wij hebben maar 1 kindje en de kans is heeeeel groot dat er geen 2e gaat komen. ik vind het prima zo, ben erg gelukkig met mijn prinses en heb totaal geen behoefte aan een 2e kindje zielig vind ik het absoluut niet! Chloe krijgt alle aandacht en liefde die ze nodig is, spelen etc leert ze strax op de psz en met nichtjes/ neefjes. ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om een 2e te krijgen. misschien denk ik er over een paar jaar anders over maar nu? echt niet!
Wij hadden heel graag een tweede kindje gewild, maar om medische redenen mag dat absoluut niet. Heel misschien over een jaar of vijf, maar de kans dat er een tweede komt is minimaal. Onze meid vraagt wel eens of ze een broertje of zusje krijgt, maar dat komt meer doordat ze dat ziet bij de kindjes in haar klas. Als we de reden uitleggen, heeft ze daar meteen vrede mee. Ze heeft liever een gezonde mama dan een broertje of zusje. We hebben niet het idee dat ze het heel erg mist. Ik denk dat wij er als ouders meer moeite mee hebben dan zij dat heeft. Ik merk wel dat andere ouders vaak vragen of ze nog broertjes of zusjes heeft en ze het vreemd vinden dat ze alleen is. Ik heb niet echt de indruk dat mensen het zielig vinden, ze zijn meer nieuwsgierig naar de reden waarom ze enig kind is. Onze meid is in ieder geval niet zielig, ze weet immers niet beter.
Ik zou niet weten waarom dat zielig is. Persoonlijk vind ik 2 een leuker aantal maar stel nou dat ons maar 1 kindje gegund is, dan geef ik dat kindje alle liefde die ik bezit en voedt ik hem of haar op tot een evenwichtig mens.. Je moet doen waar jij je prettig bij voelt en niet wat de 'maatschappij' verwacht van je!
Het zou zelf mijn keus niet zijn eerlijk gezegd. Ik ben zelf opgegroeid als enig kind en vond het vaak verschrikkelijk, zag de gezelligheid bij mijn vriendinnetjes met broertjes en zusjes en als ik dan weer tuis kwam was het altijd zo....stil. Heb mij vaak ook eenzaam gevoeld, zeker toen mijn moeder ongeneeselijk ziek werd. Neefjes/nichtjes en vriendinnetjes waren toch anders, met feestdagen e.d. gingen die toch echt naar hun 'eigen' families. En zeker toen ik als volwassene alleen voor mijn zieke vader moest zorgen, pfff dat was echt loodzwaar. Mis nu als volwassene nog steeds een broer/zus, ook al heb ik vriendinnen met wie ik verschrikkelijk hecht ben. Wij hebben dan ook bewust gekozen voor meer dan een kind, maar dat is helaas niet altijd mogelijk natuurlijk.
Dit! Mijn moeder wist al dat ze wou scheiden en is bewust zwanger geraakt van mijn broertje Mijn moeder weet niet dat ik het weet en mijn broertje weet dit ook niet. Mijn moeder houd net zoveel van mijn broertje al van mij. Maar hij heeft nooit een band met zijn vader kunnen opbouwen Ik was 3 toen mijn ouders gingen scheiden en mijn broertje 0 Ondank dat we elke 2 weken samen naar mijn vader gingenen om&om alleen heeft mijn broertje totaal geen klik met mijn vader, ik vind het zo sneu van mij pa, hij heeft het hier ook regelmatig flink moeilijk mee!
Eens. Een "vriendinnetje" van onze dochter heeft dit heel erg, thuis geweest tot ze naar school ging en weinig met andere kindjes gespeeld. Ze speelt nu het liefst met volwassenen en heeft na een 1/2 jaar nog moeite met school en andere kindjes spelen.... Ze is het gewoon niet gewens en weet niet hoe het 'moet'. Ligt er natuurlijk maar net aan hoe je er als ouders mee om gaat, een dag naar kdv, peuterspeelzaal, veel spelen met buurtkinderen, neefjes en nichtjes doet al wonderen.
Maar heel weinig contact met andere kindjes buiten het eigen gezin is ook niet goed voor kinderen mét een broer of zus. Er zijn net zo goed kinderen met broer/zus die moeite hebben met school. Juist ouders van enig kinderen zijn daar volgens mij vaak (vaker?) heel erg bewust mee bezig. En mijn dochter was als peuter ook heel erg/meer gericht op volwassenen. Volgens mij is dat heel normaal en niets mis mee. Nu als kleuter speelt ze liefst iedere dag met vriendinnen. En school vindt ze ook heerlijk. Heel veel dingen die zij doet/deed hoorde en las ik ook vaak genoeg over kinderen met broer/zus. Nee, maar bij mijn kind ligt het dan volgens sommigen aan het feit dat ze enig kind is.. Wat een onzin.
Het ligt er denk ik aan hoe de ouders hier tegenover staan. Mijn dochter gaat 2 dagen per week naar de go. Vaak is er iemand van haar eigen leeftijd (2 weken ouder), ze kijken naar elkaar, gillen naar elkaar en de iets oudere kinderen van 1 jaar of ouder (t/m 4 ongeveer) lezen de kleintjes voor (in hun eigen taal ) het is dus niet dat ze iets mist denk ik. Ik vind het prima zo!
ik vind het niet zielig. al vind ik wel dat kinderen ook genoeg de kans moeten krijgen om met andere kinderen te spelen. mijn partner is enig kind en hij vond het niet erg. ikzelf heb een zus maar wij hadden weinig aan elkaar en nu hebben we nog zelden contact. wij zelf wilde in eerste instantie ook maar 1 kindje, al was dit meer om medische redenen. onze zoon kwam er onverwacht tussendoor haha. en uiteraard is hij zeer gewenst.
Nou mijn zoontje is alles behalve zielig dat is het meest sociale kind die er bestaat. Vriendjes in overvloed en maakt heel snel contact met andere kinderen en ook met volwassenen. Hij heeft ook neefjes die hij regelmatig ziet en waar hij een goede band mee heeft. Zo ook met de kinderen van mijn vriendinnen. Ik ben gewoon een leukere moeder met 1 kind dan dat ik met 2 kinderen zou zijn. Het is gewoon niet aan mij besteed denk ik. En mijn zoontje is al bijna 5 jaar dus het leeftijdsverschil vind ik ook te groot en moet er niet aan denken om weer opnieuw te beginnen want de baby tijd vond ik niks aan. Nee het is echt goed zo, ik kan mijn zoontje nu alles bieden en geven wat hij nodig heeft. En misschien krijgt hij misschien dingen sneller omdat hij alleen is maar ja ik was met mijn zus samen vroeger en wij kregen ook alles dus het zegt helemaal niks. En als ik kijk naar mijn vriendinnen met meer kinderen die kinderen zijn nog meer verwend dan mijn zoon dus dat gaat gewoon niet altijd op. En de garantie voor later dat het leuk zou zijn wil ik al helemaal niet noemen want ik zie in zoveel gezinnen dat er ruzies zijn met broers en zussen. Of dat er ruzie komt na het overlijden van ouders vanwege de erfenis ed. Nu kan mijn zoon het lekker allemaal zelf opmaken Ik zie dus ook veel voordelen aan het alleen zijn.
eens kan ik me ook wel in vinden. Mijn man is enigskind en ik zie duidelijk wat "tekortkomingen" in zijn opvoeding, hij is soms zo wereldvreemd als het op familiedingen aankomt, dat vind ik persoonlijk een tekortkoming. Hij vond het altijd prima maar beseft nu we zelf een gezin hebben wel wat ie gemist heeft. Ik denk wel dat je het op een of andere manier iets compenseert als je er maar 1 hebt, dus bv veel met nichtjes, neefjes spelen e.d. meer aandacht stoppen in sociaal zijn (dus evt KDV, PSZ, sporten e.d.) om iemand zijn opvoeding wat "aan te vullen"
1 kind is zeker niet zielig, mijn man is ook enigskind. Hij vond het heerlijk al die aandacht en nooit ruzie met broers en zussen maar ja dan ziet ie weer dat ik altijd bij mijn broer terecht kan en dat mist ie af en toe wel. Ook is mijn man wel beetje verwend omdat ie vroeger echt alles kreeg dus dat merk je weleens bij hem. Maar goed 1 kind is zeker niet zielig hoor.
nee hoor1 ik krijg strax ook 1 kindje en wil het daar bij houden.. ik zou nooit nog een kindje erbij willen omdat Dat gezegd wordt! ik vind het dus niet zielig
Er wordt gezegd dat moeders van enig kinderen vaak hun kinderen teveel in iets betrekken, vriendje willen zijn. Dat gedrag vind ik niet zozeer iets voor ouders van enig kinderen. Ik zie dit soort gedrag bij allerlei soorten gezinnen. Het is volgens mij een teken van de tijd. Kinderen worden behoorlijk veel in zaken betrokken en moeten soms al vroeg keuzes maken. Soms kan dat, maar vaak ook niet. Het hangt volgens mij heel erg van het karakter van het kind af wat het aan kan en wat niet.
Maar geef dan eens concrete voorbeelden van die tekortkomingen (jammer namelijk dat dat dan meteen weer zo negatief benaderd wordt). Heeft hij problemen met de opvoeding? Mijn vriend en ik komen beiden uit een gezin met 3 kinderen, beiden het middelste kind, maar we zijn heel anders opgevoed. Hij komt uit een veel rijker gezin. Dingen die bij hun normaal zijn, heb ik nooit geleerd (alszijnde heel belangrijk) en andersom. Sommige dingen kunnen we van elkaar leren en andere dingen blijven voor mij altijd een beetje vreemd of overdreven en omgekeerd. Hij vindt bepaalde dingen in de opvoeding belangrijker dan ik. Overigens gaat hij ook heel anders om met zijn zussen dan ik met de mijne. Is het een beter en volwaardiger dan het ander?
ze is ook pas 8 maanden ik merk bij mijn oudste dat de behoefte aan anderen steeds groter wordt. de psz vond hij een verademing, de go was echt niet meer genoeg hoor, ook al was hij daar altijd met zeker 3 andere kinderen. nu ik dit type ligt zijn zus te slapen en hij vindt dat altijd erg moeilijk. ze spelen zo leuk samen. maar wat ik al eerder zei: je weet niet hoe je kind is en hoe het loopt. dus maak je eigen keus en soms gaat dat niet goed en vaak wel. mijn man en zijn broer vochten elkaar vroeger de tent uit en nog is het contact niet goed. Ik ben vanaf kleins af aan heel hecht met mijn broers en zusje.
mee eens. wat ik me dan wel afvraag: jullie zoon heeft dus geen ooms/tantes en geen siblings.. ik kom zelf uit een enorme familie dus dat lijkt me zo eenzaam. wat als jullie iets overkomt? maar het is maar wat je gewend bent.
dit snap ik heel goed! een tweede is wel veel makkelijker hoor, je bent al moeder en een baby gaat gewoon in het ritme mee. Maar wij hebben heel lang getwijfeld over een derde en toch ook besloten om het niet te doen, omdat je toch alles weer overhoop gooit...
Wij hebben er ook maar 1. Ik merk aan hem niet dat hij zielig is. Wel vind ik opmerkingen van buitenaf erg irritant. Net of je er niet bij hoort als je maar 1 kindje hebt. Ik zou zelf nog wel een kindje erbij willen, maar mijn man is er nog niet uit. De tijd begint natuurlijk te tikken. Maar voor mijn zoon er een kindje bij krijgen nee daar zou ik het niet voor doen.