Ik weet niet eens wat voor titel ik dit moet geven eigenlijk. Ik wil even wat kwijt. Wij zijn ruim een jaar bezig geweest om zwanger te raken, dit lukte mede niet dankzij de prikpil die ik heb gebruikt. Op de dag dat wij een afspraak hadden met de gynaecoloog heb ik positief getest gelukkig! Nu dachten wij dat ik 7 weken was met de vroege echo afgelopen woensdag en nu bleek dat ik waarschijnlijk 5,5 weken ben. Nog steeds niet veel zekerheid dus. Gisteravond heeft mijn zusje verteld dat zij ook zwanger is, ongepland en door de pil heen. Zij is al 9 weken met een goeie echo met kloppend hartje wat ze ook erg duidelijk maakte. Mijn familie weet ook dat wij zwanger zijn en dat wij lang bezig zijn geweest. Ik weet gewoon niet wat ik hier mee moet. Ik heb er zoveel moeite mee en kan gewoon niet blij zijn voor haar. Wij hebben nog steeds geen duidelijkheid of er echt een vruchtje zit en ik voel me echt jaloers en daar heb ik een hekel aan… Het enige wat ik kan is huilen en het blijven wachten tot de volgend echo maar die duurt alleen maar langer nu.
Ik snap je gevoel heel erg. Die eerste weken zijn slopend en helemaal als je er zolang naar uitgekeken hebt en een familielid nu ook bekend maakt zwanger te zijn. Hoe zeker ben je van je eisprong? Ik ben nu 8 weken zwanger, maar kreeg de eerste echo met 5.5 weken. Toen was er een ring te zien, verder niets, maar voor de termijn zag het er keurig uit. Een week later kreeg ik weer een echo met 6.3 en toen zat er een vruchtje met een kloppend hartje, maar ze dacht wel dat ik veel minder ver zou zijn. Daar werd ik ook weer heel onzeker van. Maar afgelopen week met 7.4 nog een echo gehad en nu werd ik 7.4 gemeten, dus dat klopte helemaal. Het is echt mm werk en 1 of 2mm scheelt dan al een paar dagen. Wanneer mag je voor je volgende echo? Sterkte met afwachten!
ja waarschijnlijk heb ik dus een late eisprong, had mijn moeder ook altijd. Met de Clearblue testen klopt het ook meer met 5,5 weken dan 7 weken en ze zagen inderdaad bij mijn eerste echo ook alleen een rondje. We moeten 5 juni voor de volgende echo en dan hopen dat er wat zit met een kloppend hartje
Als je niet zeker ben van je eisprong, dan zou ik proberen om nu wat minder onzeker te zijn, en ja dat is moeilijk, maar de kans is dan namelijk veel groter dat het wel goed zit nu.
Heel herkenbaar. Ik kwam thuis na een operatie waarbij mijn geknapte eileider was verwijderd door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en mijn familielid belde dolblij om een zwangerschap aan te kondigen. Ik kon echt niet blij zijn omdat ik zo verdrietig was om mezelf. Juist omdat ze bekend zijn met de situatie komt de klap extra hard aan. Ik zou het zelf dan ook nooit zo aangepakt hebben. Het is tactloos en erg pijnlijk. Ik hoop met je mee dat de volgende echo een mooi, sterk kloppend hartje laat zien. Heel veel succes met afwachten en de tijd doorkomen! ❤️ Inmiddels is het hier alweer een aantal jaar geleden maar de nare smaak is nog steeds niet weg bij mij helaas. Ze zijn er ook nooit op teruggekomen. Achteraf gezien had ik het graag met ze besproken om te vertellen wat het met me deed maar dat moment is nu allang voorbij.
Herkenbaar! Als je niet zeker bent van je eisprong is er hoop! Toen ik met spoed geopereerd was aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (na 2 jaar wachten) hoorde ik van mijn broer twee weken later dat zijn eerste kind onderweg was en mijn ex schoonzus heeft dat heel tactloos aangepakt, mijn leidinggevende 3 weken later en twee vriendinnen een maand en twee maanden later. Ik kan je zeggen: je kon me opvegen van ellende en verdriet. Wij hebben daarna nóg 5 jaar moeten wachten op een gezonde zwangerschap. Laat je weten hoe je echo op 5 juni is verlopen? Sterkte met wachten!
Dat gevoel is herkenbaar en ook niet raar. Ik was tegelijk met mijn zusje zwanger. Ik wist het nog niet van haar toen ik een mk kreeg. Maar zij heeft toen een aantal weken gewacht met de familie het te vertellen uit respect voor ons. Ze heeft mij toen eerst gebeld en hebben samen nog gehuild om ons verloren kindje. Dan is het ook makkelijker om blij te gaan zijn voor een ander. Hopenlijk zit het bij jullie ook goed en heb je een mooie zwangerschap en een mooi kindje over 7/8 maanden
Herkenbaar, niet raar. Geluk, onzekerheid en verdriet liggen zo dicht bij elkaar met zwangerschap. Zeker die eerste weken zijn slopend. ik probeerde mij ook altijd te bedenken; zij zijn niet zwanger van ons kindje. Hun zwangerschap zegt niets over die van mij, het is een heel ander wezentje. Dat maakte het iets dragelijker om het echt los te koppelen. Ik wilde gewoon m’n eigen baby
Dit is echt niet raar, maar juist heel normaal! Hier ben ik de tegenpartij, ik ben ongepland zwanger door de pil heen van de derde.. mijn stiefbroer is al jaren bezig met zijn vrouw voor het eerste kindje en dat lukt gewoon niet. Ze hebben echt nog weinig opties, en ik voelde mij daar schuldig over (terwijl we er allemaal niets aan kunnen doen). Ik ben me wel bewust dat het voor hun pijnlijk kan zijn, en we hebben niet veel contact (ik was 15 en hij 21 toen onze ouders een relatie kregen) dus ik heb bewust (in overleg met mijn moeder) verzwegen dat mijn zwangerschap ongepland is. Het heeft voor hun geen meerwaarde om te weten en zou alleen maar pijnlijk zijn. Ze is ook niet op mijn babyshower geweest omdat dat voor haar heel moeilijk is (was 2 dagen na een mk), en totaal begrijpelijk.. Dus dat gevoel mag er zeker zijn, zeker als je zelf nog in onzekerheid zit. Heel veel succes 5 juni en hopelijk kun je dan samen gaan genieten van twee fijne zwangerschappen!
Zelfs op 9 weken heb je nog geen zekerheid Ik heb voor mijn zoontje een miskraam gehad op 10 weken hopelijk kunnen jullie beiden over zoveel maanden jullie kindje in jullie armen nemen en dat de neefjes/nichtjes een goede band gaan hebben ik duim voor een mooie echo op 5/6
Ik herken het van voor mijn oudste. Wij hadden net te horen gekregen dat we misschien nooit een kindje van onszelf zouden krijgen en mijn beste vriendin bleek zwanger. Daar heb ik me echter overheen gezet. Kon zij er wat aan doen dat het bij ons zo lastig ging? Nee. Het duurde wel even, ik heb de 1e 20 weken best wat afstand gehouden omdat het zo confronterend was. Achteraf denk ik confronterend oké, maar ik was ook gewoon jaloers want ik wilde dat wat zij doormaakte ook. Jij hebt nog geen zekerheid en wil ook graag al wat verder zijn en zeker weten dat het goed gaat. Volkomen logisch en heel goed dat je die gevoelens erkent. Probeer er alleen niet teveel naar te handelen want een ander is het ook gewoon gegund. Ik ken namelijk ook de andere kant en ben daar erg door gekwetst. Familielid en tegelijk ook een vriendin heeft afstand genomen omdat ik wel zwanger ben en zij niet. Haar man is mijn neef, maar altijd meer een broer voor me geweest en ik heb niets anders gedaan dan met hen meegeleefd. Alleen omdat ik nu zwanger ben, lijkt het wel alsof ik hen iets misdaan heb. Ze gunt het me niet en lijkt er echt boos om. Ik heb er echt heel veel begrip voor, maar dat ze het mij kwalijk neemt dat ik zwanger ben gaat een grens te ver. Doodzonde vind ik het, het is immers familie. Dus ook al is jouw gevoel heel begrijpelijk, probeer je ook te realiseren dat de ander er ook niets aan kan doen en zij net zo goed een zwangerschap/kindje verdienen.
Herkenbaar, wij begonnen tegelijk met een vriendenstel, bij hun ging het ook niet makkelijk en dat schepte een soort van band. Maar toen zij na 1.5 jaar zwanger bleek en wij in het voor stadium MMM vond ik dat erg zuur. Toen zij nog geen 3 maanden na nummer 1 zwanger was van nummer 2 en wij net een miskraam hadden gehad nog erger. Daarna raakte mijn vriendin binnen 3 maanden zwanger na de prikpil, ook kut en zo kan ik nog wel even door gaan gezien wij al 10 jaar bezig zijn. Rotte is dat zij er niets aan kunnen doen ♥
Als ik voor mezelf spreek dan gaat het ook echt niet om een ander een zwangerschap misgunnen, want dat maakte mij echt niet meer of minder zwanger. Ik ben juist blij voor een ander als het wel lukt. Maar wat zo pijnlijk is, is als jij in grote onzekerheid zit en daar geen rekening mee wordt gehouden. Ik vond het al heel fijn als iemand zei ‘ik moet je wat vertellen..’ dan wist ik al genoeg en dat was ook meer dan genoeg rekening houden met onze situatie. Maar thuiskomen van een operatie waarbij je zo gewenste kindje net weggehaald is en dat iemand dan op een lollige manier aankondigt dat er een kind onderweg is.. zonder ook maar iets te zeggen over de operatie, dat is mega pijnlijk en snap ik echt niet. Het gaat er niet om dat je het een ander niet gunt, maar het is een kleine moeite om rekening te houden met iemands gevoelens. In welke situatie dan ook.
Voor degene die het nog willen weten, de echo gister was perfect. Goede sterke hartslag en inderdaad nu pas 7 weken in plaats van 8,5 weken.