Hoi dames, Ik vroeg me af of er meer dames in het zelfde schuitje zitten. Mijn moeder is overleden toen ik 8 was. Mijn vader is later hertrouwd en heb wel een redelijke band met mijn stiefmoeder. Ik dacht dat ik het overlijden van mijn moeder wel een plekje had gegeven, maar zou nu zoveel willen vragen. Bijv. Hoe haar zwangerschappen zijn verlopen en zou zo graag samen met haar spullen voor de baby willen shoppen en haar advies en mening willen hebben. Als ik dingen over de zwangerschap aan mijn stiefmoeder vraag zegt ze vaak dat ze dat allemaal niet meer weet... Merk dat ik er de laatste tijd best verdrietig over ben...😦 Ook omdat ik weet als ik bevallen ben; dat mijn vader en stiefmoeder dan voor 3 weken op vakantie gaan. Terwijl ik hun steun dan zo hard nodig heb... maar denk dat ze dat niet begrijpen als ik dit vertel...
heel erg herkenbaar helaas, al was ik 10 jaar ouder toen mijn moeder overleed en heeft ze toch nog mijn vriend een beetje kunnen leren kennen... maar waarom zouden ze het niet begrijpen? je kunt het allicht aankaarten, misschien denken ze dat je het wel red/niet nodig vind? hier helaas niet zo geweldige band met mijn vader en familie heb ik in het buitenland. erg moeilijk.... maar ga er zeker over praten. denk dat het jullie juist goed doet en misschien zelfs nog wat de band kan versterken. succes in ieder geval en ook sterkte, zoiets is en blijft een moeilijk iets.
Wat verdrietig, ook al heb ik het zelf niet meegemaakt, wil ik je toch een knuf geven het is gewoon vet oneerlijk... Hoe is je band met je schoonmoeder? Een lieve tante of goede vriendin van je moeder waar je mis bij terecht kunt?
Heel herkenbaar helaas. Moeder is overleden toen ik 21 was en mis haar elke dag.. maar tijdens een zwangerschap is het zeker moeilijker. Ook daarna trouwens en bij alles wat er gebeurd, eerste dingen die je kindje doet.. ik miste het ook heel erg om even aan mijn moeder te vragen hoe dat bij haar was enzo. Nu weet ik dat mijn moeder hele zware zwangerschappen heeft gehad, 2x spoedkeizersnede ivm hellp en een doodgeboren kindje. Het is heel moeilijk... Ik zou toch proberen te praten met je vader en stiefmoeder, gewoon zeggen hoe je je voelt.. Snap heel goed dat niemand je moeder kan vervangen maar hiermee blijven lopen is ook niet goed. Sterkte..
Herkenbaar, ook al was ik 24 jaar toen ze overleed. Zeker met een zwangerschap wilde je gewoon dat ze er is en dat je dingen kunt vergelijken en vragen. Vaders staan daar gewoon verder vanaf. Als ik aan mijn vader vraag hoe mijn moeder het tijdens haar zwangerschappen en bevallingen verging, zegt hij dat ze nooit wat mankeerde en de babies zo uitpoepte...... Daarentegen denk ik dat zij op momenten ook bang/onzeker moet zijn geweest. Ik denk dat je het toch moet bespreken met je vader en stiefmoeder, misschien staan ze er niet bij stil dat het bij jou speelt en willen ze je graag steunen.
Deels herkenbaar. Mijn moeder is niet overleden, maar is psychisch zo niet goed bij dat wij sinds maart 2012 geen contact meer hebben. Heb ook geen contact meer met mijn vader en broertjes. Het is zo'n leegte, maar ze verwoestte mijn hele leven. Dikke knuffel voor diegenen die hun moeder moeten missen omdat ze is overleden.
Dank ja is ook moeilijk. 2014 was het eerste volledige jaar dat ik niks meer van ze heb gehoord. In 2013 stonden mijn ouders hier opeens op de stoep omdat allerlei spullen op te eisen en in 2012 zelfs aangifte moeten doen tegen ze.
Helaas ook voor mij een hele herkenbare situatie. Mijn moeder is na mijn geboorte overleden aan een vruchtwaterembolie. Ik ben dus eigenlijk niet anders gewend, omdat ik er mee opgegroeid ben. Ik ging er dan ook eigenlijk heel nuchter mee om, tot het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik miste haar natuurlijk altijd al, maar nu heb ik haar ook echt nodig... Dat vergroot toch wel dat stukje leegte dat het gemis van een moeder met zich mee brengt. Vooral toen we onlangs hoorden dat we een tweeling krijgen. Ik ging over van shock in een flinke huilbui 's avonds. Wat zou het fijn zijn om op zo'n moment een moeder te hebben die een arm om je heen slaat en haar te horen zeggen dat het wel goed komt. Nu natuurlijk wel heel gelukkig hoor, maar met die hormonen worden emoties nogal versterkt . Waar ik zelf dan wel weer erg naar uit kijk is dat ik nu mijn kindjes zal voorzien van de liefde die ik gemist heb en ik geloof dat het de band misschien nog wel bijzonderder maakt, of dat je je er misschien bewuster van bent. Pffff klinkt allemaal wel heel melodramatisch zeg ! Mijn vader is ook hertrouwd en de band is niet altijd even geweldig geweest. Hij woont nu met zijn vrouw in een zonnig land en we spijkeren aan onze relatie. Ik verwacht maar niet te veel, dan zijn alle beetjes mooi meegenomen. Ook maak ik me er niet zo druk meer om, terwijl ik er vroeger erg boos en verdrietig om kon zijn. Als ik jou was zou ik het iig zeker aankaarten, misschien hebben ze er idd niet zo bij stilgestaan. Ik zou zelf moeite hebben met het feit dat het dan niet vanuit hun eigen initiatief komt, maar feit is wel dat je behoefte aan hun steun hebt en dat je jezelf er uiteindelijk mee hebt als je het niet vraagt en ze vervolgens mist... Als ze er vervolgens alsnog niet bij zijn, dan is het heel hard, maar dan is het wel hun verlies... Altijd makkelijk om advies aan anderen te geven hoor! Ik loop zelf tegen soortgelijke punten aan waar ik vervolgens niks mee doe. Ik hoop dat jij het wel kan! Sterkte meid!
Herkenbaar. Hier bijna vier jaar geleden dat mijn moeder verongelukte. Dacht dat ik het wel een plekje had gegeven. Is op zich ook wel zo, maar nu mis ik haar soms heel erg als er dingen zijn die niet zo lekker lopen.
Wow sorry voor het lange verhaal! Moest er blijkbaar even uit Sterkte aan iedereen hier trouwens... Het is en blijft ontzettend k**** om je moeder te moeten missen, vooral in deze bijzondere tijd!
Bedankt voor alle lieve reacties. Wel fijn om te lezen dat ik dit niet als enigste meemaak. (Al gun ik dit niemand!!) Ik ga inderdaad maar eens proberen te praten over mijn gevoel met mijn vader en stiefmoeder...
Ook voor mij is het herkenbaar helaas. Mijn moeder is een half jaar geleden overleden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend blij ben dat ze onze oudste wel heeft meegemaakt, en dat ze oprecht een trotse oma is geweest. Afgezien van het feit dat ik haar ook heel erg mis, had ik haar graag deze zwangerschap willen laten mee maken. Mijn moeder heeft het ontzettend moeilijk gehad de laatste 2 jaar van haar leven, en ik denk dat mijn zwangerschap haar echt een boost had kunnen geven, een lichtpuntje, iets positiefs om naar uit te kijken. Helaas mocht dit niet zo zijn en is ze veel te jong overleden.
Herkenbaar alleen leeft mijn moeder nog wel, tenminste leven.. Het is een kasplantje zoals ze dat zo 'mooi' noemen nu ongeveer 8 jaar. Ze heeft korzakov.. En woont sinds haar 40ste in een speciaal te huis. Het is confronterend als je moeder vergeet wie je bent laat staan dat ze weet wie mijn dochter is,wie mijn man is en dat ik zwanger ben. Gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder met wie ik veel kan delen maar dat in toch je eigen moeder niet he.. Sterkte voor jullie allemaal !