Ik herken het ook, maar denk dat het vooral menselijk is. Vaak de gedachte ook van ok en nu? En ik ben toch heel erg blij met alles wat ik heb. 25 jaar, 2 kinderen, leuk huis, leuke hobby, gelukkig met mijn man. En nu?
Ik heb eigenlijk best een heel druk leven. Ik ben gezegend met mijn kinderen, maar heb verder alles nog lang niet bereikt. Ik heb wel een leuke/goede baan, niet een die ik de rest van mijn leven wil doen. En zelfs ik wordt regelmatig overvallen door het 'is dit alles' gevoel. Ik denk dat dat er bij sommige mensen gewoon een beetje in zit. De truc is denk ik om bezig te blijven en jezelf te blijven ontwikkelen. Dan blijf je het gevoel hebben dat je iets bereikt in het leven. Persoonlijke groei is ook voorruitgang.
Ben 35 en man 36 maar wij hebben nu pas t idee te beginnen nu we 2 kindjes hebben en n derde op komst. Nu gaat t om onze kindjes een mooie jeugd hopelijk te geven en dat is ons doel! Er staat nog een super grote verbouwing te wachten en we willen n vouwwagen om met kids op pad te gaan. Wij hebben t gevoel nu aan t begin te staan.
Ja dat gevoel herken ik wel. Getrouwd 2 kindjes en ook "pas"25 jaar. Daarom ben ik nu bezig iets voor mezelf op te zetten! Weer een uitdaging en krijg er onwijs veel zin in haha
Nee ik wou dat we eens rust hadden in plaats van dat het altijd tegenzit. Maar het voelt wel fijn om compleet te zijn met mijn gezinnetje, al ben ik nog maar 26. En ik vind het fijn dat mijn man een goede baan heeft en dat we een huis hebben waar we altijd kunnen blijven wonen. Ga ik vanuit.
Nee, ondanks dat wij een vrij "saai" leven hebben, herken ik er mij totaal niet in. Ben net 30, 10 jaar gelukkig met mijn man, heb twee geweldige zonen, in het bezit van ons droomhuis,... Maar er is nog zoveel dat ik wil leren/weten/zien/doen. Ik kom elke dag uren te kort en volgens mij ga ik zelfs een aantal levens te kort komen.
Ik herken het helemaal niet! Ik verveel me nu wel even omdat ik verlof heb en het gewend ben van alles op de planning te hebben.. Maar ik ben op mijn 20ste uit huis gegaan, lekker op kamers en gestudeerd. Daarna een paar jaar gewerkt bij een bedrijf en toen op zoek naar een nieuwe uitdaging. In de vrije uurtjes lekker op stap en veel afspreken met vriendinnen. Ook begon ik mijn religieuze kant meer te ontdekken. Sinds 3 jaar wonen mijn man en ik samen, dit jaar getrouwd. Nu werk ik 2 jaar bij een nieuw bedrijf en zodra dat weer gaat kriebelen ga ik weer wat nieuws opzoeken. Nu verwachten we ons eerste kleintje en daar kijken we ook naar uit, weer een nieuwe fase. Ik heb nog heel veel plannen en dromen voor de toekomst en geloof ook dat er veel meer is dan alleen deze paar jaren op aarde.. misschien heeft dat er ook wel mee te maken.
Herken het niet. Juist andersom. Was ik maar eerder met dit leven begonnen. Weggegooide jaren. Maar dat kan ik niet zo zeggen. Alles heeft zijn reden.
Nee ik herken het totaal niet; ik heb nu juist telkens het gevoel van: jaaa, this is it! EIN-DE-LIJK ben ik waar ik zo ongeveer wil zijn; maar dan nog net niet helemaal. Kortom: ik heb nog dromen en doelen om te verwezenlijken. Wanneer ik geen dromen en doelen meer heb, dan ga ik nieuwe verzinnen Story of my life! And i love it.
ik kan nu zeggen dat ik gelukkig ben met de man van mijn leven al hebben we nog maar kort het voelt heel anders als toen met mijn ex met mijn ex heb ik 3 kindjes was niet gelukkig helaas ook heel verhaal nu kan ik echt zeggen dat alles klopt en dat alles op zijn plaats valt het heeft even geduurd maar wij komen er wel en mijn effect is nu ook zeker joehoe!!
Ik kan oprecht zeggen dat ik het gevoel heb alles te hebben wat ik ooit wilde, niks te wensen over heb en ook niet echt meer iets dat ik echt wil bereiken. Als het leven altijd zo blijft als het nu is dan ben ik daar heel erg blij mee (alleen ons kindje moet nog even geboren worden). Ik ben elke dag meer dan tevreden. Geen koophuis overigens, het zal mij benieuwen of die mogelijkheid er ooit in zit maar dat hoeft voor mij ook niet zo, zelfs geen auto (niet nodig)... Genoeg dingen die nog zouden kunnen dus, maar geen wensen meer.
mm nee weet niet op bepaalde punten in mijn leven is eht compleet niet wat ik wil.. waar ik wil/wou zijn.. daar vechten we ook hard voor, Maar kwa kinderen ja dat dan weer wel haha.. ik wou altijd moeder worden en ben mama van 2 mooie kindjes en ben 24 jaar.. ik ben dr van overtuigd dat er altijd iets te vinden is om als doel te behouden.. reizen die je nog wil maken, dingen die je nog wil doen..
Nou heerlijk toch dat je alles goed hebt geregeld. Nu is het tijd om te werken voor de toekomst van je kinderen, zodat zij ook later alles goed geregeld hebben. Het is dus nog lang niet voorbij
Ik herken het gevoel. Heb ik ook wel eens last van gehad. Maar zodra er een flinke tegenslag komt( wij hebben vorige maand een flinke gehad) Besef je ineens hoe goed je het had. En dan heb je spijt dat je er niet meer van genoten had.... Duss gooi je haren in de wind en geniet van je heerlijke leventje en geniet van elke 'gewone' dag!
Jullie zijn nog jong en hebben drie kinderen dus er zal nog genoeg op jullie pad komen en dan zullen er momenten zijn dat jullie verlangen naar deze 'saaie' periode, ik zou zeggen geniet ervan
Ik vind het heel herkenbaar. Het lijkt soms ook wel of ik een soort stress verslaving heb. Ik ben 29 en heb 2 kinderen, mag niet meer zwanger worden en dat vind ik prima. Ik heb een bedrijfje (webshop) wat veel beter loopt dan ik ooit gedacht had, mijn man werkt 70 uur in de week, dus ik ben veel thuis met de kinderen. Ik haalde veel voldoening uit de webshop, maar nu loopt die heel goed en voor mijn gevoel is het enige wat ik nog doe pakketten weg brengen, en de administratie bij houden. Toen ik nog in de opbouwende fase zat vond ik het leuker/spannender. Dus nu zoek ik ook steeds naar wat nieuws, inderdaad een hond nemen of niet, lijkt me leuk maar het verandert uiteindelijk mijn rusteloze gevoel vast niet. Nog een bedrijfje starten, daar heb ik eigenlijk geen tijd voor, of ik moet mn huidige webshop verkopen maar dat vind ik dan ook weer jammer, is het eerste wat ik echt zelf heb gedaan. Dus ik zit ook een beetje vast
Ik vind het soms ook best vreemd om op je 25e al zo tevreden te zijn met alles. Ik ben jong, 2 gezonde kinderen en de derde op komst. Gelukkig getrouwd, mooi koophuis en beide een vaste baan. De meeste van mij leeftijd beginnen dan pas. Het is soms best lastig te beseffen dat ik grotendeels al 'klaar' ben met bepaalde doelen in mijn leven op mijn 25e.