Ik vraag me af of ik hier iets mee moet doen? Onze jongste is 10 jaar en een bescheiden en lief meisje. Is altijd wel een beetje verlegen geweest tov anderen maar ze is de afgelopen jaren enorm gegroeid. Ze heeft veel vriendinnen op school. Pas hadden we kind oudergesprek, prachtig rapport, niks meer dan lof, in haar rapport stond al dat de Juffen het best weleens leuk zouden vinden als ze iets vaker haar vinger op zou steken om iets te vertellen omdat ze juist van die gezellige verhalen heeft, niks heftigs en dit hadden we thuis ook al samen besproken. In het KOL gesprek kwam dit luchtig aan bod en vervolgens wordt ze rood en klapt ze dicht en zie ik dat haar ogen vol tranen staan, ik heb dit met opzet genegeerd want als ik daar aandacht aan zou besteden zou ze gaan huilen. Dit verder ook niet thuis besproken, vond ik niet nodig en ze herpakte zich tijdens het gesprek. Nu vandaag ook weer zo'n voorval. Mijn man was met haar naar de handbal en ik zag thuis al dat ze de tape voor haar oorbellen afplakken was vergeten. We hebben standaard tape in de wedstrijd tas zitten dus zou goed moeten komen. Nu was dit echter wel een dingetje tijdens de handbal. Een teamgenootje merkte op dat ze haar oorbellen niet had getaped ( gewoon vriendelijk) en dat ze anders beter haar oorbellen uit kon doen. Nu heeft ze haar oorbellen nog niet zo lang en dit was voor haar een reden om emotioneel te worden en te gaan huilen. Ze was ook moeilijk te troosten en het duurde ook even voordat mijn man en coach erachter waren waarom ze zo verdrietig was. Oren getaped en een lekkere wedstijd gespeeld. Thuis heb ik aan haar gevraagd waarom ze zo verdrietig was geworden en toen kon ze wel vertellen dat ze gewoon even niet zo goed wist wat te doen en dat ze haar oorbellen niet uit durfde te doen. Ik heb ook gezegd dat ze hiervoor best even naar de coach kan gaan en dat we dit gewoon kunnen oplossen. Zo gezegd zo gedaan. Nu hadden mijn man en ik het er samen even over en wij denken dat het vooral een gevoel van schaamte is, ze wordt ergens op aangesproken en ervaart dit als negatief en klapt dan dicht. Ik maak er zelf niet zo'n issue van maar mijn man vraagt zich af of we haar toch niet iets moeten helpen om wat assertiever te worden. Zelf was die ook altijd zo verlegen als kind zijnde ( ik ook ) en heeft daar toch wel vaak last van gehad. Nu heb ik niet het idee dat ze er veel last van heeft maar toch vind ik het vervelend voor haar. Ze wordt straks 11 jaar, zelf was ik ook altijd heel verlegen en dat is wel goedgekomen maar ja dit is een andere tijd, iets mee doen of vooral in gesprek met haar blijven wanneer dit nog eens gebeurd? Lang verhaal maar wellicht hebben jullie tips.
Als ze zo verlegen is, niet goed met de situatie raad weet en daarbij in huilen uitbarst zou ik er toch wat mee doen denk ik. Het zit haar nu misschien nog niet in de weg, maar schaamte voelen achteraf om zo'n huilbui kan nog weer een extra drempel opwerpen, en dan laat ik kans op gepest worden hierom nog buiten beschouwing. Laatst was hier ook een topic over iemand wiens stiefzoon regelmatig in huilen uitbarstte i.v.m. overgevoelig. Dit is dan niet direct bij je dochter aan de hand, maar hij had er nu op het VO wel last van, dat zou ik dan voor willen zijn bij jouw dochter
Hier sluit ik mij bij aan, het klinkt alsof ze moet leren een opmerking niet persoonlijk aan te trekken.
Het is ook echt van de laatste paar weken dat het me is opgevallen. De echte verlegenheid is nu wel redelijk voorbij maar ze moet er inderdaad geen last van krijgen op de langere termijn. Mijn oudste dochter was ook altijd wel aardig bleu en daar is met haar 17 jaar weinig van over maar zij heeft wel een heel ander karakter dan de jongste. In wat voor hoek zouden jullie dan denken om haar daar mee te helpen?
Oei, dat vind ik dan weer lastig! Als het van de laatste tijd is zou je het nog even aan kunnen kijken, maar ja, hoe lang dan hè? Gezien de leeftijd zit ze nu in groep 7 denk ik? Je wilt natuurlijk graag dat ze groep 8 ook met zelfvertrouwen tegemoet kan gaan en ook ontspannen kan genieten van alle leuke momenten die bij dat laatste schooljaar horen Wellicht eens rondkijken naar assertiviteitstraining voor kinderen? Gewoon ter oriëntatie, dat je in elk geval weet wat er is qua aanbod, mocht dit niet snel weer bijtrekken?
Mijn jongste kon ook vaak zo reageren. Vooral niet opvallen. Bij haar speelt er ook faalangst. Alleen nu in 2vwo gaat het echt niet goed met haar. Wil ivm haar privacy niet zeggen wat er precies gebeurt maar ik heb spijt dat we toch niet eerder aan de bel hebben getrokken. Al op de lagere school. Gelukkig is er met behulp van mentor en zorgcoördinator van school acuut al hulp gestart . Echt heel fijn . Gesprekken met jeugdhulpwerker en time-out kaart waarmee ze uit de les mag als het haar te veel wordt.
Wat lastig! Overigens zeer herkenbaar, ik was precies zoals je dochter. Een stuk schaamte. Het gevoel het niet goed te doen. Het zou haar echt helpen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Assertiviteitstraining, rots water en als dat het niet is zou ik overleggen met juf of ze nog wat weten. Heeft ze een hobby waar ze meer uit kan blinken?
Ik herken mezelf van vroeger er ook wel een stukje in. Vertelde zowat nooit wat in de klas en werd wel bijna altijd rood als de aandacht naar mij ging. Vreselijk vond ik dat, want dan zeiden ze ook altijd: JupitR wordt rood!! Dat met de tape zou ik denk ik ook ervaren als alles goed willen doen. Maar tegelijkertijd een soort kortsluiting op moment dat ze het door had. Want dan a. Heeft ze iets niet gedaan zoals van haar verwacht werd en b. Hoe dat nu op te lossen?! Want die oorbellen wilde ze natuurlijk niet uit. Misschien dat de (ervaren) aandacht + schaamte omdat ze iets "fout" had gedaan ervoor zorgen dat haar hoofd overliep en ze dus moest huilen. Nou waren er vroeger niet van die trainingen voor zus en zo en heb ik mijn rood worden zo'n beetje geaccepteerd. Ik sta nog steeds niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Maar het gevoel alles goed te moeten doen, als je dochter dat zo ervaart, dat zou denk ik wel fijn zijn om wat aardiger over te worden richting haarzelf. Dat vind ik met 33 jaar in ieder geval nog steeds wel lastig.
Ik vind persoonlijk tussen rood worden en in huilen uitbarsten nog wel aardig wat verschil zitten Dat rood worden en niets durven zeggen herken ik bij mezelf ook nog wel van vroeger, en heb dat af en toe nog steeds wel. Maar in zo'n situatie in huilen uitbarsten kan ik me niet herinneren, dat had ik denk ik persoonlijk ook veel erger gevonden
Ja, natuurlijk zit daar nog een groot verschil tussen. Ik zeg ook niet dat het hetzelfde is, maar dat ik me kan indenken hoe zoiets voelt. Dat je in je hoofd heel erg kan vastlopen en dat er dan tranen komen. En dat dat een stukje is waar ik wel hulp bij zou aanbieden, als dat er is. Maar dat is dus hoe ik het zou ervaren. Heb helaas een half jaar geleden nog op werk in zo'n situatie gezeten. Als je hoofd zo vol loopt met gedachten over hoe dingen zouden moeten en misschien dat je dingen niet goed gedaan hebt, kan ik me de tranen voorstellen.
Zou theater niet wat voor dr zijn? Hier in de regio heb/had je jeugdtheater hofplein, dat is 1x per week na school. Zang, dans en spel komen aan bod. We hadden veel verlegen types in de klas, maar gaandeweg kwamen die behoorlijk wat losser. Ikzelf heb er eigenlijk heel veel van geleerd. Dingen die ik op de middelbare goed kon gebruiken, maar ook op t HBO, in mn werk en in privé situaties. Het alternatief is een vechtsport, maar dat zou ik eerder doen wanneer er onzekerheid / twijfel aan eigenwaarde en eigen kunnen aan ten grondslag ligt. Zij lijkt me, als ik je omschrijving lees, eerder t type "oeh de ogen zijn op mij gericht, iek!!!" vandaar dat ik afwijk van mn vechtsport credo en meer aan theater hoek denk.
Uit ervaring kan ik zeggen; ja doe er wat mee. Het hoeft geen probleem te vormen op latere leeftijd, maar het is wel mogelijk. Ik herken mezelf erin. Ik was precies zo. Er is nooit wat mee gedaan, ik schaamde mezelf ervoor en toen m'n ouders dachten aan een assertiviteitstraining wilde ik dat absoluut niet meer (was toen 16). Ik verstopte de brief die ik kreeg van de leraar en toen mijn ouders daar achter kwamen werden ze enkel boos en verder werd er niks mee gedaan.. ja ze waren niet altijd heel tactisch in hun opvoeding laat ik het zo zeggen Maar ik heb het dus wel als zeer vervelend ervaren.. Vaak niet weten hoe te handelen in onverwachte situaties, rood worden, niet durven spreken in het openbaar.. Ik werd er erg onzeker door. Nu met 32 jaar is het wel minder hoor, maar nog zeker aanwezig en eigenlijk beter om er alsnog iets aan te doen.