hoop ik!
Tjonge dit had je niet verwacht waarschijnlijk.. Hoe kan het dat ze dit de vorige keer niet hebben gezien? En waarom moet je nog 2 maanden wachten voor je bij de fertiliteitsarts mag komen? Erg mooi geschreven trouwens, zo herkenbaar. Ook bij mij is de diagnose gesteld maar doordat mijn cyclus nu meestal onder de 35 dagen blijft en ik al 2x eerder zwanger ben geworden willen ze nu nog geen medicatie geven. Pas als de miskraam 2 jaar geleden is, a.s. nov. mogen we terug als er dan nog geen zwangerschap is. Enerzijds fijn anderzijds zie je graag zo snel mogelijk je wens in vervulling gaan. Mijn cyclus was eerst ook lang maar door afvallen en gezonder eten en gebruik van teunisbloemolie is het regelmatiger geworden, althans ik denk dat het daar aan ligt. Op echo beelden is het ook veel minder PCOS-beeld. Dus misschien een tip voor je teunisbloemolie, dit mag je tot je eisprong nemen. Ik zie dat je al bezig ben met afvallen echt heel goed, elke kilo die je verliest is mooi meegenomen en werkt ten goede hopelijk! Veel succes en laat het allemaal even bezinken!
Mooi geschreven. Balen van de diagnose!! Je verwoord het precies goed. Voelde me toen ook zo. Maar je weet ze kunnen je helpen en dat kindje komt er al is het met hulp!!
DAMN wat kun jij dat mooi schrijven. Als je n boek zou schrijven over hoe t allemaal begon tot hoe je hopelijk uiteindelijk je 2 streepjes ziet en wat erna volgt, zou ik gelijk jouw boek willen lezen! Toitoitoi, ik hoop voor je dat je inderdaad heel snel 2 streepjes ziet staan. Knuffel.
Heel mooi geschreven! Respect hiervoor. Zelf ook pcos en eerst progesteron creme gebruikt zelf gaan halen bij reform winkel en nu dankzij alternatief circuit een regelmatige cyclus en boven wonder zwanger! Hoop voor jou ook snel een positieve test! En blijf schrijven😊
Kippenvel en een traantje. Hier ook pcos dus het komt me zeker bekend voor. Ik wens je veel geluk en succes. Hopelijk snel geluk!
Lieve allemaal, wat superleuk om jullie reacties te lezen. Het mooiste vind ik dat mensen zich herkennen. Dat is altijd een doel waar ik voor ga in mijn schrijfsels. Ik zit eraan te denken om een speciaal blog hiervoor te maken, omdat mijn andere blog niet 'anoniem' is en ik dit toch wel erg privé vind. Als het zo ver is, zal ik hem zeker met jullie delen. Hoe het verder met mijzelf is? Verrassend goed eigenlijk. Ik weet niet goed hoe ik het anders moet zeggen. Ik ben voornamelijk opgelucht dat ik iets heb, en dat ik niet meer 'alleen' ben in deze. Zoals ik eerder al aangaf hier op dat forum, ik voelde me vreselijk eenzaam en nu is er ineens een hele groep dames waaraan ik me kan spiegelen, en dat is fijn. We hebben gisteravond de 'fertiliteitsonderzoeken' ingevuld en eigenlijk ook tranen met tuiten zitten lachen op de bank. Zo klinisch als het allemaal ineens wordt, het is echt wel een hele klap. De blijdschap om 'iets' te hebben, maar toch ook de teleurstelling om écht 'iets' te hebben, het is er allebei. Maar vastberadenheid neemt de overhand. Ik ga ervoor. Iedereen enorm bedankt voor alle lieve reacties... Heel mooi om te zien dat zoveel van jullie uiteindelijk toch dat tweede streepje hebben gekregen! x
Jouw gevoel van niet weten wat er mis was dat begreep ik maar al te goed. Met mij en mijn man is niks mis, maar wij hebben er langer dan een jaar over gedaan om zwanger te worden. Het was heel dubbel en zoals je al schreef, eenzaam. Ik ben blij dat je nu eindelijk verder kunt. Dat er eindelijk iets gaat gebeuren. En hoewel het een zware weg zal zijn, het tweede streepje maakt dat het het allemaal waard was.