Rare titel maar ik weet het echt niet meer wat ik er mee aan moet. Ik ben het enige kind van mijn moeder, mijn vader is overleden. Ze heeft altijd erg veel invloed op mij uitgeoefend terwijl ze naar de buitenwereld een geweldige altijd goeiige gewillige lieve zachte moeder leek. Momenteel zit ik in een postnatale depressie en heb het best wel pittig met 2 kinderen. Mijn moeder komt heel veel helpen maar verwacht daarvoor terug dat ze ook mee beslist in de opvoeding van mijn zoontje bijvoorbeeld. Nu ben ik vandaag jarig. Had al mijn moed verzamelt om 6 mensen die ik echt leuk vind + mijn moeder vanochtend uit te nodigen. Dat zag ik net zitten, had er ondanks spanning zelfs wel een beetje zin in. Man en zoontje deden vanmorgen echt hun best voor me dus het begon goed. Nu had mijn moeder een paar weken geleden al gezegd dat ik s ochtends haar ouders (mijn opa en oma) ook wel kon vragen. Ik heb toen heel duidelijk gezegd dat ik dit niet zag zitten, qua groter aantal mensen maar ook omdat het oude, dove mensen zijn waar ik liever op een rustig moment s avonds mee afspreek omdat het veel energie kost een gesprek met hen te voeren. Mijn moeder kwam wat eerder dan de overige visite en meld een kwartier van tevoren dat ze ‘gezegd heeft tegen opa en oma dat er vanmorgen visite komt en heel misschien komen opa en oma ook wel’. Ik ken mijn moeder langer dan vandaag en vermoedde dat ze hen gewoon uitgenodigd had. Ik heb mijn oma even gebeld wanneer ze van plan was om te komen zodat ik wist waar ik aan toe was. Mij oma zei ‘we hebben met je moeder afgesproken om vanmorgen te komen’. Hier confronteerde ik mijn moeder mee, ze zegt dat mijn oma dit liegt. Hier geloof ik helemaal niets van. Ik heb uit respect voor opa en oma hen gewoon laten komen. Kortom ben ik het meeeer dan zat dat mijn moeder altijd de vermoorde onschuld speelt. Ondertussen verdraait ze veel dingen en zet alles naar haar hand. Zit ook vaak te stoken en manipuleren tussen mij en mijn zoontje qua opvoeding. Als ik haar erop aanspreek, ontkent ze alles. Ik zit nu te janken van frustratie omdat ik het dus inderdaad best wel druk vond vanochtend, net wat tekort had qua boodschappen, zelf niet echt genoten heb en helaas ook nog gehuild heb waar mijn zoontje bij was toen ze het bezoek van opa en oma aankondigde omdat ik momenteel dat soort onverwachte stress totaal niet kan handelen. Mijn psychiater ziet ook dat ik mijn hele leven constant probeer vooral niet mijn moeder teleur te stellen. Zelfs mijn opleidings/beroepskeuze is zo erg door haar gestuurd dat ik daar flink spijt van heb. Ze heeft mij na het VWO van een universitaire studie afgehouden en richting een BBL opleiding verpleegkunde gestuurd omdat dat nuttiger was en sneller geld verdiende.. Weet niet wat ik wil hiermee, in ieder geval van me afschrijven. Waarschijnlijk krijg ik namelijk nog een bak shit over me heen van familie omdat zij gaat lopen klagen dat ze me wel een mooi cadeau gaf voor mijn verjaardag maar dat ik zo ondankbaar deed etc... Mijn man is ontzettend klaar met haar gedrag. Ik weet niet wat ik ermee moet. Reacties dat ik me aanstel hoef ik niet, ik zou als ik me goed voel ook niet zo heftig reageren als nu. Maar nu sloopt het me echt dat ze zo over mijn grenzen heen walst. Ik zoek eigenlijk mensen met ervaring met een moeder die vergelijkbaar gedrag vertoont en doet alsof haar neus bloedt als ze ergens op aangesproken wordt.. Sorry voor het lange verhaal.
Ten eerste stel je je niet aan. Het is soms de druppel die de emmer doet overlopen en jij weet het beste hoe lang dit zich al opstapelt. Mijn eerste gedachte is afstand nemen. En even aan jezelf en jouw gezin denken en laat de rest maar lullen. Als zij blijkbaar denken dat jij een groot cadeau belangrijker vindt dan het krijgen van respect, want ik vind dat echt respectloos van je moeder, dan zijn ze jouw gezelschap niet waard. Ik ga er even vanuit dat je omgeving weet van jouw depressie op dit moment en als ze zelfs dan nog niet het fatsoen kunnen opbrengen zich aan te passen naar jouw wensen op jouw verjaardag, dan is afstand nemen de beste optie
Jullie relatie klinkt helaas niet gelijkwaardig. Dat is een proces wat je niet 1,2,3 oplost en al helemaal niet in een depressie en als je zelf alle ballen hoog houd in je gezin. Zelf zou ik wel de hulp van je moeder vervangen door andere hulp. Haar gedrag keur ik niet goed maar je geeft haar door zoveel te laten helpen teveel ruimte.
Mooi verwoord! En idd ik zou haar of eens flink de waarheid zeggen ( dat kan echt opluchten) of afstand nemen. Jij en je gezin gaan voor. Heeft je psych een pnd vastgesteld? Of kan dit ook met t verleden en je moeder samen lopen? Het klinkt nl alsof je hier al lang mee zit.. Denk asn jezelf. En hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag. Hoop dat je er toch jog leuke momenten aan kunt beleven. Kijk naar je gezin en geniet van de kleine dingen! X
Je stelt je echt niet aan hoor, ik voel me wel goed in mijn vel en zou hier ook zwaar pissig van worden. Heel vervelend dat ze jouw mening en grenzen niet respecteert. Misschien heeft ze moeite met loslaten van jou? Je bent enig kind en haar man is er niet meer. Accepteert de situatie misschien niet helemaal dat jij nu zelf volwassen en moeder bent. Het is niet meer aan haar om dit soort beslissingen voor je te nemen. Ik denk dat het niet iets is wat snel opgelost kan worden, maar waar therapie bij nodig is. In elk geval moet je nu al je energie kunnen stoppen in het beter worden en je gezin. Dit houdt je denk ik tegen in je herstel, dus zou ik ook proberen afstand te creeeren. Duidelijk gesprek met haar en je man ter ondersteuning van jou, zodat hij namens jou kan praten als het te emotioneel wordt. En andere hulp zoeken, je moeder zit nu een beetje in een machtspositie.. het klinkt niet alsof ze het beste met je voor heeft, maar je liever in deze situatie houdt zodat zij de controle heeft over je gezin. Hopelijk kun je straks toch weer een beetje genieten van je verjaardag!
Het is inderdaad iets wat zich denk ik al jaren opgebouwd heeft en nu ik bij die psych kom zie ik bepaalde dingen pas in.. Afstand nemen vind ik enorm lastig omdat ze morgen weer poeslief doet en ik de hulp keihard kan gebruiken. En ook een enorm drukbezette man heb.. maar ik doe Mn best! Bedankt voor jullie reacties!
Je hebt gelijk denk ik. Ze kan niet accepteren dat ik volwassen ben en zoals de psych zegt, ben ik nog steeds haar ‘levensproject’.
Allereerst gefeliciteerd met je verjaardag! Lijkt me niet onder aanstellen vallen, heb geen pnd maar zou dat net zo goed niet kunnen hebben als mijn moeder voor mij visite uitnodigd terwijl ik daar en qua boodschappen niet op gerekend heb maar ook qua moment niet. Ik zou kijken of je een deel van de hulp die je moeder nu biedt elders kan krijgen zodat je de mogelijkheid om zo te bemoeien en bepalen verminderd. En misschien samen met je man het gesprek aan gaan, in overleg met je therapeut, dat wanneer jij erbij bent jij bepaalt qua opvoeding zoontje. Oftewel wanneer jullie er als ouders zijn, zijn jullie de baas en bepalen jullie, als hij bij oma is zonder jullie zijn er vast nog genoeg momenten en punten waarin ze van die van jullie kan afwijken zonder dat het problemen oplevert in jullie opvoeding. (Het stukje verwennen zoals opa’s en oma’s graag doen).
Gefeliciteerd.. Ik zou het nu wel aan pakken wand nu heb je hump nodig maar straks waneer je alles weer op de rit hebt zitten heb je haarminder nodig. Ze walst nu gewoon over je heen. Misschien kun je om aftand te bewaren het zakelijk zien. Nodig haar kort van te voren uit leg niets uit ook niet wie komt. Zeg gewoon kom je gezellig een bakkie doen punt verder geen uitleg. ZO heeft ze minder ruimte om over jou heen te walsen. Jij hebt je eigen leven misschien kun je tips krijgen van je pys om gelijdelijk de regie in eigen hand te krijgen.
Dankje! Ik moet er zelf ook echt mee aan de slag. Mijn man heeft me dit ook wel eens gezegd om het zakelijk te houden. Maar ik ben het jarenlang zo gewend om alles met m’n moeder te bespreken dat ik nog steeds geneigd blijf dat te doen..
Iets wat op dit moment nog niet mogelijk is, maar je zal zelf grenzen moeten gaan stellen richting je moeder. Eerst aan jezelf werken, want nu heb je er gewoonweg de energie niet voor om er goed tegenin te kunnen gaan. Eerst zelf herstellen En daarna werken aan je grenzen bewaken en het niet langer over je heen laten lopen door je moeder. Voor nu wat afstand nemen waar mogelijk zodat ze minder kan proberen iets voor jou te bepalen. Want meissie (en dat bedoel ik niet respectloos) waar was JIJ toen jij je liet manouvreren naar een verpleegkundige opleiding? Durf voor jezelf en jouw dromen en wensen en mening op te komen. Jij mag er zijn. Jij doet er toe. Veel sterkte met je herstel gewenst
Inderdaad even wat afstand nemen van je moeder, en haar bijvoorbeeld niet meer alles vooraf vertellen. Kan ze ook geen mensen uitnodigen Sterkte, ik denk dat veel moeders deze neiging wel eens hebben maar kan me voorstellen dat je hier nu helemaal niet tegen kunt.
Moeders blijven moeders en zien soms niet in wat ze fout doen of je het echt meent of denken nog steeds te kunnen bazen maken zich zorgen of wat dan ook rond me heen hoor ik vaker dat het er zo aan toe gaat , Wat hun allemaal hielp was meer afstand of een echt goed en boos gesprek, En duidelijk zeggen hoe jij het vind gaan je kan tussendoor wel dingen zeggen als ik weet dat je je best doet en het aardig bedoeld maar ik wil het zo en zo en als je op deze manier door gaat kan ik daar niet goed mee om gaan etc .
Ik herken wel wat punten uit je verhaal en hier was en is de oplossing zoals meerdere al gezegd hebben voldoende afstand houden. Aan de ene kant wil je dat zij jou onafhankelijke positie van moeder en volwassen dochter respecteert (waar je zeker recht op hebt!). Maar aan de andere kant stel je je door zoveel hulp aan te nemen ook afhankelijk op (net als toen je zelf nog een kind was). Je geeft je moeder die behoefte heeft om de controle over jou leven te behouden daardoor ook de ruimte om dat te blijven doen. Ze weet tenslotte dat jij haar nodig hebt. Jou moeder heeft het niet nodig om te veranderen, want voor haar is de situatie prima zo dus dan zul je zelf dingen moeten veranderen. Ik zou op zoek gaan naar alternatieven, wie kan nog meer hulp bieden? Bespreek dit met je man, hij is er tenslotte ook klaar mee. Heeft hij nog andere ideeën, kan hij misschien wat meer doen? Nu stop je een deel van de energie die je nodig hebt om beter te worden in de relatie en de problemen met je moeder. Al helpt ze je met praktische zaken, ze neemt je ook weer energie weg doordat jij je niet goed voelt door deze situatie. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en heel veel beterschap. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen.
Wat ontzettend naar voor je.. En een ingewikkelde situatie waar je ook niet 1,2,3 een oplossing voor hebt. Zou je (als je je weer wat beter voelt) een gesprek samen met je moeder en man kunnen hebben (of eventueel met je psychiater)? Herstellen van je postnatale depressie lijkt nu namelijk te stagneren door deze situatie. Voor nu zou ik je willen adviseren om vooral je intuïtie te volgen en te doen waar jij goed bij voelt. Jij bent nu belangrijk, jouw herstel en je gezin. Heel veel sterkte en voor wat het waard is, het ligt niet aan jou..
Ten eerste, gefeliciteerd met je verjaardag! Wat ontzettend lastig dit. Je kan haar hulp goed gebruiken, maar ondertussen maakt zij misbruik van de situatie. Ze walst daarnaast keihard over je grenzen heen, die je zeker mag hebben. Je bent een volwassen vrouw, die een gezin heeft. Het is voor je moeder heel vervelend dat zij haar man is verloren én dat haar dochter volwassen is en een gezin heeft. Niemand om voor te zorgen. Maar geeft haar daarom het recht om over jouw grenzen heen te denderen? Is er niet iemand anders die jou kan helpen, zodat je moeder jouw moeder kan zijn en oma kan zijn voor jouw kinderen? Je moeder heeft jou in haar macht; in haar ogen moet jij met alles geholpen worden. Daarom ben jij in haar ogen afhankelijk van haar. Mooi is dat, dan ook nog dure grote cadeautjes geven en als je er wat van zegt wordt het naar de familie verdraait als ondankbaar (zo herkenbaar). Ik zou écht meer afstand nemen, dit gaat van kwaad naar erger. Met het risico dat het escaleert en de vraag is wil je dat? Het risico loop je nu ook, ze gaat in haar slachtoffer rol ben ik bang voor zo te lezen. Maar geef duidelijk je grenzen aan. Je verhaal is herkenbaar, ben blij dat ik 4 jaar geleden een streep door al het contact met mijn moeder heb gezet. Helaas heeft mijn moeder alles zo verdraait en hoorde ik achteraf leugens verspreid dat mijn familie niks van mij wilt weten.
Je stelt je zeker niet aan! Ik heb precies zo'n moeder. Mijn vader is ook overleden. Ik zit goed in mijn vel maar kan hier ook niet goed mee omgaan. Ik laat het altijd maar gaan om de vrede te behouden. Dus eigenlijk hen ik geen echte tips. Ik bel vaak mijn broertje om te ventileren. Lees net dat je enigst kind bent dus daar heb je ook niks aan. Mijn moeder heeft sinds 2 jaar een vriend die aan de andere kant van Nederland woont en ze is veel daar. Dat brengt veel rust. Misschien kun je een account op lexa voor haar aanmaken
Gefeliciteerd met je verjaardag @Paardenbloem ! Mag ik vragen hoe oud je bent geworden? Ik heb eenzelfde soort moeder denk ik. We hebben alleen wel veel ruzie omdat al die bemoeienis me mn keel uitkomt en ik er keihard tegenin ga. Lang heb ik me afgevraagd wat haar bezielde en wat er precies mis met haar was (zelf heb ik de neiging om eerst alles te externaliseren dus ik zoek het eerst buiten mezelf ). Zoek eens op "bemoeizucht oma moeder" en er ging bij mij een lampje branden. Je moeder bedoelt het ws allemaal goed, maar gaat daarin veel te ver door. Bemoeit zich met allemaal dingen waarvan ze er allang niets meer mee te maken hebt. Die van mij heeft dit weekend ongevraagd de pony van mijn zoontje (lelijk) bijgeknipt en heeft zich verder met allemaal dingen bemoeid wat niet de bedoeling was. Geen tips maar zit ongeveer in hetzelfde schuitje...
Je man is klaar met het gedrag van je moeder. En jij zo te lezen ook. Wat dat betreft zitten jullie op één lijn, wat heel fijn is, want zo kunnen jullie samen gaan bedenken hoe jullie de grens gaan trekken voor jouw moeder. En waar jij het misschien op dit moment moeilijk vindt om duidelijk te zijn naar je moeder, kan je man jou ondersteunen. Een nee naar je moeder moet ook duidelijk een nee zijn en blijven. Geef je een beetje toe dan zal ze dat zien als een deur op een kier die ze verder kan openen. Waarschijnlijk zal ze, wanneer jullie je grenzen aangeven, in het begin zich beledigd, aangevallen of boos voelen. Maar dat is juist het moment om vol te houden. Net zolang tot ze de boodschap begrijpt en accepteert. Haar wat meer op afstand houden kan jou meer rust geven. Dat zij dat als een probleem zal zien is haar probleem
Sterkte Ik had vergelijkbare problemen met mijn vader. Hij kan ook heel dwingend en overheersend zijn en verhalen zo verdraaien dat iedereen mij ondankbaar vindt, terwijl hij zoveel voor mij over heeft. Ik heb hem een paar jaar geleden jaren lang niet gesproken of gezien. Sindsdien zie ik hem gemiddeld eens per maand en ik vind dat prima. Verjaardagen vier ik gescheiden, vrienden op het ene moment en op een ander tijdstip de familie. Dit werkt voor mij het beste, anders loop ik weer op mijn tenen en ik krijg daar van hem niets voor terug.