Hi dames ik probeer al meer dan 1,5 jaar om zwanger te worden. Dit helaas zonder resultaat. Ik en mijn partner komen van ver. Ik had cyclussen van 90 dagen en door de pcos en ik bleek ook nog Endometriose te hebben. Dit was een klap in mijn gezicht. na een lang traject werd ik eindelijk geopereerd aan mijn cyste en leken mijn cyclussen ook korter. Ik had weer een eiersprong! De operatie ging goed en ik had volgend de arts geen ivf nodig, maar wel iui. Echter moest ik wel 3 maanden wachten. Ik keek zo ontzettend uit naar de iui, helaas kreeg ik een ontsteking aan mijn eierstok waardoor ik zware medicatie moest slikken. gelukkig herstelde ik optijd en kon ik eindelijk starten met mijn iui traject. helaas eerste iui niet gelukt.... maar wat het allemaal nog erger maakte was dat door de Corona alles werd stop gezet. Wat ik begrijp! Ziekenhuizen verwachten pas medio zomer weer de trajecten op te pikken en ik merk dat ik hier meer van baal dan wat ik had verwacht. Ik ben verdrietig en ik voel me machteloos. Ik schaam me een beetje dat ik me zo voel omdat er ergere dingen in het leven zijn. Maar de wens ja zo groot ugh... Natuurlijk kunnen mijn partner en ik het zelf proberen maar ik heb daar zo weinig vertrouwen in. Ik lees dat veel vrouwen heel goed zelf starten met ovulatie testen en het gewoon rustig afwachten en ik wil ook graag weer positief denken en vertrouwen in mezelf hebben. Hoe gaan jullie er mee om in deze tijden?
He meis, er zitten veel dames/stellen in hetzelfde schuitje. Het is onwijs balen en het is logisch dat je je zo voelt. Hier ook op pauze, terwijl we er net achter gekomen zijn dat IUI mogelijk de oplossing voor ons is. Er zijn al een aantal topics over in de verschillende deel-forums (vooral bij vruchtbaarheidsbehandelingen en mmm-clubs) waar je aan kunt meeschrijven
He wat rot zeg Ik denk dat het inderdaad kan helpen je aan te sluiten bij lotgenoten. Weten dat je niet alleen bent die deze pech heeft, kan fijn zijn.
Heej wij kwamen ook in aanmerking voor iui, maar hier na 2,5 jaar op de valreep toch spontaan zwanger geraakt. Ook wij geloofde er niet in dat het ons zelf ging lukken, en keken erg uit naar de iui. Want als we het zelf konden dan was dat toch allang gelukt. Het is niet veel, maar hoop dat het jullie een beetje moed geeft.
Oh ik kan me je frustratie helemaal voorstellen. Ik moest ook lang wachten op mijn dochter. Ik moest eerst in de overgang voor we zwanger konden raken om mijn endometriose rust te krijgen, anders ging ik dood van de pijn. Na de medicatie gelijk aan de IUI om snel zwanger te worden zodat de pijn weg zou blijven. Ik raakte uiteindelijk spontaan zwanger in de maand dat er geen plaats was voor iui. Ik hoop dat je uit mijn verhaal wat positiefs kan halen. Als je dan mag beginnen is en je moet alsnog je wens uitstellen lijkt me zo frustrerend. Ik zou echt gek zijn geworden. Ik ben blij dat mijn tijd al achter de rug is en ik een mooie dochter van bijna 15 maanden heb. Ik wens je kracht en wijsheid en in de toekomst een eigen kindje. Succes