Het klinkt ook een beetje alsof je jezelf geweldig vindt eerlijk gezegd. Kijk mij eens hard werken en sporten terwijl ik zwanger ben met mijn mooie kleine buikje... Dat had je om deze vraag te stellen volledig achterwege kunnen laten. Je punt is toch dat je je ergert aan een klagende collega? Mijn vraag is dan waarom je jezelf dat zo aantrekt, meestal is het namelijk zo dat je iets van jezelf herkent of ergens een stukje jaloezie zit. Misschien moet je eens goed nagaan bij jezelf waarom het je zo irriteert. Wat heeft het met jou te maken?
Ik heken het wel. Ik werk full time en heb elke zwangerschap doorgewerkt totdat de baby er was. En heus, ik heb ook wel wat dingen gehad tijdens mijn 4 zwangerschappen maar de rest van de wereld heeft niet bedacht dat ik zwanger moest zijn dus daar vermoei ik anderen dan ook niet mee. Ik ben niet de eerste noch de laatste die zwanger is geweest. Ik vind sommige kwalen ook heel sneu voor een ander, maar het is wel "part and parcel of the deal". Vooral niet teveel aan ergeren hoe moeilijk ook. Ik zou maar blijven zeggen, "ja het is allemaal ook niet niks he" en dan op iets anders overgaan.
Het is moeilijk te zeggen of ze zich aanstelt of niet. Voor sommigen is de zwangerschap helaas erg zwaar. Ik heb bijv. lang geen kwaaltjes gehad maar heb nu zoveel spataderen dat ik nauwelijks kan lopen/staan van de pijn. Sommigen hebben echter een keer een pijntje in de heup en hebben meteen zelf-gediagnosticeerd bekkeninstabiliteit... Omdat je het niet zeker weet, kan je er helaas niks aan doen. Als ze de zwangerschap wel als excuus gebruikt om dingen te ontlopen, is ze erg zielig.
Ik snap dat het voor jou heel vervelend is, maar wees blij dat je zo lekker fit bent. Het kan inderdaad ook heel anders en als je je echt zo slecht voelt en veel last heb van de kwaaltjes, kan het leven in eens best zwaar zijn. Dan hoor je de ander er ook gewoon wat meer over. Zij zal vast enorm jaloers op je zijn dat het je zo vlekkeloos vergaat. Dus ik snap je irritatie best wel maar het is beter om te proberen het van je af te zetten.
Inderdaad reageren met : pff ja het is me allemaal wat he En dan fijn omdraaien en gewoon blij zijn dat het bij jou zo goed gaat. Ik heb ook een puffende en steunende kreunende collega tegenover me zitten en die is niet eens zwanger.. Maar zwaar dat ze het heeft!!!! Maar goed ik kan niet voelen wat zij voelt maar vond het wel zwaar irritant. Ik zit nu even (tijdelijk) op een andere kamer
Ik snap je wel. Mijn schoonzus klaagt ook in geuren en kleuren over ieder kwaaltje, en daar word ik ook kriebelig van. Natuurlijk snap ik wel dat het voor iedereen anders is hoor, en ze zal er ook oprecht last van hebben, maar daartegenover staat dat ik me soms ook al kapot kan ergeren aan bv een vork die scheef in de la ligt Dus het is een beetje een combinatie van factoren
Helemaal mee eens. Je moet juist op elkaar steunen, want wie weet ben jij volgende week degene die de dag niet doorkomt en zij wel. Steun elkaar want je zit tenslotte in hetzelfde schuitje. Wat betreft de details zoals afscheiding, je kan best met een grapje zeggen van ohhh bah dat wil ik niet horen.
Tja ik zit al 8 weken thuis dus aan mij kunnen mensen zich niet irriteren gelukkig. Maar over mij zijn ook vast al heel wat meningen over de tafel gegaan. Snap best dat je inderdaad niet all ins en outs hoeft te weten, maar ik vind het niet terecht om mensen die wel klachten hebben in een hoekje te drukken. Al mijn grootse plannen om lekker door te blijven doen tijdens de zwangerschap en 'in shape' te blijven zijn ook in het water gevallen. Ik heb doorgedaan tot ik er letterlijk bij neerviel, maar nergens over 'geklaagd' zoals jij dat dan noemt. Maar het lijkt verdorie wel of je tegenwoordig alleen maar mag zeggen dat het fantastisch met je gaat. Mensen vragen hoe het is, maar willen maar één antwoord. En goed bedoeld hoor ... Maar mijn ervaring met 'sommige' huisartsen (ben alleen gewisseld vanwege verhuizingen overigens) is dat ze vaak niet verder kijken dan hun neus lang is en al snel (net als de rest van de wereld) een oordeel klaar hebben over wat voor persoon iemand is en of deze last heeft van aanstelleritis. Is het niet meetbaar of in getallen uit de drukken, oh dan bestaat het niet. Been there done that, en bij mij bleek er wel degelijk iets aan de hand te zijn. Oeps ... Geen mens en geen lichaam is hetzelfde en ik zou me vooral op jezelf concentreren in plaats van andere mensen te veroordelen en je eraan te irriteren. Maakt het leven een stuk makkelijker. Helemaal als je zwanger bent. Of het sociaal wenselijk is dat iemand over afscheiding praat laat ik maar even in het midden. Jouw en mijn norm is niet iedereens norm. Er zijn heus mensen die misbruik maken van situaties die zullen er altijd blijven ... Maar die vis je er niet op het blote oog altijd uit, al ben je nog zo overtuigd van jezelf. Een keer misjudgement op dat vlak kan heel wat ellende veroorzaken. En oja voor ik het vergeet .... Ook ik zou graag met je willen ruilen! Zou liever genieten, gewoon werken, leuke dingen doen en shoppen voor ons wondertje. Geniet gewoon lekker van je heerlijke klachtenvrije zwangerschap !
Dit is nou net wat ik in mijn eerdere post in dit topic bedoelde met het empathisch vermogen. Je mag verwachten van een huisarts, en dus ook een HA in opleiding, dat die dat heeft, lijkt mij een van de belangrijkste vaardigheden van een huisarts.... Dat mis ik dus ook in het bericht van de TS. Maar goed iedereen mag zich af en toe irriteren
Ik heb niet alles gelezen, na pagina 1 kan ik het al niet laten om te reageren. Maar ik zie hierboven dat anderen me al voor zijn geweest. Je komt nog wel voor grotere uitdagingen te staan als huisarts als een moeilijke zwangerschap van je collega je al irriteert. Als je niet tegen klagen kunt en het moeilijk vindt om je in anderen te verplaatsen, denk ik echt dat je je carrierekeus moet heroverwegen.
Ik snap het wel. Ik kon ook redelijk veel tijdens mijn zwangerschappen, en al ik iets voelde dan was het tanden op elkaar-niet zeuren. En dan heb je collega's die letterlijk over elke scheet die dwars zit zuchten en kreunen. De ene keer kun je het beter hebben dan de andere keer. Toen ik een dag na mijn derde miskraam voor de klas stond (ik voelde me belabberd, maar al werkend kon ik mijn verdriet makkelijker verwerken), weer zo'n klaagschip voorbij hoorde komen ben ik, tegen mijn principes in, flink uit mijn slof geschoten. Verdorie, mens zeikte omdat haar *billen jeukten*...mijn kind was dood!
Nogmaals iedereen mag zich natuurlijk irriteren. Maar jouw situatie is wel anders dan die van de TS. Jouw kindje was inderdaad dood, ik begrijp dat zij een goede zwangerschap heeft. Juist vaneen andere zwangere zou je verwachten dat die je situatie een beetje begrijpt. Ik zwanger door MMM, ik vind/vond dat ik heel blij moet zijn, maar dat lukt, door de hormonen, niet. Ik voel me verdrietig, onzeker, bang, ellendig. Ik heb ook flink uitgehuild bij een zwangere vriendin. Zij ervaart dit gevoel niet, maar niets anders dan begrip hoor van haar kant. En dat verwacht je natuurlijk ook van een andere zwangere....
Dat de een wel veel kan tijdens een zwangerschap zegt niet dat iemand die wel klachten heeft per definitie een aansteller is. Als je zelf iets niet meemaakt wil niet zeggen dat het niet bestaat ... Dat iemand over jeukende billen zeurt terwijl je net een miskraam hebt gehad (weet niet of die 'zeur' ervan wist) is inderdaad een heel groot contrast ... kan ik me voorstellen dat je uit je slof schiet. Helaas zit de wereld niet begripvol inelkaar en mensen zijn over t algemeen alleen maar met hun eigen 'shit' bezig. Maar dat is niet waar TS het over heeft en bovendien wil ze huisarts worden . De hele dag 'zeurende' en 'klagende' mensen aanhoren ... Pff dat lijkt me een zware opgave dan. Hopelijk zijn het alleen de hormonsters ...
Ik kan me nu juist ergeren aan niet zwangere college's. Het zal wel aan de hormonsters liggen denk ik. Maar het valt me nu meer op dan anders, dat er een aantal bij lopen die bij wijze van, maandag drie keer hoesten en met een zakdoekje lopen, zich de volgende dag en de rest van de week ziekmelden. Bij de collega's van me die wel zwanger zijn vind ik het wonderlijk hoe verschillend de zwangerschappen zijn. Ik loop nog met mijn werkbroek aan met een elastiekje tussen de knoop, een ander vind dat niet fijn aan haar buik en draagt al vanaf week 10 positiekleding, en weer een derde is met 20 weken al halve dagen gaan werken. Zo is iedereen verschillend. Erger je niet te veel, je maakt het er voor jezelf niet leuker op.
Je beroerd voelen, of klagen over elke scheet die je dwars zit.. Daar zit ook nog m groot verschil tussen. Helemaal als je je last-minute afmeld.. Als mensen mij vragen hoe ik me voel is het antwoord eerst "goed". Als ze vragen ben je niet misselijk dan zeg ik ja jawel maar ach. En pas bij de mensen die dichtbij me staan komt er ook uit dat ik 's morgens rn 's avonds loop te spugen. T is echt maar net hoe je zelf omgaat met je kwaaltjes.. Dat jij er last van hebt wil niet zeggen dat de hele afdeling hoeft mee te genieten
Precies ieder gaat er op haar eigen manier mee om! Mij hoor je ook niet, als ik vanavond weer afscheid neem van mijn diner in het toilet ga ik daarna weer gezellig naast mijn vriend zitten en ga ik niet mekkeren. Maar dat je andere mensen meer hoort 'klagen' maakt mij niet superieur of een beter mens. Mijn manier is mijn manier en een ander doet het anders, misschien niet zoals ik of jij het graag zien maar daarom zijn wij niet beter of zij slechter. Je word zo snel beoordeeld en veroordeeld tegenwoordig en als collega's op het laatste moment afhaken of voor dingen weglopen is het de taak van een manager daar iets aan te doen en kan je dat melden of aangeven bij de betreffende persoon. Maar achter last minute afhaken kan ook nog het idee zitten dat diegene het wel heel graag wilde proberen. En natuurlijk zijn er mensen die misbruik maken van situaties, maar elk verhaal heeft twee kanten, het is niet altijd wat het lijkt (soms wel, maar niet altijd) en soms loont het de moeite mensen zelfs eens te vragen in plaats van er met anderen over te kletsen en iemand meteen een stempel op te plakken. Dat zou de wereld heel wat vriendelijker maken ...
Ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik had ook zo'n collega, werk in kantoorfunctie vergelijkbaar met mij, vanaf de eerste week zo'n beetje ziek zwak moe en duizelig en bijna niet op t werk, toen 16 uur per week gewerkt bij fulltime aanstelling en met zo'n 30 wk op verlof gegaan... Ik heb volledig gewerkt tot 36 weken en had meer klussen buiten de afdeling. Ik voelde me eigenlijk een beetje genaaid, aangezien je een bepaalde tijd (in weken/uren) krijgt om je einddoel te halen. Dus zij hoefde maar zo weinig te werken met behoud van fulltime salaris en kreeg de gemiste tijd er zomaar bij, waar ik toen het niet af was (en het is nooit af) heel wat avonden, nachten en vakanties in eigen tijd heb gewerkt! Ik denk wel dat het heel sterk afhangt van je werkzaamheden. Mijn collega schrok zich rot toen ze me met 16 wk door de gang zag strompelen na een stuk snelwandelen, maar in een spreekkamer met mobiele polipatiënten houd ik het met 36 wk nog prima uit.