hoi ik ben nieuw hier, ik ben 21 jaar(word in juli 22), heb geen vriend ben nu 6 weken zwanger. ik weet niet hoe ik het mijn ouders moet vertellen. ben bang voor hun reactie. Ik heb een zus die wel een vriend heeft maar (voorlopig) geen kinderen willen. en altijd als we met zijn alle bij elkaar zijn dat me ouders zeggen ja wanneer komen de kinderen dus zie wel aan ze dat ze het leuk vinden om opa en oma te worden. maar dan wel als je een relatie hebt en alles goed voor elkaar. zijn er nog meer meiden rond mijn leeftijd of misschien wat jonger of ouder die ook niet wisten/durven te vertellen aan hun ouders?
in ieder geval een voorzichtig gefeliciteerd! Uit je verhaal maak ik op dat het kindje wel welkom is bij jou. Hoe je het moet vertellen..geen idee. Maar ik denk wel dat het belangrijk is dat je er niet te lang mee wacht. Je ouders zullen misschien wel aan het idee moeten wennen. Veel succes en sterkte
Als eerste gefeliciteerd met je zwangerschap, zo te lezen niet gepland maar wel welkom bij jou.. Vertel het je ouders zo snel mogelijk, en in persoon.. Begrijp heel goed dat je bang bent voor hun reacties, maar des te sneller ze het weten, des te sneller ze zullen wennen aan het idee en straks echt opa en oma voor jouw wondertje kunnen zijn. Heel veel succes met vertellen, en natuurlijk ook met de zwangerschap! Ik hoop dat je er ondanks de situatie van kunt genieten!
het is zeker welkom bij mij!! en ja moet idd een goed moment zien te vinden om het te vertellen. maar ik zal jullie op de hoogte houden hoe ik het vertel en wanneer. maar ik denk te veel van ow ze zullen zo en zo kunnen reageren of op die manier. maar dat is meer omdat hun de vader niet kennen. en ik niet weet wat de vader uit eindelijk doet. kan goed zijn dat ik dadelijk een relatie krijg met de vader. mja dat zien we dan.
Ik zou ze bellen en aangeven dat je het met ze over iets belangrijks wilt hebben. Ik weet niet hoe ze in elkaar zitten, sommige mensen beginnen dan gelijk te 'vissen' maar hou het kort. Zo van: hoe laat hebben jullie tijd? En je moet ze zeker ook even de tijd geven om te schrikken en hun zorgen te uiten. Dus niet gelijk emotioneel in de verdediging schieten... Vaak gaat het daarna allemaal wel de goede kant op. Succes!! .. En.. nog gefeliciteerd!!!!
bedankt al voor jullie snelle reactie. de vader weet het wel. hoe meer ik die berichtjes van jullie lees hoe meer ik zo iets heb van ja ik stel me eigen aan zo erg zullen ze niet reageren. maar denk er toch nog even over na denk dat ik het volgende week of komend weekend ongeveer ga vertellen.
Je zegt dat de vader het al wel weet... Hoe is die eronder? gaat ie (mede) voor het kindje zorgen? Succes met je ouders vertellen!
Nu bijna 8 jaar geleden was ik 16 en zwanger, en moest dit ook aan mijn ouders vertellen.. Dat was spannend! Mijn ouders zijn gescheiden dus ik kon twee keer mijn lol op.. :-S Maar zélfs mijn ouders reageerder oké! Ja natuurlijk niet lyrisch maar ze accepteerde het wel. Ze hebben mij de hele zwangerschap (en daarna!) gesteund en hebben mij en mijn zoontje op alle vlakken geholpen! Nu, acht jaar later, zijn mijn vader en stiefmoeder zelfs de meest betrokken opa en oma die ik ken. Zoonlief is stapelgek op ze en gaat er dolgraag heen!! Dus komt hoe dan ook, allemaal goed! Succes!!
Als eertse gefeliciteerd, En je moet altijd positief blijven denken en miss reageren je ouders wel geschokt of anders, heb je een goede relatie met je ouders? maar als ze het op zich in hebben laten werken zullen ze zeker 24/7 voor je zijn, het zijn tenslotte je ouders. Veel succes met vertellen je kunt het wel.
de vader weet het idd. moet zeggen dat me nog mee valt hoe die er onder is. aangezien het eens hadden gehad. in vorige relaties. en hij met zijn ex 4 jaar terug ongeveer was zijn ex zwanger heeft ze abortus laten plegen. wilt ie nu overal bij zijn als ik naar echo moet en ook het liefst elk weekend die kleine en hoe ik er nu over denk ben ik het er wel mee eens. of iig bepaalde dagen dat het kind naar hem gaat. kan ook doorde weeks zijn maar we zien wel hoe of wat kan heel goed met de vader over weg dus dat is wel heel fijn. en heb over het algemeen wel een goede band met me ouders. en denk ook wel dat als het zo ver is. ze 24/7 voor me klaar zullen staan. het is alleen even de reactie.
Ik was ook bang voor de reactie van mijn ouders (al zit ik niet in dezelfde situatie maar wist ik wel dat mijn ouders het niet zagen aankomen). Ze waren de eerste minuut even stil en erg geschrokken, maar mijn moeder begon al snel te huilen en liep gelijk naar boven om mijn eerste luierpakje te pakken; deze was nu voor mij. Heel lief.. Inmiddels weten ze het nu anderhalve maand en ze gaan het steeds leuker vinden! Mijn moeder koopt al kleertjes en van het weekend weer een schattig knuffeltje gehad. 2 weken terug de echo laten zien (mijn man had gefilmd) en ook mijn vader zat helemaal te glunderen en heeft het filmpje gelijk op zijn telefoon gezet. Nou al met al, was ik bang dat het drama zou worden maar merk ik dat ze er helemaal blij mee zijn! Geef je ouders de tijd om van de schrik te bekomen, om hun zorgen te uiten en laat vooral zien dat jij blij bent met het feit dat je zwanger bent, dat is denk ik voor hun ook heel belangrijk.. Succes met vertellen, hoe sneller je het doet hoe minder je er over na hoeft te denken..
Hey meid! Allereerst gefeliciteerd! Ik heb wel een vergelijkbaar verhaal, maar je zult er waarschijnlijk vrij weinig aan hebben. Ik ben op mijn 17de ongepland zwanger geraakt van mijn ex (in hoeverre kun je hem ex noemen hihi). Het was voor mij de eerste keer en was niet aan de pil. Wel hebben we een condoom gebruikt. Nadat de daad voorbij was, deed hij het condoom af, en bleek er niks in te zitten. Zijn reactie: eeeh geloof dat dat ding gescheurd is, maar der zal wel niets aan de hand zijn hoor! Afijn, mijn gevoel hierop was meteen duidelijk: ik zou zwanger zijn. Waarom ik dat toen al dacht, geen idee, maar we waren te laf om een morning after pil te halen. Durfde we gewoonweg niet (toendertijd lagen ze nog niet in de schappen bij het kruitvat!) En jawel, 2 weken later een test gedaan, en ik was inderdaad zwanger. Meteen ging er door me hoofd, kut en nu? Hoe ga ik het iedereen vertellen. Zat op school en heb de eerste 2 weken gelaten voor wat het was. Daarna heb ik een gesprek gehad met mijn mentor die ik het verteld heb. Ik zag op dat moment geen andere uitweg. Mijn ouders wisten op dat moment nog steeds van niks. Heb o.a. met haar besproken wat ik wilde. Wilde ik het houden of niet? Nee natuurlijk wilde ik het niet houden, of toch wel!?! Er gingen nog 2 weken voorbij. Mijn moeder begon wel wat door te krijgen. Zo lag ik 's avonds vroeg in bed (terwijl dat echt niets voor mij was). Liet vaak mijn msn gewoon aanstaan, want had toch niets te verbergen voor mijn ouders. Op een moment dat ik op de wc zat heeft mijn moeder op msn het vinkje aangeklikt "gesprekken automatisch opslaan"! Tja, op msn had ik het er met een klasgenootje over gehad, en zo zijn ze er uiteindelijk achter gekomen. Weet nog goed dat mijn moeder op het randje van me bed kwam zitten en zei: Ik geloof dat wij even moeten praten met elkaar! Tja toen begon ik al te janken natuurlijk. Ben jij zwanger? Het enige wat ik kon is knikken. Ga maar mee naar beneden, naar je vader toe! Dat is wel het laatste wat ik wilde. maargoed, me moeder had al verteld wat haar vermoeden was en hij zei meteen: ga haar maar halen, dan praten we er over. Eenmaal beneden kon ik nog steeds alleen maar huilen. Ben je zwanger meisie? God pap, ik ben verdorie geen klein kind! Tja, hormonen he whaha. Na een goed gesprek met hun wilde ik ervoor kiezen om het te houden. Mijn ouders zouden hoe dan ook achter mij staan wat ik ook zou doen. Mijn toenmalige vriend kwam dat weekend en hebben het er met hem over gehad. Hij wilde en durfde het zijn ouder ook niet vertellen. Hij was overigens 23 jaar. Maar ook hij zou zijn ouders moeten inlichten. Zijn moeder (wat overigens een ontzettende draak van een vrouw was) had ook al wel wat door. Toen hij die zondagavond door zijn ouders van het station werd gehaald, heeft hij het ze in de auto verteld. 's avonds laat werd ik nog gebeld door zijn moeder:... HOER, VUIL KLEREWIJF, zijn o.a. de woorden die ik naar mijn kop kreeg geslingerd, want het kind zou niet van hem zijn maar van een andere gozer! Tja, lekker makkelijk praten als je 100 kilometer uit elkaar woont. Dat is dat de enige oplossing dacht zei. Ik moest het maar weg laten halen, want zei hoefde dat gore pokkekind niet te hebben! Heb zitten huilen, waarom werd dit tegen me gezegd! Daar bleef het niet bij hoor, ben 2 dagen later weer gebeld door haar: als je het niet laat weghalen, dan maak ik je van kant, en als ik je niet kan vinden dan maakt het niet uit, dan pak ik dat kind later wel. Bizarre uitspraken deed ze. Ondertussen was ik al ruim 10 weken zwanger en het werd met de dag erger, ik was doodbang. Werd gestalkt, wilde niet meer naar buiten omdat ik bang was dat ze ieder moment achter me kon staan om mijn keel door te snijden. Met 11 weken ben ik naar de huisarts gegaan. uiteindelijk heb ik de beslissing genomen om het kindje niet te laten komen. Met 12 weken en 1 dag ben ik gecurreteerd. Die avond heb ik hem opgebeld met de mededeling dat ze hun zin hadden gekregen en het kind er niet meer was. Ook meteen maar gezegd dat onze relatie over en uit was (wat hij niet wilde en smeekte me bij hem te blijven). Wat denk je zelf met die ouders van je die mij verdorie met de dood bedreigen??? Dat ik dan nog gezellig bij je thuis komt zitten, je zoekt het maar uit! En heb de hoorn erop gegooid. Heb me daarna een jaar lang behoorlijk klote gevoeld. Daarna heeft die kleine voor altijd een plekje in mijn hart gekregen. Want hoe gewenst dit kindje voor mij geweest is, is het er uiteindelijk niet gekomen. Wel ben ik uiteindelijk (achteraf gezien) heel erg blij met de steun van mijn ouders. Ze steunde me door dik en dun, en dat was op dat moment toch wel het allerbelangrijkste. Nu ben ik overigens moeder van een prachtzoon van bijna 1 en ben ik ruim een jaar geleden getrouwd. Nu ben ik zwanger van de 2e (naja eigenlijk 3e kindje), en ook nu komt dit verhaal wel weer bovendrijven met deze zwangerschap. Ik hoop voor jou dat jou ouders net zo zullen reageren op jouw zwangerschap. Desnoods praat je eerst alleen met je moeder en later pas met je vader erbij. Vind het toch echt prettig dat eerst alleen mijn moeder naar boven kwam. Komt vast allemaal goed! (eenuh, sorry voor het lange verhaal hihi)
Wow belliebel, wat een verhaal. Respect voor je keuze hoor. Ik zou het trouwens ook zo snel mogelijk 'gewoon' vertellen. Ten eerste omdat je er dan simpelweg vanaf ben en ten tweede zodat je naar de toekomst kan gaan kijken. Hoe je ouders je er eventueel bij kunnen helpen e.d. Het is misschien niet de ideale situatie maar er valt altijd wel een mouw aan aan te passen. Mijn moeder was 16 en mijn opa zei, waar er 4 kunnen eten, kunnen er ook 5 eten.
belliebel jij ook gefeliciteerd met de 2de (3de) wel heftig verhaal. en geeft toch wel rust. als ik lees hoe jou ouders reageerde. en je was toen 17 en ik nu 21 dus denk dat daar ook wel enigs zins verschil in zit. ik wil het uiterlijk komend weekend vertellen
meid, allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! ik denk echt dat je jezelf meer 'stres'/ rare gedachtes bespaard door het ze te vertellen.... Als je het niet in woorden kan zeggen kan je het ook op papier zetten... en dit aan ze voor lezen... of de brief zelf laten lezen terwijl je er bij zit... zo kan je wel alles vertellen wat je zou willen.. Hoe langer je wacht, hoe hoger de drempel word... succes! Ik heb natuurlijk makkelijk praten... maar zo denk ik er over.
@Brabant 1989 Allereerst proficiat! En wat een lastige situatie moet dit voor jou zijn. Ik vind het ontzettend moedig van je dat je jou verhaal zo openhartig hier verteld en wens je heel veel suc-6 voor het gesprek met je ouders. Ook ik zou net als alle andere meiden je hetzelfde advies willen geven. Hoe eerder ze het weten hoe eerder jij van die spanning af bent. Hopelijk zullen je ouders en de vader je steunen en een goede zwangerschap gewenst! Liefs Genesis
ik was 20 toen ik zwanger was van de eerste. bij ons was het gepland, we woonde samen beide een goede baan ed. mijn ouders zijn gescheiden en om het aan mijn moeder te vertellen had ik totaal geen moeite mee, ik wist dat ze erg blij zou zijn om oma te worden. mijn vader was echter een heel ander verhaal.. (op het moment dat ik ging vertellen dat ik zwanger was, was mijn broertje van mijn vader en zijn nieuwe vrouw net 3 maanden oud!!) ik was doodbang, maar voelde me heel sterk omdat dit kindje erg gewenst was... mijn vader schrok, maar was erg blij voor ons! en is nu de liefste opa die je je maar kan wensen voor je kids. ik denk dat het allemaal wel mee zal vallen. maar geef ze wel de tijd om er aan te wennen. dit kan een aantal weken tot maanden duren, maar komt echt wel goed!
hey meid, heb je het je ouders al verteld? ben benieuwd hoe het nu met je gaat, en of je ouders achter je staan. liefs