Er doorheen zitten..

Zo herkenbaar. Ik zit er momenteel ook middenin. Na jarenlang goed te zijn gegaan is mijn hypogondrie in volle hevigheid teruggekomen. De reden is dat ik al een half jaar darmklachten heb, een half jaar lang allerlei vage klachten en dat doet iets met me. Ik sta ook al 5 maanden op de wachtlijst voor een onderzoek bij de MDL arts en geen idee hoe lang ik nog moet wachten. Ook dat helpt niet echt mee. Ik pieker van 's ochtends tot 's avonds laat en zelfs 's nachts laat het me niet los. Ik heb elke dag wel een huilbui, voel me 24/7 machteloos, ziek, gestressed, opgejaagd en paniekerig en kan het gevoel dat er iets ernstigs in mijn lijf aan de gang is niet van mij afschudden.
Ik durf wel te zeggen dat ik in een depressie aan het geraken ben.
Ik heb erover nagedacht om hulp te gaan zoeken maar mezelf kennende zal dat niet aanslaan voordat ik eerst dat onderzoek heb gehad dus daar wacht ik nog even mee.
Gelukkig heb ik een hele lieve man die me probeert te steunen maar ik merk dat ik me steeds meer in mezelf keer omdat ik ook niet constant tegen hem aan wil klagen.
Tips heb ik niet voor je want ik weet zelf niet zo goed waar ik het zoeken moet maar wil je wel heel veel sterkte wensen want wat we doormaken is niet niks.

 

Wat verschrikkelijk vervelend dat je je zo machteloos en in paniek voelt. Soms kun je op een punt raken (onder andere doordat je ingrijpende ervaringen hebt meegemaakt of meemaakt) waar je verstrikt raakt in je eigen gevoelens en gedachten en iemand die dan met je meekijkt/denkt (met afstand) kan dan helpend zijn om zaken te verwerken, in perspectief te plaatsen, te ervaren dat je niet alleen bent etc. Met andere woorden: ik vind het knap dat je contact hebt gezocht met de huisarts en hoop dat hij/zij je verder op weg kan helpen.

Steun van je partner lijkt me -ondanks dat jullie anders om lijken te gaan met zorgen omtrent je paard en hond- toch wel belangrijk, of althans dat is iets wat ik in een relatie wel belangrijk vind (ook al gaan mannen en vrouwen anders om met emoties, begrip kan er wel zijn). Heeft hij door dat hij met zijn reactie jouw paniek versterkt? Niet dat hij verantwoordelijk is voor jouw gevoelens, maar vraag me wel af of hij beseft dat begrip, een luisterend oor en meedenken jou rustiger kan maken? Staat hij daar voor open? Het gaat immers even niet om hem ('zo ben ik nu eenmaal'), maar om jou (jij worstelt en hebt het moeilijk: hoe kan hij jou ondersteunen?)

Ik wens je sterkte, blijf er vooral niet zelf mee rondlopen, dat kan onnodig eenzaam zijn.

 

@Manolito
Al zeg je honderd keer hetzelfde hij heeft gewoon even te luisteren. Je doet zoiets niet voor je plezier. Je mag ook aangeven dat het voor jou ook vervelend is en dat je hierdoor nog meer stress en paniek krijgt. Sterkte TO!

 

Juist daarom goed om hulp van buiten af in te schakelen. Die kijken/ luisteren meer objectief/met afstand/zonder emotioneel bij jou betrokken te zijn. Dat kan verhelderend en steunend zijn.

 

En toch..
Toen ik voor de 2e keer een pnd met extreme paniekaanvallen had, was de reactie van mijn man ook vaak boosheid.
Ik vond dat ook niet leuk, maar achteraf gezien weet ik dat het van zijn kant ook machteloosheid was. Natuurlijk is het voor TS het meest heftig (daar weet ik alles van), maar onderschat de partner niet!

Veel sterkte, bij mij helpt AD tijdelijk om er bovenop te komen. Ik kon door de medicijnen eerst weer even op adem komen en daarna werken aan mijn paniekaanvallen. Al zal het altijd een lastig punt blijven helaas.

Mij hielp het om heel bewust voor mezelf dingen te relativeren. Steun van anderen is lastig, want zij voelen/weten niet precies wat jij voelt en hoe intens een paniekaanval is. Ik heb destijds hele notitieboeken vol geschreven en getekend. Dat ban me afschrijven gaf weer structuur in mijn hoofd, waardoor ik rustiger kon worden.

Ik zou er wel professionele hulp bij zoeken overigens!

Sterkte!

 

Maar wanneer je je man het hierdoor heel moeilijk maakt door aldoor hem als klankbord te gebruiken dan kan je beter een vertrouwenspersoon buiten je huwelijk kunnen zoeken. Een psycholoog op een POH is gespecialiseerd in het helpen handelen van dit soort zware gevoelen. Een partner meestal niet. Juist door altijd maar te luisteren en begrip te tonen kan je alles juist erger maken. Je kan het idee krijgen dat de gevoelens van angst dus terecht zijn. En ergens loopt een emmer ook een keer over.

@Manolito wat een heftige tijd heb je achter de rug. Goed dat je nu hulp gaat krijgen en hopelijk heeft dat ook een positieve weerslag op je huwelijk. Als eens van de twee partners psychische problemen heeft heeft een partner het daar ook zwaar mee. Maar met goede hulp van buitenaf zal het vast goed gaan komen ❤️

 

Na mn bevalling van dochter en ook na ons zoontje in 2019 was mn man ook niet bepaald "benaderbaar". Om gewoon tegenaan te ouwehoeren bedoel ik dan. Hij gaat echt totaal anders om met dat soort dingen als ik. Heb m op een gegeven moment wel naar vrienden gestuurd met een kleine fles whisky. Ga maar ff met mannen onder elkaar, helpt allicht.

Vriendin van me had al hulp aangeboden daarvoor. Die zette me gewoon op speaker (single) en zat intussen te haken of te diamond painten. Wist ik hoor, maar was al blij met gewoon iemand die t niet uitmaakte of t de eerste of de 10e keer was, desnoods de 100e. Al had t de kat geweest, was t ook nog goed. Je weet wat er is gebeurd, dat kan je niet veranderen je kletst t alleen maar voor de honderdste keer om t van je af te lullen en t een plek te geven.

Met zoontje was mn moeder ook de pineut overigens.

Met mn vader stond ik wat dat betreft alleen, mja toen was de kat de pineut en zolang als die maar geaaid werd vond ie t dan ook wel weer best. Maar die voelen wel verdriet aan, dat merk je wel goed.

 

Wat fijn dat je van die fijne mensen in je omgeving hebt die je op hebben gevangen in zo’n zware tijd.

 

Dikke knuffel voor jou en alle anderen die het nodig hebben.
Er doorheen zitten is echt niet fijn om te ervaren. Hopelijk komt er meer rust en stabiliteit.

 

Dat begrijp ik maar in de opening staat dat hij boos reageert en antwoord geeft met zo ben ik nu eenmal? Dat is voor TO een trigger om nog meer paniek te krijgen.

 

“Hij heeft gewoon te luisteren”

En toch denk ik dat je voorzichtig moet zijn met deze zin.
Want die kan ook averechts werken.
Soms (en daar kunnen verschillende redenen voor zijn) gaat dit echt niet en dan kun je heel stellig zijn, maar wat niet gaat, gaat niet. Hele gekke vergelijking, maar een goudvis kun je niet laten lopen buiten water.
Misschien heb jij een partner waarbij het vanzelfsprekend is, maar dat kun je gewoonweg niet van iedereen verwachten, hoe graag je dat ook wil of hoe je eigenlijk vindt dat het zou moeten.

TS: heel veel sterkte. Wat moet dit moeilijk voor je zijn. Hopelijk kom je eruit.

 

Mooi verwoord. Dat vind ik eigenlijk net zoiets als zeggen "zij moet maar gewoon normaal doen". Dat bedoel ik voor de duidelijkheid absoluut niet als kritiek naar TS toe, maar meer dat je soms aan bepaalde gedragingen gewoonweg niks kan doen. Als gedrag te programmeren was dan zou er immers geen sprake zijn van paniek/er "doorheen zitten" en zo dus ook bij de man van TS met hoe hij daarmee omgaat.
Ik herken het wel van mijn man; bij moeilijke periodes/stress keert hij echt in zichzelf, valt er ook niet echt met hem te praten. Leuk? Niet per se, maar dat is zijn manier van omgaan met bepaalde situaties. Net zoals hij mijn angsten niet bepaald leuk vindt.

Heel veel sterkte TS. Het is niet niets wat je allemaal hebt meegemaakt de afgelopen jaren.

 

Wat naar dat je je zo voelt en wat rot dat je partner er niet voor je kan/wil zijn. Is het misschien een idee om als je in therapie of iets dergelijks gaat dat je hem mee neemt? Misselijk kan hij dan beter begrijpen hoe jij je voelt en hoe hij je kan ondersteunen. Ik denk dat hij het vooral lastig vindt en daarom zo naar reageert.

 

Ahh ok, maar iedereen kan toch wel eens een dag vrij nemen. Jammer dat hij niet mee wil werken dan . Ik Jan me voorstellen dat je je daardoor nog slechter gaat voelen. Sterkte in ieder geval!