Hoi allemaal, Sinds mei 2016 ben ik de trotse mama van ons eerste kindje, een mooi, gezond manneke. Nu heb ik twee jaar geleden een periode van overspannenheid meegemaakt waarbij ik lange tijd erg verdrietig en bang was om niets. Nu sinds een paar weken komt dit gevoel weer terug maar nu niet door stress maar angst. Angst voor ziekte, verlies, overlijden van mijn zoontje, partner of mijzelf. Het slaat helemaal nergens op en probeer te relativeren, maar helaas lukt dit niet erg goed op het moment. Ik baal er enorm van want wil lekker genieten van deze mooie tijd! Zijn er mama's en/of papa's die dit gevoel herkennen en zo ja hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan of beter nog vanaf te komen?? Liefs een hele gelukkige maar toch verdrietige mama.
Heb geen kinderen. Maar wel de neiging tot piekeren. Je kan dit afleren door letterlijk stop tegen jezelf te zeggen wanneer je hoofd overuren draait en dan gelijk iets anders gaan doen om je gedachten te verzetten.
Aangezien je 2 jaar geleden ook al een moeilijke periode hebt meegemaakt, zou ik nu je hetzelfde voelt opkomen toch naar de huisarts stappen. Als ik naar mezelf kijk, mijn jongste is ook van mei 2016, dan merk ik dat mijn hormonen ook zorgen dat ik me allemaal doemsnenario's in mijn hoofd haal. Maar ik kan ze relativeren. Maar als dat je niet lukt, zou ik niet afwachten totdat je er helemaal doorheen zit, maar een afspraak maken met de huisarts voor hulp.
Naar de huisarts gaan. Ik heb hetzelfde. Ook twee jaar geleden helemaal opgebrand. Ging goed tijdens de zwangerschap en de eerste weken erna. Nu is onze meid 8 maanden en loop alweer enige tijd met angst. Heb ook dagelijks paniekaanvallen. Ben er vorige week mee naar de ha geweest omdat het zo gewoon echt niet door kan gaan. Als je miet kan relativeren net als ik zou ik ook eens een afspraak maken. Waarschijnlijk krijg je dan een doorverwijzing voor de psycholoog. Die kan je dan weer op het goede pas helpen zetten.
Inderdaad naar de huisarts die kan evt doorverwijzen naar een psycholoog. Angsten kunnen enorm de overhand nemen. Ik durfde op het laatst niet meer op de snelweg, ov, winkels
Ik heb door een zware zwangerschap een angststoornis ontwikkeld. Hierdoor heb ik de hele dag door ook irrationele angsten. Ik heb hulp gezocht wat ook nodig was, want bleek ook nog eens een postnatale depressie te hebben. Zou je dus aanraden contact op te nemen met je huisarts.
Ik had jouw klachten ook nadat ik bevallen was van de eerste. Ik durfde zelfs niet meer te slapen, bang dat er wat met mijn baby zou gebeuren. Hij was een extreme huilbaby en als hij eenmaal even sliep kon ik niet in slaap vallen, wetende dat hij binnen de kortste keren weer zou beginnen of bang dat hij ineens dood zou zijn. Ik bleek een postpartum depressie te hebben waarvoor ik 3,5 maand opgenomen ben geweest in een psychiatrisch centrum samen met kind. Het was zwaar, maar het is het zeker waard geweest. Trek echt op tijd aan de bel. Inderdaad door naar de huisarts te gaan. Erger dan het nu is kan daardoor voorkomen worden. Succes!
Ik had ook ineens enorme angsten toen mijn dochtertje net geboren was. Ik sliep niet, ik moest kijken of ze wel bleef ademen.. Ik heb geen hulp gezocht, het gaat sinds een paar maanden echt beter. Hoewel de angst er nog is, is hij niet zo erg meer aanwezig. Mocht ik het na de tweede bevalling weer krijgen, ga ik wel hulp zoeken. Het is echt beter om naar de huisarts te gaan met zoiets..
Superbedankt voor jullie reacties! Niet leuk voor jullie die ook zoiets hebben meegemaakt maar goed te weten dat je niet de enige bent😳 Ik ga een afspraak maken bij de vrouw die mij destijds ook geholpen heeft en dan hopen dat het inderdaad beter gaat!
Ik heb dat ook gehad na de bevalling van m'n eerste. Kwam bij mij echt door de hormonen, langzaam werd dat minder.
Ja ik. Na de bevalling kreeg ik enorm last van angsten. Ik wilde niet alleen worden gelaten met mijn kereltje. Ik was bang dat hem iets overkwam en dat ik niets zou doen. Dit is in het verleden namelijk gebeurd; ik zag een ongelu voor mijn neus gebeuren en ik bevroor...wist totaal niet wat ik moest doen. Hierna kwam een man op mij afgelopen heel boos en zei: je kom toch 112 bellen?! Dit is nogal blijven hangen. Ik was toen 16... Nu heb ik hulp en krijg langzaam weer grip op se situatie.
Ik herken het ook. Ik ben een periode bijna geobsedeerd bezig geweest met wiegendood. Getriggerd doordat, toen ik 30wk zwanger was ong, er een kindje van 2 jaar aan is overleden in de huisartsenpraktijk waar ik werk. Ik was altijd al bang voor wiegendood. En toen helemaal. Ik heb echt nachtenlang iedere 10min bij mijn zoon gestaan om te luisteren. Helemaal tussen 2 en 4mnd, omdat ik ergens had gehoord dat het risico dan het grootst was. Nu nog als ik smorgens naar het werk ga en mijn vriend heeft avonddienst, wil ik dat hij me appt als ze alletwee wakker zijn. Gewoon zodat ik wet dat het goed gaat.... Als ik om 9u nog niks heb gehoord ga ik in de stress.
Sinds de zwangerschappen ben ik heeel bang in de auto. Ik was daarvoor wel gestrest. Maar tijdens de eerste ontzwangering die ik niet uitgezeten heb wilde ik ervan af komen door veel te gaan reiden. Klapt er een muts op mij die dr mobiel belangrijker vond dan de weggebruikers... Bijrijder zijn lukt gewoon bijna niet meer. Hyperventileren etc. Gelukkig heb ik dit niet als ik zelf rij. Maar ik krijg niet meer veel kans om achter het stuur te gaan.
Herkenbaar! Stress, gespannen en angst.. Zo lang mee rondgelopen zonder er wat aan te doen. Ineens was me lichaam op en kreeg ik heel veel vage klachten. Loop er al 6 jaar mee waarvan de laatste 2 jaar heel heftig. Inmiddels gaat het ietsje beter maar de angsten, spanningen en vermoeidheid blijven. Probeer mezelf constant in balans te houden maar is een heel gevecht. Moet wel zeggen dat ik niet aan mijn angsten toegeef. Ik rij gewoon auto, ben tijdens een periode van draaiduizelingen altijd naar buiten gegaan, op het schoolplein zo vaak duizelig geweest maar nooit aan toegegeven. Vorig jaar zelfs gaan vliegen met oorpijnen en angst dat er wat gebeurd. Ik ben uiteindelijk bij een fysio en praktijkondersteuner terecht gekomen en dat heeft me veel goeds gedaan. Ik blijk een constant veel te hoge ademhaling te hebben. Soort van hyperventilatie.. Dat put je lichaam helemaal uit en nu ik dat weet kan ik mezelf vaak rustig krijgen door gied te ademen. Nu mijn kinderen vakantie hebben merk ik wel dat het me erg uitput. Helaas maar weinig hulp en begrip van buitenaf. Alleen mijn man steunt me zo ontzettend goed en heeft er tot op zekere hoogte veel begrip voor. Mijn kids zijn goud waard! Die zijn zo ontzettend lief en krijg regelmatig de kans even een dutje te doen. Soms zou ik naar de huisarts willen rennen voor medicatie maar die drempel ligt te hoog. Weet zelf heel goed waar alles vandaan komt en wat ik eraan kan doen.. Maar het is een doodvermoeiend gevecht.. ik zou je willen adviseerden naar je ademhaling te laten kijken of er zelf over in te lezen. Ik heb toen een goed boek gekregen en die raad ik je echt aan. Mocht je daar interesse in hebben stuur me maar een pb. Ik kan hem door sturen naar je. Veel sterkte!
Jeetje nog meer herkenbare reacties! Wat zijn er toch veel nadelen aan die hormonen eigenlijk he?!! Ik ga nu weer dagelijks proberen de bodyscan vanuit mindfulness te doen en inderdaad over de rest van de dag op mijn ademhaling letten. Ook moet ik inderdaad proberen de angsten de kop in te drukken door in gedachte ertegenin te gaan. Iedereen veel succes met die moeilijke situaties en ik ben blij dat ik hier gedachten en gevoel kan uitwisselen met jullie. Vandaag een mooie dag dus ga lekker de buitenlucht in, ook altijd goed voor de geest.