ruzie bij baby

Tuurlijk is het niet leuk om ouders te zien ruzie maken. Maar een keertje kan geen kwaad toch? Het overkomt de beste en het maakt je ook niet meteen een slechte ouder.

Wij hebben nog nooit echt geschreeuwd tegen elkaar waar die kleine bij zit. Maar wel stilzwijgen haha. Maar dat voelen ze maar al te goed! Nu is Sasha wel wat ouder dan jou kleintje.

Misschien iets om tegen je man te zeggen (als jullie weer vriendjes zijn) dat je niet graag wilt ruzie maken waar die kleine bij is?

 

wij hebben doen meestal ff een pauze in onze ruzie inlassen en dan brengen we ze naar boven op hun kamer even spelen en dan gaan we beneden verder maar soms kan je er gewoon niks aan doen en zien ze het wel eens. Ik denk niet dat het zo erg is als ze zien dat erna papa en mama weer lief tegen mekaar doen. En kinderen onder mekaar hebben toch ook eens ruzie

 

Is hier ook wel eens voorgekomen en ik begrijp je gevoel heel goed... Zolang ze inderdaad ook maar zien dat het weer goed gemaakt wordt (en het moet natuurlijk niet elke week voorkomen ) denk ik dat het niet al te veel kwaad kan...

Hier heb ik trouwens wel tegen manlief gezegd dat ik echt wil dat ie niet schreeuwt waar Emma bij is... hij heeft zo'n harde stem (met praten al, maar dan is het helemaal erg) dat ze er hartstikke bang van wordt!

 

echt schreeuwende ruzie niet maar wel 1 keer een discussie waarbij ik moest huilen, toen zat mijn dochtertje me ook aan te kijken van, mama, wat is er? heel erg vond ik dat voor haar maar ze was het na 5 minuutjes weer vergeten toen ik ook weer mijn gezicht in de plooi had.

ruzie waar de kinderen bij zijn dat willen wij hier in huis wel proberen te voorkomen maar het is bijna onmogelijk omdat een leven lang vol te houden denk ik.

persoonlijk vind ik het wel ver gaan dat je man schreeuwend achter jou en jullie kindje aanloopt en als dit heel vaak gebeurt dan is dit natuurlijk niet goed voor je kindje. (dan heb ik het over schreeuwen he? een goede discussie is wat anders)

 

Het geeft zeker een naar gevoel en dit wil je liever niet waar je kind(eren) bij is(zijn) maar aan de andere kant, je wilt je kind ook emoties leren en niet alleen de emoties van vrolijk,verdrietig, shaggie etc dus een emotie van hoogoplopende ruzie en dat die nadien weer goed komt is ook leerzaam voor een kind.
Zolang je niet dagen in zo'n ruzie blijft hangen is er niets aan de hand.
Wel duidelijke afspraken maken met je man hierover want inderdaad, achter jullie aan lopen al schreeuwend is erg beangstigend voor zo'n kleintje, dus beter even een afkoel momentje.

 

Ben het hier echt niet mee eens, het kan natuurlijk voorkomen dat je ruzie krijgt met je man waar je kind bij is. Zou er wel goed omdenken want je kind pikt meer op dan je denkt.

Je spreekt jezelf wel erg tegen in dit bericht.... Eerst zeg je dat het goed is voor de emotie en daarna spreek je er over dat het erg beangstigend is voor een kind. En zo is het maar net wat je kind kan er echt wel heel angstig van worden.

 

Waar spreek ik mezelf tegen?
Volgens mij heb jij juist niet goed gelezen.
Advies: lees hem nog eens na.

 

Daarmee bedoel ik dat je je zelf tegen spreekt....
Bedoel het niet raar hoor maar ik ben het gewoon absoluut niet met je eens dat het leerzaam is voor een kind. Je ziet genoeg kinderen die stil en terug getrokken zijn door bijvoorbeeld ruzie's of andere zaken thuis.
trouwens niet op TS aan te vallen hoor want van een keer ruzie zal je kind echt niet een ander kind worden

 

Owjah wacht, ik heb het hier over ouders die continue ruzie maken?
Daarbij, je streept 2 woorden aan en koppelt ze dus daarbij los, ja zo kan ik het ook.

 

*Zucht*

 

Ik ben het wel degelijk eens met Missmom en vind niet dat ze zichzelf tegenspreekt. Missmom haalt aan dat het 'achter elkaar aan rennen op de trap' schreeuwend, misschien wel beangstigend kan zijn. Als je 'gewoon' ruzie hebt ren je over het algemeen niet achter de ander aan. Dat kan er heel geweldadig uitzien.

Ik studeer pedagogiek en wat ik daar geleerd heb is dat niet de ruzie, maar juist het oplossend vermogen van de ouders belangrijk is. Goed om soms je boosheid te uiten (kinderen kopieren alles en leren zo dat ze ook boos mogen zijn zonder dat iemand ze verlaat) en het daarna weer goed te maken. Ook goed om je kleintje niet te negeren tijdens je ruzie! Laatst hadden mijn man en ik een meningsverschil, die uitliep in ruzie. Gebeurd niet vaak maar goed, soms gebeurd het. Ik huilen uiteindelijk (jaja, ik blijf tenslotte een vrouw he ) en mijn zoontje keek op. Ik vertelde hem dat mama ook wel eens moet huilen, net als zusje en Jari. Hij (echt schattig) zei ahhhhhhh, en ging me een knuffel geven. Zo van: 'Goh, wat zielig voor je, maar niet mijn probleem verder' haha. Wat ik belangrijk vind is dat het gelijk na de ruzie bijgelegd wordt, en ouders er niet in blijven hangen. Zo'n spanningsveld waar WendyP (niet om aan te geven dat dát nou zo slecht is) het over heeft is zwaarder te dragen voor een kind omdat een kind dan niet weet waar het aan toe is, maar wel weet dát er iets is. Evenals de hele dag steken onder water blijven geven omdat je best boos bent, en het omwille van je kind niet geuit hebt. Dan kun je beter je emotie tonen (boosheid is ook een gezonde emotie) waarna je tot een compromis kan komen of tot een oplossing. Nou ja, het is allemaal heel beknopt beschreven maar er gaan natuurlijk hele theorieen van hele dikke boeken over waarin uitgebreid diverse onderzoeken met elkaar vergeleken worden. Onmogelijk om dat zo even op het forum te gooien...

 

Wij hebben één keer een knallende ruzie gehad waar mijn zoontje bij was. Ik schaam me nog dood als ik eraan terugdenk... Ik had hem op de arm tijdens die ruzie, en hij begon me toch te huilen...hij schrok zich dood van die harde stemmen ineens. Daarna hebben we hele goede afspraken gemaakt, dat we NOOIT meer schreeuwen waar hij bij is, want we voelden ons vreselijk schuldig. Maar helemaal nooit meningsverschillen hebben is natuurlijk onmogelijk in een goed huwelijk Het gaat denk ik meer om hoe je met zo'n meningsverschil omgaat (dus wel een goede discussie, maar niet schreeuwen of met dingen gooien), en dat je aan je kind laat zien dat je het ook weer goed kan maken met elkaar.

 

Ik ben alleenstaande moeder en natuurlijk hebben bij de scheiding tussen mij en mijn ex ruzies voorgedaan... Maar ik heb altijd geprobeerd mijn zoon hier niet tussen te laten zitten. Misch dat dit 2x is voorgekomen maar vaker niet... ze pikken het altijd op hoe klein ze ook zijn. Toen ik bij mijn ex was was mijn zoon nog geen 3 maand en hij kreeg toen verlatingsangst dus ik denk dat hij zeker er iets van mee heeft gekregen. Maar ja een scheiding is wel erger dan 1x ruzie... 1x ruzie in het bij zijn van je kinderen is niet erg, ruzie hebben is ook menselijk net als elkaar lief hebben. Nu lekker je kleine gaan knuffelen!

 

deze pedagoog is het er niet mee eens, maar het hangt wel van de leeftijd van je kind af. een baby van 4 maanden zal zich vooral onveilig gaan voelen en er natuurlijk nog niet van leren.

maar on topic, het is al heel goed dat je je ervan bewust bent. wat écht schadelijk is zijn ouders die ruzie maken en zich echt niets van hun kind aantrekken.

 

Nikita23, dank je voor je uitgebreide uitleg, is precies wat ik bedoelde.

 

Dat heb ik ook een keer meegemaakt, en toen ging Alyna mij troosten en kusjes geven...begon ik natuurlijk eerst nog erger te janken.

 

haha, zou ik ook hebben!

 

Ik denk ook dat het belangrijk is te zien voor een kind, dat je ruzie kunt hebben en het weer goed maken.
Ik heb nooit ruzie gezien thuis en heb daar last van, heb moeite mmet confrontaties, ookal gaat het nergens om bij wijze van spreken.
En dat wil ik mijn kind eigenlijk niet aandoen. Ik zou willen dat ze leert dat je het niet altijd met elkaar eens bent, maar dat het wel opte lossen is inderdaad.
Hopenlijk lukt het mij dat aan haar mee te geven.

 

ach dat gebeurd weleens.. papa en mama zijn ook maar mensen.

Dean zet dan een boze stem om en roept mee hahahahah