Onze dochter is heel angstig aangelegd. Nu zit ze in een fase dat ze panisch is voor insecten. Vliegjes en spinnetjes. In ieder pluisje ziet ze wel iets, en ze is er de hele dag mee bezig. Zo roept ze continu: " vliegje is weg, vliegje is lief". Als ze een vliegje, spinnetje, of pluisje ziet wat er op lijkt, schiet ze in de paniek en begint ze te huilen, weg te duiken en haar handen voor haar ogen te doen. Ik heb het dan niet over dikke strontvliegen of grote huisspinnen maar over iniminie bijna niet zichtbare vliegjes en spinnetjes, ze ziet alles. Dat wordt wat van de zomer. Nu probeer ik er niet al te veel aandacht aan te besteden, maar ik negeer haar ook niet, ik ga er heel relaxt mee om en neem het vliegje of spinnetje op mijn hand zodat ze er naar kan kijken. Ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken, want ik wil haar angst niet voeden maar ook niet negeren. Herkennen jullie dit en hebben jullie tips and tricks?
Ik denk dat je het beter aanpakt als mij. Vorige week was er een dood vliegje op een speeltoestel die hij zelf had doodgemaakt door erover te glijden. Hij zag het en wilde er niet meer op. Ikzelf heb het ook niet op insecten dus snel met mijn mouw weggeveegd Ik denk dat u tactiek beter is
Ik denk dat je het heel goed aanpakt. Je pakt ze zelf op waarmee je laat zien dat het niet eng is! Miss van de zomer samen op lieveheersbeestjes jacht? Dat je er een spel van maakt? Vaak vinden ze lieveheersbeestjes wel leuk..
Haha Syndneys ik heb het ook niet zo op insecten, maar ik dacht dat dit wel goed is om te doen. Lindah, ja goed idee dat zal ik weleens met haar gaan doen. Ik snap ook echt niet waar ze het vandaan heeft dat het allemaal zo eng is, ze is absoluut heel angstig aangelegd maar nu dat panische met insecten, ik begrijp er niets van.
Hier ook hoor, maar hier zit ze sowieso in een angstige periode ( krokodillen onder het bed, knuffel van de Gruffalo in de kast anders slaapt ze niet). Ik heb verteld dat mieren, spinnetjes, lieveheersbeestjes heel lief zijn en haar vriendjes willen zijn. En dat ze niet bang hoeft te zijn, want zij is heel veel groter. Dat helpt wel, maar ik moet het wel steeds uitleggen. Maar goed, ik moet ook iedere avond krokodillen wegjagen....
Zoontje zat gister ineens te brullen op de trampoline, ik erheen en vragen wat er is: "een mier en die doet me bijten" ....eh oké Heb maar uitgelegd dat ze niet bijten maar kriebelen, dat het niet nodig is zo te brullen, hij veel groter is en als je nu vraagt wat mieren doen gaat ie je kriebelen...dag ervoor speelde hij bij een vriendje en was ie bang van de slakken daar in de tuin en gister in de kinderboerderij bleef ie ook op grote afstand van alle beesten, zal wel weer een fase zijn
Het wordt nog erger. Gisteren zijn ze de hele dag buiten geweest. Op een gegeven moment was ik even binnen om fruit te pakken, en ik hoor haar ineens verschrikkelijk gillen, ik schrok me rot en holde naar buiten, ik dacht echt dat ze zich vreselijk pijn deed. Ze stond geklemd aan de parasol te schreeuwen om een klein spinnetje. Gistermiddag tijdens het slapen werd ze een paar keer huilend wakker. En vannacht was het drama, ieder half uur gillend wakker. Volgens mij droomt ze er ook over. Nu net beneden begon ze weer te krijsen om een vliegje. Dit kan toch niet, ik weet me echt geen raad meer. We blijven maar uitleggen en "helpen", maar zo'n panische angst is toch niet normaal. Ze let op ieder pluisje en kruimeltje. Ze staat er mee op en gaat er mee naar bed en zelfs als ze slaapt heeft ze er last van.
Jeetje wat heftig. Helpt boos worden? Ja, misschien ben ik nu niet echt pedagogisch verantwoord, maar als je boos wordt tegen dat hysterische gedrag, bedenkt ze zich misschien voordat ze het gaat uiten bij een volgend spinnetje. Wanneer ze weet dat dat niet mag, zal ze er misschien relaxter mee om gaan. Ja ik noem maar wat hoor Ik heb er verder ook geen verstand van, maar misschien kan het werken. Dat moord en brand schreeuwen om een spin zou ik echt niet accepteren. Je schreeuwt maar moord en brand wanneer het echt belangrijk is (zoals pijn doen of iets in die trant). Een spin is een spin en die doet niks. En als je hem zo eng vind, ga je hem maar uit de weg - daag. En stug nuchter volhouden. Maar goed, dat is hoe ik zou reageren in zo'n situatie. Vooral geen aai over de bol geven na zo'n paniek-gedoe. Ik zou eerder ook geneigd zijn om beestjes op je hand te laten lopen of een vergrootglas geven om naar te kijken, in een potje stoppen en kijken om daarna weer vrij te laten, etc.
Lijkt wel alsof het over mijn dochter gaat! Zelfs de vliegjes die buiten op het raam zitten ziet ze en ze word dan helemaal hysterisch. Ik ben me soms ook rot geschrokken omdat ik haar in een keer keihard hoorde gillen en huilen voor een vlieg.. En ook hier droomt ze erover... Ik heb helaas geen tips voor je, niks werkt hier om van die angst af te komen en het duurt nu al ruim een half jaar... Ik hou mijn hart ook vast voor de zomer..
Hier is die fase begonnen met een jaar of 2/2,5. Om alles keihard krijsen, inderdaad zo dat je denkt dat ze minstens een arm of been hebben gebroken... Ik ben er ook redelijk relaxed mee om gegaan, beetje zoals jij omschrijft (wat soms weer tot krijsen leidde, omdat het beestje dan bij mij was en zij niet bij mij durfde te zijn, enz., dus dan het beestje maar weer weg, enz. ). Wat hier meer hielp was dat toen ze naar school ging ze een vriendinnetje kreeg dat absoluut niet bang is voor alles wat vliegt en kruipt. Dat meisje pakt alles op en bekijkt het, enz. J. vindt dat wel heel spannend, maar het heeft wel iets geholpen tegen de overmatige reactie van haar kant. Inmiddels is ze bijna 6. Ze vindt al die beestjes nog steeds niets, maar ze gaat ook niet meer krijsen alsof er weet ik het wat aan de hand is als zo'n beestje meters van haar vandaan langs loopt of vliegt. Alleen wespen en bijen (en honden...) leveren nog wegren ed reacties op, maar daar kan ik nog wel een beetje bij in komen. Ik zou gewoon volhouden met wat je doet. Dit soort dingen komen heel vaak in fases. En als je echt het idee hebt dat het aanhoudt of veel erger wordt oid, dan zou ik bij de huisarts informeren...maar ik weet niet of er op jonge leeftijd al echt therapieën zijn voor dit soort dingen (vind ik zelf ook altijd best 'zwaar', maar soms is het natuurlijk wel nodig).
Ik snap wat je zegt hoor en soms gaat dat ook door mijn hoofd maar de angst die zij heeft is wel gegrond in haar ogen, ze is echt bang en dat wil ik niet de grond indrukken want ik wil haar laten weten dat we er voor haar zijn. Ik ben zelf bang voor bijen en wespen, nu ik kinderen heb kan ik daar goed mee omgaan maar dat is ook wel eens anders geweest, ik vond het altijd vreselijk als iemand zei, ach het is maar een bijtje die doen niets, maar in mogen ogen is het niet "maar" een bijtje. Maargoed ik vind haar angst gelijk staan aan bijvoorbeeld een kind wat geesten ziet. Dat klinkt heel duf maar dat zou ik dus nooit ontkennen of afstraffen, dat vind ik zo sneu. Ik zou haar heel graag willen helpen zonder het af te straffen maar gewoon duidelijk willen maken dat ze nergens bang voor hoeft te zijn. Maar ik wil haar angst natuurlijk ook niet voeden.
Och herkenbaar. Mijn dochter heeft ook zo'n fase gehad. Zeggen dat ze niks doen etc haalde hier niks uit. Ze bleef gillen Ik heb uiteindelijk zo'n insectenpotje gehaald. Daar zit aan de bovenkant een soort vergrootglas op. Heb toen een dode vlieg erin gedaan en laten zien wat een vlieg nu eigenlijk is. Dit vond ze reuze interessant, want zo kon ze zien dat het niks meer was als een diertje met vleugeltjes. Misschien is dat nog een idee?