Ik zit met een moeilijk kwestie en ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet, dus graag jullie meningen en adviezen. Toen ik 10 was is mijn vader geopereerd, aan wat ze ons toen verteld hebben een liesbreuk. Vlak voordat mijn moeder stierf aan de gevolgen van borstkanker heeft ze mij tussen neus en lippen door verteld dat het bij mijn vader niet ging om een liesbreuk, maar dat het om kanker ging. Ik heb er de kans helaas niet meer voor gehad om het er verder met haar over te hebben. Nu is mijn vader geen open persoon en vind ik het uberhaupt lastig om het met hem over dit soort dingen te hebben, maar een paar weken geleden heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en hem geconfronteerd hiermee en gevraagd wat nu echt de reden van operatie was. Aanleiding voor mijn vraag was dat ik een knobbeltje in mijn borst ontdekte en van de artsen de vraag krijg of er kanker in de naaste familie voorkomt. Goed, het antwoord van mijn vader was glashard en luidde 'dat valt onder medisch beroepsgeheim en dat vertel ik niet'. Oftewel, het gaat je niets aan... Hij ontkende overigens niet dat het om iets ernstigs ging maar hij wil mij dus niet vertellen dat hij onder behandeling is geweest voor kanker. Van familie heb ik begrepen dat het dom teelbalkanker gaat, maar ik zou het graag van hemzelf horen. Ik hoef echt geen emotionele gesprekken hierover te voeren met hem dus daar hoeft hij echt niet bang voor te zijn. Ik wil het alleen maar weten.... Ook ivm erfelijkheid enzo. Hij kan het toch niet zomaar achterhouden, als het om zoiets ernstigs gaat? Ik merk dat ik mij een soort van bedonderd voel en dat ik afstand neem. Terwijl ik echt de enige ben die hij nog heeft in zijn leven Iemand tips wat ik hiermee kan/moet enz? Ik weet het zelf echt even niet.
Weet je vader dat jij een knobbeltje hebt ontdekt? Ik zou hem dat sowieso vertellen met het verhaal erbij dat je hebt gehoord dat het bij hem om kanker ging en dat je die info nodig heb voor de artsen. Best apart dat ie daar niet eerlijk over durft te zijn.
Wat vreemd dat je vader het niet wil vertellen, alsof het iets is waar hij zich nog voor schaamt of wat hem nog (emotioneel) zeer doet. Maar hij heeft het recht om er niet over te praten als hij dat niet wil. Je kunt tegen je artsen eerlijk zijn en zeggen dat je denkt dat je vader vroeger kanker heeft gehad maar dat hij er niet over wil praten. Dat zou genoeg moeten zijn. Ik hoop dat het om een onschuldig knobbeltje gaat! Beterschap!
Ik sta er van te kijken dat hij inderdaad niet open hierin durft te zijn. Ik weet niet of je hem het hele verhaal hebt verteld met de uitleg dat het van belang is ivm erfelijkheid ik zou tenminste denken dat hij dan zijn (waarschijnlijk) schaamtegevoel aan de kant kan zetten voor het belang van zijn kind en kleinkinderen. De complete uitleg hoef je niet naar je artsen te geven en inderdaad ik hoop ook dat het knobbeltje onschuldig is!
Ja hij weet dat ik een knobbeltje heb en dat ze dat aan het onderzoeken zijn. Ik vind het ook vreemd, ik heb het idee dat hij zich inderdaad schaamt ofzo. En daarbij heb ik hem ook gezegd dat mijn moeder mij vertelde dat het niet om een liesbreuk ging en dat beaamde hij ook.
Ja je hebt helemaal gelijk dat hij niet verplicht is om dit te zeggen, maar op moreel vlak vind ik het toch wel heel moeilijk te accepteren
Het blijft lastig omdat we in een hele andere maatschappij opgroeien tegenwoordig is het van belang dat je praat, dat je open en eerlijk bent (al begrijpt niet iedereen dat) maar ook dat je jezelf niet hoeft te schamen om wat er met je lichaam gebeurd. Ik merk bij heel veel mensen die generatiekloof en dat is jammer want daardoor worden ‘oudere’ vaak niet begrepen door de jeugd.
Ik heb hem nog niet voor het blok gezet ofzo, ook omdat ik dus nog niet weet wat ik hiermee moet. Of ik het moet laten rusten of toch door moet vragen na zijn overduidelijke eerste reactie. Ik wil het hem ook niet aandoen om een grote afstand te creeren, maar ik vind het zo egoistisch van hem. En dit is ook niet een op zichzelfstaande gebeurtenis. Hij is in veel dingen erg egocentrisch en dan dit er ook nog bij. Ik zou graag zien dat hij eens aan een ander denkt
Ik herken wat je zegt, in ons gezin (en dat van mijn vader al helemaal) werd over dit soort dingen 'niet met de kinderen gepraat'. Maar ik blijf het pijnlijk vinden dat hij ook dit soort belangrijke dingen niet wil delen, voor onze bestwil.
ja dat lijkt mij ook moeilijk te accepteren. Maar misschien vind hij het gewoon heel erg moeilijk of pijnlijk. Misschien was het een hele onzekere en angstige tijd voor hem en kan/wil hij er daarom niet over praten. Ik zou de reden van niet vertellen niet bij jezelf leggen. Ik ken je vader niet natuurlijk, maar ik zou er vanuit gaan dat hij het niet verteld vanwege zijn eigen angst/trots, en niet omdat hij niet om je gezondheid zou geven oid.
Ik begrijp dat het pijnlijk is maar zeker als het al verder terug gaat in zijn familie is het een aangeleerd gedrag en dat is heel lastig te doorgronden hoe vervelend ook. Hem is geleerd niet te praten over privé dingen want dat hoort niet, hij leeft al zijn hele leven met dat idee dus een omslag is ook heel moeilijk. Is er niemand die het wel met hem kan bespreken waar hij die openheid wel tegen durft of wil hebben?
Oei, lastige situatie.... ik begrijp heel goed dat jij het graag wilt weten omdat je die info nodig hebt.... maar idd als jouw vader niets los wil laten lijkt daar weinig aan te doen... Kun je hem rustig uitleggen waarom het voor jou belangrijk is om te weten? Dat je het er 1 keer over wilt hebben en daarna (als hij dat niet wil) nooit meer aan zal kaarten, en dat hij zich niet hoeft te schamen en je kan vertrouwen? Mijn man heeft nu bijna 5 jaar geleden teelbalkanker gehad, onze dochter was toen 5 en we hebben het haar op haar niveau uitgelegd, ze is nu 10 en ik zou niet kunnen bedenken dat ik haar op deze leeftijd niet de waarheid zou vertellen... ik begrijp wel dat je ouders jou destijds hebben willen beschermen misschien, ik had het mijn dochter heel graag willen besparen destijds en heb bijna in paniek gezocht naar een manier daarvoor, maar bedacht me al snel dat ze mij/ons moet kunnen vertrouwen, ookal is het moeilijk en verdrietig allemaal. Sterkte met de onderzoeken en het vinden van de goede weg in de situatie met je vader.
Misschien vindt hij het moeilijk om met jou over die regio van zijn lichaam te praten. Misschien heeft die operatie daar wel heel veel invloed op gehad en is dat pijnlijk voor hem. Je zou kunnen vragen of hij kanker heeft gehad en dat je er verder niks hoeft te weten. Ik hoop voor jou dat het allemaal meevalt!