Ik zou er niet aan moeten denken om geen broertjes/zusjes te hebben. Zou dat ook niet willen voor mijn eigen kinderen. Maar ja, beide scenario's zijn geen garantie op gelukkige kinderen
Als ik de ervaringen zo hier lees, hangt het van het kind zelf af denk ik. Mijn ex is enigskind, maar hij vond het vreselijk en mist het nu nog steeds dat hij geen broers of zussen heeft. Ikzelf heb 2 jongere broers, maar er is nauwelijks contact, dus tja. Maar dat ligt denk ik ook geheel aan de opvoeding die je misschien krijgt. Mijn huidige partner daarentegen is weer heel close met zn broers en zussen.
Ik vind het raar om zoiets zielig te noemen. Een vriendin van me heeft 1 kindje maar een tweede komt er ws. niet omdat ze verminderd vruchtbaar is geworden door bepaalde behandelingen. En ze wil niet aan de vruchtbaarheidsbehandelingen. Tsja, waarom zou haar kindje dan gelijk "zielig" zijn?
Nu dit dus. Daar komt bij: dan is heel china zielig, met al die enig kinderen en hun 1 kind politiek 1 kind betekent niet zielig of verwend of sociaal gehandicapt. Dat heeft met karakter te maken. in Frankrijk hebben ze overigens een veel mooiere term voor kinderen zonder broertjes of zusjes: enfant unique. En dat dekt de lading veel beter
Haha daar dacht ik ook gelijk aan (China). Een kind uit een gezin van 16 kinderen, kan dan net zo goed zielig zijn... Veel factoren spelen een rol. Karakter, aandacht van de ouders etc. Mijn moeder heeft 2 broertjes maar is altijd best eenzaam geweest. Maar dat kwam vanwege de alcoholverslaving van mijn opa en mijn oma die daardoor depressief was en er niet echt voor mijn moeder is geweest zoals het zou moeten.
Ik heb trouwens het idee dat veel mensen mijn dochter ook 'zielig' vinden omdat ze 'nog steeds' enig kind is. Kennelijk is bijna 4 jaar leeftijdsverschil tussen 2 kinderen heeeel erg veel ofzo. Tsja, als je niet zwanger mag worden (of kan), wat moet je dan.
Zielig? Dat is wel vaak het eerste wat ik denk maar dat wil niet zeggen dat het zo is. Ik kom zelf uit een gezin met 3 kinderen en ik ben heel blij met mijn broer/zusje en zou het echt niet anders willen. Tijdens mijn jeugd was het fijn en ik vind het ook fijn dat mijn zoontje straks neefjes/nichtjes krijgt. Ook de zorg voor de ouders op latere leeftijd valt niet op 1 persoon.
Ik vind het niet zielig en niet iedereen kan ervoor "kiezen" om een tweede te "nemen". Wij zijn 4,5 jaar bezig geweest hebben vruchtbaarheidsbehandelingen gehad, miskramen ik vond het allemaal een HEL!! En heb toen al gezegd als we eenmaal een kind hebben ga ik niet meer die molen in! Liever een kind met een gelukkige moeder als een depressieve moeder. Maar nu krijg ik er toevallig 2 tegelijk! Anders had het er maar 1 gebleven.
Het is niet zielig maar het zou voor mij geen bewuste keuze zijn. Wij hebben 3 kinderen en dat vind ik druk genoeg en kan daardoor weleens verlangend kijken naar stellen met 1 kind. Je hebt ook het gebakkelij niet tussen broers/zusjes ed.Mijn oudste 2 kinderen zijn 7 en 9 jaar en die zijn ook vaak onuitstaanbaar met zijn tweeen.Wordt je ook niet vrolijker van. Alles heeft zijn voors en tegens.Ik ken meerdere mensen die enigskind zijn en die hebben een "normale"jeugd gehad en zijn gewoon leuke en sociale mensen.
Dubbel... Mijn man en ik hebben beide goed contact met onze broers en zussen. Ik heb 1 broer en hij is heel belangrijk voor mij. Maar dat geeft geen garanties dat dat bij mijn kinderen ook zo gaat. Wat ik hier wel lees en mij nog niet had bedacht is inderdaad op latere leeftijd, als er iets met de ouders gebeurt. Hoe eenzaam zal je dan wel niet zijn, niemand die je helpt bij de begrafenis, niemand om jeugdherinneringen mee op te halen. Moet er niet aan denken
Ook als je wel broers/zussen hebt, kun je heel eenzaam zijn of je eenzaam voelen. Het hangt maar net van de omstandigheden af. Ik vind een enig kind niet zielig net zo min als ik een kind uit een groot gezin zielig vind. Kinderen zijn pas zielig als ze niet voldoende aandacht en liefde krijgen, ongeacht met hoeveel andere kinderen ze hun ouders moeten of kunnen delen. Wij zullen (helaas) maar 1 kindje hebben, al zou ik er dolgraag wel 10 willen. En ja, als ik naar dat slapende beebje kijk, dan zou vind ik het soms jammer dat ze geen broertje of zusje zal hebben om mee te spelen, ruzie te maken of mee samen te spannen -tegen hun ouders haha-. Maar goed, daarom hoeft ze nog niet eenzaam op te groeien. Haar vriendjes en vriendinnetjes zullen altijd welkom zijn en ik ga ook contact zoeken met andere mama's, zodat ze kindjes in haar omgeving heeft. Maar of ze daarom nu al zielig is? Ik denk het niet. Ze was en is enorm gewenst en we zijn van plan om haar alle liefde die we hebben, te geven.
Ik vind het niet zielig; echter merk ik uit eigen ervaring bij vriendinnen dat kinderen zonder broertjes/zusjes stikverwend zijn en dat de wereld LETTERLIJK altijd om hen draait. Er is niemand belangrijker dan zijzelf en dat kan anderen heel erg tegen de borst stuiten. Vooral wanneer het gedrag soms heel dominant en egocentrisch is. Wanneer ze iets overkomt, is dat direct de grootste verschrikking ooit en ze leven een beetje in een eigen wereldje, waarbij de rest niet telt. Ook vind ik het rot dat op het moment er iets met papa en mama gebeurd, ze doodgaan ofzo (iedereens ouders gaan een keer dood) ze alleen achterblijven. Dat lijkt me wel rot. Nu heb ik mij ondanks mijn 2 broers en 2 zussen altijd eenzaam gevoeld, maar wanneer ik wees word, heb ik altijd nog een broer of zus om de hersens in te slaan en een reservepaar om lol mee te hebben
Waarmee je meteen het grootste vooroordeel dat er tegen kinderen zonder broers en zussen dat er bestaat uit... En weet je, het kan ook omgekeerd. Ik ken mensen met broers en zussen die stikegocentrepisch zijn en ik ken heel sociale mensen die alleen opgroeiden. Dat verwende wat je nu noemt is iets dat je momenteel bij heel veel jonge kinderen ziet, of ze nou wel of niet uit een gezin met meer gezinsleden komen.
Dat verwende wat ik opnoemde is het gedrag wat ik bij mijn twee beste vriendinnen terug zie die enig kind zijn Ze komen overigens uit hetzelfde geboortejaar als dat ik kom - uit het tijdperk waarbij het verwennen niet vanzelfsprekend was. Echter kregen ze alles en hoeven ze niks te delen. Daar is het op gebaseerd.
Ik lees hier nu veel dat mensen het een beetje sneu vinden voor de enig kind kids op latere leeftijd. Ik werk in de ouderenzorg, en als ik zie bij hoeveel mensen het met de kids onderling niet goed gaat (geen/slecht contact/wonen 150km bij elkaar vandaan etc etc.) en dan nog dat sommige 5 kinderen hebben en niemand die naar pa/ma omkijkt omdat 'de ander dat wel doet'. Broers en zussen geven je ouders je, dat wil niet zeggen dat het je levensmaatjes zullen worden. Steun bij overlijden of hulp kan even goed bij een zelfgekozen beste vriend/vriendin zijn. Dus wel of geen broers/zussen is geen garantie op steun/hulp later. Leuk als ze er elkaar overweg kunnen maar geen zekerheid. (En ja ik hou het bij 1 kind en ik kom zelf uit een gezin van 3kinderen. Ik ken dus beide kanten)