Dag dames, Zit even in een dip... Een goede vriendin van me (26 jaar en alleen) kwam me net vertellen dat ze voor een kindje gaat, alleen. Ze heeft geen vriend, nog nooit een relatie gehad, één keer een one-night-stand gehad, net verbouwingen achter de rug (rekening geplunderd) en woont nog in bij haar ouders... Ze heeft wel vast werk. Ze is blijkbaar bij een fertiliteitsarts geweest, na 15 minuten had hij beslist dat ze een kindje mocht krijgen en dat ze meteen kon starten als ze wou. Ik begrijp het niet, gaat dat zo makkelijk? Gaan daar geen onderzoeken aan vooraf? Gezondheid, financieel, psychologisch, sociaal? Ik wist even niet wat ik hoorde Zij weet niet dat wij al even aan het proberen zijn, maar ik schrok enorm van de manier waarop ze het me vertelde. Ze weet dat wij ook wel aan kindjes denken, maar niet dat we al bezig zijn. Het kwam van haar echt over alsof ze 'eerst' zwanger wou worden en bevallen, zo kwam het bij mij toch aan. Ze heeft een klein sociaal netwerk en vroeg mij dus of ik haar wou steunen, natuurlijk zeg je dan 'ja', maar vanbinnen deed het toch serieus pijn. Ze weet dat ik ook al lang aan kindjes denk, maar dat we zomaar niet mochten door mijn epilepsie. Ik ben nu ruim 2 jaar samen met mijn vriend, samen een huisje, allebei vast werk, veel vrienden, steunende ouders, huisdieren, we zien elkaar graag, kortom, tijd voor een kleine uk! Mijn vriendin haar ouders steunen haar ook in haar keuze, maar willen niet opdraaien voor de zorg van die kleine spruit, dus ze staat er werkelijk helemaal alleen voor (met mijn steun). Maar ik geloof dat als ze een zwangerschap aankondigt of als die kleine er is, dat ik dan in tranen uitbarst... Het ergste vind ik dan nog de reden waarom ze alleen een kindje wil. Ik snap dat je jong mama wil zijn, als het aan mij lag, had ik 7 jaar geleden ook al een ukje rondlopen. Maar zij wil haar kind gewoon helemaal voor zichzelf; ze wil geen man die ermee moeit, ze wil die kleine aandoen wat ze zelf wil, ze wil zelf een naam kiezen, zelf de inrichting van de babykamer kiezen, ze wil dat het kind haar achternaam draagt, dat het kind altijd bij haar kan zijn (geen man = ook geen scheiding of co-ouderschap)... en noem maar op! Ik wil graag een kindje omdat ik denk dat er niets mooiers is als je elkaar graag ziet... Wel daar word ik echt ongelukkig van. Er zijn hier veel dames die al langer bezig zijn dan ik, dat weet ik, maar het doet me echt pijn. Vandaar toch even enkele vragen: Hoeveel rondes deden jullie over jullie eerste zwangerschap? Is het zo, dat je zeker binnen de 6 maanden zwanger bent met follikelmeting, clomid, inspuitingen en dergelijke via de fertiliteitskliniek? Haar arts zei dat hij elke vrouw binnen de 6 maanden zwanger krijgt... Ik veronderstel dat het bij ons wel wat langer gaat duren op de natuurlijke manier! Dan kan ik me al wat voorbereiden
Had ze serieus na 15 minuten toezegging? Ik ben eerder wel eens naar het ziekenhuis geweest voor mijn pco en toen werd mij verteld dat het ongeveer een half jaar duurt om mij te screenen en dat dan pas de behandelingen komen. Ze screenen je inderdaad dan op sociaalvlak en in de maatschappij. Ik heb geen idee of dit overal is... Ik snap best dat sommige vrouwen er zo over denken, sommigen zitten gewoon echt niet te wachten op eeuwige discussies en wachten e.d. Maar ik snap ook dat het jou dwars zit, zeker omdat je een goede relatie hebt en jij duidelijk behoefte hebt aan een partner. De tijd zal het leren wie als eerste zwanger raakt, helaas is via een medisch centrum vaak sneller omdat ze daar alle middelen hebben. Sowieso als ze het via een donorcentrum doet krijgt ze automatisch al IUI (als dat is met een spuitje naar binnen spuiten).
Ik begrijp heel goed dat je er een beetje doorheen zit. De weg naar een kindje kan lang en zwaar zijn. Jezelf met een ander vergelijken is logisch, maar zou je niet moeten doen, je wordt er nl over het algemeen niet vrolijker van. Ondanks dat jullie het met zn tweetjes volgens de 'standaard' voor elkaar hebben om een kindje te krijgen is er geen enkele reden waarom jullie eerder 'recht' zouden hebben op een kindje dan een ander. Misschien krijgt je vriendin tijdens haar zs wel een dusdanige trap onder dr kont dat ze haar leven op een rijtje zet?! Ten tweede heeft die arts mooi praten, maar t moet je vriendin natuurlijk ook nog lukken om zwanger te worden én te blijven, dat is nl ook geen gegeven. Tenslotte is het natuurlijk super lief dat je hebt gezegd haar te steunen, maar dat doe je natuurlijk maar voor zover als JIJ kunt dragen. Uiteindelijk is het haar kind en haar verantwoordelijkheid, maar dat zal ze zelf wel snel genoeg begrijpen. kop op meid, jullie tijd komt ook écht wel! Het al dan niet zwanger worden van je vriendin gaat jullie proces écht niet beïnvloeden, dus laat het lopen zoals het loopt. Sterkte!
Lastige situatie zeg! En apart in 15 min! Heeft ze daarvoor geen enkel gesprek gehad? En een arts die zegt dat hij iedereen in 6 rondes zwanger wordt Wil ik ook wel heen. En als iedereen met FM en iui binnen 6 maanden zwanger zou zijn... Hadden we geen ivf meer nodig dus nee, dat is zeker niet perse zo. Helaas is zwanger worden een natuurlijk proces, en bij de meeste lukt het binnen een jaar, maar bij 1 op de 6 ook niet.. Met iui heb je minder kans dan natuurlijk in principe. Dus ze heeft wat minder kans dan een ander, (met iui is het 10% en natuurlijk 20% in de eerste maanden en als er niks aan de hand is. ) Misschien haar ook deelgenoot maken van jouw wens? Zodat je er samen over kan praten? En uitleggen dat het jou zeer doet dat ze alleen voor een kindje wil gaan? (Wat ik overigens wel kan begrijpen, ik heb de ware ontmoet, maar als je dat gelukt niet hebt... ) misschien door er over te praten er meer wederzijds begrip kan ontstaan.
Raar verhaal van die arts! Ik snap je gevoel! Wij zijn inmiddels een jaar bezig en ook nog niet zwanger. Mijn lijf blijft veranderingen laten zien. Heel knap dat je je vriendin toch steunt. Ik heb ook een vriendin die zwanger is Door iui. Vindt het top voor haar want ze heeft er ook 1.5 jaar over gedaan. Geen eigen eisprong. Steun haar volledig. Daar in tegen viel het nieuws dat mijn zusje "per ongeluk" zwanger bleek te zijn zwaar tegen. Dat deed zeer! vooral omdat ze niet in een situatie verkeerd om een kindje te krijgen. Wel inmiddels verbeterd. En ze heeft dan wel een relatie. Ik doe mijn best het voor haar leuk te vinden want zij kent mijn situatie niet. Zij weet wel van onze wens maar weet niet dat wij bezig zijn. Ik kies er bewust voor het niemand te vertellen. Tenzij het ons niet op de natuurlijke manier gaat lukken. Ooit zal ik haar wel vertellen dat ik het moeilijk vond dat zij eerder zwanger was maar voor nu bijt ik mijn tanden op elkaar En geniet ik met haar zwangerschap mee. Al kost dat me soms echt veel moeite en soms ook wat tranen. Dat doe ik alleen buiten haar zicht. Jullie tijd komt ook! vast wel, maak je geen zorgen. Maar het is begrijpelijk dat je het moeilijk vindt. Denk er anders toch nog over na om het met haar te delen. Ik heb het wel gedaan met die vriendin van mij. kan bij haar namelijk troost vinden omdat zij weet hoe t is als het lang duurt om zwanger te raken. Succes!
Hé, Bedankt allemaal! Ik ben gisterenavond toch nog maar even bij haar langs geweest en we hebben 'open' gesproken, ik heb haar verteld dat wij ook bezig zijn en natuurlijk heb ik ook wel laten horen dat moest ze toch eerder zwanger geraken, dat ik daar misschien wel een traantje om zou laten, maar dat ik haar toch wil blijven steunen. Het enige dat me toch blijft dwars zitten is dat haar situatie niet echt ideaal is (misschien bekijkt zij dat helemaal anders natuurlijk) en werkelijk dat die dokter op 15 minuten beslist heeft dat ze kon starten met IUI, ik heb gisteren haar papieren/contracten gezien! Die heeft ze meteen meegekregen van die arts. Zit daar dan een vuiltje aan? Want ik was er werkelijk ook van overtuigd dat je daar toch een traject voor moet afleggen... Maar bon, we hebben open kunnen spreken en ze begrijpt het wel van me, ze weet ook dat ik al lang een kindje wil, maar dat ik eerder niet de juiste partner had en dat mijn gezondheid ook niet stabiel genoeg was. Ik geloof dat we er nu wel met mekaar over kunnen babbelen, maar het zal toch wat moeilijk voor me blijven. Het lijkt bij haar gewoon als 'vanzelf' te gaan, daar ligt de moeilijkheid voor mij gewoon. Moest ze ooit zwanger zijn, zal ik natuurlijk ook wel blij worden hoor, ik zal enkel moeten wennen aan het idee. En voor mij is het ook niet dat ik 'eerder' zwanger wil zijn dan haar; ik zou het gewoon heel erg vinden moest zij werkelijk binnen de 6 maanden zwanger zijn door IUI en ik nog niet op de natuurlijke manier. Ik wist ook niet dat je bij IUI maar 10% kans hebt om zwanger te worden, dacht dat het vele meer was dan op de natuurlijke weg! Mijn vriendin vertelde me toch dat ze ook aan de clomid moet, dan op dag 10 een echo om te zien hoe haar eitjes gerijpt zijn...dan berekenen ze haar eisprong en dan moet ze een nieuwe afspraak maken om het sperma in te brengen. Vind het eigenlijk best vreemd, ze zorgen voor een goede rijping van je eicel, brengen het sperma vlakbij de eisprong en je eitje binnen (de slechtste zwemmers worden eruit gehaald), ik zou toch ook denken dat je dan snel prijs hebt. Die dokter had haar wel degelijk gezegd dat hij elke vrouw binnen de 6 maanden zwanger krijgt... Vind het precies toch maar rare praktijken
Ik begrijp dat je uit België komt? Ik heb geen idee hoe het daar in elkaar zit qua traject, maar zo in 15 minuten het akkoord krijgen om IUI te starten vind ik wel bizar hoor. Verder begrijp ik heel goed hoe je je voelt.. en dat je er dan erg verdrietig over zou zijn mocht het haar eerder lukken via zon traject. Het is heel moeilijk om jezelf niet met anderen te vergelijken want zo ben ik zelf ook wel een beetje, maar uiteindelijk word je er niet vrolijker van en dat helpt ook niet. Hopelijk lukt het je om het een beetje los te laten maar nog meer hoop ik voor jou dat het heel snel raak mag zijn bij jullie
Goed dat je gepraat hebt!! Clomid krijg je ook niet zomaar.. dan is haar eisprong toch ook niet helemaal in orde. Wij gaat deze week al voor IUI-5.. dus we kunnen nog binnen de 6 maanden termijn vallen, maar het is niet zo, dat je standaard met IUI zwanger wordt. Het is en blijft nog een stukje natuurlijk proces.. en wij krijgen (nog) geen aanvullende hormonen, omdat mijn eisprong gewoon goed is. misschien dat ze dingen toch verkeerd heeft begrepen ofzo? Maar wel super van je dat je gewoon open bent geweest!! En hopelijk zit het jullie vriendschap niet in de weg!
Ik vind het raar dat ze clomid krijgt. Vrouwen die er voor kiezen om alleen voor een kindje te gaan kunnen kiezen voor zelfinseminatie. Als de eisprong goed is dan is er geen reden voor het gebruik van clomid. Ik snap aan de ene kant wel dat je vindt dat zo'n beslissing snel gemaakt is in 15 minuten. Maar aan de andere kant.. aan wie moet een stel verantwoording afleggen? Ook aan niemand. Iedereen kan ervoor kiezen om een kindje te maken, in welke situatie ze ook zitten. Of ze nu veel of weinig geld hebben, of ze nu onder een brug slapen of in een villa.. Als een meid alleen geen relatie wil maar wel een kinderwens heeft, waarom zou die dan wel het achterste van haar tong moeten laten zien? Je zegt dat ze verbouwingen achter de rug heeft die haar bankrekening heeft geplunderd.. Verbouwing van haar huis? Of dat van haar ouders? Ze heeft een vaste baan, ze denkt er serieus over na en ze klinkt niet als een labiel persoon.
Misschien heeft ze het zelf rooskleuriger voorgesteld en de uiteindelijke beslissing is op 15 min gevallen... Want inderdaad clomid krijg je enkel als je eisprong niet goed is, dus dan zal ze al wel onderzoeken gehad hebben zeker? Dus misschien is de uiteindelijke uitslag en behandeling besproken op 15 minuten maar is er wel nog een deel vooraf gegaan? Wat betreft het alleen zwanger worden: ik begrijp haar heel goed, ik was 25 mijn biologische klok tikte, ik had zelfs nog geen huis, geen vaste job en ik wilde ervoor gaan, maar toen leerde ik net mijn man kennen En achteraf heel blij dat ik nog niet verder was gegaan ... want iemand leren kennen en een relatie beginnen is gewoon iets gemakkelijker kinderloos (denk ik ...) Wat knap dat je haar steunt!
Ik woon in Vlaanderen (België) en ik heb een vriendin van 33 jaar die gescheiden is, een vaste job heeft en een woning heeft en bij haar doen ze momenteel heel moeilijk om haar te helpen met haar kinderwens omdat ze haar scheiding niet voldoende heeft verwerkt. Ze raakt moeilijk door de psychologische testen en haar kinderwens is zoooo groot. Dus ik vind het straf dat jouw vriendin (die precies geen stabiliteit heeft in werk en wonen) meteen goedkeuring krijgt. In ieder geval zeer goed van jou dat jij open kaart met haar speelt, vertelt hoe jij je voelt en je er voor haar bent.
Geen stabiliteit zou ik het niet willen noemen Er staat dat die vriendin een baan heeft en bij haar ouders woont. Dit laatste zou niet mijn keus zijn maar als alle partijen zich daar goed bij voelen? Het is makkelijk om te zeggen dat het 'straf' is. Blijf die vriendin steunen en ik hoop dat alles goed uitpakt voor haar
Na 9 maanden zwanger, miskraam toen 1 a 2 maanden later zwanger nu bijna 17 weken dus in totaal 9 maanden plus 2 maanden zwanger en maand weer normaal ongesteld worden ongeveer 11 a 12 maanden geduurd dacht ik!
Hoi Dora, Snap jou heel goed hoor! Lief dat je er voor je vriendin wilt zijn. Ik verwacht dat jij over een paar jaar blij bent dat jij en je man de zorg voor een baby kunnen en mogen delen. Ik hoop voor je vriendin dat ze, als het er op aankomt niet alles alleen hoeft te doen, want het moederschap is mooi, maar ook zwaar! Zeker in je eentje. Ik hoop dat je snel een positieve test hebt en ik ben ook blij voor jullie toekomstige kindje (positief denken ) dat jullie samen zijn Toch leuk: Een mama en een papa
Om even kort op al jullie vragen te antwoorden... Ze woont in het ouderlijk huis en heeft nog 1 zus, aangezien het ouderlijk huis hun erfenis wordt later, heeft mijn vriendin haar zus uitgekocht en hebben ze via een sociale lening alles verbouwd naar 2 appartementen, zij woont momenteel dus boven haar ouders. 2 maanden geleden zijn de verbouwingen afgerond, er zijn nog veel dingen niet afgewerkt en die blijven liggen omdat er geen geld meer is. Ze heeft momenteel dus geen cent teveel. Mijn vriendin heeft wel degelijk 1 gesprek van 15 minuten met een arts gehad, waarin beslist is dat ze alleen mama mocht worden, geen psychologische testen of dergelijke! Daar heeft ze toen voor het eerst een gyneacologisch onderzoek meegemaakt en alles werkt zoals het moet. Ze heeft een voorschrift van clomid meegekregen en ze mocht zelf kiezen wanneer ze ermee begint. Dat is wat ik bizar vind aan de hele situatie, ze moet geen traject afleggen en naar ik hoor ligt het voor veel dames geheel anders hier! Het klinkt niet alsof ze labiel is, maar ze heeft momenteel wel heel wat zorgen, zowel lichamelijk als psychisch... ze heeft fibromyalgie, problemen met haar hart, moet medicatie nemen voor haar lage bloeddruk. Ze heeft een angst voor overgeven, smetvrees en neemt antidepressiva, ze krijgt regelmatig paniekaanvallen en dan neemt ze een angstremmer... Net kreeg ik een berichtje van haar, ze heeft een perfecte kandidaat gevonden om enkel het seksuele aspect mee te beleven, zoneer relatie. Het enige stabiele aan haar is eigenlijk haar job, deels haar woning, want die betaalt ze nog af en er wachten zelfs nog mensen van de verbouwingen op onbetaalde facturen... Ik heb haar graag, ze is een goede vriendin, maar ik twijfel er aan of ze dit zal aankunnen. Zelf denkt ze van wel, maar een baby is voor 2 mensen soms al zo zwaar en dat lijkt ze ook niet te begrijpen. Daarnaast ook het financiële aspect en het feit dat ze haar eigen leven nog niet volledig op orde heeft. Ik heb haar graag en ik begrijp dat ze een kinderwens heeft, maar ik maak me ook wel zorgen! Ik wil haar geluk niet in de weg staan, maar ik wil haar ook niet zomaar laten begaan. Ook omdat ze geen traject moet afleggen, ze mag meteen met clomid starten en de iui dan... Ze zal toch niet bij een of andere kwakzalver geweest zijn? Ik geloof dat we elkaar nu wel kunnen steunen en met elkaar kunnen praten over alles, maar wat denken jullie over de snelle afhandeling van dit traject? Dat is toch niet de normale gang van zaken of wel? Het enige dat de arts in het gesprek wou weten is waarom ze alleen voor een kindje wou gaan en dat was het...
He esther, Dat is echt wel naar voor die vriendin van je... ik ben zelf ook van vlaanderen, belgie, net zoals mijn vriendin. Toch echt wel vreemd dat het bij haar op 15 minuten beslist was, zonder onderzoeken. Ze heeft me dat letterlijk verteld :-s En catmommy, je hebt gelijk, koppels moeten ook aan niemand verantwoording afleggen... maar in vergelijking met andere koppels (adoptie bijvoorbeeld) of andere vrouwen die alleen een kindje willen krijgen (vriendin esther) en met een gezonde vruchtbaarheid...vind ik het wel heel snel beslist op 15 minuten!
Hallo, Ik vind het heel jammer dat het bij jullie nog niet wilt lukken met de zwangerschap. Mijn man en ik zijn nu ook sinds een maand bezig om zwanger te worden en kan mij voorstellen hoe extreem vervelend het moet zijn om elke keer deze spanning te voelen, zoveel maanden achter elkaar. Echter vind ik het wel jammer om te lezen dat je het je vriendin niet gunt. Je zegt van wel, maar ondertussen geef je 1000 redenen waarom het niet eerlijk is ten opzichte van jou. Dat jij eerder zwanger zou moeten worden dan zij, omdat jij er langer mee bezig bent. Probeer het haar ook te gunnen, dat is in mijn ogen echte vriendschap: niet jaloers zijn op elkaar. Graag zou ik meer reacties lezen over de tijd die het heeft gekost om inderdaad zwanger te worden, in mijn omgeving hoor ik veel over dat het jaren heeft geduurd en/of dat het nog steeds niet is gelukt. Maar ik hoor ook sommige verhalen over dat ze een buikgriep hadden, de pil zijn werking niet deed daardoor en ze daardoor zwanger zijn geworden... dus echt een antwoord krijg je nooit. Het gebeurt kennelijk zoals moeder natuur het wilt. Ik hoop van harte dat wij beide gauw zwanger mogen raken op de natuurlijke manier. En probeer het los te laten dat zij nu ook bezig is met haar kinderwens. Die spanning& irritatie die jij nu voelt hierdoor, kan ook ervoor zorgen dat het juist niet wilt lukken. Ik hoor van velen de tip: laat het los, ben er niet teveel mee bezig. Dan pas lukt het. Ik persoonlijk vind het fijn dat ze die tip geven, maar ik snap dat het makkelijker is gezegd dan gedaan. Hopelijk vat je mijn bericht niet verkeerd op, want het is absoluut niet mijn bedoeling om je een slecht gevoel te geven.
Hé Fantasia, Ik neem je berichtje zeker niet verkeerd op hoor... Ik weet dat ik 'jaloers' overkom en dat het lijkt dat ik het haar niet gun... Het enige dat ik moeilijk kan vatten is dat het traject voor haar op 15 minuten gestart is en dat andere dames er blijkbaar zolang over moeten doen. Nu ken ik zelf de procedures en het traject niet, maar ik maak me ergens ook zorgen dat het bij haar zo snel kan gaan en dat anderen zoveel onderzoeken en dergelijke moeten doen. Ondertussen heb ik me er wel bij neergelegd, zij volgt een traject om alleen mama te worden, ik doe het op de natuurlijke manier met mijn vriend en daar ben ik blij om. Ik probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn en mee na te denken over de toekomst, maar ik heb ook schrik, echt schrik dat ze het niet zal aankunnen alleen. Ik ben blij dat ik een kindje kan kopen met mijn vriend en zij heeft geen relatie, ook geen nood aan een relatie dus ik gun het haar wel. De laatste dagen ben ik het allemaal gaan relativeren, ik ben blij op de manier dat ik het doe en ik ben ook blij voor haar dat ze mag en dat ze plannen heeft. Het gaat zeker pijn doen moest ze nu toch eerder zwanger zijn, maar daar moet ik me bij neerleggen... Ik heb me inderdaad ook voorgenomen om er niet teveel mee bezig te zijn en het klussen gewoon 'leuk' te houden... Maar ik ben gewoon écht bang dat ze bij iemand fout terecht gekomen is en dat het allemaal toch niet zo 'clean' is wat er gebeurd... Dat is nu mijn grootste zorg, ik zit maar te googelen tot en met over het verloop van een iui-traject en dergelijke. Ik maak mezelf hier misschien ook een beetje gek mee, maar als ze dan zwanger wordt, dan wil ik ook wel dat het goed gebeurd en dat het kindje en mijn vriendin er geen problemen mee ervaren! Hoe loopt zo'n traject eigenlijk, iemand hier een idee? Of kan ik daar beter in een ander onderdeel van de pagina vragen over stellen? Ben echt een beetje bang
Ja ik vind het heel goed van je dat je dat wel probeert uit te zoeken, d dat doe ik ook altijd als ik iets niet vertrouw. Ik zoek meestal via Google naar ervaringen. En dan vind je veel door de naam van de instantie in te typen met het woord oplichting erbij. Als je dan iets vindt, kun je haar erover inlichten. Als je helemaal niets kan vinden, dan is de kans gelukkig al een stuk kleiner. Ik zie ook meerdere in mijn omgeving die in mijn ogen nooit kinderen zouden mogen hebben (bijv. Bij een meid is haar kind uit huis geplaatst en nu heeft ze "gewoon" twee nieuwe gemaakt die wel bij haar wonen). Op dat gebied is veel onlogisch, maar soms moeten we ons er maar bij neerleggen dat de wereld helaas zo in elkaar steekt. (Zij had btw niets, geen vaste partner, geen vaste woning, geen werk, 16 jaar oud, alcohol verslaafd, ze had suiker .. ga zo maar door en toch heeft ze nu 3 kinderen waarvan er 2 bij haar wonen). Wij richten ons nu lekker op ons, het uiterste eruit halen om Gelukkige en gezonde kinderen op de wereld te zetten. Het traject erheen is soms mega zwaar, maar probeer te denken aan de vreugde die jij en je partner dadelijk zullen hebben als het wel is gelukt. Een mooier moment dan dat is er volgens mij niet. En hoe spijtig ook, dat moment en gevoel zal jouw vriendin moeten missen. Maar ik denk wel dat ze haar best zal doen om het kind alles te geven wat het nodig heeft. Ze heeft gelukkig wel een vaste woning waar ze op kan bouwen en hopelijk jou als vriendin. Kunnen de kinderen lekker samen spelen. Jouw tijd gaat ook komen en dan zul je heerlijk genieten ervan
Ik vind enkele zaken wel straf van die dokter: - Zij krijgt zomaar meteen clomid voorgeschreven zonder nog maar een echo? Ik heb PCOS en moet minstens 6 maanden wachten voor ik mag starten met Clomid - Zij neemt antidepressiva en de dokter stuurt haar niet eens door voor een gesprek met psychologe voor ze start met de onderzoeken? Veel dokters zijn niet meteen geneigd om iemand met antidepressiva na 15min groen licht te geven en gaan deze personen wel willen helpen, maar zekers niets overhaasten Wat meestal zeker deel uitmaakt van dergelijk traject is: - Gesprek met huisarts of meteen met gynaecologe - Indien nodig gesprek met maatschappelijk werker of psychologe Ik begrijp Dora dat je dit allemaal erg straf vind, ik ook. Zeker omdat ik weet dat een vriendin van mij al een jaar vast zit in deze procedure omdat de dokters er over twijfelen. Maar het belangrijkste is dat je er bent voor je vriendin en hopelijk zijn jullie beiden vlug en gezond zwanger!