Hoi hoi. Mijn dochter is echt extreem eenkennig. Als iemand alleen nog maar hoi tegen haar zegt of haar aankijkt begint ze al te huilen. Dit is eigenlijk altijd al zo geweest dus geen fase lijkt mij? Thuis is ze ook niet echt de makkelijkste. Het liefst zit ze heel de dag bij mij op schoot. Soms als ik haar op de grond zet omdat ik toch even mijn handen vrij wil hebben gaat ze ook huilen. Ze kan niet langer dan 5 minuutjes spelen. Is dit normaal? Ik herken het helemaal niet als ik terug denk hoe mijn oudste dochter toen was.
Nee, dat lijkt me niet normaal. Mijn nichtje doet dat ook, helemaal vastgeplakt aan mama. Wil niks, kan niks. Volgens mij heeft geen enkel ander lid van de familie haar wel eens op schoot gehad. Ik zou toch langzaamaan je los gaan maken van elkaar want ik denk dat het je op gaat breken en zo leert ze ook geen zelfstandigheid
onze dochter heeft het een paar maanden geleden ook heel erg gehad. zelfs papa was niet goed!! en de oma's ook niet. niet normaal...tja. denk dat het een fase is! hier is inmiddels alles alweer een paar maandjes normaal!
Is dit sinds kort? want onze dochter heeft ook zo'n fase gehad. Nu wil ze vaak niet meteen bij bv mn vader op schoot maar na 5 minuutjes acclimatiseren wel. vreemden vind ze wel gezellig zolang ik er maar bij ben of haar vast heb. thuis alleen spelen gaat stukken beter sinds ze los loopt!
Is normaal op deze leeftijd! Bij dl is het inmiddels al minder. Ik heb dat zelf niet willen forceren, want waarom extra stress bezorgen nietwaar. Je kan ze echt niet dwingen. Er is veel over geschreven: Eenkennig Is jouw baby eenkennig? | Loes.nl
Dit is niet sinds kort dat ze zo is. Het lijkt juist alleen maar erger te worden. Het gaat dus niet over een fase lijkt mij?
Hier ook... Alleen is DL een flink stuk jonger! Lees overal 'rond een maand of 8' dus ik hoop dat het niet erger wordt dan dit... Zou ik haar kunnen laten wennen? Vaker korte bezoekjes bij anderen? En dan die mensen die maar blijven 'koediekoediekoedie'-en terwijl het overduidelijk is dat ze er niks van moet hebben! Zucht...
Bij dl begon het rond de 2 maanden al. Op een gegeven moment ging ik me bij voorbaat al excuseren voor haar bij anderen. Daarop antwoorden veel mensen dat hun eigen kind nog veel erger was geweest en uiteindelijk ook een allersociaalst persoon was geworden
Onze oudste was ook zo. Met 4 maanden al extreem eenkennig. Als ze in de keuken in haar wipper zat en door het keukenraam buiten de postbode zag lopen, werd ze al hysterisch...serieus! Verjaardagen en feestdagen waren voor ons echt een ramp; de hele tijd met een overstuur meisje tegen ons aangedrukt. En dan was ze net rustig en dan moest iemand lachten en dan begon ze weer opnieuw... Pas toen ze 3 werd en alles beter begreep, werd dit minder. Met 4 jaar was ze rustig, maar niet meer verlegen. En vanaf groep 2 is ze echt alleen maar vrolijk en gezellig met echt iedereen. Ze heeft een berg vriendinnen en durft overal zelf op af te stappen. Het kan echt goed komen, gewoon de tijd geven. Wat wij gedaan hebben is haar altijd troosten als we echt zagen dat ze verdrietig of in paniek was. Zodra die echte angst en paniek over waren, zijn we langzaam maar zeker gestopt met dingen voor haar vragen. Ik heb nooit een beker limo gevraagd omdat ze dat zelf niet durfde, bijvoorbeeld. Wel met haar meegelopen en haar hand vast gehouden, maar altijd zelf laten doen. Lekker laten gaan dus, je hoeft haar naar mijn idee niet met geweld wat losser van je te maken. Komt vanzelf!
Heel herkenbaar. Hier was dat ook al vanaf het begin en dus niet even een fase die zo weer over ging. Toch gaat het nu stukke beter nu hij veel zelfstandiger is. Soms moet hij nog ergens huilen maar hij ontdooit nu snel. Gaat soms ook bij oma/opa logeren en dat vindtbie dikke pret. Ook bij de gastouder heeft het een tijdje geduurd maar hij speelt er nu heerlijk. Hij loopt ook bij de kinderfysio om meer zelfvertrouwen te krijgen in zijn eigen kunnen. Hij gaat echt met sprongen vooruit. Ik probeer hem ook zoveel mogelijk zelf te laten doen en hem overal mee te blijven nemen. Het duurde hier dus ook een hele tijd. Ik denk pas tegen 20mnden dat het veel beter werd. Ook omdat hij toen veel meer zelf kon. ( beter lopen, dingen begrijpen etc...)Het persé los willen maken had hier een averechts effect trouwens.
Zitten de hele eenkennige kindjes op een kdv of bij een gastouder bijvoorbeeld? Ik denk dat dat best scheelt.. Onze dochter vind ook niet iedereen leuk, maar ik moet toch naar mijn werk en langzaam aan vindt ze het hartstikke leuk bij de opvang!
Ik denk ook dat het KDV heel erg scheelt, maar kindjes wennen dan aan verschillende personen en zijn vaak niet zo bang voor andere mensen. Mijn dochter is vrij relaxt, maar in grote groepen hoeft ze ook niets van andere mensen te weten, liever lekker bij papa of mama op schoot. Zelfs van bekende tantes en opas en omas wil ze niks weten dan. Komt vanzelf goed! Vooral niets gaan forceren...
Door haar heel heel veel veiligheid te bieden en niets op te leggen. Ik snap dat het vermoeiend is, maar ik denk dat voorbij gaan aan haar angst het alleen maar erger zal maken.
Wat is normaal, de een heeft er meer van dan de ander. Onder brengen bij andere weet ik niet of dat helpt. Onze uk is absoluut niet eenkennig en gaat niet naar de opvang.(1 jaar 2 maanden). Een deel zal de periode zijn maar ik denk ook een stukje persoonlijkheid. Hopelijk gaat het snel makkelijker!
Mijn zoon had het ook, ook een stukje karakter bij hem. Hij was erg bang voor andere mensen ook familieleden. Naar een verjaardag met hem gaan was best lastig omdat ie iedereen die naar hem keek eng vond. Wilde alleen bij mij zitten. Gek werd ik er wel eens van. Ook op het kdv was het 4 jaar huilen bij het afzetten en klampte hij zich aan 1 leidster vast. En toen ging hij naar school en is alles over. Kletst met iedereen en is erg sociaal. Al kijkt hij wel eerst nog de kat uit de boom. Ik heb altijd rekening gehouden met hem, maar we zijn nooit wat uit de weg gegaan. Mijn dochter is heel anders vindt iedereen gezellig en leuk.
Dat is echt geen wet van meden en perzen, hoor. Ik heb op een kdv invalwerk gedaan waar een kind het grootste deel van de dag bleef huilen en dan werd er tegen moeder gezegd dat het steeds beter ging 'want moeder had een keuze gemaakt en daar moest ze in gesteund worden'. Wat betreft mijn eigen dochter: die ging naar een kdv en daar is ze op verzoek van het kdv vanaf gegaan. Het werd toen ze ouder was voor de leidsters én voor de andere kindjes (en uiteraard ook voor haarzelf) niet meer te doen toen ze ouder werd. Een maand na haar eerste verjaardag is ze gestopt. Daarna dus heel veel één op één-contact thuis gehad en veel aan mij geplakt gezeten. En dan zou je verwachten dat de psz dus heel moeilijk zou gaan, maar dat ging een stuk beter en vanaf 3 jaar vond ze het zelfs heel leuk. De middelste is dus nooit naar een kdv gegaan (was toch al thuis voor de oudste) en die heeft de hele eenkennigheidsfase overgeslagen. Ik begrijp dat dit ook niet bepaald statistiek is, maar losse voorbeelden. Maar wat ik wil aangeven is dat je volgens mij maar heel beperkt invloed hebt op eenkennigheid. Het is niet 'jouw schuld' als je kind eenkennis is omdat je het niet naar opvang hebt gebracht.
Oh maar dat zeg ik ook zeker niet! Mijn moeder zei onlangs dat ze het zo opvallend vond, vroeger doen zoveel kindjes weg achter moeder wanneer een vreemde tegen ze sprak. Tegenwoordig lijkt dat Veel minder. Ik moet zeggen dat ons kdv best heel eerlijk is. Als ze een dag niet in haar hum is dan hoor ik het ook. Daarbij log ik in op een app. Ik zie aan de foto's of mijn dochter blij is of niet. Is erg fijn!