Hallo allemaal, moet hier even wat van me afschrijven.. Even kort: wij hebben 2 gezonde kids, langere tijd gedacht compleet te zijn.. Echter m’n man riep al een aantal maanden ‘nog eentje’. In mijn straatje klopte dat niet, zat ook niet lekker in m’n vel dus mijn gevoel was nee. inmiddels al een tijdje ben ik toch overstag en meer dan dat, rammelende eierstokken tot en met. Nu ineens wil mijn man zogenaamd niet meer.. ik ben ergens boos omdat ik het gevoel krijg dat er met mijn gevoelens gespeeld word. En ik ergens al dacht: zodra ik er op in ga, krabbelt hij terug (omdat dit bij de 1e ook precies zo was). Ik ben er verdrietig om en dus ergens ook gewoon boos… Nu praat hij er zelfs al over om zich te laten helpen, terwijl hij altijd heeft geroepen dat daar nooit in gesneden zou worden. wie herkent dit? Sorry moest het gewoon even kwijt.
Snap dat je hier niet lekker op gaat. Heeft hij wel enige toelichting gegeven van waarom dan nu ineens niet meer? Heb je je eigen gevoel ook duidelijk kenbaar gemaakt naar hem toe?
Wat vervelend dat jullie hierover niet op één lijn zitten. Zeker nu je je op een nieuwe zwangerschap verheugt, kan ik goed begrijpen dat je ervan baalt dat hij er nu vanaf ziet. Maar ik begrijp niet goed waarom jij wel van gedachten mag veranderen, maar je man niet. Jij was toch ook niet met zijn gevoelens aan het spelen toen je eerst 'nee' zei, en daarna alsnog 'ja'? Ik vind het nogal wat om je man daar nu van te beschuldigen. Verdrietig zijn snap ik goed, maar boos worden niet: hoe had je het gevonden als je man boos was geworden om jouw aanvankelijke 'nee'? Het is ieders goed recht om geen kinderen (meer) te willen. Jij had daar je reden voor, die heeft hij nu ook. Dus een goed gesprek over de voors en tegens van een derde kind lijkt me nu op zijn plaats. Misschien zitten er angst of zorgen achter die weg te nemen zijn, zodat hij er alsnog voor wil gaan. Dat hoop ik van harte voor je! Maar dat gesprek moet dan mijns inziens wel op basis van gelijkwaardigheid, en zeker zonder boosheid, gevoerd worden. Sterkte!
hij zegt zich er bij neer te hebben gelegd en zegt bij nader inzien toch geen zin meer te hebben in gebroken nachten enz…
jaa hij zegt dat hij het toch niet meer ziet zitten die babytijd/gebroken nachten, maar snap niet zo goed waarom hij mij dan zelf heeft omgepraat eigenlijk
Ja begrijp heel goed wat je schrijft, zeker kunnen gevoelens veranderen.. maar vind het zo typisch dat dat precies is op het moment dat mijn gevoel veranderd hij ineens niet meer wil. Net of hij gewoon bang is/het spannend vind en daarom terugkrabbeld. Maar om je dan ‘ineens’ te willen laten steriliseren terwijl je daar nooit wat van wilde weten vind ik nogal wat. Boosheid is misschien niet helemaal de juiste verwoording.. maar wel teleurgesteld. Boos zal ik tijdens zo’n gesprek ook nooit zijn, ik word nooit snel boos.. en al helemaal niet als het om zoiets gaat, emotioneel wel!
Boosheid omdat je rouw te verwerken krijgt en dus in de ontkenning en boosheid schiet. Dat is heel normaal. Het was dus ook normaal geweest als haar man boos was geweest. Het is alleen de kunst om dat niet op elkaar (of jezelf) te richten en die gevoelens te accepteren ipv te bevechten.
Positief denken: jullie zijn beiden flexibel, want jullie kunnen beiden volledig om qua wensen. Met die insteek zou ik samen in gesprek gaan met je man en dan samen afwegen hoe zwaar zijn 'nee' weegt, ten opzichte van jouw 'ja'.
bij onze eerste was het ook (ongeveer) hetzelfde.. ik wilde zoiezo mama worden, maar gezien m’n opleiding destijds wilde ik wachten tot ik klaar was (of bijna klaar). Hij wilde al maanden eerder maar dat was totaal niet handig aangezien ik met afstuderen zat. Toen ik bijna klaar was, wilde ik ervoor gaan… maar meneer ineens niet meer. Uiteindelijk heeft dat 3 maanden geduurd.