zoals de titel al zegt denken wij erover om voor een tweede te gaan. Hoe is dit? makkelijk? moeilijk? voegt zo in? wie wil ervaringen delen?
Is niet in te schatten van te voren denk ik. Het is afhankelijk van wat voor soort kindje je nu hebt en gaat krijgen. Toen wij de 2e kregen was het eerste jaar een makkie. Daarna begon de ellende en was het vreselijk pittig. Totdat de 2e een jaar of 3 was. Er zit bij ons 22 maanden tussen de 1en de 2. Ze zijn nu 6 en 4 en kunnen prachtig spelen samen. Sinds een maand hebben ze een zusje en was werkelijk vergeten hoeveel tijd een baby opslokt. Ons meisje heeft vreselijk veel last van krampjes en verborgen reflux waarschijnlijk. Ik ben echt blij dat de andere kids Zichzelf zo goed kunnen redden want kan nu niet altijd een broodje smeren dat moeten ze soms Elf doen omdat ik dan met een krijsende baby rondloop. Wat ik bij een tweede wel vond, bij de eerste heb je dat overdonderende gevoel van wat een wonder, dat was er bij de 2e ook maar net iets minder doordat je het allemaal al een x beleefd hebt. En ik was heel bang dat ik niet evenveel van de 2e kon houden als van de eerste maar dat was onzin gelukkig.
Voor mij geldt het gezegde.. "Kon je als mama maar bij de 2e beginnen!" Ik zat bij de eerste 9 mnd op een roze wolk tijdens de zwangerschap, viel er keihard vanaf na de geboorte omdat ons meisje ontzettend veel huilde (6 uur achter elkaar) Allerlei adviezen die je krijgt, vreselijk onzeker zijn (vooral ook omdat je overal leest dat je het als mama allemaal gelijk weet) Bij mn tweede was dat anders. Onze zoon is een waar kadootje! De bevalling verliep een stuk beter (geplande ks ipv spoed) ik was zelf zekerder kortom toen heb ik wel genoten! En dat doe ik nog. Er zit 2 jaar en 10 mnd tussen mijn kinderen, ze kunnen heel goed samen overweg, zijn dol op elkaar! Ik heb nooit getwijfeld aan een tweede kindje, alleen is maar alleen dus we gingen ervoor. De vraag of er wel of niet een derde moet komen daar heb ik wel lang aan getwijfeld maar daar zijn we nu ook over uit (zie banner) Oh en voor de mama's die twijfelen of je wel genoeg vd tweede houdt, dat is heel logisch maar zoooo onterecht. Echt! Een mama hart is zo groot en een kindje zo bijzonder, geloof me je houdt net zoveel vd eerste als vd tweede, derde, vierde etc.
Ik lees mee.... Ik denk de ene dag jaaa ik wil...de andere dag twijfel ik weer. We weten dat we een tweede willen maar de vraag is meer wanneer?! Onze dochter is nu 22 maanden.
ik ben ook erg nieuwsgierig naar de ervaringen van andere mama's. Ik ben in maart uitgerekend van mijn tweede kindje. Mijn oudste is dan net anderhalf. Ik merk dat ik het zwanger zijn al heel anders beleef. Het is lichamelijk zwaarder omdat ik steeds achter een dreumes aan moet rennen. Ik kan nu minder rust nemen dan bij de eerste omdat mijn dreumes dat niet toestaat. Dit is ook de reden dat je er minder over nadenkt.
Ik ben nog niet zo heel lang mama van twee. Zelf had ik er rekening mee gehouden dat het toch weer een stuk drukker zou zijn. Maar tot nu toe valt het mee. Nu is de jongste pas 3,5 week, dus wie weet wat er nog komen gaat. Maar hij is een erg rustig en tevreden mannetje. Ik heb hem nog niet langer dan 5 minuten achter elkaar horen huilen. En dat was in de auto en ik echt niet bij hem kon. In andere situatie is het een kwestie van speen teruggeven, voeden of gewoon even vasthouden en het is weer goed. Onze oudste (3 jaar) is al vrij zelfstandig. Hij kan goed traplopen, en gaat zelf naar de wc. Die combinatie van een kindje dat al wat meer zelf kan en een makkelijke baby, maakt dat ik eigenlijk niet zo heel veel verschil merk. Tja, ik heb weer gebroken nachten. Maar onze oudste slaapt gelukkig nog 's middags en dan doe ik gewoon mee. Ik was wel bang dat de oudste jaloers zou zijn. We merken wel dat hij nog wat moet wennen. Zeker de eerste dagen was hij wel wat uit zijn doen. Maar hij is ontzettend lief voor zijn kleine broertje. Hij wil hem knuffelen en geeft z'n speen als babybroer even jammert. Voor zover grote broer wat vervelender is / meer huilt dan normaal is dat vooral richting ons (papa en mama). Hij reageert het absoluut niet op zijn broertje af. Het enige wat ik aan mezelf merk is dat ik nu sneller 'last' heb van lawaai en drukte om me heen. En ja, een driejarige jongetje veroorzaakt natuurlijk nogal eens wat lawaai en drukte. Daar moet ik dus op letten, dat ik rustig reageer en niet te geïrriteerd raak.