Hallo dames, Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die bijv meerdere miskramen hebben gehad, waarbij je eigenlijk instinctief al wist dat het niet goed zou aflopen met die zwangerschap. Iedere keer als ik zwanger was/ben, zocht ik allerlei overeenkomsten/ verschillen in symptomen, maar eigenlijk, als ik er diep over nadenk had ik altijd een soort voorgevoel of het goed of slecht zou aflopen. Tijdens m'n laatste zwangerschap had ik heel sterk het gevoel dat dit kindje er zou komen, maar dat ik geen makkelijke zwangerschap zou krijgen. En ik had gelijk, bloedingen, zwaar misselijk, vlokkentest ( slechte uitslag combi test ), met de 20 weken echo kreeg ik te horen; alles is goed, je kunt nu echt gaan genieten. Maar ik kon dat niet, ik voelde gewoon dat er nog iets mis was. Heb me ziek gemeld, ik moest voor m'n gevoel extreem veel rust nemen. Er was geen aanleiding toe, maar toch deed ik het. . Achteraf bleek dit maar goed ook, onze zoon is geboren met 27 weken, en doordat ik die rust heb gepakt, was hij erg goed gegroeid in 7 weken tijd, liep zelf wat voor op groei, en dat is zijn redding geweest. Nu ben ik weer zwanger, spontaan, na 2 jaar proberen. We zouden deze maand de MMM weer in gaan. Al die tijd had ik het gevoel dat dit ook zo zou gaan, riep ook tegen vriendinnen: let op, ik ben zwanger voordat we de afspraak hebben bij de fertiliteitsarts. Ik heb nu een goed gevoel bij deze zwangerschap, voel me vrij rustig, maar merk dat ik mezelf gek maak door te denken; wat als je gevoel er naast zit......het is maar een gevoel! Wat was dat voor een krampje? Zie je wel nu gaat het mis! Kortom: m'n instinct verliest het van m'n ratio, terwijl ik toch echt een gevoelsmens ben. Ik moest dit even van m'n afschrijven, hopelijk neemt m'n gevoel nu het stokje weer over
Ik heb ik april een MA gehad. Al vanaf het begin had ik het gevoel dat de zwangerschap niet goed zou eindigen en onderweg naar de echo waar we te horen kregen dat het hartje niet meer klopte heb ik tegen mn man gezegd dat het niet goed voelde en volgens mij het hartje niet meer klopte. Hij werd toen heel boos, maar uiteindelijk zag t ik toch goed met mijn voorgevoel. Deze zwangerschap was in aan het begin heel erg onzeker. Maar had/heb er wel een goed gevoel bij
Ik denk wel dat het klopt hoor meid; ik heb net een miskraam gehad en dacht al die zwangere tijd: dit zit niet goed... Nou dat bleek later met de echo... Heb vertrouwen in je gevoel!
Ben je niet bij elke zwangerschap bang dat het misgaat? Ik heb het idee dat dat soort angsten normaal zijn en er bij horen, en niet direct een teken zijn dat het echt mis zal gaan... Toch?
Bij de zwangerschap van mijn zoontje had ik echt de overtuiging dat alles goed was. Tuurlijk af en toe wel wat onzeker maar toch... Nu bij deze zwangerschap vanaf het begin gezegd er is iets niet goed, kan zijn omdat we door de map heen zwanger zijn geraakt (het is hartstikke welkom hoor!). Hoop dat de 20 weken echo goed is!
Heel herkenbaar, bij mn eerste zwangerschap had ik het gevoel dat ik ziek zou worden. Heb dat toen ook uitgesproken & ja, zwangerschapsvergiftiging/hellp. Daarna wilde voor een tweede, eindelijk zwanger na meer dan 1,5 jaar. Ik wist gewoon dat het niet goed zou gaan. Dat ging al mis met 5,5 week. Daarna gelijk weer zwanger ook daarbij had ik het gevoel dat het niet goed zat, en dat bleek ook niet goed te zijn. Met een lange nasleep. Vertrouw op je moedergevoel, meestal heb je het goed.
Het is geen angst, maar meer een oer gevoel. Dat ik bij m'n jongste echt heftige bloedingen kreeg, sloeg de paniek niet toe, wel even angstig geweest, maar kon me heel snel berusten in de situatie; het kwam voor mijn gevoel wel goed. Net als toen hij ter wereld kwam, 3 maanden te vroeg, hij lag erg slecht, ik wist gewoon dat hij het zou halen.
Ik had bij mijn zwangerschap ook direct het gevoel dat het wel goed zat... Heb het ook met 8 weken al aan iedereen vertelt omdat ik gewoon heel sterk het gevoel had dat het goed zou komen... Ook qua bevalling heb ik al die tijd gezegd ik ga thuis bevallen en ik ga het hartstikke goed doen. En dat was ook zo
Bedankt voor de reacties, sommige mensen om mij heen vinden het zweverig of wishfull thinking. Maar ik geloof er (weer) in 😇.
Jahoor had ik ook. De dag na positieve test van zwschap2 zei ik tegen mijn man dat er geen kindje zou zijn na 9 maanden. We hebben de zwangerschap toen ook aan niemand verteld. Bij 7,5 week bleek het een bbz te zijn. Ik was wel even verbaasd want had eerder gedacht dat het een MK of MA zou zijn en natuurlijk niet dat ik met spoed geopereerd zou worden en een eileider minder zou hebben. Maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat de zwschap goed zou gaan en was (daardoor?) emotioneel ook eigenlijk niet van slag. Een week na de operatie lichamelijk opgeknapt en gewoon weer aan het werk. Ben er verder niet heel verdrietig om geweest maar blij dat ik nog 1 eileider had. Ik had ook het idee dat ik niet lang daarna weer zwanger zou zijn. En jahoor exact 4 maanden na de operatie weer een positieve test en een goed gevoel erover. We hebben toen diezelfde week nog aan veel mensen bekend gemaakt dat ik weer zwanger was. Tot nog toe gaat alles goed. De 20-wekenecho komt eraan en ja het is spannend maar ik zie het ook wel positief tegemoet en hoop dat mijn gevoel nu weer gelijk heeft!
Ja zo heb ik het ook gevoeld. Bij alle vier de miskramen wist ik dat er iets niet goed was.. niet eens wat, maar het was een soort wachten tot het misging. Bij de zwangerschap van m'n dochter heel erg bang geweest maar wist ik instinctief dat ze er wel ging komen Deze zwangerschap wist ik ook meteen dat het een goede zwangerschap was. Ik denk dat het iets instinctiefs is...
Ik had bij de zwangerschap van m'n dochter echt totaal geen reden om aan te nemen dat er iets niet goed was, zwangerschap verliep zonder complicaties of kwaaltjes elke echo was prima en toch... Toch knaagde er iets van binnen, iedereen zei dat die onzekerheid normaal was en dat elke moeder dat heeft, maar ik WIST dat er iets goed mis was. En ik beviel met 36w van een klein meisje dat zowel zuurstof tekort had gehad als een hersen afwijking (in de aanleg) 3 Maanden ziekenhuis volgden en mijn dochter is inmiddels 3 en blijvend motorisch gehandicapt. Nu ben ik zwanger van weer een dochtertje en mijn gevoel vertelt me dat het goed gaat, ik ben ook erg rustig (verbazingwekkend rustig!) natuurlijk blijft het af en toe angstig als ik me voorstel dat het een tweede keer misgaat. Maar ja dat blijft toch omdat je eerste ervaring niet positief was. In januari was ik zwanger en toen kreeg ik een vroege miskraam, totaal niet bij stil gestaan dat het fout zou kunnen gaan. Toen ik in maart opnieuw zwanger was, was ik continue bang dat het weer mis zou gaan. Dat ging het ook helaas. Toen ik in september positief testte was ik dus wederom heel sceptisch en bang dat het weer op een MA zou uitdraaien. Inmiddels vandaag 20 weken. Ik bedoel maar dat je ook beïnvloed wordt door je ervaringen uit het verleden!
Hier ook ervaring met meerdere miskramen. Soms was de angst zo groot dat ik niet meer goed kon voelen wat mijn gevoel was bij een zwangerschap. Maar bij deze zwangerschap heb ik eigenlijk vanaf het begin geweten dat het goed zat. Dat is uiteindelijk ook bevestigd door een vruchtwaterpunctie.
Ik heb weleens direct bij een positieve test gezegd dat het niet goed zou gaan en dat was zo. Tijdens mijn laatste zwangerschap wist ik zeker dat ik zonder vk zou bevallen en dat is ook gebeurd.
Hele verdrietige verhalen hier, maar ook bijzonder dat de meesten het hebben aangevoeld. Ik heb zelf 1 MA gehad. Dit voelde ik ook aankomen. De hele zwangerschap ben ik angstig en paniekerig geweest. Ik kon ook niet genieten. Met tien weken heb ik een extra echo aangevraagd, en het bleek inderdaad niet goed te zijn. De dag erna kwam alles eruit. En weer een dag later had ik het gevoel dat ik alles al kwijt was. De VK geloofde me niet, maar na lang aandringen heeft ze een echo gemaakt en ik bleek inderdaad al schoon te zijn. Ook had ik het gevoel dat het niet lang zou duren voor ik weer zwanger zou zijn, en drie maanden later had ik weer een positieve test.
Bij mn 1e zwangerschap een BBZ gehad. Toen ik begon te vloeien wist ik ook dat t fout zat. Iedereen zei ja t is afwachten kan goed gaan maar ik voelde dat t niet goed was. Bij mn 2e zwangerschap weer t gevoel dat t niet goed zou zijn maar toch een goede zwangerschap gehad. Denk dat je gevoel je ook voor de gek kan houden. Tuurlijk heb je soms echt wel een voorgevoel wat klopt maar ik zou er nooit 100% op vertrouwen... bij mij kan ik namelijk behoorlijk mezelf voor de gek houden.
Ja ik herken het. Mijn eerste zwangerschap werd een MA. Toen ik voor de eerste echo ging zei ik tegen mijn man het is niet goed. Bij de 20 weken echo van onze dochter was ik heel ziek van te voren. Mijn man was zelfs een beetje boos. Hij zei je maakt jezelf helemaal gek. Vlak voordat we naar binnen gingen zei ik tegen hem het is niet goed. En ook dat klopte. Deze zwangerschap heb ik een goed gevoel gehad. We zullen zien over een paar weken. Ik heb in ieder geval tot nu toe een heeerlijke zwangerschap! Toen ik de test ging doen wist ik eigenlijk al dat hij positief was. Ik ben normaal helemaal geen doemdenker. Maar bij mijn eerste 2 zwangerschappen voelde ik gewoon dat er iets niet klopte.
Ik heb m'n gevoel een hele tijd niet meer vertrouwd. Twee miskramen gehad, terwijl ik bij allebei het idee had dat het goed zat. In beide gevallen bleef m'n lichaam er ook te lang aan vasthouden... Nu voor de derde keer zwanger en verbaas me dat we eindelijk goede echo's hebben. Tot nu toe alleen maar goed nieuws. Wat wel het grote verschil is; beide miskramen had ik bijna geen zwangerschapskwaaltjes en nu ben ik al vanaf het begin dag en nacht misselijk, moe, regelmatig zware hoofdpijn, geen eetlust, labiel, jeukende tepels, enz enz enz hahahaha. M'n lijf schreeuwt misschien dat ik nu eindelijk moet geloven dat het goed zit bedenk ik me opeens
Wat een mooie en verdrietige verhalen. Toen ik vorig jaar na ruim een jaar eindelijk zwanger was kon ik het niet geloven. Er zei iets dat het niet goed zat. Dat gevoel had ik ook toen wij begonnen met zwanger worden. Dit gaat niet zo makkelijk als bij de andere 2. Was toen in 3 en 1 maand zwanger. Heb mij zelf er toen echt van overtuigd dat het wel goed zat dat ik hoop moest houden. Toch was er steeds iets, het bleef knagen. Met de echo bleek de vruchtzak leeg te zijn. De zwangerschap erna kwam eigenlijk onverwachts vrij snel. In maart was de curettage en in september was ik weer zwanger. Bij die zwangerschap had ik de hele tijd het gevoel er zit een kindje in. Ik ben zwanger van een kindje. Was echt blij kon genieten en veel meer zwanger. Wij zouden op een dinsdag de eerste echo hebben. Zondags kreeg ik een hele erge steek van onder. Het gevoel dat het niet goed was bekroop mij. Heb het diep weg gestopt. Op de echo bleek mijn gevoel over het kindje te kloppen, er was een kindje. Helaas had het geen hart actie meer. Wij zouden toen 9,1 week zijn en het kindje was gegroeid tot 9 weken. Dat vond ik bijzonder lastig. Wij waren na die curettage gelijk weer zwanger. Iets diep in mij zij dat het niet goed zou komen, ik zelf wou wel dat het goed kwam. Mijn kwaaltjes namen al heel snel weer af. Zelf denk ik dat ik 5 weken was toen ik een natuurlijke miskraam kreeg. Ben toen 3 maand aan de pil geweest ik kon niet meer. In de 3e maand ben ik weer gestopt ik wou zo graag een kindje en het voelde zo ontzettend goed. Maart dit jaar gestopt en in mei hadden wij een positieve test. Vanaf het begin totaal niet bang geweest geen angsten gehad tot een week of 14/16. Wij hadden door de miskramen vaker een echo met 12 weken was de laatste toen moest ik het puur op gevoel doen. Ergens zei er steeds iets dit word niet makkelijk. Vanaf 17 weken veel harde buiken. 30 weken bloedverlies en rugweeen. Gelukkig bleef een bevalling uit. 32 veel minder leven. Kindje was zo gedraaid dat ik hem/haar niet meer voelde. Vanaf 35 weken zeker 3 keer per week 2 tot 6 uur oefen weeen. Vandaag 38 weken en ik krijg eindelijk een beetje rust in mijn hoofd en door mijn lijf. Ergens zegt iets dat het goed komt. Dat het beter zal gaan. En dat de bevalling goed zal verlopen. Zo benieuwd of dat allemaal gaat kloppen. Ik ben er van overtuigd als je je gevoel echt goed kan lezen je daar zeker op kan vertrouwen. Ook al lijkt er niet altijd gelijk een reden voor te zijn.
Ja, bij alle 6 de miskramen voelde ik dat het fout zat. Bij de goede zws voel ik me rustig en weet ik dat het goed komt. Natuurlijk kunnen er dan ook dingen gebeuren die je wat onzeker maken (bloedinkjes bij de eerste), maar de rust overheerst.