Hoi allemaal! Ik wilde toch ff mn verhaaltje kwijt. Ik weet dat er ongetwijfeld mensen op dit forum zijn die veeeel meer aan hun hoofd hebben en grotere problemen hebben maargoed t moet me eff van 't hart!! Ik heb sinds een jaar een superlieve vriend en onze relatie is super. Zijn eigenlijk al in korte tijd best snel gegaan, omdat we beiden zoiets hebben van; waarom zou je op een al vrij volwassen leeftijd (ik ben 24, hij 22) nog om de hete brij heen draaien als je gek bent op elkaar en het fijn hebt . Zitten qua toekomst idealen en ideeën gelukkig ook op 1 lijn . Anyhow. Over een maand of 3 krijgen we de sleutel van ons huisje. Allemaal superleuk natuurlijk en heerlijk om naar uit te kijken, maar ik merk aan mezelf 1 ding; mn moedergevoelens worden steeds heviger en heviger. Heb al heel lang een kinderwens maar nooit zo sterk mn eierstokken voelen rammelen als de laatste tijd !! Mn vriend en ik hebben hier al meerdere gesprekken over gehad en waren al vanaf het begin zeker dat we beiden kids willen. Onze basis is vrij stabiel (kan uiteraard altijd mooier, beter, luxer en idealer maar ik ken ze die slechter starten!) Ik werk sinds 2 jaar en verdien een prima salaris. Mijn vriend moet nog een jaartje studeren en verdiend daarnaast eveneens een ongeveer gelijkwaardig salaris aan dat van mij. Gezamelijk komen we op een modaal inkomen. Nu zie ik om mij heen steeds meer jonge mama's of mama's in spé. Zo zijn er inmiddels 3 collega's bevallen, zijn er 2 zwanger en is de vriendin van een vriend eveneens in verwachting. Ik kan het niet helpen om te denken; IK WIL OOOOOOOOOKKKKK!!!!!!!!!! Ben natuurlijk vreselijk blij voor hen, maar het gevoel is ZO sterk bij mij en krijg het ook gewoon niet meer weggestopt. Eigenlijk wil ik het subtiel met mijn vriend erover hebben wanneer we kunnen stoppen met de pil. Liefst zou ik dit doen als ons huisje af is, over zo'n 4 maanden. Je hoort zoveel verhalen van stellen die er lang(er) over doen om zwanger te raken..dus eer we dan in verwachting van ons kindje zijn zouden we makkelijk alweer een jaar verder kunnen zijn (of niet natuurlijk). Ik weet alleen niet hoe ik dit moet brengen!! Hoewel mijn vriend een hele serieuze, lieve en begrijpende jongen is die heel huiselijk is en totaal niet van het 'los gaan en feesten', ben ik toch bang voor een negatieve reactie (misschien kinderachtig dat ik zo denk..zal ik ook mee moeten dealen natuurlijk als ie wil wachten). Heb gewoon zoiets van; ik wil over een jaartje (mocht het ons gegund zijn) of anderhalf toch wel in verwachting zijn van een wondertje. Vind het heerlijk om jong te zijn met mijn kids! Ik weet dat mijn vriend er iig positief tegenover staat om over zo'n 2 jaar papa te zijn..maar wanneer dan stoppen met de pil??? En HOE erover te beginnen?? Als het iets eerder is zou ik dat beslist niet erg vinden ! Sorry voor t lange verhaal...!!!!!
Ik zou sowieso eerst een tijdje van samenwonen gaan genieten. Een hoop dingen veranderen toch wanneer er een kindje is - een heleboel is leuker, andere dingen zijn ook echt wennen. Samen modaal is prima, niet echt superveel, ook niet echt weinig (ik heb door leeftijd en een ander inkomen misschien een heel ander beeld daarop), maar vergeet niet dat je inkomen zal dalen tenzij je doorgaat met fulltime werken - en dan heb je fulltime opvang nodig. Het is ongelooflijk duur al zul je met samen modaal wel redelijk wat toeslag nog krijgen. Ik zou wachten tot je vriend is afgestudeerd misschien, dat scheelt ook weer een slootje geld per maand aan kosten? Al deze overwegingen hebben bij ons wel een rol gespeeld, maar het belangrijkste was... dat we er eerder dan 2,5 jaar geleden niet aan toe waren Als je er allebei aan toe bent... en je hebt berekend dat je het financieel kunt dragen met de bijkomende rekeningen enzo... zou ik zeggen... ervoor gaan Dat je een veilige, liefdevolle basis kan geven aan een kind is met afstand het allerbelangrijkste. Dan doen al die overwegingen die anderen hadden of zouden hebben in jouw situatie er nul komma nul toe. Maar goed, over je vriend... ik vond dat destijds ook heeeel moeilijk om te zeggen. Wij woonden toen ruim een jaar samen en waren verloofd. Ik heb gewoon gezegd: ik wil graag proberen zwanger te raken, en wil heel graag weten hoe jij daarover denkt. Mijn man is ook een huismus , maar die heeft toen we alleen nog vrienden waren (lang voordat we samen waren) weleens geroepen dat hij geen kinderen wilde. Ik was dus best bang. Maar toen hij me ten huwelijk vroeg, zei hij een paar weken later ook dat ik de Mirena er maar uit moest halen. 3 maanden later had ik een positieve test, veel sneller dan gedacht. Want ik dacht net als jij, straks doen we er een jaar over etc.
ik kan me die klepperende eierstokken nog goed herinneren. persoonlijk vind ik dat echt alles goed moet zijn voordat je bewust aan kinderen gaat beginnen. daarbij hoort ook beide werkend, een huis dat groot genoeg is en een stabiele relatie. persoonlijk lijkt het mij niet verstandig om nu al proberen zwanger te worden omdat je vriend nog studeert en jullie ook nog niet (anders dan pas net) samenwonen. er verandert al veel zodra je gaat samenwonen. het lijkt mij eerst verstandig om dat eerst eens de tijd te geven. ook klaar zijn met studeren lijkt me wel een pré. nogmaals, dit is mijn persoonlijke mening. hoe ik het heb aangekaart: ik heb op een avond aangegeven dat ik toch wel graag wil weten wanneer hij aan kinderen zou willen beginnen (wist wel dat hij die graag wilde natuurlijk) en heb een maand aangegeven wat ik in gedachte had om te stoppen met de anticonceptie (was 6 maanden van te voren). heb hem toen iets van 1 a 2 weken de tijd gegeven om over de vraag na te denken en was er toen weer opnieuw over begonnen. zo kreeg hij ook de tijd om aan t idee te wennen aangezien ik er al tijden mee in mn hoofd zat.. succes!
ik snap wel hoe je je voelt. Mijn eierstokken rammelen zowat mijn lichaam uit. Gelukkig ben ik sinds vorige week gestopt met de pil. In april gaan mijn vriend en ik trouwen(zijn dan op 3 dagen na 10 jaar samen) we wonen in een ruim huis. Alleen willen we pas voor een kindje gaan als we getrouwd zijn, ik wil niet met een bolle buik in mijn jurk, en de kans op misselijkheid is ook aanwezig en dat lijkt me niet zo prettig op mijn trouwdag. Dus vanaf april gaan wij het ook proberen. als het zover is dan stop ik met werken na de bevalling. wat financieel goed haalbaar is. ook vanwege het werk van mijn aanstaande is het beter als ik stop met werken. Alleen is het zo zuur als om je heen iedereen zwanger is of net bevallen. Dus ik snap hoe je je voelt. Alleen zou ik als ik jou was even kijken hoe het samenwonen bevalt. en als je dan alles op de rit heb dan zijn jullie er klaar voor.
Thanks ladies voor jullie reactie !! Is inderdaad zeker handiger om te wachten tot mijn vriend is afgestudeerd.. ik verwacht dat hij ook wel gaat zeggen dat hij eerst een fatsoenlijke baan wil hebben, alles goed geregeld wil hebben enz (zoals mannen zo heerlijk alles kunnen rationaliseren en goed kunnen overwegen he haha ) alleen maar goed hoor..als het aan mij ligt geef ik altijd maar toe aan mn emotionele spontaniteit en pluk-de-dag-instelling Met een beetje geluk is hij over 1,5 jaar afgestudeerd, dus valt het ook allemaal wel mee.. 1,5 jaar op een mensenleven is natuurlijk helemaal niks!! Punt is alleen; hoe ga ik om met die vreselijke drang..behoefte...en erg genoeg; jaloezie als ik zwangere dames zie in mijn omgeving of net-mama's..(vind dat echt heel erg van mezelf, en ik ben dan ook wel heel blij voor hen maar toch!!..) hoe kan ik dat fftjes van me afzetten nog? Sowieso weet ik zeker dat we het toekomstige wondertje heel veel liefde, geborgenheid en warmte kunnen en willen bieden . Fulltime blijven werken is voor mij idd geen optie, wil wel mn eigen kind zien opgroeien . Maar zeker goede manieren om het jullie vriend/man te vertellen. Gewoon eerlijk zijn dus eigenlijk en zijn mening peilen..zou ik daar nu al over kunnen beginnen dan?? iehh haha vind ik wel btje eng eigenlijk maargoed; dan heb ik wel duidelijkheid in welke termijn hij denkt!
Misschien ben ik alweer een ouwe taart maar de leeftijd van 22 vind ik eerder puber-af dan vrij volwassen. Verder vind ik persoonlijk "als je gek bent op elkaar en het fijn hebt" niet per definitie voldoende om aan kinderen te beginnen. Er is iets meer voor nodig. In mijn omgeving zijn inmiddels de 2 stellen alweer uit elkaar . Die kenden elkaar al flink wat jaren kenden en ook gek op elkaar. De kinderen zijn niet echt de oorzaak maar het heeft er wel sterk mee te maken dat die uit elkaar gaan. Probeer eerst even lekker met zijn 2-en genieten en gaan samenwonen. Studeren met een kindje dat 's nachts wakker wordt lijkt me namelijk best zwaar en klussen in huis (vooral die plinten..) komt er dan ook niet meer van. Ik snap wel dat als je er al helemaal klaar voor bent 1,5 jaar wachten nog lang is, een eeuwigheid voor je gevoel wsl. Praat er eens over met je vriend hoe hij er over denkt/ voelt. Wellicht kun je al wel wat eerder stoppen met de pil zodat je niet meer hoeft te ontpillen op het moment dat jullie er echt voor willen gaan. Sterkte met wachten en veel geluk in jullie nieuwe huis!
Hahaha nee hoor je klinkt niet als een ouwe taart.. ik kan me voorstellen dat je dat denkt. Hoewel ik 't wel altijd jammer vind dat (bedoel ik niet per defitinie jou) mensen dan al snel denken dat je de verantwoordelijkheid nog niet aankunt en er te lichtzinnig over denkt etc. Mijn vriend is echt geen net-puber-af ken er genoeg die op papier ouder zijn maar in gedrag...... !!!! misschien zijn we qua leeftijd nog jong, maar dat zegt niet alles! Klopt idd..sowieso moet ie wel eerst klaar zijn met zn studie. Lijkt me idd geen ideale situatie ook. Hoewel t voor mij idd wel errrrg lastig is soms, ik zit alweer een paar jaar (nu 2jaar bij tzelfde bedrijf maar daarvoor ook al 3 jaar elders) in 't arbeidsproces en heb al een poos op mezelf gewoond. Ik sta gewoon heel anders tegenover zwanger worden, de verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt (denk niet alleen mr aan die roze wolk, hoewel ie wel heeeeeeeeeeel aantrekkelijk en mooi is ) en kids. Maar in dat geval zou condooms dan de enige uitkomst zijn denk..?
ik vind dat je eerst lekker moet gaan samenwonen en van elkaar gaan genieten, als je samenwoont leer je elkaar heel anders kennen! verder is het ook wel handig dat je vriend eerst een goede baan heeft. ik vind het eerlijk gezegd nog niet stabiel genoeg.
Wat is stabiel??? Als je nu een mooi huis hebt een leuke (goede) baan?? je kind is net geboren en je wordt ontslagen en dan??? Ik vind dat zon bullshit.. Het hoofd zakelijke wat je kind nodig heeft is liefde en geborgenheid. En ja ik weet dat een kind geld kost maar je kunt het ook zo duur maken als je zelf wilt. Ik kom uit een gezin van een alleenstaande moeder met 3 kinderen en geloof me ik weet de waarde van geld maar dat weegt niet op tegen de liefde die ik heb gekregen! Geld is niet alles! sorry als ik mensen beledig,kwets enz. Even over het vertellen. ik heb er twee weken over na gedacht hoe ik het moest aanpakken en op een gegeven moment heb ik 's avonds me vriend gezegd dat ik graag wil stoppen met de pil.
he meis! ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt!! ik had dat ook heel erg, dat ik zo graag kinderen wil. ik ben er nu gelukkig ook voor bezig, maar er spoken wel allerlei dingen in mijn achterhoofd. ik ben nu iets langer dan een jaar samen met mijn vriend en na 4 maanden een relatie te hebben gingen wij al samen wonen. als je samenwoont, zie je ineens een hele andere kant van elkaar (dit kan positief zijn, maar ook negatief). allebei wilde we vroeg kinderen en hadden dus besloten dat wanneer ik 22 zou worden (volgend jaar april) zouden stoppen met de pil. ik vond het allemaal zo spannend en de tijd mocht vliegen van mij, dat we het al hadden verschoven naar januari 2012. Toen hadden we toch maar besloten(vooral van mijn kant en gewoon in overleg met mn vriend) om direct te stoppen(afgelopen juli). Want wie weet hoe lang het gaat duren?? We waren toen pas 8 maanden samen ofzo.. dus ook heel kort pas. Tot de dag van vandaag geen spijt gehad van ons besluit, tuurlijk af en toe wel een twijfel momentje, maar dat mag best toch? Ik zou gewoon je stoute schoenen aantrekken en het er met je vriend goed over hebben, zodat je ook weet waar je aan toe ben. Ik wens je veel succes met vertellen, en als het goed voelt, why not?? liefs
Ik vind het geen bullshit. Ik ben wel helemaal met je eens dat er toch geen garanties zijn en je idd ontslagen kan worden. Maar je kan toch beter proberen te beginnen met een stabiele basis. En eerst eens kijken of het samenwonen goed gaat lijkt me wel een minimale must
Ik bedoelde niet te zeggen dat je de verantwoordelijkheid nog niet aan kan. Dat is toch voor iedereen anders. Zelf was ik er op de leeftijd van 22 iig nog niet aan toe. Ik vond gewoon je woordkeuze grappig. Ah oke. Je bent al een stap verder. Dit is nog wel een verschil tussen jou en je vriend. Nou dan moet ie maar hard doorstuderen
@Mooneymuppet: sjaa ik denk er zelf ook wel een beetje zo over..de enige zekerheid in je leven die je hebt is dat je dood gaat . Dus ook al heb je een goed inkomen, heb je een huis, heb je beiden een baan, kan er alsnog genoeg mis gaan.. mn vriend studeert niet fulltime, maar volgt 2x in de week college en de rest vd tijd werkt hij. We hebben een mooi spaarbedrag en hebben meer dan genoeg liefde te bieden! Maargoed..ik ben t opzich ook wel met de rest eens dat er wel sowieso de basis van samenwonen moet zijn. Dat hij afgestudeerd moet zijn en al een vaste baan moet hebben vind ik minder prio hebben. Hij werkt inmiddels al 4 jaar naast zijn studie en komt maandelijks op niet veel minder uit dan wat ik verdien. Hij maakt dus nog voldoende uren in de week om een prima inkomen te genereren. Wat ik eerder al zei; tuurlijk kan altijd alles luxer, beter, mooier en idealer. Wie begint er niet het liefst met een ton op zn spaarrekening, een eensgezinswoning met 5 kamers en een topbaan. Maargoed, we zijn helaas niet allemaal gezegend met zo'n start en als ik daarop moet wachten duurt het nog zeker 6 jaar . @Bouwjaar 1979: hahaha ja ik ben niet altijd heel erg genuanceerd in mn woordkeus. Komt er soms wat lompiger en spontaner uit dan dat ik het eigenlijk bedoel. Hard doorstuderen moet ie zeeeeker hahah anders wordt mama boos whaha @DJR: wat fijnnn om te lezen dat jouw situatie n beetje leek/lijkt op die van mij. Jullie zijn beiden ook nog vrij jong...maar toch dus ook allebei al zeker van elkaar en het feit dat jullie samen een kindje willen grootbrengen! Hoe reageerde jouw vriend toen je het vertelde? Weet je, ik zou t liefst gwn alvast stoppen met die hormonen-zooi. Ik heb 't gezien bij n vriendinnetje van me die bijna n jaar bezig is geweest om te ontpillen..Misschien dan dat alvast even voorstellen? Even een snel rekensommetje als onderbouwing voor mn voorstel aan mn vriend; als ik in april stop met de pil en STEL ik ben een van de gelukkige wonderen der aarde die bijna meteen zwanger is en in juni in verwachting raak.. dan duurt het nog zo'n 8 maanden. Juni + 8 maanden = Februari 2013!! Issie ook al klaar met zn studie hoor..en wonen we ook al bijna een jaartje samen (zij het zwanger )...
Ik vraag mij dat ook af, wat is stabiel? Er kan van alles gebeuren hoor. Toen mijn zoontje werd geboren, moest mijn man zijn afstudeerstage nog doen van een half jaar (zoontje was gepland) en dat is prima gegaan. Nu moet ik wel zeggen dat hij toen al garantie op werk had direct na afloop van zijn studie. We waren toen 22 en 23 (ik). 2 jaar later hadden we allebei een vast contract en stonden we binnen een half jaar allebei (buiten onze schuld om) op straat. Het bedrijf waar ik werkte verhuisde naar Roemenië en het bedrijf waar mijn man werkte dreigde failliet te gaan en daardoor werd er georganiseerd. Het zegt helemaal niets, wel of neit een vast contract, maar leven met een baby is natuurlijk niet goedkoop, dus een inkomen is wel handig haha. We hadden geluk en hadden allebei binnen 1 maand weer nieuw werk (weer met vast contract). O, ik vond het ook eng om te zeggen, dus ik stelde toen voor om gewoon met de pil te stoppen om te "ontpillen" en het tijdelijk met condooms te gaan doen. Dat ontpillen bleek niet nodig en de condooms hebben we 1 maand volgehouden. Gevolg, ik was direct erna zwanger. Nooit ook maar 1 moment spijt van gehad, maar houdt er dus wel rekening mee dat het echt geen jaar hoeft te duren! Wat betreft zijn studie, hoe is zijn uitzicht op werk? Is er veel werk, weinig werk etc? Mijn man volgde destijds dus een studie waarin er maar 2 afstudeerden dat jaar, dat maakt de kans op werk aanzienlijk groter dan wanneer er 200 afstuderen.
Oh, ik lees net dat hij studeert naast zijn werk, nou geen probleem dus! Oh en wij woonden net 2 maanden samen toen ik zwanger raakte. Inmiddels dus zwanger van de 3e, dus het bevalt hier prima.
je relatie is niet stabiel.... qua werk weet je het nooit, maar als je nog niet eens samenwoont en direct al begint met zwanger worden, tsjah dat vind ik een risico! en ja het kán wel goed gaan, maar ik heb in korte tijd meerdere relatie's hierdoor kapot zien gaan. erg sneu voor het kind..
Ik vind eigenlijk dat degene die het best kan beoordelen of mijn relatie stabiel is, ikzelf ben. Garanties heb je nooit, ik ken nog genoeg mensen die 20jaar samen zijn en uit elkaar gaan, en dan? Is dat niet sneu voor een kind? Ik ben het ermee eens dat we eerst samen moeten wonen, dat is over 3maanden, maar om nu zo stellig te zeggen dat mijn relatie niet stabiel is vind ik n btje kort door de bocht.
Zeker, maar ik zeg altijd maar "love don't pay the bills". Maar ik denk dat het financiele gedeelte bij TO wel in orde is. Ok een modaal jaarsalaris is tegenwoordig geen vetpot meer, maar als je een dak boven je hoofd hebt en de rekeningen kunt betalen is dat toch prima. De relatie daarentegen vind ik erg pril. Ik zou zeggen, probeer eerst het samenwonen eens uit. En geniet daar lekker van. Stel dat jullie het niet met elkaar uithouden in een huis? En dat er dan ook nog eens een kindje op komst is. En hoewel ze bij mij veeeel later gingen rammelen (was 28 toen ik een zacht belletje hoorde), kan ik me goed voorstellen hoe die stokken rammelen. Je wilt het, als het eenmaal is begonnen, niet morgen maar nu. Maar meid, je hebt de tijd. Geniet eerst even van elkaar in jullie nieuwe huis. Want een kindje is lief, leuk en schattig maar het kan ook zwaar zijn. Bovendien kun je niet meer gaan of staan waar je wil. (en als je dan moe en geprikkeld bent, is het fijn als je partner je door en door kent en weet hoe hij met je om moet gaan). Succes!
Ja tjah, ik zou zeggen geniet er nog even van. Al waren wij jonger, met jou leeftijd had ik er al twee. Mijn man was 21 toen de eerste geboren werd, en nu is de derde onderweg. Het kan allemaal.... Snap je gevoelens maar al te best, maar geniet nog even van elkaar! Dat wordt straks een stuk minder, tenminste dat is onze ervaring