Nee, zielig vind ik het niet. Zelf heb ik 1 zus en ondanks dat we mekaar niet vaak zien zou ik haar voor geen geld ter wereld willen missen. Mijn moeder heeft 2 broers maar zij is degene die voor mijn oma zorgt, aan die 2 heeft ze niets. Mijn vader had 2 broers, 1 is overleden en de band met zijn jongste broer is met ouder worden alleen maar sterker geworden. De grootste reden bij mij om meer dan 1 kind te willen ligt bij mijn ex, die was enig kind van ouders die beiden enig kind waren. Daarbovenop konden zijn ouders mekaar niet uitstaan wat ook doorspeelde naar de 2 grootmoeders die mekaars bloed wel konden drinken. Ik heb 1 keer in de 3 jaar dat we samen waren een diner gehad met de "hele" familie samen, gezellig was anders... Voor hem vond ik het wel zielig ja, hij had wel goede vrienden waar hij op kon bouwen maar dat is toch anders. Dus zielig, niet perse maar ik kan wel begrijpen dat er mensen zijn die dat vinden omdat ze in hun omgeving iemand hebben die het erg jammer vindt dat hij of zij geen broers of zussen heeft. Dat anderen je keuze veroordelen is weer een ander verhaal, dat vind ik niet kunnen!
Wij hebben 1 kind en er komt geen kind meer bij. Nu ze ouder wordt, merk ik wel dat we zoeken naar praktische invullingen voor haar. Zoals nu we vakantie hebben. We zijn vaak met z'n drieën. En dochter vermaakt zich, maar speelt ook graag met andere kinderen. Soms nemen we een vriendinnetje mee als we een dagje weg gaan. We gaan bijvoorbeeld ook naar kinderrijke vakantieplekken zodat ze samen kan spelen. Maar als ik vraag of ze het erg vindt dat ze alleen is en geen brusje geeft, antwoordt ze altijd dat ze het niet erg vindt. Net nog weer gevraagd en weer hetzelfde antwoord. Ze heeft genoeg vriendinnen en er mag altijd iemand mee. Soms vind ik het jammer dat we 1 kind hebben, maar nu vind ik het leeftijdsverschil te groot worden en ik heb geen zin meer in luiers etc. Bovendien lukt het niet zomaar om zwanger te worden, dus we houden het zo. Ik ben wel op zoek naar ervaringen van moeders met 1 kind die wat ouder worden.
Nee hoor, niet zielig. Ik heb er zelf niet voor gekozen, want ik vind familie zo gezellig! Ik kom uit een gezin met drie kinderen en mijn man uit een gezin met vier kinderen. Zij hebben ook allemaal 3 of 4 kinderen. Mijn zussen nog niet. Ik vind het heel gezellig, tijdens verjaardagen, feestdagen of met elkaar op vakantie. Dat zou ik zeker niet willen missen en gun dat mijn kinderen ook. En natuurlijk weet je niet of ze het met elkaar kunnen vinden later, maar daar wil ik niet vanuit gaan. Maar misschien vinden anderen dit juist weer veel te druk of hebben ze hier geen behoefte aan!
Op m'n werk vragen ze nu al of ik misschien een tweede wil. Ik ben er ook heel stellig in. Nee er komt geen 2e. Financieel hebben we het prima zo, we kunnen het iedere maand redden en dat willen we zo houden. Bovendien kunnen we in deze situatie onze dochter alles geven wat ze wil. Ze heeft genoeg kleding in de kast, leuke speeltjes, een mooie kamer, veel voorleesboekjes, etc....
Pff nou sorry maar ik dus, als enig kind , ben echt nog nooit verwend genoemd! Dit ligt grotendeels aan de ouders vind ik. Mijn ouders waren echt heel vaak bezig om mij te leren delen, naar anderen kijken etc, en kregen vaak complimenten daarover van de juffen vroeger etc! Dus het hoeft niet zo te zijn! Mijn oppaskindjes zijn 3 meiden en echt heel extreem verwend . Ik ben dol op ze, echt waar, maar dat gedrag soms....
Dat is precies mijn vader, alleen hij heeft nog 3 zussen . Als hij vroeger zijn mond open deed, moesten zijn zussen stil zijn. Als mijn stiefmoeder haar arm breekt, is hij zielig omdat hij meer in het huishouden moet doen... Ik vind een enig kind niet zielig, ik vind het wel sneu voor de ouders als ze nog meer kinderen hadden gewild.
Ik noem het niet zielig maar kan me er ook niet veel bij voorstellen.. Ik wil zelf graag meer kinderen. Bij mijn ouders thuis waren wij met 6 kinderen en het was altijd erg gezellig. Wel druk... 6 kinderen vind ik wel veel en dat is niet aan mij besteed denk ik Maar ik heb nu veel contact met mijn zus en ook met mijn broertjes heb ik een goede band. Met zus ga ik regelmatig shoppen en we passen op elkaars kinderen. Ik zou ze niet willen missen! Anderzijds weet ik niet hoe ik het had gevonden als ik geen broertjes of zussen had. Ik denk dat het een stuk saaier zou zijn omdat ik nu veel contact met hen heb en het altijd gezellig is als we bij elkaar zijn. Ik denk dat als mijn dochtertje wat groter is ik echt weer kriebels zal krijgen voor een 2e... die babytijd is soms lastig maar toch wel erg leuk
nee niet zielig, ik heb een broer, maar daarmee is het ook alles, totaal geen relatie met hen, geen contact. mijn uk is tot nutoe ook enigst kind, tja verwend eigenlijk best wel, je koopt sneller iets, maar geen dure dingen hoor(action), kwa regels ben ik juist weer heel streng. als ik kijk naar een vriendinnetje van haar, die geeft een kik en krijgt alles wat ze wil en krijgt amper disepline. wat ik wel een voordeel vind, ze moeten wel zelfstandig worden, kwa vriendjes zoeken, als je ergens bent maakt ze snel contact en snel vriendjes, hangt niet aan een oudere broer of zus
Ik geloof ook niet dat het zielig is. Het kan hoogstens wat bewerkelijker zijn, in die zin dat je actief op zoek moet naar sociale interactie met leeftijdgenootjes. Ik ken eigenlijk geen enig kinderen van mijn eigen leeftijd, maar ik ken ook niemand die nou zo'n warme band met zijn broers of zussen heeft. Ook komt de zorg voor pa en ma vaker dan je denkt op de schouders van die ene broer of zus die zich het verantwoordelijkst voelt. En bij overlijden voelen velen zich helemaal niet zo gesteund binnen het gezin. Wel vind ik veel kinderen sowieso verwend, ook die met broers en zussen. Geduld zit er niet meer bij en de wereld draait tegenwoordig om een heleboel prinsjes en prinsesjes. Daarbij zie ik dus echt geen verschil tussen kinderen met of zonder broers en zussen. Dus ja, het is een persoonlijke keuze. Een gevoel, zo je wilt. En het zal ook afhangen van je voorgeschiedenis, of je het nog aandurft. Of je samen opnieuw een lange weg aankan, met alle risico's vandien. Maar vooral: het moet ook nog maar kunnen.
Ben wel blij dat je dit topic bent gestart. Ik zit er ook over na te denken om het hierbij te laten, we hebben er 4 jaar over gedaan om onze dochter te krijgen en het idee om weer door het hele circus te moeten van injecteren, stemmingswisselingen, punctie, wachtweken en dus maanden misschien wel jaren die in het teken staan van het krijgen van een tweede kindje.. Ik gun dat ons niet op het moment.. Ik wil van ons kind genieten. We hebben zo lang naar haar uitgekeken.. Misschien dat ik er over 2 jaar wel anders overdenk, maar dan ben ik al 35.. Zit in een dubio. Wel prettig om te lezen dat enig kind zijn niet als vervelend wordt ervaren over het algemeen.
Ik persoonlijk ben heel blij dat ik een broer, zus en een broertje heb. Ik zou het niks vinden om alleen enigst kind te zijn
Zielig vind ik het niet! Dat voorop! Zelf was ik wel enigkind maar ik vond het nooit wat aan. Maar dat waren ook andere dingen die meespeelde en niet alleen het enigkind zijn! Wel heb ik een broer of zus gemist toen mijn vader overleed! Zelf heb ik er nu 4, en ik hoop dat ze later ook iets aan elkaar zullen hebben. In welke tijd dan ook, dat ze elkaar nodig hebben.
Zielig zeker niet. Vond het zelf verschrikkelijk, maar dat lag ook aan omstandigheden. (Ouders gescheiden, zieke moeder, weinig kinderen in de buurt) Zelf zou ik wel graag meer kinderen willen, ook al vind ik het wel steeds makkelijker met die kleine meid. Ook denk ik dat je er als ouder idd wel een beetje op moet letten hoe je kind is, qua karakter en dan wel andere kindjes opzoeken. Ik merk nu nl al dat mijn keintje altijd volwassenen opzoekt, ze is gewoon geen andere kinderen gewend.
Ik zou er zelf niet bewust voor kiezen maar als je heel sterk het gevoel hebt het er bij één te houden dan zou ik ook niet zo snel voor een tweede gaan...
Nee hoor 1 kind is niet zielig hoor. Ik heb zelf geen ervaring ermee maar hoor van vrienden of vriendinnen die enigs kind zijn dat ze geen broer of zus gemist hebben. Ik heb altijd geroepen ik wil er 2,en dan niet om het feit zodat ze broer of zus van elkaar kunnen zijn maar gewoon om 2 kinderen me heerlijk lijkt. Mijn vriend wilt er 1 dus we zullen wel zien wat er uiteindelijk uit komt Eerst nog maar eens nummer 1 krijgen
Fijn om te lezen dat het niet perse als naar wordt ervaren om enig kind te zijn. Ik kom uit een gezin van 4 en heb een goede band met mijn broer en zussen, dus het lijkt me zo 'eenzaam'. Toch twijfel ik op het moment ook enorm of ik nog een 2e wil... In 1e instantie wilde ik dat wel, het leek me zo leuk voor onze dochter, maar eerlijk gezegd vind ik het wel makkelijk zo nu ze ouder wordt. In mijn omgeving worden op het moment veel baby's geboren en iedere keer denk ik; 'Wat ben ik blij dat ik dat gehad heb...' Terwijl ik een zwangerschap op zich best nog een x mee zou willen maken, dat vond ik zo bijzonder, maar het 1e jaar pfff haha! Zolang ik het alleen voor onze dochter zou doen en om een zwangerschap, dus niet puur voor nog een kindje, doe ik het niet. Vooralsnog vind ik ons gezin zo compleet, maar ik ben 28 dus wie weet denk ik er over een paar jaar wel anders over...
Helemaal mee eens! Het is jullie keuze! Ben nu zwanger vd 1e, dus nog helemaal geen ervaring met het hele "moeder-gedoe". Ik heb tot nu toe een hele voorspoedige zwangerschap, maar ik zou er wel tegenop zien om weer 9 maand helemaal opgeslokt te worden door alle zwangerschapsperikelen. Maarja, ben zelf met een broer opgegroeid en zou zelf dus wel graag 2 kids willen hebben. Vooral kijkend naar de toekomst. En geen kind zonder zwangerschap! We zien het wel, eerst moet deze nog geboren worden. Daarna wil ik even lekker genieten met zn 3en, mezelf weer terug krijgen(vooral lichamelijk) en ons nieuwe leven op orde hebben. Als alles in rustiger vaarwater is gekomen zien wel of zich er nog een 2e aandiend!
Ik had het zelf geen ramp gevonden om enig kind te zijn. Ik heb niks gemeen met mijn zus (behalve de genen) en ik zie ze ook zelden. We leven in onze eigen werelden en het klikt gewoon niet tussen ons. Vroeger maakten we vooral altijd ruzie, nu negeren we elkaar dus vooral. Ik heb mijn zus bijvoorbeeld wel "pro forma" gevraagd als getuige op mijn huwelijk, maar da's om de familiekerk in 't midden te houden. Ik heb namelijk ook mijn beste vriendin gevraagd als getuige . En met die vriendin hebben mijn ouders het dan weer niet - hoewel we al 25 jaar bevriend zijn hebben ze haar nooit "gemogen". En vriend die is opgegroeid als "nakomertje" (5 jaar verschil met zijn broer). Hij heeft nog een oudere broer en een oudere zus, maar die waren vooral met elkaar bezig (zij schelen maar 1 jaar met elkaar). En nu 45 jaar later nog altijd. Maar intussen is het wel mijn vriend die voor zijn ouders in de bres springt. We zien mijn schoonbroer met kerst en op verjaardagen - als die al worden gevierd - maar voor de rest hebben we quasi geen contact. Ik zie dan weer wel hoe goed mijn moeder met haar 6 zussen en 1 schoonzus overeen komt. Die zijn ondertussen allemaal tussen de 75 en de 60, maar die komen geweldig overeen en hebben énorm veel aan elkaar. Het kan dus wel werken! Voor "later" hoef je dus niet persé een broer of zus te hebben. Ik zou alleen wel zorgen dat je kind - als het daar nood aan heeft - wel voldoende speelkameraadjes heeft en dat je die desnoods zelfs meeneemt op reis en dergelijke.
Nee zielig vind ik het niet. Hier in mijn omgeving vinden ze het juist raar dat er een 2e komt. Schoonfamilie houdt van gezinnen met 1 kind. Ook in de vriendenkring. Net andersom dus. Ik persoonlijk hoop dat mijn kinderen dikke vrienden zullen worden natuurlijk maar die garantie heb je niet. Ik hoop dat als wij er allebei niet meer zijn ze wat aan elkaar hebben... dat is 1 van de redenen. Ik heb 1 zus en vind het heerlijk!!! Eigenlijk zou ik er stiekem wel meer willen hebben .Mijn man komt uit een gezin met 3 kinderen. Super gezellig!