is dat verwennen??

Hoi,

tja... ooit zal er wel een moment moeten zijn waarop dit anders gaat worden.
Wat ik me afvraag: is het huilen waar je het over hebt gejengel, of is het krijsen en brullen? In het laatste geval snap ik wel dat je je kleintje bij je houdt, (of het handig is, is een andere vraag), maar in het eerste geval is het bepaald niet liefdevol wat je doet: kindjes hebben het nodig om prikkels en indrukken te verwerken. Dat doen ze met het enige middel dat ze hebben: huilen. Als ze dus ligt te jengelen, is dat haar manier om de dag te verwerken en als jij haar dan steeds bij je pakt, geef je steeds en steeds opnieuw nieuwe prikkels. Dan wordt slapen ook steeds moeilijker.
Als het brullen en krijsen is, zou je eens kunnen kijken wat er aan de hand is, dat je kleintje niet zelf wil gaan slapen: heb je voldoende rust en regelmaat? Dat wil zeggen: dezelfde volgorde van handelingen, (dus steeds: slapen, drinken, verschonen, knuffelen/spelen, slapen, enz, enz), en zit er niet te lang tussen de slaapjes? OP www.inbakeren.nl kun je veel lezen over hoeveel tijd ze op welke leeftijd meestal ongeveer wakker zijn tussen de slaapjes door, maar belangrijker: hoe je aan je kindje kunt zien dat het moe is. Als je namelijk te lang wacht met naar bed brengen, gaat je kindje ook niet meer slapen.

Tweede wat ik me af zou vragen: is er voldoende rust op het kamertje om te kunnen slapen? Geen speelgoed in bed, geen mobiel boven het bedje, niet te licht, niet teveel lawai, enz.

Derde: zou er sprake kunnen zijn van gezondheidsproblemen? Krampjes, kiss-syndroom, dat soort dingen. Over kiss kun je eea lezen op www.kiss-kinderen.nl Als dat namelijk aan de hand is, kun je doenw at je wilt, dan gaat je kindje echt niet slapen... Hebben we hier gehad.

Nou, succes ermee!

 

Tja... dat is een veelgehoorde opmerking; vroeger...
Ik kan even niet vinden hoe oud je kindje is, maar ik ben zelf ook meer van het consequente en heb Benthe vanaf het begin laten slapen in d'r eigen bedje, ook als ze dan begon te huilen heb ik haar altijd eerst laten gaan, pas als ik merkte dat dit em niet ging worden, haalde ik haar eruit. En zodra ze in slaap dreigde te vallen weer d'r eigen bed in. Ik was bang dat anders het einde zoek is en ze straks alleen maar bij mama wil slapen of in slaap kan vallen en daar pas ik voor.
Benthe weet nu goed dat haar bed slapen betekend (ook al probeert ze het nog vaak genoeg uit) Ik heb haar om die reden ook nooit bij ons in bed genomen.
Maar er zijn heel veel moeders die het anders doen, dus moet je eigen gevoel hierin volgen en doen wat jou het beste lijkt, daar kan niemand dan op oordelen.(vooral omdat ze nog erg klein is). Maar ik denk wel, dat kindjes duidelijkheid nodig hebben, (is ook liefde hoor ) en huilen betekend niet altijd pijn, verdriet enz. maar ook verwerken van de dag. Hoe langer je hiermee doorgaat, des te lastiger wordt het natuurlijk om de situatie te veranderen.

 

Tja je moet doen waar jij je lekker bij voelt.

Hier leggen we Yazmin in bed bij het eerste gaapje, en dan slaapt ze rustig aan, maar als ik het later doe of haar eerst bij mij laat slapen dan word het moeilijker.....wellicht doe je dit al wel, maar denk zet het toch maar even neer. Eerst liet ik haar altijd overdag in de box slapen, maar sinds we het zo doen (en dat was even een weekje doorzetten en goed opletten) is het voor haar wel rustiger, al moet ik eerlijk bekennen dat wij een enorm slaapbeest hebben, vooralsnog....

 

Je moet gewoon doen waar jij je goed bijvoelt.

Persoonlijk vind ik dat je haar laat wennen aan bij je op schoot slapen. Ik wil niet direct zeggen verwennen omdat ze zo klein is maar wel gewennen. Ik denk dat je daar later problemen mee gaat krijgen.

Ook ik ben altijd heel consequent geweest: daarmee bedoel ik dat mijn zoontje vanaf dag 1 gewoon in zijn bedje sliep. Uiteraard viel hij weleens in slaap bij mij maar ik legde hem altijd weer op bed. In het begin was het natuurlijk huilen, maar na 2 weken ging het perfect.

Maar goed, het is makkelijk praten voor mij. Ik ben er gewoon 100% voor dat een baby in zijn eigen bed slaapt en dan is het niet zo moeilijk om dat uit te voeren. Maar als jij er anders over denkt, dan is het lastig. Daarom vind ik dat jij lekker moet doen waar jij je goed bij voelt en niks aan trekken van je familie.

 

Helemaal eens met Rozemarijke!

 

Ik legde Demi altijd in d;r eigen bedje...al vanaf dag 1.
Wij hadden een wiegje op wieltjes...het wiegje stond overdag bij ons in de huiskamer.
Vrijdagavond keek ik idols en dan lag ze lekker op mijn borst.
maar...Ik heb haar nooooit laten huilen...doe ik nog niet!
Geen haar op me hoofd die eraan dacht om zo'n kleintje te laten huilen!
Nou en mijn kindje is absoluut niet verwend...ze slaapt altijd in d'r bedje.....alleen als ze niet moe is huilt ze. Dan haal ik haar er gewoon uit en dan een half uur later zit ze in d'r oogjes te wrijven en wil ze wel naar bed dan leg ik d'r gewoon op bed...speentje in d'r mond en ze trekt een doekje over d'r gezicht en ze gaat heerlijk slapen...zonder gemopper.
Ik ga ook naar bed als ik daar behoefte aan heb...

Maar er is wel een verschil tussen jengelen en huilen natuurlijk. Als demi een beetje jengelt laat ik d'r liggen...dan valt ze vaak alsnog in slaap.

Gewoon je gevoel volgen en niks aan trekken van wat andere mensen zeggen! Jij bent haar moeder en kent haar het aller aller beste!

 

Ik kan ook niet vinden hoe oud ze is, maar bij Eva ging het net zo de eerste maanden. Sliep daarom overdag veel aan de borst en op schoot, en 's nachts super in de wieg. Vanaf 5 maanden ging het beter, toen pakte ze haar duim (ipv de speen) en met 6 maanden ging ze op haar buik slapen en ging het helemaal super! En sinds ze ongeveer 10 maanden is kan ze niet meer bij mij slapen (daarvoor viel ze soms nog wel in slaap aan de borst) en nu al helemaal niet meer. Dus volg je gevoel, het komt heus goed!

Bij ons werkte rust en regelmaat niet helemaal. Eva sliep juist beter als ze erg moe was (dus juist niet bij de eerste vermoeidheidstekenen in bed leggen) en meteen drinken na haar slaapje was ook niets, dan werd ze heel onrustig. Bij haar werkte het beter om haar zelf te laten aangeven dat ze wilde drinken. Inbakeren

 

Even een ander verhaal hier.

Ian heeft to 6 maanden bij ons op de kamer geslapen in een wiegje.
Daarna is hij verhuisd naar zijn eigen bedje in zijn kamertje. Dit heeft geen enkel probleem gegeven. Vanaf de eerste nacht ging alles goed.

Verder ben ik het niet mee eens om een baby uuuuren te laten huilen met het idee "zo leren ze het wel, ze vallen wel in slaap uiteindelijk"
Ik begrijp wel dat de leeftijd van het kindje ook erg belangrijk is, maar gewoon laten in slaap huilen heb ik nooit gedaan. Tuurlijk "protesteert" Ian ook vaak wanneer ik de kamer verlaat, maar er is een verschil tussen 2-3min proberen te roepen om mama terug in de kamer te krijgen en echt hysterisch brullen en gestresseerd geraken...

Ian weet dat zijn kamer een veilige plek is waar hij tot rust moet komen. En zijn bedje dient enkel om te slapen en niet om te spelen.
Ian heeft in zijn hele leven (ondertussen bijna 11 maanden) nooit langer dan 5min gehuild in zijn bedje voor het slapengaan. Hij vind het ook erg fijn om te gaan slapen en haalt zelfs zijn dekentje aan in de living, wanneer hij het tijd vindt om een extra dutje te doen...
En ik vind het als moeder fijn dat mijn kind weet dat mama direct komt als er iets scheelt...

 

Ik heb Wendy geleerd dat ze veilig is door meteen als ze huilde te komen toen ze nog klein was. Langzaam aan ben ik steeds minder snel erop gaan reageren en zo heeft ze geleerd dat het niet erg is als ze even alleen is want mama komt vanzelf wel terug. Na 3 maanden herken je de geluiden die je kindje maakt perfect (vooral als je haar zoveel bij je gehouden hebt en ze op je kamer slaapt) Dan kan je dus verschil maken tussen "huilen om aandacht" "huilen omdat er wat mis is" "huilen van de honger" "huilen om het huilen".
Vanaf die tijd (dus na de 3 maanden) heb ik bewust steeds ietsje langer gewacht met reageren op huiltjes die niet meteen actie vereiste van mij (dus niet de honger of er is iets mis huiltjes daar kwam ik wel meteen voor) En heb haar na een tijdje als het de andere huiltjes betrof niet meteen opgepakt als ik dan uiteindelijk naar haar toe ging.
Heb haar toen ze nog heel klein was beneden in de wagenbak laten slapen als dat lukte en anders bij mij op schoot. Ze heeft ook een maand of 4 bij mij in bed geslapen (ERG handig met BV en het cluster gedrag van haar) Dat is allemaal helemaal goed gegaan en toen ik zover was dat ik vond dat ze wel in dr eigen bedje kon zo langzamer hand omdat ze niet meer om de haverklap wilde drinken, sliep ze vanaf nacht 1 zonder problemen in haar eigen wiegje naast mijn bed.
Ze slaapt nu overal en is een erg makkelijk kindje (behalve nu want ze heeft last van een tandje) Dus hoe je het ook doet, zolang je haar ontwikkelingen in de gaten houd en haar huiltjes leert herkennen komt het volgens mij allemaal prima in orde.
Maar sommigen hebben idd die opgelegde regelmaat nodig die hierboven besproken word. Dat kunnen we vanaf hier ook niet bepalen.
Ben het wel helemaal met de opmerking eens "doe wat JIJ het beste vind."
Het is JOU kindje, jij bent mama dus jij bepaald hoe er met dit kind omgegaan word! (eventueel samen met papa uiteraard)

Succes!

 

Ik geloof niet dat hier iemand had over een baby uren te laten huilen. Trekt het niet uit zn context ajb. Zo krijg je vervelende discussies.

 

Ik weet niet wat jullie verstaan onder "laten huilen". Dat heeft hier niets te maken met uit de context trekken.

Ik heb van een kennis ook de tip gekregen om Ian te laten huilen "en dat hij na enkele uurtjes wel in slaap zou vallen"
Van zo'n dingen draait mijn maag gewoon rond...

 

En zo zijn er mensen pro laten huilen en tegen laten huilen..

Ik ben ook tegen laten huilen, maar je moet er zelf wel voor openstaan en dat ook zo willen! K. slaapt elke ochtend in mijn bed (zonder mij), elke middag in mijn bed (zonder mij) en elke avond in mijn bed (met mij) tot zijn laatste flesje en gaat dan zijn eigen bed in, zonder protest... (al wordt die snachts nog 100x wakker en neem hem op een gegeven moment dan mee naar mij omdat ik anders op en neer blijf gaan)

Maar ik vind het totaal niet erg om hem bij me te hebben dat scheelt... plus ik ben een alleenstaande mama, alleen dus ook in bed en geen gedrang met 3 of meer in bed hahaa

 

tot een maand of 6 kun je ze niet verwennen, beweert men.
En ook ik kan niet vinden hoe jong je kindje is, maar ik zou zeggen, is het jonger, dan lijkt het me geen punt

 

Mijn kindje is ook te vroeg geboren en ook ik heb hem zo veel mogelijk bij me gehouden. Hij heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen en ik merkte echt dat hij iets in te halen had! Op een bepaald moment heb ik ontdekt dat bij sommige piepjes een speentje troost gaf, en als dat niet hielp pakte ik hem altijd en nam hem bij me. Hij heeft overdag erg veel bij mij op schoot geslapen en anders in de kinderwagen in de kamer, maar 's nachts altijd perfect probleemloos in zijn eigen bedje. Tegen mij werd ook gezegd dat ik hem hier aan zou laten wennen, maar daar heb ik me uiteindelijk gelukkig niets van aangetrokken. In een onzekere bui weleens anders geprobeerd, maar in principe doorbrak ik dan ons vaste patroon en dit ging dus ook steeds mis.

Nu is hij ruim 3 maanden en hij voelt zich veilig. Opeens kan ik hem steeds vaker wakker wegleggen en gaat hij zelf slapen. Hij slaapt 's nachts soms wel 9 uur en maakt me dan wakker met vrolijke geluidjes.

Dus ook ik sluit me aan bij eerdere reacties, als advies je niet aan staat: niet naar luisteren! Het komt vanzelf goed, jij bent de enige die jouw kindje kent!