Introvert: wie ook, hoe ga je ermee om en wat voor werk doe je?

Ik herken mezelf wel een beetje in jou, maar niet zo extreem als jij jezelf beschrijft. Ik ben ook geen persoon die goed in groepen werkt en al helemaal niet kan praten.
Ik kom wel meer los, wanneer ik collega's goed leer kennen en kan dan ook meer mezelf zijn.
Ik werk trouwens wel in de kinderopvang, ik denk persoonlijk (vat het niet verkeerd op) dat wat jou in de weg zit, niets met je karakter te maken heeft.
Het heeft toch met initiatief en aanpakken te maken, dit kun je wel leren! Want dat had ik ook. Bedenk eens hoe het voor jou zou zijn, als jou collega langzaam of niet de kinderen aan gaat kleden? Je moet dubbel zo hard lopen.

Ik ben een rustig persoon, maar ik weet zeker van aanpakken. Want als je dat inderdaad niet hebt, dan red je het niet in de kinderopvang (of je collega red het niet ).
Gaat het werken bij jou niet beter, wanneer je er al langer bent?

 

Mijn vriend was ook een vrij introvert persoon. Had moeite met communiceren en liep daarin ook vast op zijn werk.
Groot gedeelte (zeker 95% voor mijn gevoel) is aan zijn opvoeding te wijten en een stukje is gewoon karakter: een rustig persoon.

Zijn leidinggevende op het werk heeft hem hierin heel erg gesteund. Samen gezocht naar cursussen/trainingen en hij mocht zich zelfs gedeeltelijk ziekmelden (heeft ie niet gedaan).
Inmiddels een paar jaar verder gaat het hartstikke goed. Hij heeft een assertiviteitstraining gedaan en verschillende communicatiecursussen en over korte tijd gaat hij naar een project waar hij zelfs een leidinggevende functie gaat krijgen. Hij wordt nu gewoon gevraagd voor dit soort functies.

Dus...je verlegenheid, onzekerheid en je moeite met communicatie valt aan te werken.
En dan kun je gewoon een rustig persoon blijven, dus bij je eigen karakter. Mijn vriend is nog steeds rustig. Alleen hij laat zich nu het kaas niet meer van zn brood eten.

 

Communiceren kan je wel leren, gooi dat niet op het excuus "dit is mijn karakter en daar kan ik niets aan doen". Er zijn cursussen waarbij je kan werken aan die kwaliteiten waar ze tijdens je stage niet tevreden over waren en er zijn op internet veel sollicitatietips te vinden. Snel handelen en goed communiceren zul je in elke baan moeten kunnen. Het beste is dus om je wat flexibeler op te stellen door te werken aan de zwakke punten. Zoals je zelf al zegt, administratief medewerker is een populaire vacature, je zal dus veel uit de kast moeten trekken om jezelf te onderscheiden van de rest, met andere woorden jezelf verkopen.

Even iets heel anders. Ik merk dat je het wel erg leuk vindt om te werken met kinderen. Is het dan niet een idee om gastouder te worden? Dan kan je (denk ik) zelf beslissen hoeveel kinderen je neemt. Hoe minder kinderen, hoe meer aandacht je elk kind kan geven

 

Ik herken mijzelf helemaal in jou. Weet ook niet wat ik ermee aan moet. Ik moet een andere baan zoeken omdat ik een K....ziekte heb gehad. En niet meer in mijn huidige functie als helpende kan blijven. Maar ik zie er zo tegen op om te gaan solliciteren. Heb al assertiviteitscursus gehad heeft niets geholpen. Maar ik lees wel mee benieuwd wat voor tips er komen

 

hier hetzelfde, ik heb net 2 zware weken achter de rug, met talent en kennis cusus, hier kwam uit dat ik 87 % introvert ben en daarna heb ik sollicitatie training gehad, erg handig, met allemaal tips en rollenspellen enz, nu is dat traject afgelopen, maar kan er nog steeds altijd binnen lopen voor vragen, dus misschien hebben ze bij jou gemeente ook wel zoiets, want je leert daatbij nog meer over jezelf en hoe je misschien kan veranderen

 

Ik ben van nature ook erg introvert. Maar bij mij is het met de jaren wel veel minder geworden. Ik heb geleerd gevoelens te uiten, aan te geven wat ik denk, belangrijk vind etc. Niet dat het altijd makkelijk is, maar het gaat met 100x beter af dan jaren geleden. Ik weet niet hoe oud jij nu bent..? Op mijn 18e was ik nog zo gesloten als een oester maar vanaf een jaar of 25 ging het me allemaal een stuk makkelijker af en ik leer nog altijd bij. Ook mijn vader is extreem introvert, maar zelfs hij heeft nog geleerd op latere leeftijd meer/duidelijker te communiceren. Dus er is nog hoop

Wat kinderopvang betreft; het ligt ook erg aan je werkplek... het ene KDV is het andere niet. Bij sommige is verschonen bijna 'lopende bandwerk' en bij andere is het beleid juist dat je elk kind individuele aandacht moet geven tijdens het verschonen: praten, knuffelen etc. Had je in je 1e stageperiode hetzelfde probleem?

En op de BSO kan het soms makkelijker zijn, toch vaak iets minder werkdruk (vond ik persoonlijk). Ik werk zelf in de kinderopvang (BSO) en mijn introvert zijn is soms lastig, maar geen onoverkomelijk obstakel. Contacten met ouders aangaan vind ik lastig bijv maar het is een kwestie van gewoon doen, of je het nou moeilijk vindt of niet. En: ik zie vaak dat het voor kinderen fijn is als er ook wat meer introverte types werken. Sommige kinderen, vooral die zelf introvert zijn trekken vaak naar de rustiger medewerkers toe.
Kijk ook naar je postieve eigenschappen die samenhangen met je introvert zijn: misschien heb je veel geduld, oordeel je niet snel, luister je goed naar anderen, ben je bescheiden...
Als je echt graag in de kinderopvang wil werken, zou ik het niet te snel opgeven maar kijken of je inderdaad niet iets van een training kan volgen bijvoorbeeld. Weinig communiceren is vaak deels ook een kwestie van zelfvertrouwen, of je zelf belang hecht aan wat je te vertellen hebt, of misschien te veel rekening houdt met wat anderen van je kunnen denken. Je zou evt kunnen overwegen eens samen met een psycholoog te kijken, die hebben vaak concrete opdrachten waarmee je meer zelfvertrouwen kan krijgen en/of beter leren communiceren.
Snelheid van werken lijkt me ook niet zo veel met introvert te maken hebben, misschien wel met initiatief nemen of dromerig zijn. Is het puur dat je de handelingen te langzaam doet of ben je erg onzeker en kom je pas op gang als iemand zegt wat je moet doen? Of heb je niet zo veel feeling voor wat er op welk moment moet gebeuren?

 

Ik herken mezelf ook een beetje in jou. Ik was vroeger ook dat rustige, verlegen meisje in de klas waar de leraren over het algemeen mee wegliepen want ik hield erg van leren en vond het op school helemaal geweldig. Ik heb nooit echt 'last' gehad van die eigenschappen, al had ik wel gewild dat ik soms iets minder verlegen was.
Toch schilder je jezelf wel erg negatief af hoor... een rustig en kalm karakter wordt over het algemeen niet als vervelend beschouwd, tenminste zo ervaar ik dat.

Over welk beroep het beste bij je past, soms moet je jezelf over een drempeltje 'duwen' als het ware. Ik heb ook een MEAO opleiding gedaan en een jaar Middelbare Detailhandel School. Ik heb zoveel verschillende dingen gedaan, van receptioniste in een hotel tot administratief medewerker op een school en medewerker op een verkoopafdeling van een deurenfabriek, maar uiteindelijk vond ik die baan die het beste bij me paste en heb ik in totaal ongeveer 10 jaar gewerkt als directiesecretaresse. Dat ging fantastisch, omdat ik een baas had waarmee ik kon lezen en schrijven, hij was bijna als een tweede vader voor me of zo. Het werk ging me daardoor gemakkelijk af en ik had het erg naar mijn zin. Jammer genoeg hield mijn baas er na heel wat jaren mee op en kwam er een nieuwe directeur waar het totaal niet mee klikte en ik kroop terug in mijn schulp, raakte zelfs overspannen na een tijdje.

Om een lang verhaal kort te maken, je voelt echt zelf het beste aan waar je het meest 'thuis' bent. Het is zo belangrijk om de mensen waarmee je direct werkt vanaf het eerste moment te laten zien hoe je in elkaar steekt en vooral geen masker opzetten van 'flink zijn en doorbijten', dat werkt absoluut niet. Als je helemaal jezelf bent, zal er in je nieuwe werkomgeving rekening met je gehouden worden (in de meeste gevallen) en zal er worden gekeken naar wat voor werk het beste bij jou past. Natuurlijk moet je wel eens iets doen waar je tegenop kijkt of waar je geen zin in hebt omdat je daarvoor uit je comfortzone wordt gehaald. Maar geloof me, dat is ook goed voor je. Je leert je grenzen verkennen en makkelijker omgaan met de moeilijke kanten van je beroep.

Ik werk nu in de thuiszorg - heel wat anders dan wat ik altijd heb gedaan, maar ik haal er zoveel voldoening uit en kan gewoon mezelf zijn wat ik sinds die baan als dir. secr. eigenlijk niet meer heb gekund. Daarnaast werk ik ook een klein aantal uren mee in een bedrijfje dat websites ontwikkelt en ontwerpt, maar dat kan ik dus gewoon thuis doen en ik vind dat ideaal.

Er zijn heel wat werkvloeren waar een rustig en kalm persoon als jij heel erg welkom zijn geloof me! Je hebt niets aan alleen maar brallende, over-ambitieuze en tè zelfverzekerde types als werknemer. Iemand als jij kan soms rust in de tent brengen en dingen van een andere kant bekijken en anderen afremmen als dat nodig is.

Haal het positieve eruit en na een tijdje voel je echt wel waar jouw roeping ligt. Succes!

 

Hier had ik vroeger ook last van en je kunt er wat aan doen. Je kunt een assertiviteitscursus volgen (duur) of zelf heel veel oefenen. Ik ben op de hogeschool in een raad gaan zitten (jarenlang), stukken bespreken met leraren en leerlingen (totaal 12), hier heb ik heel veel aan gehad. Relatief veilige omgeving, waar ik wel adrem moest zijn.

Nu ik aan het werk ben heb ik er een stuk minder last van. Ik werk in de ICT, wisselende collega's en klanten.

 

ik herken veel in dit stuk.... ook dat het met de jaren iets beter is geworden en ook de verschillen binnen het zelfde vakgebied.
Ik heb als leerlingverpleegkundige gewerkt, toen ik op de afdeling begeleid werd, werd me vaak verweten dat ik niet genoeg vragen stelde. Maar ik observeerde dingen en zocht ze zelf op. Maar nee, ik moest vragen, vragen, vragen... Maar dat vond ik gewoon moeilijk. Verder was het op de 1e afdeling (orthepedie) ook een afdeling van flink aanpoten smorgens en het heeft best een tijdje geduurd voor ik het ritme en de snelheid te pakken had. Verder vond ik het érg moeilijk, om tijdens die bezigheden 'met de patienten te praten' . Praten om het praten dus.
Later op een andere afdeling was wat meer rust, omdat er wat minder lichamelijke verzorging bij kwam kijken. Dat gaf mij al wat rust.

Maar oke, ik ben door ziekte moeten stoppen met die opleiding, ondanks dat m'n hart lag, bij het zorgen voor mensen, het werk was fysiek te zwaar. Via de administratie (9 maandjes, nadat ik daarvoor was omgeschoold) ben uiteindelijk Zwemjuf geworden! En ja, het commerciele vind ik ook moeilijk, maar ik heb er zoveel geleerd, gewoon omdat moest en omdat ik het wilde. Bepaalde dingen zijn moeilijk, maar andere dingen zijn juist wél super. Dus voor die dingen doe ik het dan maar voor en de andere dingen bereid ik me zo goed mogelijk op voor.

Ik ben er niet zo in thuis hoor, maar ook in de kdv wereld zijn toch diverse soorten kdv's ? Met verschillende visies, specialisaties? Antrosofisch, medisch, nouja wie weet wat nog meer. Als je dit vol kunt houden, zou je misschien toch eens kunnen kijken en zoeken of daar niet ergens een plekje voor je is?
Natuurlijk is daar minder kans op, maar mogelijk voel je je daar wel echt thuis.


Verder sluit ik me aan bij de tips over cursussen!

 

Het verhaal klinkt me erg bekend in de oren.
Hier ook een introvert persoon.
Ik voel het soms ook als erg lastig, met name omdat ik niet snel genoeg reageer op momenten wanneer dat wordt gevraagd.
Voel me soms toch wel een beetje dom overkomen, terwijl ik weet dat ik dat absoluut niet ben, maar inderdaad, net wat je zegt in je koppie weet je het allemaal precies, maar het dan eruit brengen he.

Maar toch heb ik een leidinggevende functie in de zorg en een hbo opleiding.
Mijn rust is een heel erg groot pluspunt en ik heb personeel waarmee ik al heel erg lang samenwerk(weinig verloop), dus dat voelt heel erg vertrouwd.
Ik heb dus ook de drang om alles tot de bodem uit te zoeken, dus ik weet gewoon wel heel veel.
Doordat ik dus veel weet en veel collega leidinggevenden het bij mij komen vragen heb ik het vertrouwen dat ik het goed doe.
En dat geeft mij veel vertrouwen.
Mijn bewoners zijn allemaal dementerend, dat is voor mij perfect, ik hoef mezelf niet te bewijzen tegenover hun, moet alleen maar goede zorg bieden en liefde en dat zit in je hart, dus dat is makkelijk.
Maar daar tegenover heb ik ook te maken met familie en dat is vaak wel een valkuil voor me, daar moet ik soms ook snel op kunnen reageren. En daar ben ik, ondanks ik deze functie al weer heel wat jaren doe nog steeds lerende in.
Normaal schoof ik moeilijke gesprekken voor me uit, maar tegenwoordig voer ik gesprekken vóórdat ze moeilijk worden.
Kortom in mijn werk ben ik erg gedreven, dus heb alleen moeite met moeilijke gesprekken en reageren tijdens overleggen.

Maar in het dagelijksleven vind ik het veel moeilijker, bijvoorbeeld op feestjes ofzo wil ik ook enthousiast overkomen, maar door die introvertheid kom ik zo totaal niet over en trek ik hierdoor geen mensen aan, dus sta dan vaak maar te staan. Ik drink ook geen alcohol, wil mezelf in de hand houden.
Zo ook met andere moeders op het kdv kom ik niet open naar over, lijkt me zo gezellig om lekker te kletsen over de kinderen, maar ik ben totaal niet uitnodigend naar hun toe en ik krijg dat ook niet veranderd, voel mezelf daar dan niet prettig bij, voelt of dat ik dan heel erg overdreven doe.

Wel hebben mijn man en ik een grote vriendenkring, waarbij het wel heel goed gaat.
Maar we kennen elkaar ook allemaal al sinds onze middelbareschoolleeftijd, dus erg vertrouwd.

Soms twijfel ik weleens of het introvert is of een lichte vorm van autisme.
Maar durf hiervoor niet naar de huisarts te gaan, want vind de stempel introvert al erg genoeg.

Dus probeer jezelf ergens prettig en vertrouwd te voelen, misschien scheelt dat al iets.

 

Jeetje dit had ik ook kunnen schrijven. IK heb precies hetzelfde helaas en dat is heel erg vervelend. K wil soms zo graag anders zijn, veel kunnen praten, sneller kunnen reageren op dingen, me op me gemak voelen in gezelschap maar dat gaat vaak niet. En doen alsof je anders bent is ook niet de oplossing want dat vreet energie!!
En ik vraag mij inderdaad ook af of ik introvert ben of dat er iets anders aan de hand is. Soms denk ik dat ik het Asperger Syndroom heb

 

Ik herken het ook wel een beetje.

Ik sluit me ook aan bij de tips om een cursus te volgen. Zelf heb ik ook zo'n cursus gevolgd en het gaf me zelfvertrouwen. We hebben hier geoefend met rollenspellen. Heel spannend, vooral voor verlegen mensen maar uiteindelijk heb ik er heel veel aan gehad.