Irriteren aan ook zwangere collega...

Ik heb zelf een collega die zich dus ziekmeld bij die welbekende scheet.. En dan dan rustig een keer of 8!! per jaar.. Geloof me, dan is je tolerantie op een bepaald moment ver te zoeken hoor.

Tuurlijk is het niet leuk als je enorm beroerd bent en overgeeft en echt 'ziek' op je werk rondloopt.

Maar om daar dan om de 5 tellen om te zuchten of te steunen? Lijkt me niet nodig.. Maakt het voor jezelf niet beter.

Persoonlijk vind ik dat 'klagen' mag bij je partner, familie, vrienden.. Op het werk heeft niemand daar wat aan. Het maakt de sfeer meestal niet beter. Is mijn mening dan

 

Wat lastig dat je je zo irriteert aan je collega. Ik kan me het wel voorstellen en die hormonsters zullen er vast ook invloed op hebben. Ik hoop alleen wel dat je dergelijke irritaties in het patientencontact kan negeren. Ik ben namelijk ook iemand die graag met je zou willen ruilen.

Tja en over die collega's die vragen hoe het gaat en dan eigenlijk alleen het antwoord 'goed' verwachten en anders niks weten te zeggen. Dat vind ik pas irritant.

Ik klaag, zucht en steun niet op het werk, maar als iemand vraagt hoe het met me gaat dan zal ik ook eerlijk vertellen hoe het gaat. Ik hou niet van liegen of sociaal wenselijke antwoorden. Wil je niet echt weten hoe het gaat, vraag het dan niet...

 

Ik ben het met je eens LinOo, als je je beroerd voelt en dat ook steeds tegen jezelf zegt, maak je het er niet beter op.

Het hangt idd ook veel af van je eigen instelling.

Ik heb mijn leidinggevende gevraagd om lichtere werkzaamheden omdat ik heel erg moe ben na een dag werken, maar had daarbij de tranen in mijn ogen omdat het voelde als valen.maar zo houd ik het wel langer vol, en hoef ik niet minder te werken voorlopig.
Maar een ander had dit misschien heel anders aangepakt.

 

Ik heb het er ook niet over, zelfs niet met mijn partner. Ik wil dat niet omdat het voelt als mopperen op de zwangerschap en daar ben ik juist heel dankbaar voor ... Ben het er ook mee eens dat telkens benoemen hoe rot en naar je je voelt niet enige verandering in de situatie brengt. Althans dat geld voor mij (en met mij voor meer mensen) maar een ander heeft die behoefte wel en het helpt voor haar misschien om na even flink klagen er weer tegenaan te kunnen. Ik veroordeel dat niet, ook al zou ik dat zelf niet doen. En ik kijk wel uit om mensen als aansteller te bestempelen ... Als je niet weet waar je het over hebt moet je er ook niet over oordelen is mijn mening. En aangezien we niet allemaal Jomanda's zijn kunnen we niet weten wat een ander voelt.

Zoals eerder gezegd mensen die misbruik van de situatie maken blijven er altijd en als je het gevoel hebt dat dat gebeurt kan je dat uitspreken naar die persoon toe. Maar mensen zijn zooooo verschillend allemaal en ik kan niet zeggen dat ik met 100% zekerheid de 'aanstellers' en 'misbruikers van de situatie' er met het blote oog uit kan pikken, alleen omdat zij anders met dingen omgaan dan ik zou doen.
Heb het zelf ook meegemaakt op het gebied van gezondheid en maak het nu weer mee in de zwangerschap (hg). Voor ik een aantal jaren geleden zelf ziek werd was ik ook altijd heel hard met mijn oordeel over mensen die zich 'voor de zoveelste keer' ziek melden precies die vrijdag die ze geen vrij konden krijgen. Ik deed daar ook aan mee, want zelf was ik er altijd nam ik diensten over en was ik nooit ziek. En toen ik zelf ziek werd heb ik ervaren dat mensen je werkelijk uitkotsen om iets waar je niet om vraagt. En ik klaagde er niet over, sprak er niet over en ben meermalen doorgegaan tot ik er letterlijk bij neerviel. Voor mezelf wist ik zeker dat ik 200% gaf van wat mijn lijf in zich had en toch werd ik door mensen die ik vertrouwde, waarvan ik dacht dat het fijne collega's waren uitgekotst en aan de kant gezet.

Dus ik kijk nu wel uit met het keihard veroordelen van mensen die ziek zijn of vaak 'klagen'. Learned my lesson the hard way!!!

Oja en ik zucht ook veel ... Dat is voor mij een manier om de misselijkheid en braakneigingen soort van weg te puffen. Krijg ook wel eens rare blikken van manlief. Het zal er ook idioot uitzien, geloof ik graag . Maar voor mij verlicht het een beetje.

Ik houd er gewoon niet van om mensen keihard in het hokje 'aansteller' te plaatsen. Maar dat komt door wat ik zelf meegemaakt heb. Als alles je voor de wind gaat wat gezondheid betreft is dat anders, ik oordeelde voorheen ook. En ik besef me heus wel dat de een eerder roept dan de ander, maar misschien voelt de één het ook wel daadwerkelijk anders dan de ander. Dat kan ik niet weten.

 

Ene oor in, andere oor uit.....ver boven gaan staan. Zonder van je energie.

 

Ik geloof dat ik het hier het meeste mee eens ben. Nu kan ik zelf ook heel slecht tegen continu klagen en al helemaal niet tegen een gebrekkig arbeidsethos, maar dit berichtje vertelt wel meer dan dat. Sorry, maar waarom kan het je wat schelen? Je eigen houding zegt ook heel wat, hormonsters of niet. Hoezo ga je er extra nadruk op leggen dat jij het allemaal zo geweldig aan kan, terwijl zij zich duidelijk rot voelt?

Als je dan geen compassie kan hebben, laat het dan langs je heenwaaien Een beetje meer invoelingsvermogen lijkt me in een beroep als HA geen overbodige luxe, je bent straks het eerst aanspreekpunt voor mensen die vaak met schijnbaar kleine klachtjes bij je komen (als ik mijn vrienden in dat beroep moet geloven is dat het grootste gedeelte van je spreekkamer).

Ik ben dag in dag uit vreselijk misselijk en praat daar zeker wel over. Ik kan me net staande houden en zie enorm op tegen de komende maanden (niet in de laatste plaats omdat ik thuis ook nog 2 deugnieten heb rondstormen). Ik praat er uiteraard niet op mijn werk over (want daar weten ze het officieel nog lang niet ), maar wel met mijn ook zwangere collega-vriendin. Heerlijk juist om iemand in hetzelfde schuitje te treffen. Misschien hoopte ze daar wel op en vertelt ze er daarom veel over. Als je dat niet fijn vindt en ze daarmee teveel energie rooft, kan je dat natuurlijk prima gewoon tegen haar zeggen

 

Zo die zet zich dan goed te kijken zeg!
Ik zou dan meteen daar een commentaar onder zetten. Heel vriendelijk hoor, iets van 'fijn dat je je weer wat beter voelt'...

 

Oh, ik twijfel niet per se aan je geschiktheid voor je vak maar ben wel verbaasd dat dit je dan zo hoog zit. Ze is niet je patiënt, maar wel je medemens, en sterker nog, jullie zitten bijna in hetzelfde schuitje. Behalve dat jouw schuitje lekker voortkabbelt en weinig verandert aan wat je anders gewend was, en dat van haar steeds bijna omslaat. Als je voor haar de empathie dan niet kunt opbrengen omdat ze ernstig in je allergie zit (ik heb ook collega's in mijn allergie hoor helemaal los van zwanger zijn ), wees dan inderdaad een eend

 

Inderdaad, dit kan gewoon echt niet. Ziek is ziek en dan ga je niet bij vrienden voetbal zitten kijken. Hoogstens thuis op je eigen bank...

 

Hmmm nee ... dat is inderdaad niet heel slim van haar! Maar wel iets waar je haar mee kunt confronteren op een nette manier. Zeker als je al het idee hebt dat ze misbruik van de situatie maakt. Denk dat dat effectiever is dan je er vreselijk aan irriteren. Je kan toch zeggen: 'Goh ik kan het mis hebben hoor, maar ik heb het gevoel dat ...'! Misschien kom je dan iets nader tot elkaar en heb je zelf een goed gevoel omdat je het bespreekbaar hebt gemaakt.

Heb ook eens gehoord van een collega die met migraine naar huis ging, en dan staat er 's middags ineens op Facebook: 'oh heerlijk hardgelopen' met de tijd en km's erbij via zo'n hardloopapp. Oops ... Een andere collega heeft haar daar wel mee geconfronteerd. Haar verklaring was: 'hardlopen is goed tegen migraine' ... Hmmm tja! Maargoed het is wel bespreekbaar gemaakt en dat is wel het beste. Je hoeft geen beste vriendinnen te worden maar op professionele basis verder in de samenwerking als de lucht wat geklaard is lijkt me veel relaxter.