Oorzaak en gevolg...

Hoe zit het met de grenzen opzoeken? Is ze regels gewend en ook dat de regels overtreden consequenties heeft? Hoe lang woont ze al bij jullie?

Als ze ook in andere situaties moeite heeft met oorzaak en gevolg (dus geen situaties mbt regels en consequenties ed), dan is het misschien iets om eens met de begeleider te bespreken? (Neem aan dat ze die heeft tenminste?)

 

Het eerste wat in mij op kunt is of je het ook visueel kunt maken voor haar, zodat ze echt ziet wat ze wel mag (is heel belangrijk) en niet mag. Veel mensen vertellen de kinderen wel wat niet mag maar geven ze er niets voor in de plaats (dingen wat wel mag)

Je kunt ook kijken of je de stappen van het waarschuwen voor haar zichtbaar kunt maken dmv b.v een stoplicht Groen = het gaat goed, Oranje = het aanspreken, herhalen van de regel. Rood = consequentie.

Ook altijd dezelfde regel, dus niet vandaag tot aan de schommel, morgen tot aan de glijbaan en overmorgen weer iets anders. Gewoon altijd tot aan de schommel en altijd dezelfde consequentie eraan vast. Zo wordt het voor haar voorspelbaar.

En het belangrijkste doorzetten ook al ontploft ze, schreeuwt en krijst ze de hele boel bij elkaar zodra ze merkt dat dit werkt zal ze het blijven gebruiken.

 

Misschien voor ze buiten de tuin gaat spelen de regels laten herhalen. Doen we bij onze zoon ook, dan zeggen we ook we hadden een afspraak en als hij het een tweede keer doet is het klaar.

Als we de afspraken maken is hij daarna minder boos. We zijn ook consequent en weet eigenlijk al wat hij kan verwachten

 

Heb zelf geen ervaring met pleegkinderen, maar ken wel een pleegkind wat ook moeite heeft met regels. Wat die ouders doen is heel streng zijn, is niet leuk, maar zo leren ze het wel het snelst. Dus van tevoren duidelijk aangeven, tot de schommel, als je niet luistert, moet je achter spelen. Dus niet een paar waarschuwingen vooraf. Maar het is lastig, ook bij het kindje dat ik ken, het lijkt soms gewoon niet aan te komen, het kindje lijkt teveel beschadigd, en heeft ook flinke hechtingsproblemen.

 

Misschien helpt het als je het samen met haar uittekend .Gewoon samen zitten , teken een plattegrond van buiten en zet een rode streep daar waar ze niet mag komen. En daar waar ze wel mag komen groen maken.

 

Misschien niet heel handig om dit hier neer te zetten

Ik denk dat haar dochter het prima snapt, maar het niet wil en het niet 'in zich' heeft om te willen luisteren. Dan wordt het echt wel lastig. Maar dat is het hebben van pleegkinderen ook echt wel heb ik gemerkt, het is heel mooi om een pleegkind in huis te hebben maar ook zo ontzettend lastig soms en vaak niet te vergelijken met eigen kinderen. Ik snap dat ts tips zoekt maar denk dat dit niet de juiste plaats is.

 

Veel kinderen die "iets" hebben snappen het oprecht niet of denken daadwerkelijk anders. Bijvoorbeeld de regel linken aan degene die de regel benoemd. De regel geldt dan alleen als diegene erbij is en op dat moment die regel stelt. De regels van gisteren moeten dan vandaag opnieuw worden benoemd want er is geen verband tussen wat gisteren was en wat vandaag is.
Dit heeft niks te maken met het wel snappen maar niet in zich hebben om te luisteren.

Ts wordt je ook begeleid vanuit een pleegzorg-organisatie? Wat zeggen zij hiervan?

 

Ik ken toevallig een pleegkind die zich net zo gedraagt als het kind van ts. Ik kan niet weten of het hetzelfde is maar het lijkt er erg op. Het pleegkind dat ik ken, heeft verder niet iets, wel flinke hechtingsproblemen, vermoed dat dit wellicht iets met het gedrag te maken heeft en dit zie je heel vaak bij pleegkinderen. Je kan haar iets zeggen maar ze doet het meteen daarna weer, na weer zeggen weer, enz enz. Heeft in dit geval dus niets te maken met dat er een dag tussenzit, en ook niet dat de persoon die het zegt er niet bij is. Het is een soort onverschilligheid die echt heel moeilijk te begrijpen is en het bloed onder je nagels vandaan kan halen. Wat ik dan weer heel sneu vind, want zo'n kind kan er ook zo weinig aan doen. Bij het kind dat ik ken lijkt duidelijkheid en streng zijn het beste te helpen.

 

Van mij mag je best even uitleggen wat jij niet handig vind aan mijn tip, mijn ervaring is dat dit bij veel kinderen, met en zonder gebruiksaanwijzing, ontzettend kan helpen. Dat een kind een bepaalde kalenderleeftijd heeft betekend niet meteen dat het op alle ontwikkelingsgebieden ook die leeftijd heeft.

Wat ook een verschil maakt is dat jij , zoals ik het lees, uitgaat van onwil bij het kind terwijl ik uitga van onmacht, het kind kan , om welke reden dan ook, het (nog) niet. Dat dit voor ts vermoeiend en frustrerend is kan ik me helemaal voorstellen en dat ze via verschillende wegen op zoek gaat naar tips ook, tips van anderen kunnen immers verhelderend werken. Denk ook dat ts prima in staat is om de tips eruit te filteren die bij hun kunnen helpen en die sowieso gedoemd zijn te mislukken.

 

Maar ik zou dus nog strenger zijn, niet 3 kansen geven voordat ze achter moet spelen. Maar gewoon bij 1 keer de fout in, achter spelen.

 

Dat over niet handig om hier neer te zetten stond er een beetje raar, was voor ts bedoeld. Ik snap dat ze tips zoekt, maar met pleegkinderen werkt het vaak heel anders. Ts kan beter bij de pleegzorgorganisatie meer ondersteuning vragen en hopen dat ze die dan krijgt, helaas is niet elke instantie/begeleider goed.
Heel veel dingen werken gewoon niet bij pleegkinderen, wat bij eigen kinderen wel werkt. En wat betreft onwil of onmacht, tuurlijk doen pleegkinderen het niet expres, het zijn maar kinderen. Maar door de problemen met o.a. hechting gedragen ze zich vaak heel anders dan eigen kinderen. Ik denk ook niet dat je kan spreken van dat een kind het nog niet kan. Het heeft meer met de wil en het kunnen hechten te maken. Bij de een gaat dit redelijk snel, bij de ander wat langzamer en sommige kinderen zullen nooit goed hechten helaas en dan blijf je altijd problemen houden, wat voor regels en hoe duidelijk je ze ook opstelt.

 

ok erg duidelijk zoals je het omschrijft

 

Wat lastig. Mijn man is altijd pleegkind geweest en had vooral last van het dingen aan nemen van niet je echte ouders. Nu hij volwassen is kan hij alles goed overdenken en spreken we er wel eens over. Mede omdat mijn man zelf een pleegkind geweest is willen we als onze zoon ouder is graag ons eigen gaan verdiepen in pleegzorg.

Hij zeg wel eens dat hij het als kind zo lastig vond niet begrepen te worden. De pleegouders weten vaak niet wat er in het kind zijn hoofdje om gaat en hoe verstoord alles is door wat ze hebben mee gemaakt.

Zo kan extreem streng zijn soms juist averechts werken. En juist te los laten ook. Dat maakt het ook zo lastig.

 

Mijn Pleegzusjes hebben een verglijkbaar probleem, ken je de boeken bodemloos bestaan en verbinding verbroken? Dat hielp ons in het accepteren en omgaan. Ik weet natuurlijk niet uit dit verhaal of het echt hetzelfde is, maar het gedrag herkenning als symptoom van hechtingsproblematiek. (Dat gaat veel verder dan alleen de band tussen mensen, dat heeft invloed op het herkennen van oorzaak en gevolg zelfs, het leggen van verbanden).


Het geen bodem syndroom noemen ze het, eigenlijk hechtingsproblematiek. Een van de meest onderschatte rugzakjes in mijn ogen (lees zelfs hier boven , pleegkind heeft niet iets, alleen misschien hechtingsproblematiek, nou dan heeft het kind zeker iets, een heel groot iets).

Ik heb helaas geen tips vanuit opvoeder/moeder oogpunt, wij hebben totaal 9 pleegkinderen gehad en dit, was de echte duidelijke overeenkomst. Voor mij als zusje was de kunst het accepteren van bepaalde zaken en verwachtingen bij stellen, maar ik snap dat dat voor jou niet zomaar kan.

Wat jammer en vervelend dat je zo weinig begeleiding krijgt vanuit pleegzorg. Er zijn wel coachen die gespecialiseerd zijn in bodemloze kinderen/ hechtingsproblematiek.

Wel wil ik even zeggen dat je een top moeder bent en geweldig wat je doet. Je moet super sterk in je schoenen staan en vind het knap van je wat je zo doet!