Hoi meiden, Een vraag namens een vriendin van mij in de hoop dat jullie nog tips hebben: Broer is bijna 6 (april) en zus is van november 4. Eigenlijk zitten ze elkaar voornamelijk in de haren. Ze zoeken elkaar wel op om te spelen, maar binnen een paar minuten is er strijd. Broer is zeer intolerant naar zijn zus toe. Ze kan niets goed doen, wanneer ze iets maakt of vertelt is broer haar constant aan het verbeteren en dat maakt de sfeer niet echt positiever. Aan tafel kunnen ze niet tegenover elkaar zitten, want dan zitten ze elkaar constant te schoppen. Uiteraard zijn er grenzen en deze worden ook duidelijk aan gegeven, maar ondertussen voelt mijn vriendin zich meer een politie agent dan moeder. Ze heeft al verschillende dingen geprobeerd om het positiever te draaien, bijvoorbeeld in plaats van wedstijdjes tegen elkaar, samen tegen mama (om het saamhorigheidsgevoel te vergroten). Dit gaat twee keer goed en de derde keer maken ze toch weer ruzie met elkaar omdat de één vindt dat de ander niet genoeg zijn best doet om van mama te winnen (bijvoorbeeld). Hebben jullie nog tips om de band tussen broer en zus te verbeteren. Of in ieder geval de sfeer positiever te krijgen? Wat voor acties kan mijn vriendin nog nemen om "politieagent-af" te worden? Alvast bedankt voor het meedenken!
Hier zeg ik heel vaak dat grote zus de allerliefste zus is van de hele wereld. Kinderen voldoen vaak aan de verwachtingen die we van ze hebben. Hoe vaker je zegt dat ze niet lief genoeg zijn voor elkaar, hoe meer ze zich daarnaar gaan gedragen. Dus vooral positief blijven en de omstandigheden in het begin zo maken dat de slagingskans groot is.
msroxy: dank je wel voor de tip. Ga het zeker aan haar doorgeven. Iemand anders nog andere tips voor als deze ook niet werkt??
Lastig Ik heb hier ook 2 die soms flink even botsen...alleen de leeftijd is wel anders. Bijna 3 en bijna 6 Ik moet zeggen dat als ik ze gewoon allebei netjes vraag om te stoppen doen ze dat meestal ook. Samen spelen... ( je kent het) En als ze doorgaan elkaar dwars te zitten dan zet ik ze apart en gaan ze gewoon niet meer samen spelen. Meestal helpt dat want dan ineens kunnen ze het wel.
Het lastige bij deze twee is dat ze al een hele tijd niet even botsen, maar soms even niet botsen. Vooral de oudste "pest" de jongste gewoon met alles... Hierdoor zit hij vaak op de trap of op zijn kamer. Maar hierdoor is de aandacht die hij krijgt het grootste deel van de tijd negatief. Het zal vast ook iest te maken hebben met botsende karakters, want naar de jongste (van 1,5 jaar) is de oudste super tolerant. Maar er zullen toch manieren zijn de negatieve spiraal te doorbreken?!
Thx Bosi, neem ik mee! Ik kan me de frustatie en onmacht van mijn vriendin zo goed voorstellen. En op een gegeven moment zie je zelf je blinde vlekken niet meer. Dus dank voor het meedenken. Tips blijven welkom (Kom ik een beetje beslagen ten ijs bij haar )
Ja snap ik...het lijkt mij ook heel vervelend als je constant tussen de kinderen moet bemiddelen. Ik heb denk ik ook wel het geluk dat het andersom is. De meid de oudste en de jongen de jongste. De oudste moedert ook wel over de jongste en dat laat hij ook toe.
hier ook politie agent. hier helpt alleen ze bewust uit elkaar halen . De oudste buiten/boven spelen of de jongste met mij mee naar boven als ik ga opruimen en papa is ook beneden bijv. Wij hopen dat het beter word als colin over 2,5 week naar school gaat
@ Mimi83: maar juist dat uit elkaar halen is zo ongezellig, toch? Maar ja, als het niet anders kan, rust is ook fijn... De twee van mijn vriendin zitten dus allebei al op school en dat heeft geen verschil gemaakt (het misschien juist wel erger gemaakt, omdat de oudste nu zo duidelijk ook meer weet) @ Bosi333: Ondanks dat mijn oudste een jongen is en de jongste een meid gaat het hier toch goed. Heeft denk ik toch iets met acceptatie van elkaar te maken. Zoals jouw jongste het moederen accepteerd, accepteerd mijn oudste dat zijn zusje altijd haar zin wil hebben
Ik had vroeger ook heel veel ruzie met mijn broer. Hij was altijd erg jaloers, maar ook met andere kinderen had hij vaak ruzie. We konden ook wel eens samen spelen hoor, maar ik was wel altijd op mijn hoede (en van een afstandje gaf ik steken onder water).. Tja, zo gaat dat soms. Ik zou niet weten hoe mijn ouders er beter mee om hadden kunnen gaan, eerlijk gezegd. Hij was erg jaloers en we lagen elkaar gewoon niet zo. Met mijn zusje konden we t allebei beter vinden. Overigens heeft t volgens mij niets te maken met oudste een jongen hoor. Meiden kunnen net zo jaloers en heel kattig zijn. De dochter van mijn broer is ook erg jaloers en ze kan heel venijnig zijn tegen dr broertje. Enige wat ik kan bedenken is niet alleen het slachtoffer aandacht geven en de dader straf. Maar ook aandacht geven aan de dader en begrip tonen voor de jaloezie/boosheid of wat dan ook de reden is.
Hier ook altijd strijd tussen de oudste kinderen.Zoon van 9 jaar en dochter van 7 jaar.Zoon zit wat te klieren en dochter reageert hysterisch en overdreven.Ze probeert altijd haar oudere broer de schuld te laten krijgen maar ondertussen heb ik al vaak genoeg gezien dat zij het uitdaagt.Ik word er zo nu en dan ook hondsmoe van en weet ook niet hoe ik dit moet doorbreken.Ik zie het ook vaak in mijn naaste omgeving waar kinderen opgroeien met weinig leeftijdsverschil.Soms kunnen ze wel heel leuk met elkaar optrekken maar is ook vaak van korte duur maar ik ben van mening dat wanneer er het op aankomt ze het wel voor elkaar zullen opnemen.We hebben er nu een baby bij en daar zijn ze helemaal verzot op en dat schept wel weer een band.Ik heb geen tips want vaak is het toch een kwestie van accepteren dat ze niet zo heel dol op elkaar zijn maar misschien wordt het in de toekomst beter. Gr.
Dank allen voor jullie reacties. Ik zal ze allemaal doorgeven aan mijn vriendin. En inderdaad als de tips niet werken is het misschien wel een kwestie van accepteren, karakters kan je immers (helaas soms) niet veranderen.
hmm, lastig ja. Bij mij maken de oudste twee ook vaak ruzie. Wat bij mij goed helpt is om het 'goed' voor te doen en juist op de positieve dingen te reageren. Anders kom ik met ze in een negatieve spiraal (dat gebeurd wel eens) en dan kost het weer veel moeite om daaruit te komen.
uit elkaar halen kan dan wel ongezellig lijken maar als mijn kids allebei even een kwartier/half uur alleen spelen, zijn ze rustiger en spelen ze ook echt. Colin "hangt"echt boven zijn zusje, ze moet meespelen maar dan wel zoals hij wil en shannon vind dat alles van haar is.
Hier spelen ze met elkaar maar ik meld er wel meteen bij dat bij, gillen/schreeuwen etc ik ze uit elkaar haal en dat de ene op het kleed gaat spelen en de andere bij de bank. Is misschien heel ongezellig maar de rust die dat met zich meebrengt telt voor mij iets zwaarder. Wat mij ook heel erg helpt is juist niet te kijken naar al die momenten dat het niet goed gaat maar juist naar de momenten dat het wel goed gaat. Elke avond bespreken we wat het kind die dag niet leuk vond (en kunnen we er nog even over verder praten) en eindigen we met iets wat ze wel leuk vonden. En dan moet je eens opletten dat de kinderen heel vaak iets compleet anders niet leuk vinden.
Hier botsen ze heel soms, wat dan werkt is om een activiteit met hun samen te doen. Met z'n drietjes koekjes maken en versieren of een taakje samen geven waarin ze moeten samenwerken. Daarna vooral prijzen dat ze dat zo goed samen hebben gedaan. Ik weet niet of het bij hun ook werkt hoor, hier zijn onze 3 kinderen eigenlijk altijd wel heel close.