Hey lieve mede-mallemolenforummeiden! Nu we enkele rondes Clomid achter de rug hebben die hun werk niet gedaan hebben en onze fantastisch lieve gyn ons moet doorsturen naar de fertiliteitskliniek van het UZA, had ik er behoefte aan om ook mijn verhaal met jullie te delen... Zal even vanaf het begin beginnen. Wij zijn met de pil gestopt op moederdag 2007 en hebben vol goede moed onze eerste stap gezet op het pad naar ons gezinnetje. In april heb ik een hele vmk gehad (ik wist zelfs nog niet dat ik zwanger was totdat ik onderzoeken moest laten doen omdat ik enkele weken bloedverlies bleef hebben). In augustus 2008 zijn we naar de gyn gegaan omdat ik héle onregelmatige cycli had. Meestal zo'n 3-4 maanden. Hij stelde vast dat ik een anovulatoire cyclus had en stelde voor om met Clomid te beginnen na een kuur om mijn menstruatie op te wekken. We hebben dan 2 rondes met Clomid 50mg gehad waarvan de 2e niet meer aansloeg. Omwille van verlof gyn en omdat ik een andere gyn wilde, waren we dan al snel een 2 maanden verder waarin niets gebeurde. Begin januari heb ik dan een HSG gehad die liet zien dat alles doorgankelijk was. Daarna hebben we dan 3 rondes Clomid 100mg gehad die steeds goed aansloegen. We hebben altijd netjes op tijd geklust en ik ben vorig jaar 7kg vermagerd zodat ik een goed BMI heb nu. Het zaadonderzoek van Toon was in oktober ook vrij goed. Maar we zijn nog altijd niet zwanger en onze gyn vindt dat hij ons niet meer kan helpen en stuurt ons daarom door. Op 8 juni hebben we een afspraak in het UZA voor een intake-gesprek. We zijn hier enorm benieuwd naar natuurlijk! In ons hoofd hebben we al uitgemaakt dat we IUI nog willen proberen maar dat het daar stopt voor ons. Als een zwangerschap dan nog uitblijft en als ik na ons huwelijk nog niet zwanger ben, gaan we ons opgeven als pleegouders en mogelijk ook voor adoptie. Ik besef dat wij nog niet zo'n moeilijk traject doorlopen hebben als vele anderen die hier schrijven en weet dus niet of ik wel het 'recht' heb om dit topic te openen. Maar ik heb zo'n behoefte aan begrip en erkenning van m'n verdriet en dat mis ik in m'n omgeving erg vaak. De overbekende goedbedoelde raad 'je moet er niet zo mee bezig zijn' en 'concentreer je maar wat meer op je trouw' wordt me écht wekelijks voorgeschoteld en ik ken maar één persoon die ook moeilijkheden had met zwanger worden maar zij is gestopt met behandelingen (20 jaar geleden) en op vakantie zwanger geworden dus ja... Sorry voor het enorm lange verhaal... Lieve groetjes!
hallo elke, heb absoluut geen schuldgevoelens dat je hier je hele verhaal wilt vertellen hoor, het is voor iedereen anders en begrip in deze situatie is wat iedereen wil toch. ja het is een heel verhaal maar alle begrip vanaf deze kant hoor ik weet precies wat het is die kinderwens en die blijft bij je totdat het eindelijk zover is dat je je kindje in je armen mag houden, en al die goed bedoelde adviezen moet je ook maar nemen zoals ze bedoeld zijn, de meeste mensen weten ook niet beter en denken je daar mee te helpen ze vergeten alleen dat ze dan beter niks kunnen zeggen want in zo`n situatie voel je je alleen nog maar meer .... wij zijn bezig met onze eerste icsi poging waarbij er 12 mei 2 emmy`s zijn teruggeplaatst ik mag dinsdag tedten maar heb al sinds dinsdag ongie gevoel dus m`n hoop is wel iets afgenomen, maar we blijven hopen. nou meid schrijf maar lekker van je af en hopen dat jullie kans vergroot word in het ziekenhuis. ik wil je alvast heel veel succes wensen. gr regi
Lieve Regi, dankjewel voor je woorden! Ik probeer idd te onthouden dat mensen het goed bedoelen maar zelfs nadat ik hen uitleg hoe ik me erbij voel... Het is op lichamelijk gebied al mijn 'schuld' dat we nog niet zwanger zijn en zij maken er volledig mijn 'schuld' van. Althans, zo voelt het voor mij. En jij zit momenteel ook wel in een hele bange afwachten-periode hè! Vreselijk gewoon! Misschien is dat ongi-gevoel wel een goed teken, dat het aan het werken is daar. [-o< Heb jij dat ook op die momenten, dat je het soms moeilijk hebt om te blijven zien waar je het voor doet? Het vraagt allemaal zo ontzettend veel energie en het doet elke keer zo'n pijn als het niet lukt en ik ben soms héél erg bang dat het allemaal voor niks is. Dat we het allemaal doen maar dat het niet zal lukken. En als ik dat denk, dan ben ik weer bang dat het niet lukt omdat ik zo negatief denk... Word soms gek van mezelf!
Zo, vandaag dan onze eerste afspraak in de fertiliteitskliniek van het UZA gehad. De gyn heeft een echo genomen en wat bleek nu...ik heb zeer recent een spontane eisprong gehad! Dit is de eerste keer sinds ik gestopt ben met de pil dat ik zoooo snel een eisprong heb uit mezelf (zit nu op CD 20). De gyn zei dat dit nog een uitwerking van de Clomid zou kunnen zijn. Ik moet nu bij het ziekenfonds een aanvraag doen voor de terugbetaling van inspuitingen en Toon moet opnieuw een spermastaal binnenbrengen. Ook moet hij bloed laten nemen. Op 13 juli kunnen we dan terugkomen voor de resultaten en concrete afspraken voor het starten met de inspuitingen. Ik zal Menopur moeten gaan spuiten. Ik ben héél erg benieuwd hiernaar...ervaringen hierrond zijn zeker welkom...