Naar wat ik net op internet las heeft 90% wel dat soort gedachtes, dus dat maakt iig dat je in de minderheid bent Maar goed, ik moest het dus even googlen en ik herken het ook en geen idee dat daar een naam voor was. Ik vind het heel irritant. Vaak schud ik even een soort van letterlijk die gedachten even van me af en ga bewust aan iets anders denken. Best geruststellend om te weten dat het dus een veelvoorkomend iets is.
Ik heb het altijd op de snelweg als ik veel te hard rij en dan bedenk ik mij ineens; wat nou als ik in de vangrail rij?!
Ja dat heb ik ook weleens maar dat is dan meer een angst dat dat zou kunnen gebeuren. Zo heb ik een hekel aan spoorwegovergangen en ik ben altijd als de dood dat er ondanks dat de slagbomen openstaan er een trein aan komt denderen of dat mijn auto ermee ophoudt midden op het spoor maar dat is naar mijn idee echt een angst.
Ik moest het ook even opzoeken. In het Wikipedia artikel staat dat 90% van de mensen dit hebben. Dus het is inderdaad volledig normaal. Ik herken ook wel dat het erg vervelend kan zijn. Na al mijn bevallingen heb ik dat iedere keer gehad. Dat het er heel veel waren. En dat ging dan meestal om het laten vallen van de baby, expres. Heel erg naar. En dat voelde alsof je niet mag denken aan een roze olifant, waardoor je dus denk aan....., juist ja. Ik heb het met enige regelmaat. Gewoon negeren helpt het beste. Soms kan dat best heftig zijn. Inderdaad op de snelweg rijden en denken, wat als ik nou de auto eens van de weg af rijd? Of met hoogtes, wat als ik gewoon naar beneden spring? Ik heb ook wel eens gedachtes over er vandoor gaan, gewoon weg rijden en nooit meer terugkomen. Voor mij meestal een teken dat ik niet lekker in mijn vel zit. Dus ik zou me over de gedachten zelf niet veel te druk maken. Maar eerder kijken wat er verder in je leven aan de hand is dat je misschien niet lekker in je vel zit. En verder zou ik me er niet heel druk om maken eerlijk gezegd. Vrijwel iedereen heeft ze blijkbaar.
Herkenbaar! Ik woon in een hoge flat en heb soms ook van die momenten dat ik me af vraag hoe het is om naar beneden te springen. De rest heeft vooral betrekking tot kannibalisme, maar alleen de mensen waar ik van hou. Zou de pink van mijn dochter crispy zijn met die kleine botjes? Wat als ik écht een hap neem uit de kont van mijn vriend? Best creepy, maar zal het nooit echt doen!
Hier raak je de kern denk ik. Ik merk dat ik er vooral last van heb als het ff niet zo lekker loopt. Las op internet ook dat emotie een prikkel kan zijn voor het verergeren van bijv. intrusies. Dat als je emoties opkropt, er meer (negatieve) gedachtes door je hoofd gaan spoken. Daarbij komt dat ik erg gevoelig ben voor hormonale schommelingen (ook trage schildklier), dus ik heb vanochtend meteen weer even bloed laten prikken ter controle.
Ik heb natuurlijk weleens gedachtes maar niet om mezelf of mijn kinderen of huisdieren pijn te doen. Weleens angstgedachten dat er bijv wanneer ik in de file staat er een vrachtwagen vol op me in rijdt maar dat is echt iets waar ik bang van ben en niet iets wat ik leuk vind om aan te denken. Joh ik zal ze ook weleens hebben maar dan niet extreem van baby’s uit het raam gooien, huisdieren schoppen ( las ik op internet)
Kan beiden zijn denk ik. Ik ben zelf erg gevoelig voor hormonen qua stemming. Dus als je dat weet kun je er rekening mee houden. En andere dingen in het leven kunnen ook meespelen. Is het contact met jezelf wel goed? Misschien een beetje vage vraag. Maar ik bedoel, soms ren je jezelf onbewust voorbij. En is het goed om even stil te zitten en daar over na te denken. Sta een keer een half uur eerder op en ga er eens voor zitten in een stille woonkamer.
Heel herkenbaar! Ik had er ook heel erg last van, ik durfde er ook niks over op te zoeken, want ik was bang dat ik dan nog ergere voorbeelden zou tegenkomen dan m'n eigen hoofd al had bedacht en dat het dan nog erger zou worden. Ik heb er een hele tijd mee rond gelopen en durfde er niet echt over te praten. Tot ik dat dus een keer wel deed met mijn man en gek genoeg heb ik er sindsdien geen last meer van. Ik heb er toen eindelijk meer informatie over opgezocht en kwam er inderdaad achter hoeveel mensen dat hebben en dat het geen kwaad kan. Ook heb ik het boek Het duiveltje van de geest gekocht, ook een aanrader voor als je er meer over wil weten, mij heeft het erg geholpen. Nog steeds schiet er wel eens iets door m'n hoofd, maar door niet meer zo krampachtig te proberen er niet aan te denken en er juist even bewust over na te denken waar de gedachte vandaan komt kan ik het daarna weer loslaten en ben ik niet meer bang dat ik het ook daadwerkelijk ga uitvoeren.
Ow ik wel hoor. Mn ex wurgen bijvoorbeeld. Volgens mij is ook agressie een volkomen normale reactie. Dat zit gewoon in ons. Hoeft niemand raar op te reageren. Ik vind het dapper dat mensen durven zeggen wat een rare gedachtes ze hebben. Dat zegt niks over iemand. Je weet ondertussen zelf ook wel dat je dat nooit zou doen. En daar gaat het om.
Tja, ik hou gewoon zo veel van ze dat ik ze zo dichtbij mogelijk wil hebben, en dan het liefst binnenin me. Opeten is dan de enige logische manier Maat het zijn maar losse gedachten hoor, in het dagelijks leven hou ik het gewoon bij een stukje kip.
Ik heb het een beetje anders: ik kan allerlei manieren vinden hoe mensen mij en ons gezin zouden martelen. Dus niet dat ik zelf dingen doe
Jeetje hoe kom je erbij? Maar dat is in mijn beleving toch meer angst. Zo ben ik heel bang dat mijn 12 jarige dochter door een viespeuk kan worden gepakt maar dat is pure angst.
Ik had er nog nooit van gehoord en heb het ook even Google geraadpleegd, maar ik heb er soms ook last van. Vooral als ik in de auto zit en een auto mij tegemoet rijd, denk ik soms wat als ik frontaal op hem zou botsen.
Ah, dat heeft dus een naam. Ik heb die gedachtes ook wel eens maar gelukkig niet vaak. Hele nare gedachten: Kinderwagen + kind in de vijver duwen. Hoofdje van de baby tegen de punt van de tafel slaan tijdens het wiegen. Mijn zus aanvallen en tegen haar vloeken en schreeuwen.. die gedachte komt vaker terug en geeft me ook voldoening te bizar lol