het zal misschien wel aan de hormonen liggen... maar voel me zo zielig... Ik vind me zelf een slechte moeder, ik vraag me gewoon af waarom ik hier nou ben... ik kan niets... niets lukt.... alles gaat verkeerd... Ben het echt zat... huil de hele dag al..
Wat kloten voor je. Knuffel. Voel je je al lang zo? Praat erover met mensen om je heen. Zij kunnen vast bevestigen dat je een goede moeder bent en ern luisteren ook bieden. Sterkte!
Bedankt... ja wel maar een tijdje ging het weer wat beter... maar nu ben ik 28 weken en het lijkt weer terug te komen. Ik voel me gewoon een nietsnut... Lijkt of iedereen tegen me is.. zelfs mijn man.
Weet niet of het helpt maar hou je voor dat niemand de zwangerschap zo beleeft als jij. Jij voelt alles van hormonen tot lichamelijke ongemakken. Mensen om je heen (ook je man) zijn daar onbedoeld helemaal niet mee bezig. Als je echt meer steun nodig heb bespreek dit met je vk of huisarts. Deze hebben echt al alles gezien en kunnen je misschien helpen weet in het positieve te komen ☺
vervelend meis! Ik herken de gevoelens wel gedeeltelijk... ben sneller moe en dus sneller geirriteerd... kan minder hebben en heb idd ook momenten dat ik mezelf heel somber voel.... Ik probeer dan te kijken of ik een moment voor mijzelf in kan plannen met bijvoorbeeld een feel good movie of een goed boek zoek een knuffel van mijn man en praat er even met hem over... Misschien een idee voor jou? Probeer je niet door die rot gevoelens uit het veld te laten slaan hoor!! Praat erover met je man! *knuf*
Oh dat heb ik ook zo heel erg af en toe nu. Maar gewoon af en toe een dagje maar gelukkig. Als je het meerdere dagen achter elkaar hebt raadt ik je wel aan om er met je dokter of verloskundige over te gaan praten. Moet je jezelf ook helemaal niet raar om vinden! Te veel dames lopen er (te lang) mee door terwijl er best wel makkelijk hulp te krijgen is. En mannen die zijn gewoon nu eenmaal niet zo emotioneel aangelegd als ons. 😅 En ik denk dat ze het soms ook niet snappen waarom zwanger zijn best wel zwaar is. Hij bedoelt het vast niet naar. Sterkte!
Ja dat is waar... maar ik moet mij steeds verdedigen over waarom ik mij zo voel. En dat ziet hij als een smoes en daar word ik best verdrietig van. Ik ga morgen naar de VK dan zal ik het er over hebben. Misschien lucht het wel op. bedankt voor jullie begrip
Ja dat is idd een beetje vervelend. Idd gewoon even met je VK over hebben. Mischien heeft zij ook wel wat tips over hoe je het aan je man uit kunt leggen op een manier die hij kan begrijpen. Succes morgen!
Goed van je om dit even met je VK te bespreken. Onzekerheid hoort er natuurlijk bij, je weet niet wat je straks kunt verwachten. Maar als je echt aan jezelf twijfelt is dit hartstikke akelig voor jou. En twijfel moet niet doorslaan naar angst of paniek. En het vervelende is dat alle mensen om jou heen je kunnen vertellen dat je een prima moeder zult zijn, je moet het zelf geloven!
Ik ken je gevoelens en het heeft mij veel goed gedaan om ze te bespreken met de vk. Ze hebben alles al gehoord en konden heel goed meedenken. We hebben nu afgesproken dat ik sneller bel als ik merk dat ik begin af te glijden (ook in het weekend) en alleen het uitgesproken en gehoord worden deed mij al goed. Ik voel me nu weer prima, maar weet dat het makkelijk aan de oppervlakte ligt. Mijn man er ook bij, die weet nu ook waar hij op moet letten en hoe belangrijk het is om me op te vangen.
Bedankt Ik ben al een moeder van 2 en ik ben bang dat ik ze tekort doe. Vooral nu omdat ik nergens zin in heb... ik voel me hierdoor vaak echt een slechte moeder. heb het net met de VK besproken en ze weet al dat ik last heb van een lichte depressie, dus er weer over praten helpt wel. Bedankt voor de reacties