Hallo allen, ik heb mij aangemeld omdat ik merk dat ik met mijzelf in de knoop zit. Ik wil mijn verhaal van mij af schrijven en ik hoop dat jullie ervaringen en tips mij verder kunnen helpen. Ik zal even beginnen bij het begin. Ik heb een geweldige zwangerschap gehad. Alles verliep volgens het boekje en ik heb enorm genoten. De hele ervaring was prachtig. De bevalling daar in tegen was voor mijn gevoel een regelrechte hel. Nadat mijn vliezen braken heeft het nog 70uur geduurd voordat de kleine er daadwerkelijk was. Waarvan ik 48u met regelmatige weeën heb rondgelopen. De laats 36u voor de bevalling waren de weeën ontzettend heftig. De laatste 10u heb ik in het ziekenhuis doorgebracht. Ik had de nacht al niet meer geslapen, was uitgeput en had om een ruggenprik gevraagd. Binnen een uur was de dubbele dosis ruggenprik in één klap uitgewerkt. Ondertussen lag ik op de wee-opwekker dus de pijn was voor mij niet te dragen op dat moment. De ruggenprik werkte sowieso al niet goed, want eenzijdig voelde ik de weeën nog steeds. De andere kant was volledig verdoofd, nu 6 maanden later is mijn beenspier aan die kant nog steeds verdoofd. Een nieuwe ruggenprik werd gezet. Uiteindelijk heb ik aan de zuurstof gelegen en antibiotica toegediend gekregen omdat ik koorts kreeg. Na meer dan een uur persen is er besloten een knip te zetten. Het persen lukte mij gewoon niet meer. Eerst moest ik een uur lang de persweeën weg werken omdat de verdoving uit moest werken. Vervolgens was ik te uitgeput en durfde ik niet meer door de pijn heen te persen. Deze knip (en vooral het hechten daarna) heb ik als zeer pijnlijk ervaren. Vervolgens bleek mijn baby ook een infectie te hebben. Hij werd een uur na bevalling af gevoerd naar de medium care om een paar dagen later op de high care te beladen. Al met al heb ik de bevalling als zeer traumatisch ervaren. Ook de kraamtijd waarop ik mij zo verheugd had is niet gelopen zoals ik verwacht had. Het was geen genieten, het was continu op en neer naar het ziekenhuis, je zorgen maken en alles erbij. Eerlijk gezegd, na zo'n bevalling hoeft een tweede kindje van mij niet meer. Ik hoop dit echt nooit meer mee te hoeven maken. In het ziekenhuis werd dit gevoel weggewimpeld, over een paar maanden denk je er wel anders over. Nee, ik denk er nog steeds niet anders over. Inmiddels zijn we 6 maanden verder. Mijn man en ik hebben een droom van een baby. De eerste weken waren vrij zwaar na thuiskomst van de baby (darmkrampen e.d.). Maar vanaf het begin sliep hij al 6u door 's nachts en hij heeft zich ontwikkeld tot een heerlijke vrolijke baby. Hij is lief, vrolijk, huilt weinig, slaapt 's nachts met gemak 10u. Ik mag eigenlijk helemaal niet klagen. Maar toch merk ik dat ik zelf nog steeds niet lekker in mijn vel zit. Ik werk inmiddels weer en daar haal ik veel voldoening uit. Ik doe ook leuke dingen met zowel mijn man als vriendinnen en daar kan ik ook écht wel van genieten. Maar toch... Ik voel mij moe, ik merk dat de dingen die moeten gebeuren mij veel moeite kosten. Tot alles moet ik mij aanzetten, ik heb eigenlijk nergens echt zin in. Continu heb ik het gevoel dat ik nog zoveel "moet". Ik kan 's ochtends al wakker worden met die gedachte. En die gedachte maakt mij weer nog vermoeider. Mijn man helpt mij enorm, en toch heb ik regelmatig het gevoel dat ik er alleen voor sta, dat ik alles maar moet doen. Ik merk dat ik te hoge verwachtingen van mijzelf heb en ik vind het lastig om dat om te buigen. Ik probeer het wel. Waar ik ook tegen aan loop en wat ik eigenlijk nog veel vervelend vind is dat ik merk dat ik een enorm kort lontje heb. Bij het minste of geringste raak ik zwaar geïrriteerd. Als mijn babytje huilt kan ik daar al geïrriteerd van raken. Vervolgens voel ik mij nog rottiger omdat ik mij daar voor schaam. Ik heb zo'n fijne baby, hij huilt zo weinig en dan die keren dat ik huilt raak ik er ook nog eens van binnen boos om Maar ook de irritatie naar mijn man toe. Hij doet enorm zijn best en dat weet ik ook. Maar toch raak ik over alles geïrriteerd. Bijvoorbeeld: ik ga werken en vraag hem te stofzuigen. Ik kom thuis en er is nog niet gestofzuigd. In plaats van dat ik vraag waarom niet, ben ik al gelijk boos en heb ik een hele gedachtentrein in mijn hoofd. Bij het minste of geringste weet ik het al in het nare te trekken. Dat zet druk op onze relatie. Ik merk ook dat ik continu oude koeien uit de sloot kan halen. En dat ik over hele onterechte dingen heen val. Ik weet even niet meer wat ik er allemaal mee moet. Ik voel mij verdrietig en moedeloos. Ik merk dat het mij al oplucht om dit van mij af te schrijven. Ik denk dat ik een goed gesprek met mijn man moet aangaan. Dat de lucht geklaard moet worden. Dat alles wat blijft sluimeren toch besproken zal moeten worden, ook al haalt dat oude koeien uit de sloot. Moeilijk allemaal. Lang verhaal ook zie ik nu. Ik hoop dat jullie mij tips kunnen geven of gewoon ervaringen met mij kunnen delen
Hai, wat een ellende heb je gehad, wat erg voor je. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ook een traumatische bevalling heb gehad en mijn zoontje er zelfs zuurstoftekort van heeft opgelopen, en ook ik was er eigenlijk zo aan toe als jij. Het zal door de gebeurtenis veroorzaakt worden, maar ik weet niet goed hoe ik de gemoedstoestand zou moeten omschrijven. Ik wil je wel een hele dikke knuffel geven!
Dankjewel Jatobe! Wat verschrikkelijk dat jouw zoontje ook nog eens een zuurstoftekort heeft gehad Gaat nu wel alles goed met hem? Dikke knuffel terug!
Wow wat een lange bevalling. Ik heb zelf een heel snelle bevalling van 2,5 uur maar dat kort lontje heb ik ook ervaren, dus heel herkenbaar. Ik denkt dat heeft te maken met ontzwangeren, al die hormonen. Gelukkig na 2-3 maanden was het beter gegaan. Ik kan me voorstellen dat het bij jou misschien langer duurt vanwege de heftige bevalling. Echte tips heb ik niet, maar ik merkte wel dat ik rustiger werd als ik de tijd nam om uit te rusten. Dus niet te veel prikkels van buiten/mensen laten binnen komen. Ja, je man kan je niet makkelijk ontwijken maar verwacht niet veel van hem voorloppig zodat je niet geprikkeld wordt. Tot nu toe ben ik nog steeds niet helemaal de oude hoor. Ik neem gewoon de tijd.
Het kan ook een verlate postnatale depressie zijn ( is een kennis van mij overkomen). Een goed gesprek met je man zal zeker helpen, maar ik denk dat je ook andere hulp moet zoeken via bijv de huisarts, bij een psycholoog ofzo. Blijf er niet te lang mee doorlopen is mijn advies. Je hebt duidelijk een traumatische ervaring gehad! En ik denk dat je professionele ondersteuning nodig hebt om die ervaring een plekje te geven. Heel veel sterkte gewenst! Heb je eigenlijk al een nagesprek gehad met je verloskundige? Zij zijn ervaren op het gebied van bevallingen en een gesprek met hun zou je ook heel erg kunnen helpen denk ik.
tjee, wat heb jij een pittige tijd! Zo'n bevalling klinkt heel heftig en ook het moederschap is behoorlijk schakelen, vond ik ook! Ik wil je een hele dikke knuffel geven; probeer maar lief voor jezelf te zijn! En inderdaad, bespreek dit ook eens met de huisarts, misschien is het toch goed eens te kijken naar hulp van een deskundige!
Heel herkenbaar hoe je 'gedrag' is. Ik heb ook een heftig einde van de zwangerschap gehad en daarna weken ziekenhuis en onzekerheid. Zelf inmiddels een intake gehad bij de psycholoog en we gaan een traject in om te verwerken. Bij mij is het geen postnatale depressie maar een gevolg van alles wat er gebeurd is. Ik zou aan de bel trekken bij de huisarts als ik jou was. Soms kan je het niet allemaal alleen verwerken! Bij mij is het trouwens ook bijna een half jaar geleden en nu pas heb ik er last van.
Mijn bevalling lijkt op die van jou, dus ik zal je het verhaal besparen. M'n zoontje is uiteindelijk gehaald met een spoedkeizersnede en had een moeilijke start. (apgar 3). Is naar de couveuse afdeling gegaan en knapte daar snel op. Eenmaal thuis had mijn zoontje veel last van krampjes etc en ik moest herstellen van die keizersnede. M'n zoontje blijkt koemelkallergie te hebben. Hup over op andere voeding en mijn zoontje veranderde in een drukke vrolijke baby . Een heerlijke baby, elke dag genieten....maar was ook als een leeuw als het om m'n zoontje ging..... Moet erbij zeggen, de zwangerschap zelf was zwaar...en daarvoor nog 's de MMM. Anyway, ik bleef moe....kort lontje, weinig energie. Geen zin om met mensen af te spreken etc etc. Toen mijn zoontje 7 maanden was gingen we met z'n 3-en naar Italie. Ik zag op tegen de reis maar dat ging goed. Eenmaal daar 2 weken zon en niks gedaan....heerlijk!! Ik knapte op en werd langzaam weer mezelf . Nu mijn zoontje bijna 1 jaar is kan ik zeggen dat ik er weer ben!! Ik kan weer genieten van sociaal leven etc. Ja ben helemaal de oude. En omdat de liefde voor mijn zoontje zo groot is gun ik hem toch een broertje of zusje....terwijl ik ABSOLUUT GEEN zwangerschap en bevalling meer wilde. Daar was ik 100% zeker van!! Nu las ik ergens op internet dat je rond de 6mnd na de bevalling een dipje kan krijgen. Alle hormonen gaan je lichaam verlaten en dit kan invloed hebben op je gemoedstoestand . Dus het komt goed, echt!!
Jee wat een verhaal zeg je hebt geen makkelijk bevalling gehad op zijn zachts gezegd. Mijn bevalling was echt TOP, zou het zo weer doen (mag helaas geen kinderen meer krijgen), duurde van de eerst wee totdat hij er was maar 1,5 uur. Maar toch herken ik het korte lontje en het gevoel dat je alles zelf moet doen. Je krijgt zo'n groot verantwoordelijkheids gevoel door zo'n kleintje en dan ook nog de hormonen die echt niet van de één op de andere dag je lichaam uit zijn. Bij mij gaat het nu sinds 2 maanden weer als vanouds en Vigo wordt volgende maand al 1 jaar. Dikke knuffel voor jou, het komt vast allemaal goed! En ga anders eens praten met een psycholoog, is niets mis mee hoor
Dank jullie wel voor alle lieve reacties en knuffels! Hoewel ik het niemand gun om zich zo te voelen vind ik het fijn om te horen dat mensen een soortgelijke ervaring hebben en dat ze zich nu wel goed voelen. Ik had wel zitten denken aan een postnatale depressie. Ik had mijzelf daar nog niet onder geschaard omdat ik dacht dat het heftiger zou moeten verlopen en voelen. Maar misschien zie ik alles te groots. Dat het de verwerking van de bevalling zou kunnen zijn heb ik niet bij stil gestaan. Op dat moment heb ik het vooral weggestopt. Ik heb er wel met mensen over gesproken, maar goed; ik wilde mensen in mijn omgeving er ook niet lastig mee vallen. Met de verloskundige en gynaecoloog heb ik de bevalling ook nabesproken. De verloskundige had wel een luisterend oor, maar was niet bij de bevalling aanwezig omdat ik door de langdurig gebroken vliezen onder de gynaecologie viel. Uiteindelijk waren er 6 mensen bij mijn bevalling aanwezig, de gynaecoloog + assistent, de kinderarts, de verpleegkundige, de gynaecologisch verloskundige, een leerling (met toestemming) en natuurlijk mijn man. De leerling is tussentijds nog weg gelopen omdat ze het niet meer trok (eerste bevalling voor haar irl). Het nagesprek was echter met geen van deze. In het nagesprek vonden ze vooral dat ze volgens protocol hadden gehandeld en dat het gevoel allemaal wel weg zou gaan zakken. Ik denk ook niet dat ik nog eens voor dit ziekenhuis zou kiezen mocht ik toch nog een kindje willen en zwanger mogen worden. Ik ga ook met mijn man de optie bespreken om hulp in te schakelen. Voor mijn gevoel sta ik er nu nog niet voor open, voelt het enerzijds als een falen en anderzijds voel ik mij als een aansteller.
In mijn geval was het geen PND maar het verwerken van.... Het was net teveel narigheid achter elkaar (onvruchtbaarheid van m'n man, de MMM, de zwangerschap, bevalling, daarna...). Naar mijn zoontje toe was ik juist (te) beschermend, bij hem heb ik nooit een kort lontje gehad, hoe moe ik ook was. Als het om hem gaat 100% geduld en goed gehumeurd etc. etc. Ik genoot altijd wel van hem!! Hij maakte me elke dag blij . Maar heb wat afgejankt de eerste maanden, en dat terwijl ik geen jankerd ben. Maar moet zeggen, het luchtte wel op . Das nu ook over, ik jank (gelukkig) niet meer om alles. En heb inmiddels een oppas, zodat ik weer 's uit eten ga met m'n man. Vond ik in het begin geen reet aan, maar nu geniet ik ervan. Heeft me ook wel goed gedaan moet ik zeggen. Geef het nog ff de tijd....je zult je over paar weekjes beter voelen. Dan zullen al die klote hormonen uit je lichaam zijn!!! En psycholoog om je bevalling te verwerken zal jou heeeeeeeel goed doen denk ik!!
Dat is inderdaad een boel narigheid Zonnestraal77 Fijn dat je nu wel weer kan genieten van het doen van leuke dingen. Het zou heerlijk zijn als die hormonen over een paar weken weer uit mijn lijf zouden zijn! Wat kunnen ze toch ellendig zijn. Ik heb er met mijn man over gesproken. Toch ook over de oude koeien die mij dwars bleven zitten. Dat heeft mij in ieder geval geholpen om de lucht te klaren.
Hoi Reinaerde, Wat een vreselijke moeilijke bevalling heb jij meegemaakt! Ik vind wel dat je erg streng bent voor jezelf hoor! Praten lucht zo op. Oude koeien uit de sloot halen en het gevoel hebben dat je faalt en je aanstelt vind ik persoonlijk niet aan de orde hier... Ik vind je sterk en dapper dat je een oplossing probeert te vinden voor jouw gevoel. Hoe reageerde je man op het gesprek van jullie samen? Ik wil je in elk geval heel veel succes wensen en ik hoop dat jij je snel weer een beter zal voelen. Zie hulp zoeken niet als aanstellerij of als falen.....Dit vergt namelijk een hoop moed om te doen! Digi-knuffel!
Hi, Wat een verhaal. Vervelend he als het zo moet lopen. Ik heb zelf ook een hele moeilijke bevalling gehad van 24 uur met vanaf het 2e uur regelmatige weeën om de minuut. uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis omdat het niet op gang kwam beneden en het niet goed ging met me kindje. Me kindje is na een lang verhaal kort te maken met een hoop geweld geboren. ze hebben maar liefst 6x aan de vacuüm pomp getrokken waarbij hij na de 5x los schoot en heel de kamer onder het bloed zat incl op de moeders. Kindje is geboren met heel zijn hoofdje open, zuurstof tekort en gelijk door naar het Juliana kinderziekenhuis gebracht. Kortom... Een HEL!!! Het gevoel wat jij beschrijft: het gevoel hebben dat je nog zoveel moet doen en morgens eigenlijk al gestrest wakker worden, is precies het gevoel wat ik herken. Ik ben niet te genieten ( vaak ) en voel me ook moe. Ik kan heel geirriteerd overkomen naar andere mensen toe en ook dit breekt me op. ik kan zo in huilen uitbarsten, en begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben een pittige damen die zich altijd red. Ik werk nog steeds 34 uur en ben altijd bezig. Ik maak me huisje smorgens voor het werk schoon, breng me kleine man weg en haal hem op savonds, geen probleem. Maar dat verdomde vervelende gejaagde gevoel altijd maar in mijn lichaam te voelen. Ik wordt er gek van. Drom maak ik me huis smorgens om 6 uur al schoon oomdat ik zo wakker wordt. Dit brengt ook spanning mee thuis. Manlief weet er niks van. ik ben niet zo prater erover. Zal het erbij horen?!?! hoop dat het eens over gaat. Veel mensen om me heen vragen soms ook aan me of het wel goed met me gaat. En als ik dan me heerlijke zoon dan aankijk dan kan ik alleen maar zeggen JAAAAAA. Maar ze moesten eens weten